_new.jpg)
Η ηθοποιός Μαρία Μπαλούτσου "πάει κι έρχεται", μια "θαυμάσια μέρα", χωρίς να πληρώνει "πρόστιμο", γιατί έχει... μπάρμπα στην Κορώνη το Fairytales, το θέατρο, την ποίηση και τον κινηματογράφο. Άλλωστε, "μια βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα ή μια πεζοπορία στη φύση μόνοι μας ή με άλλους φίλους με παιδιά, συνοδευόμενη από ένα πικνίκ, είναι η απόλυτη ευτυχία (τους)". Και η δική μας, συμπληρώνουμε εμείς... "για να πάμε στον λόφο για μπάλα, πατίνια ή μπουγέλο..." Το κάνατε εικόνα;
Αποκλειστική συνέντευξη στο Fairytales
Τι περιλαμβάνει «Μια θαυμάσια μέρα» για τα παιδιά σας και τι περιελάμβανε μία αντίστοιχη μέρα για εσάς ως παιδί μιας άλλης γενιάς; Πού συγκλίνετε και που διαφοροποιήστε;
Τα παιδιά μου, 6 κι 8 ετών αντίστοιχα, θεωρούν θαυμάσια τη μέρα που μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί για όλη την ημέρα. Απολαμβάνουν να στρώνουν το πρωινό τραπέζι, να βγάζουν πιάτα από τα ντουλάπια, να κόβουν ψωμί και να μας ξυπνούν για να δούμε την «έκπληξη». Μετά, συνήθως, ρωτούν τι θα κάνουμε σήμερα και μια βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα ή μια πεζοπορία στη φύση μόνοι μας ή με άλλους φίλους με παιδιά, συνοδευόμενη από ένα πικνίκ, είναι η απόλυτη ευτυχία τους.
Εγώ, από την άλλη, ως παιδί σ' αυτές τις ηλικίες, προτιμούσα την ελευθερία και την αποκοπή από τους γονείς μου! Θαυμάσια ήταν η μέρα που θα κατέβαινα στη γειτονιά να παίξω μέχρι το βράδυ ή που θα μαζευόμαστε στο σπίτι μιας εκ των φιλενάδων μου. Θαυμάσια ήταν να μιλάω στο σταθερό, να κανονίζω ραντεβού «στο τέρμα της ανηφόρας» για να πάμε στον λόφο για μπάλα, πατίνια ή μπουγέλο και να κοιτάω πότε θα σκοτεινιάσει για να γυρίσω σπίτι.
Με τα δικά μου παιδιά, το μόνο σημείο σύγκλισης είναι η αγάπη για τη φύση, για το ελεύθερο παιχνίδι και την ανακάλυψη. Η διαφορά είναι πως εγώ μπορούσα να το κάνω μόνη μου, εδώ στη γειτονιά, ενώ τα δικά μου παιδιά δε διανοούνται καν να φύγουν από το οπτικό μου πεδίο στο πάρκο της γειτονιάς μας. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που εγώ συνεχώς τους υπενθυμίζω, γιατί φυσικά φοβάμαι. Φοβάμαι και στενοχωριέμαι, που τα παιδιά χάνουν το μαγικό και σπουδαίο κομμάτι της αυτονομίας, της αυτοσυντήρησης και της χαράς της ανακάλυψης. Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει και δυστυχώς (ή ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις), δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’αυτό. Τουλάχιστον, πάμε εκδρομές!
Η παράσταση «Μια θαυμάσια μέρα» πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος “Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for early years”, με την υποστήριξη του ΥΠΠΟΑ και του Creative Europe. Έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι στη Γερμανία και πριν λίγες μέρες παρουσιάστηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας. Τι αποκομίσατε από αυτές τις χώρες;, τους μικρούς θεατές, τη διαφορετικότητα της κουλτούρας και τον βαθμό της θεατρικής παιδείας τους;
Στην Γερμανία, δυστυχώς δεν πήγαμε ποτέ, καθώς τα μέτρα για τον covid δε μας το επέτρεψαν. Η παράσταση έκανε, βέβαια, εκεί πρεμιέρα, αλλά διαδικτυακά, οπότε δεν μπορέσαμε να έχουμε διάδραση με το κοινό εκεί.
