Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού, σκηνοθέτριας και σκηνογράφου Χριστίνας Κουλουμπή στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Η ηθοποιός, σκηνοθέτρια και σκηνογράφος Χριστίνα Κουλουμπή δίνει όνομα, τρόπον τινά, στο παραμύθι που δεν έχει, σε ένα θεατρικό ταξίδι "που υπόσχεται αλήθεια, ομορφιά, χαρά, χιούμορ και φως!" Γιατί τι είναι μπορεί να είναι το θέατρο; "Πηγή γνώσης, ρυάκι καλαισθησίας, ποταμός επικοινωνίας, θάλασσα ψυχαγωγίας"!
Πάνω από έναν αιώνα το «Παραμύθι χωρίς όνομα» ζει και βασιλεύει, διδάσκει, αφυπνίζει και παραμένει μοναδικό. Πού έγκειται η διαχρονικότητά του και η σύνδεσή του με τη σύγχρονη Ελλάδα;
Το αλληγορικό αυτό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, μεταφέρει με ειλικρίνεια την αλήθεια της ανθρώπινης φύσης σε όλες τις εκδοχές! Οι κεντρικοί χαρακτήρες του έργου, φέρουν το ήθος του ονόματός τους. Ο γέρος βασιλιάς, Συνετός ο Α', πεθαίνει και τον διαδέχεται ο γιος του, ο πρίγκιπας Αστόχαστος, που παντρεύεται την ταιριαστή του βασιλοπούλα Παλάβω… Ο Αστόχαστος με την Παλάβω, παραλαμβάνουν το πλούσιο βασίλειο των Μοιρολατρών, αποκτούν τέσσερα παιδιά και μέσα σε λίγα χρόνια, με την επιπόλαιη διακυβέρνησή τους, το οδηγούν στην απόλυτη κατάρρευση… Ο καιρός περνά… και (επειδή -όπως είναι γνωστό- η ελπίδα είναι ένα λουλουδάκι που φυτρώνει ιδιαίτερα εκεί που δε φτάνει το φως,) το βασιλόπουλο, ο γιος της οικογένειας, Συνετός ο Β', (συντροφιά με την Ειρηνούλα, τη μικρή του αγαπημένη αδερφή), καταλαβαίνει ότι για να συμβεί η αναγέννηση που χρειάζεται η χώρα, χρειάζεται να γίνουν πολλά με εκείνον πρωτεργάτη! Έτσι, οπλισμένος με θάρρος και θέληση, θα αγωνιστεί να αναδιοργανώσει το παρηκμασμένο βασίλειο και να εμπνεύσει σε όλους τους κατοίκους ανθρώπινες αξίες, όπως η εργατικότητα, η εντιμότητα, η προσφορά για το κοινό καλό, η θυσία για την πατρίδα, η υπομονή, η σύνεση, η δικαιοσύνη! Βέβαια, η παιδεία βρίσκεται στην κορωνίδα αυτών των αρετών, αφού η γνώση φέρνει την ευημερία στην ψυχή και το πνεύμα! Οι ήρωες, θετικοί κι αρνητικοί, είναι αναγνωρίσιμοι και γι' αυτόν τον λόγο μας γοητεύουν, μπορούμε να ταυτιστούμε, αλλά και να φιλοτιμηθούμε από την ανημποριά τους.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ταλαιπωρηθεί ως κράτος από υπεύθυνους που είναι ανεύθυνοι και χρησιμοποιούν την εξουσία για το ατομικό τους συμφέρον, χωρίς να ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. Μας συγκινεί αυτό το έργο, επειδή απεικονίζει τη στυγνή πραγματικότητα, αλλά φωτίζει παράλληλα την ελπίδα που δίνει η ανατροπή, η οργανωμένη απόφαση για αναδιοργάνωση που μπορούμε να πετύχουμε όλοι μαζί.
H νοσταλγία και η αναπόληση των παιδικών μας χρόνων, η τρυφερότητα και η ευαισθησία είναι συνυφασμένα με το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Γιατί συμβαίνει αυτό; Tι αναπολείτε και τι νοσταλγείτε από τα αντίστοιχα παιδικά σας χρόνια;
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ήταν ένα από τα κλασικά βιβλία που δεν έλειπαν από καμία βιβλιοθήκη, μικρού ή μεγάλου παιδιού και εφήβου! Είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο "θησαυρούς" και υψηλά νοήματα, που διαμορφώνουν συνειδήσεις σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία.
