Ο Ερμής και ο γλύπτης

Κάποτε ο θεός Ερμής θέλησε να μάθει τι γνώμη είχαν οι άνθρωποι γι΄ αυτόν. Έτσι, άφησε πίσω του τον Όλυμπο για λίγο, και, μεταμορφωμένος σε ταξιδιώτη, βρέθηκε στο κέντρο μιας πόλης, στην πολύβουη αγορά. Οι άνθρωποι γύρω του πολυάσχολοι, τον προσπερνούσαν βιαστικοί, ενώ οι μαγαζάτορες διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους.

Τυχαία, λοιπόν, ο Ερμής, μπήκε στο μαγαζί ενός γλύπτη. Πανέμορφα αγάλματα, μεγάλα και μικρά ήταν τοποθετημένα στο δάπεδο του μαγαζιού. Άλλα αναπαρίσταναν μνημεία, άλλα απλά αντικείμενα και άλλα διάσημους ήρωες. Όμως το μάτι του Ερμή έπεσε στα αγάλματα που αναπαρίσταναν τους θεούς του Ολύμπου. Χωρίς να χάσει καιρό λοιπόν ρώτησε το γλύπτη:

“Πόσο κάνει αυτό το άγαλμα του Δία;”

Ο γλύπτης αφού σκέφτηκε λίγο του αποκρίθηκε:

“Μια δραχμή.”

Ο Ερμής προχώρησε παρακάτω.

“Αυτό το άγαλμα της θεάς Ήρας, πόσο έχει;” Ρώτησε ξανά.

“Αυτό είναι ακριβότερό από το προηγούμενο.” Απάντησε ο γλύπτης.

Τότε ο Ερμής, είδε ένα άγαλμα που αναπαριστούσε αυτόν τον ίδιο. Χαμογέλασε. Ήταν σίγουρος πως ως αγγελιοφόρο του Δία και ως θεό του εμπορίου, θα τον είχαν οι άνθρωποι και ειδικά οι έμποροι σαν αυτόν το γλύπτη, σε μεγάλη εκτίμηση. Έτσι, γεμάτος αυτοπεποίθηση, ρώτησε ακόμα μια φορά:

“Αυτό το άγαλμα του θεού Ερμή, πόσο έχει;”

Ο γλύπτης αποκρίθηκε:

“Α, μην ανησυχείς γι΄ αυτό εδώ. Αν αγοράσεις τα άλλα δυο αγάλματα, του Δία και της Ήρας, αυτό θα σ΄το χαρίσω!”

Ο Ερμής στην αρχή ξαφνιάστηκε. Εκνευρισμένος και απογοητευμένος με την απάντηση του γλύπτη, μουρμούρισε ένα αντίο και χωρίς να πει άλλη κουβέντα, βγήκε από το μαγαζί. Επιστρέφοντας στον Όλυμπο, σκεφτότανε ότι το πιο σωστό και σώφρον είναι να μην έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας αλλά να είμαστε ταπεινοί. Γιατί, όποιος περιμένει να ακούσει κολακείες και επαίνους συχνά απογοητεύεται, όπως συνέβη σε αυτή την ιστορία με τον αγγελιοφόρο των θεών.

Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά.

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.

Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.

(Wikipedia)