Ελένη Ζιώγα: "Όλα είναι ένα ίσωμα όπου ό, τι αποκλίνει, ευνουχίζεται. Αυτό, προσπαθώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις να το σπάσω."

Ελένη Ζιώγα: «Όλα είναι ένα ίσωμα όπου ό, τι αποκλίνει, ευνουχίζεται. Αυτό, προσπαθώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις να το σπάσω»

Αποκλειστική συνέντευξη του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση στο Fairtytales

Η ηθοποιός, μουσικός και τραγουδίστρια, Ελένη Ζιώγα, όντας η… «δασκάλα-μάγισσα,  που «γκρεμίζει» -άμα τη εμφανίσει της και σ’ όλη τη διάρκεια- τη σκηνή, με την πληθωρική της παρουσία, τη χαρισματική της απόδοση, τα χιουμοριστικά της λόγια και τη φινετσάτη σκούπα της…», (Κριτική θεατρικής παράστασης, «Χένσελ και Γκρέτελ», Θέατρο Κιβωτός, Ιανουάριος 2018, Fairytales), παραδίδει εντατικά, θεατρικά και μουσικά, μαθήματα σκούπας… στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση και στο Fairytales, σε μια αποκλειστική συνέντευξη για την εποχή της «ευθείας γραμμής», τα παιδικά παιχνίδια, το άσπρο και το μαύρο, το Χατζηδάκι, τις πηγές συναισθήματος, το θεατρικό ταλέντο, την τύχη, την Κάρμεν Ρουγγέρη και τον Ανδρέα Κουλουμπή, τους τοίχους της απραξίας, τον τεμπέλη δράκο, τους Έλληνες ηθοποιούς και τις αγκυλώσεις των ενηλίκων, μ’ ένα και μόνο αποτέλεσμα... «να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι».

• Δε θυμάμαι αγαπημένο παιχνίδι, όταν ήμουν μικρή. Θυμάμαι, όμως, αγαπημένη ασχολία κι αυτή ήταν το τραγούδι. Ο παππούς μου είχε ένα μαγαζί που έφτιαχνε πηλίκια και κάθε μέρα τον έπαιρνα τηλέφωνο και τραγουδούσα σ’ εκείνον και στους υπαλλήλους του ξανά και ξανά...

• Έχω την αίσθηση ότι πήγα για πρώτη φορά στο θέατρο, όταν ήμουν πολύ μικρή…

Ο Παρφές... 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

• Φανταζόμουν ότι θα γινόμουν τραγουδίστρια. Όχι στα πρότυπα που προωθούνται στις μέρες μας. Ονειρευόμουν μια άδεια σκηνή σ’ ένα μεγάλο θέατρο μ’ ένα μόνο λευκό φως να λούζει το τραγούδι μου…

• Αν δεν ήμουν ηθοποιός και μουσικός, θα ήμουν ψυχολόγος, κοινωνική λειτουργός ή δικαστής.

• Το θέατρο για μένα σαν τέχνη είναι έκφραση. Στο θέατρο (και για ενήλικες και για παιδιά) χρειάζεται ν’ αφιερώνεσαι. Στο θέατρο για παιδιά απαιτείται η «αλήθεια» του ηθοποιού πολύ περισσότερο, καθώς τα παιδιά δε φιλτράρουν, με ευγένεια και καθωσπρεπισμό, τα ερεθίσματα που παίρνουν. Είναι άμεσα στις αντιδράσεις τους σ΄ αυτό που τους αρέσει, αλλά και σ΄ αυτό που δεν τους αρέσει.

• Το θέατρο, η μουσική και το τραγούδι, δε διαχωρίζονται. Είναι πηγές ανάβλυσης συναισθήματος. Και με το συναίσθημα είμαι άμεσα συνδεδεμένη… Ίσως μόνο μ΄ αυτό!

• Η αντίδραση σε μια παράσταση που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι η αγκαλιά ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Ευλογία...

• Γεννιέσαι με το θεατρικό ταλέντο και το εξελίσσεις..

• Η επαφή με τα παιδιά λειτουργεί ούτως ή άλλως ψυχοθεραπευτικά,  πόσο μάλλον όταν γίνεται μέσω της τέχνης (θεατρικό παιχνίδι). Η αγωνία, ο στόχος και η λαχτάρα μου είναι να μεταδώσω στα παιδιά της «τεχνολογίας και του διαδικτύου», το σκίρτημα του συναισθήματος. Δυστυχώς τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι, πάσχουν από συναισθηματική αγκύλωση. Αυτό φαίνεται και στο πρόσωπο των ανθρώπων. Πόσο συχνά βλέπετε εκφραστικά πρόσωπα γύρω σας; Ζούμε στην εποχή της «ευθείας γραμμής». Όλα είναι ένα ίσωμα όπου ό, τι αποκλίνει, ευνουχίζεται. Αυτό, προσπαθώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις να το σπάσω.