Για μένα το έργο αυτό έχει το άρωμα της νεότητάς μου και είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετείχα ενεργά στη μεταφορά του "Παραμυθιού χωρίς όνομα" στο θέατρο! Κοντά στα άλλα, ενσαρκώνω δύο εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους! Παίζω τη βασίλισσα Παλάβω (που φέρει όλη την ελαφρομυαλιά του ονόματός της) αλλά και την κυρά Φρόνηση που καταθέτει τη σοφία της και δίνει την έμπνευση στο βασιλόπουλο, μαζί με την υπέροχη κόρη της, τη Γνώση, για την αναδιοργάνωση και την αποκατάσταση της ευημερίας στη χώρα!
Το επάγγελμα του σκηνογράφου είναι κατάλληλο για τα άτομα που έχουν κλίση στη ζωγραφική, τη διακόσμηση, τις κατασκευές και τις καλές τέχνες γενικότερα. Σε τι είχατε εσείς κλίση μικρή, πώς την ανακαλύψατε (ή ποιος την ανακάλυψε) και πώς την εξελίξατε στο πέρασμα των χρόνων;
Ήταν σαν παιχνίδι για μένα, ένας μαγικός κόσμος που, αρκετές φορές, ήταν σαν γέφυρα ανάμεσα σε εμένα και τους άλλους! Δε θα ξεχάσω ότι ακόμα και τη βαθιά μου επιθυμία να αποκτήσω αδερφάκι, την εξέφρασα μέσα από τη ζωγραφιά μου. Είχα ζωγραφίσει τον μπαμπά, τη μαμά κι ανάμεσά τους τη μικρή Χριστίνα. Από πάνω της, ένα άδειο συννεφάκι που… περίμενε να γεμίσει από το "Αχχχ, πώς θα ήθελα ένα αδερφάκι"! Δεν ήξερα ακόμα να γράφω, οπότε το μήνυμα υπαγορεύθηκε στους γονείς, εκφράζοντας τη δική μου παιδική αλήθεια!!!
Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η ενθάρρυνση που είχα από τους γονείς, τους δασκάλους αλλά και τα ερεθίσματα, αφού η μητέρα μου ζωγράφιζε κι εκείνη! Μετά, ήμουν στη "θεατρική συντροφιά της Νέας Σμύρνης", όπου συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε να "φτιάχνω ζωντανούς πίνακες" (όπως χαρακτηρίζω τα σκηνικά-κοστούμια στο θέατρο) και σίγουρα δεν μπορώ να μην αναφέρω με αγάπη την καθηγήτριά μου στο Γυμνάσιο και Λύκειο, την Ρένα Αννούση-Ηλία, όπου έπαιξε κι εκείνη καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή μου, αφού μου έδωσε δύναμη με το παράδειγμά της, (μοναδική χαράκτρια, εικαστικός και συγκλονιστική παιδαγωγός), με ώθησε να δώσω εξετάσεις και να πετύχω στην Καλών Τεχνων!
Sofianna Paidousi (Σοφιάννα Παϊδούση)
Σκηνοθετείτε την παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστείτε, μαζί με τη μητέρα σας, Κάρμεν Ρουγγέρη. Όταν και αν διαφοροποιηθεί σκηνοθετικά η μία από την άλλη, ποια επικρατεί και με ποιον τρόπο το διαχειρίζεστε;
Η μητέρα μου, είναι η πρώτη μου "δασκάλα". Ο σεβασμός, ο θαυμασμός και η εκτίμηση που της έχω, είναι χωρίς αμφισβήτηση! Αυτό βέβαια, δεν αναιρεί και τη δική μου -κάποιες φορές- διαφορετική οπτική, αλλά γι' αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι γίνεται και πιο ισχυρά δυναμική η συνεργασία μας! Ο συνδυασμός μας είναι αποτελεσματικός, γόνιμος κι ενδιαφέρον, αφού οι διαφορές μας δίνουν την ώθηση για εξέλιξη!
Είμαστε και οι δύο ανήσυχα πνεύματα και η συγχώνευση των διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών μας δημιουργεί, συνήθως, αντιθέσεις αλλά τελικά συμπλεύσεις, αφού ουσιαστικό μας μέλημα είναι οι παραστάσεις που γίνονται με σεβασμό, φροντίδα κι αγάπη για τους μικρούς και μεγάλους μας φίλους! Είναι απόλαυση να συνεργάζομαι με ανθρώπους που λατρεύω και σ' αυτό, πέρα από τη μητέρα, τον πατέρα, τον αδερφό μου, θα ήθελα να προσθέσω και τη σχέση με τον Πέτρο Γάλλια (σ.σ. Κέρκυρα rules), τον χορογράφο-κινησιολόγο μας, στην Παιδική Σκηνή Κάρμεν Ρουγγέρη!
