Το θαρραλέο κατσικάκι

"Κυρα-Μηρυκούλα, ε, κυρα-Μηρυκούλα, πιάσε τον Μαυρούλη σου, γιατί δεν τον βλέπω καλά!"

Η κυρα-Καστανή, η πιο μεγάλη κατσίκα στο μαντρί, είχε μαζέψει και τις άλλες κατσίκες κι όλες μαζί κατσικοβελάζανε και κουνούσαν πέρα-δώθε ουρές και πόδια, χτυπώντας αλύπητα το χώμα.

"Δε συμμαζεύεται γειτόνισσες, δε συμμαζεύεται τούτο το μικρό μου, τρέχει και πιλαλάει όλη μέρα και τελειωμό δεν έχει! Μα πού ΄ναι τον, πού τον είδατε, τον έχασα από τα μάτια μου."

"Εεεπ, εδώ είμαι, εδώ ψηλά μανούλα και ποιος με πιάνει τώρα!"

Η κυρα-Μηρυκούλα σήκωσε το κερατοφορεμένο κεφάλι της και τι να δει! Είχε σκαρφαλώσει ο ζωηρούλης κατσικούλης της στην ταράτσα της καλύβας του τσοπάνη… Σήκωνε τα δυο του μπροστινά ποδαράκια και βέλαζε περηφανιάρικα…

"Εσείς δεν μπορείτε να ανεβείτε ίσαμε εδώ πάνω… Ας έρθει ο λύκος να με πιάσει τώρα!"

Όλες οι κατσίκες του στάβλου έβαλαν τις φωνές,  τρομαγμένες στο όνομα και μόνο του λύκου και του φώναζαν να σταματήσει τις κατσικοφωνούλες του, μη και τον ακούσει πράγματι ο λύκος και φανεί, τώρα μάλιστα που έλειπε ο τσοπάνης της στάνης… Κι αν ρωτάτε για την κυρα-Μηρυκούλα, τη μαμά του, αυτή κόντευε να σκάψει αυλάκι, καθώς χτυπιόταν με τα κέρατά της στο χώμα.

"Μου φαίνεται πως με φώναξες!"

Καλά καταλάβατε, ο λύκος ο Γκριζάτος ήταν πίσω από τον φράχτη της αυλής και μούγκριζε αγριεμένος.

"Τι λύκος είσαι εσύ, που δεν έρχεσαι να με πιάσεις, φοβιτσιάρη! Είσαι ο λύκος ο Γκριζάτος εσύ, το θεριό το ανήμερο;"

Όλες οι κατσίκες είχαν χωθεί στην πιο απόμερη γωνιά του στάβλου και βέλαζαν μπας και τις ακούσει ο τσοπάνης  και έρθει μια ώρα αρχύτερα στο μαντρί!

"Θα κόψω τα ποδάρια του στο βρομοκάτσικό σου, έβαλε σε κίνδυνο όλο το μαντρί!"

Η κυρα-Καστανή φώναζε, δείχνοντας τ΄ αγριεμένα της κέρατα στην καημένη την κυρα-Μηρυκούλα που είχε σωριαστεί από την αγωνία της. Αλλά ο λύκος μάλλον ήταν φαγωμένος και ψύχραιμος… Γι΄ αυτό απάντησε με νόημα  στο ανόητο κατσίκι που έκανε το «θαρραλέο» και τον κορόιδευε.

"Δε με κοροϊδεύεις εσύ βρομοκάτσικο, ο τόπος που στέκεσαι, αυτός με κοροϊδεύει.

Μη μου κάνεις τον καμπόσο· να στηρίζεσαι στην πραγματική σου αξία, γιατί κάτω στη γη θα σ΄ έκανα μια χαψιά, κατάλαβες;

Θα πρέπει να ξέρουμε την πραγματική μας αξία και να είμαστε πάντα συνετοί, σωστά;

                                                   

Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά.

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.

Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.