Αποκλειστική συνέντευξη του ηθοποιού Βλάσση Χρυσικόπουλου στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Π.Σ.Δέλτα: “Tο ηθικά ωφέλιμο πρέπει να παραμένει διασκεδαστικό και να μην καταντήσει βαρετό σαν μάθημα"”. Πώς εκτιμάτε ότι μπορεί να γίνει αυτό στο θέατρο και την εκπαίδευση;
Τίποτα γενικά δεν πρέπει να είναι "βαρετό σαν μάθημα". Το θέατρο, από τη φύση του, είναι πρακτικό, ζητάει την κοινωνία και είναι παιχνιδιάρικο. Αν δεν έχει αυτά τα στοιχεία, δεν είναι θέατρο, είναι ζαμπόν δίχως λιπαρά και λόγια ντεκαφεϊνέ.
Ο χώρος της εκπαίδευσης πολύ καλά κάνει και παίρνει παράδειγμα από το θέατρο και περνάει στους μαθητές τη γνώση, τις αξίες και όλα τα "ηθικά ωφέλιμα" πραγματάκια με τρόπο πιο διαδραστικό. Όλοι μας θυμόμαστε τον δάσκαλο/εκπαιδευτικό που ήταν πιο τσαχπίνης και θεατρικός και ό,τι μας έλεγε μας έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό. Ο τρόπος είναι απλός: να είμαστε ανοιχτοί άνθρωποι και να μη φοβόμαστε να "παίξουμε" τη διδαχή.
Ο “Μάγκας” πρωτοκυκλοφόρησε το μακρινό 1935 και είναι ένα από τα πρώτα βιβλία παγκόσμια με αφηγητή ένα τετράποδο. Εξακολουθεί να παραμένει… #trend στις λογοτεχνικές προτιμήσεις της πλειοψηφίας των εφήβων και των νέων της σημερινής εποχής ή απλώς είναι επιλογή της γενιάς των εκπαιδευτικών και των γονέων τους, με συντηρητικές ενδεχόμενα τάσεις, όπως τους καταμαρτυρούν οι ίδιοι οι έφηβοι και οι νέοι;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ποιητικό και ταξιδιάρικο από το να διαβάζεις μια ιστορία από την οπτική ενός ζώου, πόσο μάλλον από τα μάτια ενός κουταβιού που γίνεται ήρωας. Η ιστορία του Μάγκα "τρεντάρει" ακόμα, αφενός επειδή οι μεγαλύτεροι την προτείνουν -και καλά κάνουν- στους μικρότερους και πολύ πιθανόν να την ανακαλύπτουν από μόνοι τους οι πιτσιρικάδες που ψάχνονται με το διάβασμα και τα βιβλία. Αν οι νέοι έβρισκαν την ιστορία ντεμοντέ ή συντηρητική θα την πετούσαν στα σκουπίδια. Σιγά μην τη διάβαζαν! Μεγάλο ποσοστό των παιδιών που είδαν την παράστασή μας, μου είπαν στο τέλος ότι θα διαβάσουν και το βιβλίο. Νιώθω ότι η παράσταση έχει βάλει κι αυτή ένα λιθαράκι στο trend!
Θέατρο για παιδιά, εφήβους και νέους στην Ελλάδα και την Ιταλία. Ποιες είναι οι τρεις πιο βασικές διαφορές; Πού αναγνωρίζετε περισσότερο ο παιδευτικός ρόλος ενός ηθοποιού και ποια χώρα προσφέρει καλύτερες προϋποθέσεις για έναν/μία ηθοποιό στην αρχή τουλάχιστον της σταδιοδρομίας του/της;
Έχω τη μεγάλη χαρά να έχω παίξει σε παιδικές παραστάσεις στην Ελλάδα, την Ιταλία αλλά και τη Γερμανία. Όσον αφορά στο εφηβικό κοινό, μπορώ να μιλήσω μόνο για την Ελλάδα. Ας πιάσουμε, λοιπόν, το μικρότερο ηλικιακά κοινό: Η βασική διαφορά είναι ότι στην Ιταλία και πολύ περισσότερο στη Γερμανία, τα παιδιά έχουν από πολύ μικρά την αίσθηση -την παιδεία, αν θέλετε- ότι τώρα και για τα επόμενα εβδομήντα λεπτά, βλέπω θέατρο και συμπεριφέρομαι με σεβασμό στους γύρω μου αλλά και στο θέαμα.
