"Η ισχύς εν τη ενώσει"

“Πολύ χορταστικός μεζές οι τρεις τους…”

Ο κυρ Λέοντας μουρμούριζε, καθώς περιτριγύριζε, για μέρες τώρα, τρεις καλοθρεμμένους ταύρους που έβοσκαν στο λιβάδι, τους λιγουρευόταν και βρυχιόταν απειλητικά. Άδικα όμως τα σχέδια και η λιγούρα! Ποτέ δεν τους πετύχαινε μοναχούς να τους καταφέρει. Κι όταν μια μέρα δοκίμασε να τα βάλει μαζί τους την πάτησε! Γιατί; Γιατί οι τρεις ταύροι σχημάτισαν κύκλο κι απ΄ όπου κι αν τους πλησίαζε αντίκριζε τα σουβλερά τους κέρατα!

“Ενωμένοι μου είστε ε; Δεν νικιέστε ε;”

Το λιοντάρι μας είχε πεισματώσει και φυσικά άλλαξε σχέδιο για να απολαύσει το θήραμά του. Οι τρεις ταύροι λοιπόν τον περίμεναν ήδη στα κοφτερά του δόντια μέσα στο σχέδιό του.

“Δεν νικιέστε μαζί, θα νικηθείτε όμως ένας-ένας.”

Καλά καταλάβατε! Ο κυρ Λέοντας έβαλε μπρος το σχέδιο της διάσπασης: Πλησίαζε τον καθένα ταύρο κρυφά και του κακολογούσε τους άλλους δυο συντρόφους του. Και λόγο στον λόγο, με τις συκοφαντίες του, έχασαν την εμπιστοσύνη αναμεταξύ τους οι ταύροι μας. Αποτέλεσμα; O κάθε ταύρος πήγαινε σε ξεχωριστά μέρη του λιβαδιού να βόσκει και απέφευγε τους άλλους.

“Αυτό θέλαμε κι εμείς!”

Σίγουρα αυτό ήθελε το λιοντάρι μας… Έτσι ρίχτηκε στον κάθε ταύρο χώρια και εύκολα κατάφερε να φάει και τους τρεις, γιατί απλούστατα είχαν χάσει πια τη δύναμή τους! Αφού είναι γνωστό σε όλους μας πως η ἰσχύς ἐν τῇ ἐνώσει, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή η ένωση φέρνει τη δύναμη!

                                                  
Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά.

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.

Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.