Άλλα λες και άλλα κάνεις...

Ώρες έτρεχε η αλεπού μέσα στο δάσος. Οι κυνηγοί είχαν βρει τη φωλιά της και την είχαν πάρει στο κατόπι. Οπότε, να τη τώρα η κυρα-Μαριώ μας λαχανιασμένη να προσπαθεί να ξεφύγει. Ευτυχώς τα φουντωτά δέντρα την έκρυβαν μέχρι τώρα, αλλά εκείνη ήξερε ότι έπρεπε να βρει ένα πιο ασφαλές καταφύγιο.

Σε ένα ξέφωτο του δάσους είχε χτισμένο το σπίτι του ένας ξυλοκόπος, που εκείνη τη στιγμή έκοβε ξύλα στην αυλή.

"Καλέ μου άνθρωπε, κρύψε με σε παρακαλώ. Εδώ και πολλή ώρα οι κυνηγοί με έχουν βάλει στο μάτι. Πρέπει να τους ξεφύγω." παρακάλεσε η αλεπού.

Ο ξυλοκόπος σκέφτηκε για λίγο και ύστερα απάντησε διστακτικά:

"Εντάξει. Κρύψου εσύ στην καλύβα και θα τα κανονίσω εγώ τα υπόλοιπα".

Έτσι κι έγινε. Η αλεπού κρύφτηκε σε μια γωνιά της καλύβας και από μια τρύπα παρακολουθούσε να δει τι θα γίνει. Μετά από λίγο έφτασαν και οι κυνηγοί, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει τα ίχνη της αλεπούς, και ρώτησαν τον ξυλοκόπο μήπως και την είχε δει αυτός.

"Όχι, δεν είδα τίποτα. Όλο το πρωί έκοβα ξύλα στην αυλή μου και δεν είδα κανένα να περνάει από εδώ". αποκρίθηκε ο ξυλοκόπος. Μόνο που, ενώ τους μιλούσε, με το δάχτυλό του έδειχνε προς την καλύβα του, προς τα εκεί δηλαδή που είχε κρυφτεί η αλεπού.

Όμως, ευτυχώς για την κυρα-Μαριώ μας, οι κυνηγοί δεν κατάλαβαν αυτό που τους έδειχνε ο ξυλοκόπος. Έτσι έφυγαν, για να συνεχίσουν αλλού το ψάξιμο. Μόλις οι κυνηγοί απομακρύνθηκαν αρκετά, η αλεπού βγήκε από την κρυψώνα της και χωρίς να πει λέξη στον ξυλοκόπο πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

"Καλά δεν ντρέπεσαι;" τη ρώτησε δήθεν θυμωμένα ο ξυλοκόπος. "Τι τρόπος είναι αυτός; Δεν θα με ευχαριστήσεις που σου έσωσα τη ζωή;"

Η αλεπού, χωρίς καν να τον κοιτάξει του απάντησε:

"Θα σου έλεγα ευχαριστώ, αν αυτό που έδειχνες με τα χέρια, συμφωνούσε με αυτά που έλεγες με το στόμα. Όχι άλλα να λέμε, άλλα να κάνουμε. Το σωστό είναι να είμαστε τίμιοι και να επαληθεύουμε τα λόγια μας με τις πράξεις μας".

Ο ξυλοκόπος δεν απάντησε. Η αλεπού κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της και χάθηκε μέσα στο δάσος.

                                                  
Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά.

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.

Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.