"Η ισχύς εν τη ενώσει"

“Πολύ χορταστικός μεζές οι τρεις τους…”

Ο κυρ Λέοντας μουρμούριζε, καθώς περιτριγύριζε, για μέρες τώρα, τρεις καλοθρεμμένους ταύρους που έβοσκαν στο λιβάδι, τους λιγουρευόταν και βρυχιόταν απειλητικά. Άδικα όμως τα σχέδια και η λιγούρα! Ποτέ δεν τους πετύχαινε μοναχούς να τους καταφέρει. Κι όταν μια μέρα δοκίμασε να τα βάλει μαζί τους την πάτησε! Γιατί; Γιατί οι τρεις ταύροι σχημάτισαν κύκλο κι απ΄ όπου κι αν τους πλησίαζε αντίκριζε τα σουβλερά τους κέρατα!

Άλλα λες και άλλα κάνεις...

Ώρες έτρεχε η αλεπού μέσα στο δάσος. Οι κυνηγοί είχαν βρει τη φωλιά της και την είχαν πάρει στο κατόπι. Οπότε, να τη τώρα η κυρα-Μαριώ μας λαχανιασμένη να προσπαθεί να ξεφύγει. Ευτυχώς τα φουντωτά δέντρα την έκρυβαν μέχρι τώρα, αλλά εκείνη ήξερε ότι έπρεπε να βρει ένα πιο ασφαλές καταφύγιο.

Σε ένα ξέφωτο του δάσους είχε χτισμένο το σπίτι του ένας ξυλοκόπος, που εκείνη τη στιγμή έκοβε ξύλα στην αυλή.

Η πέρδικα και ο κυνηγός

Πώς την είχε πατήσει έτσι; Πώς είχε μπλεχτεί στα δίχτυα του κυνηγού; Η πέρδικα πάλευε άδικα. Είχε πιαστεί για τα καλά και όσο κουνιότανε τόσο πιο πολύ μπλεκότανε στην καλοστημένη παγίδα. Και σε λίγο θα ερχόταν και ο κυνηγός. Έπρεπε γρήγορα να σκεφτεί κάποιο σχέδιο.

Κάλιο πέντε και στο χέρι...

Ο ήλιος κόντευε να δύσει. Ο ψαράς είχε απελπιστεί. Δεν είχε πιάσει τίποτα όλη μέρα. Πώς θα γύριζε σπίτι του; Με άδεια χέρια; Ξανάριξε τα δίχτυα του ακόμα μια φορά, γεμάτος ελπίδα.

Το θαρραλέο κατσικάκι

"Κυρα-Μηρυκούλα, ε, κυρα-Μηρυκούλα, πιάσε τον Μαυρούλη σου, γιατί δεν τον βλέπω καλά!"

Η κυρα-Καστανή, η πιο μεγάλη κατσίκα στο μαντρί, είχε μαζέψει και τις άλλες κατσίκες κι όλες μαζί κατσικοβελάζανε και κουνούσαν πέρα-δώθε ουρές και πόδια, χτυπώντας αλύπητα το χώμα.

Ο ψεύτης βοσκός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρούλης βοσκός που είχε ένα κοπάδι με αρκετά πρόβατα και ένα μαντρί έξω από το χωριό του. Κάθε πρωί, οδηγούσε τα πρόβατα σε ένα καταπράσινο λόφο κοντά στο μαντρί και τα άφηνε να βοσκήσουν με την ησυχία τους μέχρι να χορτάσουν. Συνήθως περνούσε την ώρα του παίζοντας με την φλογέρα του, αλλά μια μέρα την ξέχασε στο μαντρί. Μη έχοντας τι να κάνει, λοιπόν, σκέφτηκε να σκαρώσει μια φάρσα στους συγχωριανούς του. Ανέβηκε σε ένα βράχο και άρχισε να φωνάζει προς την κατεύθυνση του χωριού. “Βοήθεια συγχωριανοί, λύκος! Ελάτε να με σώσετε! Τρέξτε. Βοήθεια!” 

Ο Ερμής και ο γλύπτης

Κάποτε ο θεός Ερμής θέλησε να μάθει τι γνώμη είχαν οι άνθρωποι γι΄ αυτόν. Έτσι, άφησε πίσω του τον Όλυμπο για λίγο, και, μεταμορφωμένος σε ταξιδιώτη, βρέθηκε στο κέντρο μιας πόλης, στην πολύβουη αγορά. Οι άνθρωποι γύρω του πολυάσχολοι, τον προσπερνούσαν βιαστικοί, ενώ οι μαγαζάτορες διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους.

Τυχαία, λοιπόν, ο Ερμής, μπήκε στο μαγαζί ενός γλύπτη. Πανέμορφα αγάλματα, μεγάλα και μικρά ήταν τοποθετημένα στο δάπεδο του μαγαζιού. Άλλα αναπαρίσταναν μνημεία, άλλα απλά αντικείμενα και άλλα διάσημους ήρωες. Όμως το μάτι του Ερμή έπεσε στα αγάλματα που αναπαρίσταναν τους θεούς του Ολύμπου. Χωρίς να χάσει καιρό λοιπόν ρώτησε το γλύπτη: