Ηλίας Καρέλλας: "Σίγουρα ο Καραγκιόζης θα συναντούσε τον Σάντσο Πάντσα!"

O σκηνοθέτης Ηλίας Καρέλλας διατηρεί το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό με τον... Δον Κιχώτη, υπηρετώντας το θέατρο για παιδιά και εφήβους και αναζητώντας πάντα το καινούργιο και το διαφορετικό. Γιατί... "το θέατρο ξεκλειδώνει τη φαντασία και στοχεύει την ψυχή του θεατή".

Aποκλειστική συνέντευξη του σκηνοθέτη Ηλία Καρέλλα στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Δον Κιχώτης κάθε Κυρ 11:30 στο θέατρο Κάππα

“Ο κόσμος δεν μπορεί ν’ αλλάξει, μπορεί, όμως, να γίνει καλύτερος”, διατείνεται ο Δον Κιχώτης. Εσείς τι πιστεύατε ως έφηβος και τι πιστεύετε σήμερα, αναφορικά και με το θέατρο και την επίδρασή του;

Ως έφηβος πίστευα ότι το θέατρο δρα ψυχοθεραπευτικά και έβλεπα και έπαιζα με πάθος. Σήμερα εξακολουθώ να θεωρώ το ίδιο. Υπηρετώ το θέατρο για παιδιά και εφήβους, προσπαθώντας να διατηρώ το ίδιο πάθος και ενθουσιασμό. Πολλές φορές αφήνω στην άκρη τις γνώσεις και την πείρα φτιάχνοντας μια παράσταση. Είναι σαν να γίνομαι δεκαέξι ετών. Πιστεύω πάντα ότι το θέατρο ξεκλειδώνει τη φαντασία και στοχεύει την ψυχή του θεατή.

“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος από το να απελπιστεί”, αποφαίνεται ο Δον Κιχώτης. Πότε απελπιστήκατε τελευταία φορά και για ποιο λόγο, εντός ή εκτός θεάτρου;

Δεν μπορώ να θυμηθώ. Απελπίζομαι συχνά. Ίσως οι ωραιότερες στιγμές της ζωής δεν είναι αυτές της επιτυχίας. Μετά από κάθε απελπισία, αποτυχία ή απόρριψη, έρχεται κάτι καινούργιο. Έρχεται ο έρωτας και η θέληση για ζωή και νέες κατακτήσεις. Η απελπισία στη ζωή και στο θέατρο με βοηθά στην αυτογνωσία μα πάνω απ' όλα με κάνει να εξασφαλίζω ως άλλοθι τον επόμενο μεγάλο μου έρωτα για τη ζωή. Ο  Αλμπέρ Καμύ είπε: "Δεν υπάρχει αγάπη για τη ζωή χωρίς απελπισία για τη ζωή".

Πώς εκλογικεύεται η παρουσία τόσων πολλών ενηλίκων στις παραστάσεις σας, με ή χωρίς παιδιά, αναντίστοιχα μεγαλύτερη από τη συνήθη παρουσία τους σε θέατρα και παραστάσεις πρωτίστως για παιδιά και νέους; Αποτελεί αυτό πρόκριμα δικής σας θεατρικής ενασχόλησης με παραστάσεις που θα απευθύνονται αποκλειστικά σε ενήλικο κοινό;

Θεωρώ πως φτιάχνω παραστάσεις για όλους. Χαίρομαι πολύ όταν μαζί με τους μικρούς απολαμβάνουν την παράσταση και οι μεγάλοι. Σημασία έχει αυτό που παρακολουθούν να είναι καλό και να έχει κάτι να πει. Άρχισα να κάνω θέατρο για παιδιά, γιατί ήταν μια δική μου ανάγκη. Άρχισα να πειραματίζομαι φτιάχνοντας παραστάσεις με κύριο άξονα το θέατρο σκιών απ' όπου και ξεκίνησα. Νομίζω δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις. Αν τύχει και όλα δουλέψουν σαν μια μαγική καλοκουρδισμένη μηχανή, ο κάθε θεατής το αισθάνεται. 