Η αγάπη διευκολύνει τη δημιουργία, η δημιουργία είναι γέννηση και η γέννηση ζωή! Επιδιώκω να αγαπώ και να εκτιμώ ως ανθρώπους τους πολύτιμους συνεργάτες μου! Είμαι χαρούμενη, επειδή και σ' αυτήν την παράσταση, έχω στο πλάι μου άξιους συνεργάτες, συντελεστές και συναδέλφους που εκτιμώ κι αγαπώ αληθινά!
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε έναν ηγέτη γεμάτο καλές προθέσεις μέσα μας. Το δύσκολο, βέβαια, είναι να οργανωθεί το αγαθό κίνητρο έτσι ώστε να οδηγήσει σε μαζικές σωστές πράξεις… το ρητό που συνηθίζω να λέω είναι το "η ισχύς εν τη ενώσει" κι αυτό μπορούμε να το βιώσουμε σε όλα τα μικρά κοινωνικά σύνολα που συμμετέχουμε. Στην οικογένεια, στην τάξη του σχολείου, στο φροντιστήριο, στις εξωσχολικές δραστηριότητες, σε κάθε ευκαιρία κοινωνικοποίησής μας! Ας ξεκινήσουμε από ό,τι περνά από το δικό μας χέρι πρώτα και ας μην περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας σώσει. Η σωτηρία της κοινωνίας μπορεί μόνο από μέσα της να ξεπηδήσει.
Ας χτίζουμε γερά θεμέλια μέσα από τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την πνευματικότητα, την καλαισθησία κι ας μην ξεχνάμε να φροντίζουμε τα παιδιά. Αυτά δίνουν την ελπίδα για έναν πιο δίκαιο κι όμορφο κόσμο.
Η θεατρική παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα» διασκεδάζει, αλλά και διδάσκει, με έμμεσο έστω τρόπο, μικρά παιδιά και εφήβους. Εσάς τι σας έχουν διδάξει τα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθούν τα έργα που ανεβάζει η Παιδική Σκηνή «Κάρμεν Ρουγγέρη»;
Νιώθω ευγνωμοσύνη! Ό,τι έχουμε προσφέρει στα παιδιά μας έχει επιστραφεί στο εκατονταπλάσιο! Είναι γεμάτα ειλικρίνεια, αυθορμητισμό, ενθουσιασμό και νιώθουμε ότι οι παραστάσεις της Παιδικής μας Σκηνής εκπληρώνουν τον σκοπό τους. Όπως μου αρέσει να τονίζω, "το θέατρο μπορεί να είναι πηγή γνώσης, ρυάκι καλαισθησίας, ποταμός επικοινωνίας, θάλασσα ψυχαγωγίας"!
Το θέατρο απαιτεί γενναιοδωρία και από τον δημιουργό αλλά και από τον θεατή! Έχει μια ανομολόγητη συνενοχή και όσο πιο διαθέσιμοι στο θαύμα, στη συνάντηση είμαστε, τόσο μεγαλύτερο το όφελος! Η ευτυχία με τα μικρά και μεγαλύτερα "παιδιά" που συναντούμε, είναι ένα ταξίδι που υπόσχεται αλήθεια, ομορφιά, χαρά, χιούμορ και φως!
To θεατρικό έργο στηλιτεύει την τεμπελιά, την αδικία, την παραίτηση, τη δειλία και τον ατομισμό. Ποιο από όλα αυτά μας χαρακτηρίζει περισσότερο ατομικά και συλλογικά και ποια είναι η κυριότερη αιτία;
Πιστεύω ότι η αφετηρία όλων αυτών των αρνητικών γνωρισμάτων και συμπεριφορών είναι ο φόβος… Γι' αυτόν τον λόγο και υποστηρίζω τη θεραπεία της αυτογνωσίας και της τόλμης που απαιτείται, όταν αποφασίζουμε να φέρνουμε τον ήλιο στα σκοτάδια μας. Το συλλογικό ασυνείδητο δημιουργείται από τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.
Η αναγνώριση, η επίγνωση, η αποδοχή, η συμφιλίωση, η εξημέρωση, οδηγούν στην μεταμόρφωση! Αξίζει η αλλαγή αυτή, υπόσχεται μια χρωματιστή ζωή!
Νίκος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.