Ειρήνη Αρβανίτη: "Εκεί που σε κατακλύζει η αμφιβολία, η ανασφάλεια, ο φόβος, να Μην Εγκαταλείπεις"

H ηθοποιός και... βασιλοπούλα Ειρήνη Αρβανίτη, ψάχνει το μαγικό χρυσό κλειδί για να ανοίξει την καρδιά της, σε έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου η μαγεία της ζωής ενώνεται με αυτή του θεάτρου και με συναισθήματα όπως η Ευτυχία και η Δυστυχία, η Λύπη και η Χαρά, σ' ένα παιχνίδι της Μοίρας και του ριζικού της.

Aποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Ειρήνης Αρβανίτη στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Κλείνετε τα μάτια σας κι όταν τα ανοίγετε έχετε στα χέρια το χρυσό μαγικό κλειδάκι. Ποια πρόσωπα επιλέγετε για να... επαναφέρετε την καρδιά τους και γιατί;

Όλοι μας, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας, χρειαζόμαστε αυτό το κλειδί. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να επαναφέρουμε την καρδιά μας, πρωτίστως ως προς τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση και στους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο ίσως νιώσουμε καλύτερα τον διπλανό μας, αυτόν που συχνά χαρακτηρίζουμε ξένο, διαφορετικό, λέξεις που προσδίδει ο νους σ' έναν κόσμο σκληρό που λειτουργεί υπολογιστικά.

Τι θα λέγατε και τι θα είσαστε διατεθειμένη να δώσετε στη Μοίρα για να σας επιστρέψει την καρδιά σας;

Θα έλεγα απλώς τη θέλω, τη θέλω πολύ! Όπως λέει και η Λυγερή μου...

Το μαγικό κλειδί

θέατρο Κιβωτός 

Πώς θα ήταν η ζωή σας χωρίς αγάπη, χαρά, πόνο και λύπη ως παιδί αλλά και ως ενήλικας;

Μα δεν υπάρχει ζωή χωρίς αυτά. Όπως λέει και η μικρή Λυγερή από το παραμύθι μας: "Έμαθα τι θα πει πόνος, αλλά έμαθα και τι θα πει χαρά κι’ αυτό μ’ αρέσει, μ’ αρέσει πολύ!"

Ονειρευτήκατε ποτέ ως παιδί να γίνετε βασιλοπούλα; Αν αγαπούσατε τα παραμύθια, ποιος ήταν ο αγαπημένος σας ήρωας και από ποιο παραμύθι; Αν όχι, πώς θα μπορούσε ένα παιδί της σημερινής εποχής να τα αγαπήσει και γιατί;

Δε θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται να γίνει βασιλοπούλα. Φυσικά κι αγαπούσα τα παραμύθια, ήταν και είναι ακόμα για μένα μια διέξοδος, μια στοργική ανάπαυλα από την καθημερινότητα. 

Ο ήρωας που ξεχωρίζω, βέβαια, είναι ο Χακού, το αγόρι-δράκος από το παραμύθι "Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων". Τα παραμύθια είναι απαραίτητα για τα παιδιά. Μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από μία φανταστική ιστορία, ψυχαγωγούνται, ταξιδεύουν με τη φαντασία τους. Ένα παραμύθι μπορεί να λειτουργήσει και ως αφορμή για συζήτηση, για ζωγραφική, για παιχνίδι. Η έκφραση, η δημιουργικότητα, η φαντασία αναπτύσσονται και το παιδί αρχίζει σιγά σιγά, μέσα από αυτή τη διεργασία, να γνωρίζει τον εαυτό του.

Η παράσταση περιλαμβάνει τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, με στίχους του Ανδρέα Κουλουμπή, με τους ηθοποιούς να τραγουδούν επί σκηνής στη διάρκειά της, γεγονός που αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας. Πόσο ποιος απαιτητικός είναι ο ρόλος ενός νέου ηθοποιού σήμερα και πώς αυτός μπορεί να αντεπεξέλθει;

Είναι ιδιαίτερα απαιτητικός. Οι δεξιότητες που ζητούνται από τους ηθοποιούς είναι πραγματικά πολλές και το επίπεδο κατάρτισης σε αυτές αρκετά υψηλό. Φυσικά μόνο η δραματική σχολή δεν αρκεί. Χρειάζεται συνεχής εξέλιξη των εργαλείων που διαθέτεις (σώμα, φωνή, τεχνικές υποκριτικής) που, κυρίως μέσω σεμιναρίων, μπορείς να αποκτήσεις, γεγονός που συνεπάγεται σημαντική οικονομική επιβάρυνση. Πέρα από τα παραπάνω, όμως, υπάρχει και το “ψυχικό” κομμάτι. Αρετές όπως υπομονή, επιμονή, προσήλωση αποτελούν το σημαντικότερο σύμμαχο για έναν ηθοποιό. Εκεί που σε κατακλύζει η αμφιβολία, η ανασφάλεια, ο φόβος, να Μην Εγκαταλείπεις.