Στην Ιταλία, όμως, επιτέλους παίξαμε την παράσταση με τη φυσική παρουσία οικογενειών αλλά κι ενός ιταλικού παιδικού σταθμού. Να σας πω την αλήθεια, εγώ δεν είδα μεγάλη διαφορά με τη χώρα μας, σε ό,τι αφορά στην κουλτούρα ή τη θεατρική παιδεία. Επιπλέον, η παράσταση παίχτηκε στα ιταλικά, οπότε δεν υπήρχε καμία δυσκολία στην κατανόηση.
Η συγκεκριμένη παράσταση είναι τόσο καθαρή κι ακουμπάει σε ένα τόσο πρωτεύον αίσθημα, που ξεπερνάει τα όρια της χώρας και της κουλτούρας. Είναι καθολική και παγκόσμια, καθώς μιλάει για την ασφάλεια που νιώθει ο κάθε άνθρωπος, παιδί ή ενήλικας, μέσα στην καθημερινή του ρουτίνα, αλλά και για τον μαγικό κόσμο που ανακαλύπτει, πάλι στην απλή του καθημερινότητα, μόλις καταφέρει -με φόβο αρχικά- να ξεφύγει για λίγο από αυτήν.
"Γενικά, είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου"
Ο γιος σας στην εφηβεία κάνει παρέα με τον …Βαγγέλη της κινηματογραφικής ταινίας (Πρόστιμο) και η κόρη σας έχει ως πρότυπο την... Κατερίνα. Πώς αντιδράτε και πώς το διαχειρίζεστε;
Ωχ, η εφηβεία.. Την τρέμω όσο τίποτα άλλο! Εκεί που τα πάντα μπορούν να ξεφύγουν σε ένα δευτερόλεπτο.
Αν κάνει παρέα με τον Βαγγέλη, καλά είμαστε! Ο Βαγγέλης της ταινίας δεν είναι εγκληματίας, δεν είναι επικίνδυνος, είναι απλώς ένα παιδί που πουλάει χόρτο για να βγάλει λεφτά. Μιλάμε, δηλαδή, για το πιο ακίνδυνο ναρκωτικό στην εποχή μας. Είναι, δηλαδή, ψιλικατζής και είναι και λίγο φοβιτσιάρης. Μπλέκεται, όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί φοβάται να πει όχι. Θα κάνει παρέα μαζί του ο Κωσταντής; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Είμαστε μια άλλη γενιά γονιών, που αυτές τις καταστάσεις λίγο πολύ τις έχουμε ζήσει, οπότε κάπως πιο εύκολα μπορούμε και να τις αναγνωρίσουμε και να τις διαχειριστούμε. Δεν ξέρω πώς. Ό,τι και να πω τώρα, μάλλον κάτι άλλο θα κάνω στο μέλλον, αν χρειαστεί να το αντιμετωπίσω. Με τα παιδιά έχω μάθει, να μην κάνω δηλώσεις, γιατί συνήθως τις λούζομαι!
Όσον αφορά στην Κατερίνα, εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα, γιατί μιλάμε για γυναίκες. Βέβαια, εγώ την Κατερίνα τη σέβομαι. Προσπαθεί να επιβιώσει και να επιβληθεί σε έναν κόσμο ανδρών και μάλιστα ανδρών μεγαλωμένων μέσα στη νύχτα, ανδρών που έχουν να κάνουν με τη μαφία, ανδρών που συνέχεια θέλουν ν' αποδεικνύουν πόσο δυνατοί και σπουδαίοι είναι, είτε χρησιμοποιώντας την ως τρόπαιο είτε ως σάκο του μποξ. Το θέμα είναι ότι δεν πετάει στα σύννεφα, μια χαρά το καταλαβαίνει και πάντα προσπαθεί να γυρίσει το παιχνίδι στο δικό της γήπεδο. Κι αφού βλέπει ότι δεν μπορεί, δεν κάθεται να το παίξει «δυνατή» και ότι «αντέχει και δεν φοβάται». Βάζει τον εαυτό της πάνω από τον εγωισμό της, τους παρατάει και φεύγει. Οπότε, ναι, ωραίο μου ακούγεται για πρότυπο. Βέβαια, αποκλίνουμε πολύ στο αισθητικό του πράγματος, αλλά στο κομμάτι αυτό, νομίζω ότι δε θα την ακολουθούσε ποτέ η κόρη μου! Ή έτσι, τουλάχιστον, ελπίζω!