Από την αρχή της πορείας μου, ήμουν μακριά από μπε-μπε θέατρο, διδακτισμό, κ.τ.λ. Δε διαχωρίζω τα δύο "είδη θεάτρου" ενηλίκων και παιδικό. Φυσικά και θα έφτιαχνα μια παράσταση ενηλίκων, φτάνει να είχα πραγματικά κάτι να πω. Στο θέατρο για παιδιά και εφήβους νιώθω πως έχω πράγματα ακόμα να πω και να δώσω, μέσα από σπουδαία κείμενα και ανεβάσματα πλήρως ανατρεπτικά. Χαίρομαι τόσο πολύ, για παράδειγμα, για "Το αγόρι με τη βαλίτσα" και το "Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι", δύο βραβευμένες παραστάσεις, όσο και για τον Δον Κιχώτη φέτος, επίσης σε κείμενο Mike Kenny, παραστάσεις που αγάπησαν παιδιά και ενήλικες, χωρίς ποτέ να σκεφτώ για ποιον ακριβώς τις έφτιαξα.

                       Διαφήμιση                                                                            

Ο Καραγκιόζης συναντάει τον Δον Κιχώτη, μετά το τέλος της παράστασής σας. Τι λέει ο ένας στον άλλον; Πού συμφωνούν και πού διαφωνούν; Μπορεί να γίνουν φίλοι και να πάρουν μέρος σε μία νέα… περιπέτεια, έστω υπό τη… σκηνοθετική σκέπη σας;

Ο Καραγκιόζης είναι κι αυτός ένα σύμβολο τρομερό και με τεράστια δύναμη στη σκηνή. Αντίστοιχα είναι και ο καταπληκτικός ήρωας του Θερβάντες. 

Δεν ξέρω αν ο Δον Κιχώτης θα συναντούσε τον Καραγκιόζη, μετά από την παράσταση, αλλά σίγουρα ο Καραγκιόζης θα συναντούσε τον Σάντσο Πάντσα! Οι δύο χαρακτήρες, πάρα τις διαφορές τους, έχουν  απίστευτες ομοιότητες. Οπότε, όταν η Δύση συναντά την Ανατολή, ο Καραγκιόζης, σαν άλλος Σάντσο, θα μπορούσε να συναντηθεί στη σκηνή σε νέες περιπέτειες με τον Δον Κιχώτη!

Τον Δον Κιχώτη τον “ταΐζουν” τα παραμύθια, τα όνειρα και οι περιπέτειες. Εσάς;

Τα ανατρεπτικά θεατρικά κείμενα, η ωραία μουσική, η επαφή με τη φύση, τα ταξίδια και φυσικά ο έρωτας και το καλό φαΐ!

Κούκλες, σκιές, μάσκες, πολυμέσα και ζωντανή rock μουσική επί σκηνής, συνθέτουν ένα θεατρικό μωσαϊκό καθόλα αναγνωρίσιμο και πρωτοποριακό που τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης και αποδοχής αλλά όχι μίμησης και αντιγραφής (καθολικής τουλάχιστον), όπως θα περίμενε κανείς στο πέρασμα των χρόνων, στο πλαίσιο του υγιούς ή μη ανταγωνισμού στο θέατρο. Μήπως αυτό έγκειται στον βαθμό δυσκολίας ή στην αδυναμία σύγκρισης; Με ποιον τρόπο σκέφτεστε να μην εγκλωβιστείτε μελλοντικά σε μία ενδεχόμενη θεατρική μανιέρα;

Δεν ξέρω γιατί δε με αντιγράφουν, τι να σας πω... Καλύτερα που δε συμβαίνει, γιατί αυτό σημαίνει καινούργιες ιδέες και προτάσεις. Το θέατρο για παιδιά σήμερα έχει αλλάξει. Βλέπουμε σπουδαίες δουλειές πραγματικά, χωρίς να λείπουν ποτέ φυσικά τα κακώς κείμενα. 

Εγώ έχω έναν ξεχωριστό τρόπο που εργάζομαι και φυσικά αυτό αποτυπώνεται στη σκηνή. Δεν είμαι κατά της "μανιέρας", ειδικά όταν είναι καλή ή επιτυχημένη. Σε κάθε παράσταση, όμως, νιώθω ότι ανανεώνομαι και αλλάζω. Η μανιέρα μου είναι ο τρόπος μου, αυτό που με κάνει να νιώθω ασφαλής για να παίξω, πάνω και κάτω από τη σκηνή. 

Αναζητώ πάντα το καινούργιο και το διαφορετικό. Ερωτεύομαι κάθε φορά το κάθε έργο που δουλεύω. Προσπαθώ να αναπολώ το παρόν και να ονειρεύομαι το μέλλον. Προσπαθώ να εκπλήττω τον εαυτόν μου, όσο μπορώ...

Η "Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι" του Ηλία Καρελλά

 στο Νο 2 των top 10 παραστάσεων για εφήβους/νέους 

το 23-24!

Διαβάστε επίσης: Το Fairytales προτείνει... "Κανόνια και τρομπέτες" στο θέατρο Εμπορικόν.