Στην Ελλάδα είμαστε λίγο πιο ταραχώδεις. Έπειτα αλλάζουν οι προϋποθέσεις για να παρουσιάσεις μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά. Στο εξωτερικό είναι πολύ πιο αυστηροί οι έλεγχοι για να εγκριθεί και να φιλοξενηθεί μία παιδική παράσταση. Τέλος και για να πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, ο παιδευτικός ρόλος ενός ηθοποιού αναγνωρίζεται περισσότερο στο εξωτερικό και χωρίς αμφιβολία η Γερμανία (και δεύτερη στην ιεραρχία η Ιταλία), προσφέρει τις καλύτερες συνθήκες στον ηθοποιό για να κάνει χωρίς κωλύματα τη δουλειά του.
Διαφήμιση
Ετοιμάζεται να εκδοθεί το πρώτο σας παραμύθι για παιδιά, ενώ παράλληλα γράφετε και μεταφράζετε θεατρικά κείμενα. Πού συγκλίνουν και πού αποκλίνουν αυτά σε σχέση πάντα με την ιδιότητα του ηθοποιού και πού φαντάζεστε ότι θα κατευθυνθείτε περισσότερο στο μέλλον;
Το πρώτο μου παραμύθι για παιδιά, που γεννήθηκε από θεατρική παράσταση του 2018 σχετικά με την ιστορία της σοκολάτας, είναι υπό έκδοση με το "Υδροπλάνο" και θα χαρώ να σας δώσω νεότερα στο άμεσο μέλλον. Τα θεατρικά μου κείμενα -που νομίζω ότι θα εκτιμηθούν από μεγαλύτερα παιδάκια-, χρησιμοποιούν κυρίως ζώα ή φυτά ως πρωταγωνιστές. Τους δίνουν λόγο, σκέψη, συναισθήματα.
Το γράψιμό μου πάει παράλληλα με τη σκηνική παρουσία. Γράφω σκεπτόμενος 100% πώς θα παιχτεί η κάθε λέξη επί σκηνής. Είναι αλληλένδετα και δεν τα ξεχωρίζω. Στο μέλλον με βλέπω να παίζω ή να σκηνοθετώ τα δικά μου κείμενα.
Μπορεί η σπάνιας αξίας αγάπη που προσφέρουν τα συμπαθή τετράποδα στους ανθρώπους να προσεγγίσει την αντίστοιχη αγάπη ενός ανθρώπου για τον συνάνθρωπό του στη σύγχρονη εποχή; Aν όχι, γιατί; Aν ναι, με ποιον τρόπο;
Η αγάπη που δίνει ένα σκυλάκι σε έναν άνθρωπο είναι αγνή, απλή, ανιδιοτελής, γεμάτη ποίηση.
Ναι, μπορεί ένας άνθρωπος να δώσει μία τέτοια αγάπη στον συνάνθρωπο. Αν δε σας έχει τύχει να τη νιώσετε, να τη λάβετε ή να τη δώσετε, σας το εύχομαι ολόψυχα. Ο τρόπος είναι απλός: τσακίστε τον εγωισμό σας.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα, εντός κι εκτός θεάτρου, στην Ελλάδα και την Ιταλία;
Τα επόμενά μου σχέδια έχουν να κάνουν κυρίως με το γράψιμο και την προώθηση των έργων μου. Συνεχίζω με τον "Μάγκα" στο θέατρο "Νέος Ακάδημος" και αφήνω το μέλλον να με εκπλήξει!
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής
(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
Διβάστε ακόμα: Το Fairytales προτείνει... Ιλιάδα της Κάρμεν Ρουγγέρη
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.