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
Η Κατερίνα (Πρόστιμο) κάποια στιγμή παίρνει τη μεγάλη απόφαση να φύγει από μια κακοποιητική σχέση, κάνοντας τη δική της επανάσταση. Εσείς πότε κάνατε τη δική σας επανάσταση, ή διαφορετικά, για ποιο λόγο θα την κάνατε σήμερα;
Επανάσταση δεν έχω κάνει ποτέ, γιατί δε χρειάστηκε και χαίρομαι γι' αυτό. Αυτό που κάνω, όμως, από μικρή και συνεχίζω και μεγάλη, είναι μικρές, μικροσκοπικές, καθημερινές επαναστάσεις, απέναντι στον κόσμο, την κοινωνία και κυρίως απέναντι στον εαυτό μου. Αυτό που πάντα πίστευα (εκτός από μια μικρή περίοδο στην εφηβεία που ήθελα ν' αλλάξω τον κόσμο, ποτισμένη από τις ιδέες της αριστεράς και της ροκ επανάστασης που ήταν πολύ της μόδας τότε), είναι πως η αλλαγή και η επανάσταση έρχεται από τον τρόπο που ο καθένας ζει τη ζωή του στην καθημερινότητα. Για παράδειγμα, δεν μπορώ ν' αλλάξω τις ιδέες ενός φασίστα, μπορώ, όμως, να ζω σεβόμενη τον κάθε διαφορετικό άνθρωπο κι αυτό να γίνει παράδειγμα στα παιδιά μου ως συμπεριφορά.
Οπότε, αυτό κάνω. Επαναστατώ, με μικρές, ίσως κι ανεπαίσθητες επαναστάσεις καθημερινά, με την ελπίδα ότι θα παραδώσω μια καλύτερη γενιά ανθρώπων στο μέλλον.
Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Πάει-Έρχεται» για παιδιά στο studio Μαυρομιχάλη, τι θυμάστε να σας δυσκόλευε να αποχωριστείτε ως παιδί (πρόσωπο ή αντικείμενο) και τι ως ενήλικας σήμερα; Βρίσκεται η μοναξιά στο νοητικό σας πεδίο;
Η μοναξιά είναι πάντα ένας μεγάλος φόβος του ανθρώπου. Γιατί να μην είναι και δικός μου; Ως παιδί, δεν είχα αντικείμενα με τα οποία να είχα μεγάλο δέσιμο, τουλάχιστον στις ηλικίες που θυμάμαι.
Βέβαια, η μαμά μου, μου έχει πει πως για ένα μεγάλο διάστημα κοιμόμουν και ξυπνούσα με μια φωτογραφία του θείου μου, του Βασίλη (του αδερφού του μπαμπά μου), στην οποία χόρευε ζεϊμπέκικο. Δε θυμάμαι πώς την αποχωρίστηκα, δεν έχω μνήμη από το δέσιμο αυτό, αλλά ακόμα θυμάμαι τη φωτογραφία, τόσο καθαρά, σαν να τη βλέπω κάθε μέρα.
Ποτέ δε δενόμουν με αντικείμενα (ούτε και τώρα), ίσως γιατί φοβόμουν πολύ τον αποχωρισμό. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, ήρθα αντιμέτωπη με τον φόβο της μοναξιάς, τον φόβο του να χάσεις κάτι που αγαπάς, έμαθα να τον αποδέχομαι, έμαθα πως είναι αναπόφευκτος και πως δε φταίει κανείς γι' αυτό.
Βέβαια, οι άνθρωποι είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Όταν ήμουν πιο νέα, ήθελα να έχω συνεχώς φίλους κοντά μου, να μη νιώσω ποτέ μόνη, μάλλον γιατί φοβόμουν να έρθω αντιμέτωπη με μένα. Περνώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας, κατάφερα να τιθασεύσω αυτήν την ανασφάλεια, να αγαπήσω τη μοναξιά και κατ’ επέκταση τον εαυτό μου (εντάξει, όχι τελείως, αλλά είμαι σε καλό δρόμο).