• Η θέση του θεάτρου για παιδιά στη σημερινή πραγματικότητα δεν είναι και η καλύτερη τόσο στην Αθήνα, όσο - και πολύ περισσότερο- στην περιφέρεια.

• Υπάρχουν λίγες φιλότιμες και τελικά επιτυχημένες θεατρικές προσπάθειες για παιδιά, που είναι πραγματικά διαμάντια.

• Ο καθένας μέσα του έχει και το άσπρο και το μαύρο. Και το καλό και το κακό. Σε κάθε ρόλο ανασύρουμε τα συστατικά που χρειαζόμαστε και πάνω σ΄ αυτά δουλεύουμε.

• Το παραμύθι, που μου έλεγε ο πατέρας μου, ήταν το αγαπημένο μου παραμύθι, στην παιδική μου ηλικία. Ήταν μια σύνθεση γνωστών παραμυθιών αλλά και δικών του. Ανακάτευε, για παράδειγμα, την Κοκκινοσκουφίτσα με τη Χιονάτη και τα τρία γουρουνάκια, προσπαθώντας να με αποκοιμίσει..

• Το «Μανούλα μου» είναι το τραγούδι που θα ήθελα να έχω ερμηνεύσει και ο Μάνος Χατζιδάκις, ο συνθέτης που θα ήθελα να έχω συνεργαστεί.

• Πίστευα ότι δεν ήθελα τίποτα πέρα από τη μουσική, μέχρι που γνώρισα το θέατρο.

• Η σχέση του παιδιού με τη μουσική είναι πολύ στενή. Η παρεξήγηση γίνεται στην ερμηνεία που δίνει ο καθένας στο τι είναι μουσική...

• Το πιο μουσικό θεατρικό όργανο είναι η φωνή. 

• Πάντα υπάρχει χώρος για κάτι καινούργιο. Η ποιότητα δε χάνεται, απλώς σπανίζει.

• Η μουσική κυκλοφορία των τελευταίων χρόνων που μ’ εντυπωσίασε, για παιδιά και ενήλικες, είναι «Ο τεμπέλης δράκος», του Γιώργου Χατζηπιερή.

• Η συνεργασία με το δίδυμο Κάρμεν Ρουγγέρη-Ανδρέα Κουλουμπή, ορίζουν μία σχέση ζωής, που με σημαδεύει μέχρι σήμερα.

• Η τύχη είναι βασική προϋπόθεση. Δεν πιστεύω καθόλου στα λόγια του Paulo Coelho, «όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα»

• Υπάρχουν άξιοι, ταλαντούχοι άνθρωποι που μένουν στους τέσσερις τοίχους της απραξίας μόνο και μόνο γιατί δεν έτυχε να βρίσκονται στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή.

• Προτιμώ την τέχνη χωρίς φανφάρες και εύκολες εκτινάξεις.

• Το γεγονός ότι πολλοί καταξιωμένοι Έλληνες ηθοποιοί ανακαλύπτουν το θέατρο για παιδιά, είναι σύμπτωμα κυρίως της κρίσης, εκτός σπάνιων εξαιρέσεων.

• Αποφεύγω τις συνήθεις προβλέψεις οι οποίες πολύ συχνά πέφτουν έξω. Αυτό ισχύει και για τη ζωή…

• Είναι πραγματικότητα ότι το παιδικό κοινό είναι πιο απαιτητικό από τον κόσμο των ενηλίκων στις θεατρικές παραστάσεις… «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά... έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».

• Η θεατρική κουλτούρα και συνείδησή μας, δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένη από μια γενικότερη καλλιέργεια κι αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων…

• Σίγουρα απαιτείται μεγαλύτερη καλλιέργεια -ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα- ώστε να έχουμε ένα και μόνο σημαντικό αποτέλεσμα... Να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι!

Bonus tip:

Η παράσταση Χένσελ και Γκρέτελ oλοκληρώνει τις παραστάσεις της στο θέατρο Κιβωτός στις 30/4. Θα ταξιδέψει, όμως, το καλοκαίρι σ' όλη την Ελλάδα για τους μικρούς αλλά και για τους μεγάλους λάτρεις των παραμυθιών!