«Μια θαυμάσια ημέρα»
Θέατρο με ζωντανή μουσική, χορό και ποίηση, για θεατές ηλικίας 2+
για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
‘Σάββατο ώρα: 11.00
Μικρό Θέατρο Κεραμεικού
Έχοντας παίξει στη θεατρική παράσταση «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» του Αρκά, πριν μερικά χρόνια, πως κρίνετε τη σημερινή, «συντηρητική» τρόπον τινά, μετεξέλιξή του, σε σύγκριση με το παρελθόν του;
Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλάζουν μέσα από τα πράγματα που τους συμβαίνουν, αποκτούν νέες ιδέες, νέες αντιλήψεις κι αυτό είναι καλό. Είναι κομμάτι της εξέλιξης. Μερικές φορές, βέβαια, μπορεί να μη μας αρέσει ή να μη συμφωνούμε, αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Αρκεί να μη βλάπτει τους άλλους. Άλλωστε, πλέον, όλοι έχουμε άποψη και την εκθέτουμε (μερικοί μάλιστα και καθημερινά) στα social media. Δικαίωμά μας! Κι αν δεν μας αρέσει κάτι, δεν το διαβάζουμε. Κι αυτό δικαίωμά μας!
Συμμετέχετε θεατρικά εκτός των άλλων, στον «mπάτλερ» που είναι μια κωμωδία βωβού κινηματογράφου και σωματικού θεάτρου, με επίκεντρο τη μεσαία τάξη. «Ο εχθρός της κοινωνίας είναι η μεσαία τάξη και ο εχθρός της ζωής είναι η μέση ηλικία», σύμφωνα με τον αμερικανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Orson Welles. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;
Είμαι εξαιρετικά περήφανη και πανευτυχής που συμμετέχω στη συγκεκριμένη παράσταση. Ο Johnny O, ο σκηνοθέτης και ιδρυτής των Spilsh Splash (της ομάδας δηλαδή), είναι εξαιρετικά ταλαντούχος κι αυτό το είδος θεάτρου που κάνει (του βωβού κινηματογράφου), το κάνει μοναδικά και συμβολικά και κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει άλλος στην Ελλάδα που ν' ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και πάντα τον παρακαλούσα να παίξω σε μια παράσταση ή να κάνει ένα σεμινάριο να το παρακολουθήσω. Τελικά, πέρασαν δεκαπέντε χρόνια για να συνεργαστούμε. Ευτυχώς πριν γεράσω πολύ και δεν αντέχω όλα αυτά τα δύσκολα πράγματα που κάνουμε πάνω στη σκηνή!
Δε με τράβηξε, όμως, μόνο η τεχνική του θεάτρου, ώστε να πω ναι στη συνεργασία. Με τράβηξε και το έργο, που είναι, όντως, μια κριτική στη μεσαία τάξη. Για χρόνια καταδικάζουμε τα άκρα, τους πολύ πλούσιους, το κεφάλαιο, που είναι κακοί και καταδυναστεύουν τους φτωχούς, όμως πραγματικά, αυτοί είναι οι μόνοι που συντηρούν αυτό που ονομάζουμε «σύστημα»; Φταίνε μόνο οι κακοί πολιτικοί που διορίζουν τα δικά τους παιδιά ή τα παιδιά του κουμπάρου ή και οι ίδιοι οι διορισμένοι που το ζητάνε, προσφέροντας από ψήφους μέχρι και «πλάτες» σε μη νόμιμες συμπεριφορές;
για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Σάββατο ώρα: 17.30
Studio Μαυρομιχάλη
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κι εγώ την φύσι λίγο (Κ.Π. Καβάφης «Θάλασσας του πρωϊού»). Που θα θέλατε να σταθείτε, τα θα θέλατε να δείτε στη φύση (βουνό ή θάλασσα) και σε ποιο σημείο της είναι το ησυχαστήριό σας; Μπορεί η ποίηση να συγκινήσει τα παιδιά και τους εφήβους της σύγχρονης εποχής;
Λατρεύω το βουνό. Να περπατάω, να σκαρφαλώνω, να μυρίζω χώμα, βότανα, φυτά, δέντρα, να αναπνέω τον αέρα και ειδικά όταν είναι κρύος. Να ανεβαίνω ψηλά στις κορυφές και να κοιτάω κάτω. Να νιώθω ότι στέκομαι ψηλά, ότι γίνομαι ένα με τον κόσμο. Εκεί, στην κορυφή, στην ησυχία. Είναι για μένα, μια πνευματική εμπειρία, που την έχω πολύ ανάγκη. Κάθε φορά που φτάνω σε ένα τέτοιο σημείο, πραγματικά συγκινούμαι από το μεγαλείο που αντικρίζω και μπορώ να κάτσω εκεί μέχρι να παγώσω.
Η ποίηση, ναι! Μπορεί να συγκινήσει, ειδικά τους νέους αυτής της εποχής. Ακόμα και να μην κατανοήσει κάποιος ένα ποίημα, η μουσικότητα των λέξεων τον βάζει σε άλλη διάσταση. Κάνει ένα σταμάτημα στον χρόνο. Στην εποχή μας όλα τρέχουν γρήγορα. Όλα είναι μισές λέξεις (ρίξτε μια ματιά στα social, μία ολόκληρη πρόταση φτιάχνεται με συντομογραφίες), λέξεις που δεν παράγουν ήχο, που δεν παράγουν εικόνες. Οι έφηβοι και τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που δεν σταματά να δει το συναίσθημα, να το αναγνωρίσει, να το βιώσει. Δεν σταματά ούτε καν για να δει πιο χειροπιαστά πράγματα, το χώμα, το χέρι του άλλου, το ίδιο μας το σώμα. Είναι σαν να είναι όλα πιο μονοδιάστατα, πιο άχρωμα, πιο ίδια.
Από εκεί σε μετακινεί η ποίηση. Σου ξεκλειδώνει αυτό το κομμάτι της δημιουργίας που κάπου έχει ξεχαστεί. Κι άντε να ξεχαστεί στη μέση ηλικία αλλά και στα παιδιά; Και στους εφήβους; Πώς θ' αμφισβητήσουν, πώς θ' αλλάξουν, πώς θα γίνουν διαφορετικοί, αν δεν μπορούν να δημιουργήσουν; Πώς θα φέρουν νέες ιδέες και νέα επιτεύγματα; Πώς θα ονειρευτούν; Και στην τελική, πώς θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι;
"Επαναστατώ, με μικρές, ίσως κι ανεπαίσθητες επαναστάσεις καθημερινά"
Από την αρχή της καλλιτεχνικής σας διαδρομής έχετε εξοικειωθεί με την έννοια της ομάδας. Ποιο τραγούδι θα δίνατε στο Βασίλη Καζή να τραγουδήσει και ποιον χορό στην Κλεονίκη Καραχάλιου να χορέψει, εκτός σκηνοθετικού προγράμματος φυσικά; Πόσα βρέφη θα μπορούσε να διαχειριστεί ταυτόχρονα σκηνοθετικά επί σκηνής η Μαριλένα Τριανταφυλλίδου και ποιόν τρόπο;
Η ομάδα, είναι υπέροχο πράγμα. Δύσκολο, αλλά υπέροχο. Δεν είσαι ποτέ μόνος, αλλά είναι απαραίτητο, κατά κύριο λόγο, να βάλεις στην άκρη τον εγωισμό σου, ν' αναγνωρίσεις τα καλά σου σημεία αλλά και τις αδυναμίες σου, να δώσεις χώρο στους άλλους να λάμψουν κι όλα αυτά με ειλικρίνεια και σεβασμό. Δυσκολάκι, αλλά πετυχαίνει.
Ο Βασίλης Καζής είναι εξαιρετικά ταλαντούχος. Όταν διάβασα την ερώτηση, η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα τραγούδι του Leonard Cohen, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα πρέπει να δυσκολευτεί παραπάνω. Έτσι, θα του έδινα το "Bohemian Rapsody" των Queen και θα έπρεπε να κάνει και τα χορωδιακά μέρη.
Για την Κλεονίκη, τι να πω... Έχει μια ηρεμία, μια σιγουριά και παράλληλα είναι εξαιρετικά αστεία. Θα την έβαζα να χορέψει ένα μιούζικαλ της δεκαετίας του '50 με τη Lucille Ball. Με πολλή πολλή αγάπη!
Όσον αφορά στη Μαριλένα, δεν ξέρω πόσα βρέφη θα μπορούσε να διαχειριστεί ταυτόχρονα. Νομίζω περίπου όλα! Αυτό που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που συνεργαστήκαμε, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το βρεφικό θέατρο (και κατ' επέκταση και τα ίδια τα βρέφη). Αντιμετωπίζει αυτό το είδος του θεάτρου, όπως θα αντιμετώπιζε κι ένα θέατρο ενηλίκων. Δε γεμίζει τη σκηνή με πολύχρωμα αντικείμενα, δεν αναπαράγει βρεφικές συνήθειες και δε χρησιμοποιεί «μωρουδιακές» λέξεις στα έργα της.
Στο «Πάει-έρχεται», που μιλά για τον αποχωρισμό, παρουσιάζει στη σκηνή την ιστορία ενός ζευγαριού ενήλικων ανθρώπων, που προσπαθούν να υπάρξουν στο κοινό τους σπίτι και μαζί κι ο καθένας μόνος του. Στο «Μια θαυμάσια μέρα» έχει δημιουργήσει έναν ασπρόμαυρο σκηνικό χώρο, με αφαιρετικό σκηνικό, που παραπέμπει στον κύκλο της ρουτίνας. Θεωρεί τα βρέφη μικρούς ανθρώπους, έχει μελετήσει πολύ καλά την αναπτυξιακή τους πορεία και φροντίζει να μαγεύει με την αίσθηση κι όχι μόνο με την όραση.
Μην παρεξηγηθώ, οι παραστάσεις της είναι εξαιρετικά καλαίσθητες, αλλά ξεφεύγουν από τα γνωστά πολύχρωμα και γεμάτα σκηνικά έργα. Επίσης, ζητάει να παίζουμε και ρεαλιστικά, αληθινά, έτσι όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι.
Έχετε δημιουργήσει ένα Πολυχώρο Τέχνης και Ψυχαγωγίας ονόματι Arbo, στον Άγιο Δημήτριο, με σκοπό την προσφορά εκπαιδευτικών, ψυχαγωγικών και καλλιτεχνικών προγραμμάτων σε όσους αισθάνονται παιδιά. Πως θα βαθμολογούσατε μέχρι στιγμής τον εαυτό σας, με βάση την ανταπόκριση του εγχειρήματος;
Γενικά, είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου, αλλά νομίζω ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου. Τον χώρο αυτόν τον δημιουργήσαμε με τη Στέλλα. Γνωριστήκαμε στο σχολείο που έχει, το Τρενάκι, όταν εγώ πήγα εκεί για να κάνω το θεατρικό παιχνίδι. Αποφασίσαμε ν' ανοίξουμε τον χώρο, γιατί είδαμε πως οι απόψεις μας σε ό,τι αφορά στα παιδιά συγκλίνουν μεταξύ μας κι αποκλίνουν από τον μέσο όρο!
Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να γίνουν ελεύθερα, ισορροπημένα κι ανεξάρτητα άτομα, ικανά να σταθούν στα πόδια τους, να σέβονται τον κόσμο γύρω τους, να απαιτούν, να είναι δοτικά κι υπεύθυνα, ώστε να καλυτερέψουν τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ενηλικιωθούν. Κι όλα αυτά, μέσα από το πρίσμα της τέχνης και του πολιτισμού, του θεάτρου, του χορού, της ζωγραφικής, της ποίησης και της λογοτεχνίας.
Είναι αλήθεια ότι για πολλούς ενήλικες που φέρνουν τα παιδιά τους εκεί, αυτό φαίνεται πολύ εκτός της κουλτούρας τους και δυσκολεύονται να το κατανοήσουν. Μερικοί δεν προσπαθούν καν. Μια μερίδα ανθρώπων, όμως, μας ακολουθεί κι αυτό είναι αρκετό για να γίνει έστω και μια μικρή αλλαγή στις μελλοντικές γενιές.
Νικος Κολίτσης
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.