Διαφήμιση

www.sofiannapaidousi.com

Σοφιάννα Παϊδούση

Πόσο κοντά ή μακριά είναι τα παιδιά στη σημερινή εποχή από έννοιες όπως αλληλεγγύη και προσφορά, που πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, η θεατρική παράσταση, ως μέλη ενός ευρύτερου αποτρεπτικού κοινωνικού συνόλου;

Δυστυχώς πολύ μακριά. Αξίες του δυτικού πολιτισμού που έχουν κατακτηθεί μέσα από θυσίες και αγώνες βρίσκονται σε κρίση. Ο διαδικτυακός καταιγισμός προτύπων εύκολου πλουτισμού και υπερκατανάλωσης απομακρύνουν τα παιδιά από τον διάλογο, την έκφραση και την ουσιαστική επικοινωνία. 

Οι γονείς καλούνται μέσα από απαιτητικά εργασιακά περιβάλλοντα να υπερκεράσουν τις αφιλτράριστες πληροφορίες κι ερεθίσματα που το παιδί δέχεται καταιγιστικά, προκειμένου να καλλιεργήσουν τέτοιες αξίες. Το σχολείο, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης, έχει εντελώς χάσει κι αυτό τον ρόλο του. Μέσα από ένα υπερφορτωμένο στρεσογόνο πρόγραμμα διοχετεύει στείρα γνώση, προκειμένου να φτιάξει ανθρώπους- μηχανές.

Bάλτε έναν δημοσιογραφικό τίτλο σε καθεμία από τις παρακάτω θεατρικές παραστάσεις που έχετε συμμετάσχει: Τρισεύγενη (2018), Κατά τ ́ άλλα, καλά (2020), Τα Πουλιά (2021), Tο χρυσό κλειδί (2023).

Η γυναίκα πέρα από συμβιβασμούς και πεποιθήσεις της κοινωνίας. 

Αυτοσχεδιασμοί ιστοριών των ανθρώπων.

Ένας μικρόκοσμος εν καιρώ “πολέμου”.

Ταξίδι ενηλικίωσης μίας πριγκίπισσας.

Θέατρο για παιδιά και θέατρο για ενήλικες. Ποια είναι η βασική διαφορά και πού έγκειται ο μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας; Τι νιώθετε ότι σας ταιριάζει περισσότερο;

Στο παιδικό θέατρο συναντάμε συχνά έναν γρήγορο ρυθμό, ηθοποιούς να χορεύουν, να τραγουδάνε, να κάνουν ακροβατικά. Όλα αυτά είναι λογικό να αυξάνουν τον βαθμό δυσκολίας, χωρίς όμως να χαρακτηρίζουν αποκλειστικά αυτό το είδος θεάτρου. Κάθε έργο ανάλογα με το είδος του, τη σκηνοθετική προσέγγιση και φυσικά τον ρόλο που καλείται ο ηθοποιός να ενσαρκώσει, έχει τις δικές του απαιτήσεις και δυσκολίες. 

Το παιδικό κοινό είναι πολύ απαιτητικό και αυστηρό. Δε χαρίζεται στις αντιδράσεις και στα σχόλια του ακόμα και την ώρα της παράστασης. Οι συντελεστές καλούνται να δώσουν την αλήθεια τους, ώστε να το καθηλώσουν από το πρώτο λεπτό.

Αν είσαστε Μοίρα, ποιες τρεις δικές σας ευχές θα δίνατε με το μαγικό σας ραβδάκι σε κάθε παιδί και γιατί;

1. Να μη χάσει ποτέ το παιδί μέσα του.

2. Να ακολουθεί στη ζωή του το μόνο αληθινό δρόμο, της καρδιάς. 

3. Να γίνει αυτό που πραγματικά είναι.

Ποιο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, εκτός από το συγκεκριμένο στο οποίο βασίζεται η παράσταση, θα προτείνατε να διαβάσει ένα παιδί κι ένας ενήλικας αντίστοιχα σήμερα και γιατί;

Ένα προς ένα τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα είναι αξιομνημόνευτα. Δικό μου αγαπημένο, διαχρονικό και αλληγορικό είναι ο Τρελαντώνης. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που διηγείται ευφάνταστα τις περιπέτειες του αδερφού της συγγραφέως ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ένα παιδί θα το απολαύσει. Οι Ρωμιοπούλες είναι το μόνο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα που δεν απευθύνεται σε παιδιά. Ιδανική επιλογή για έναν ενήλικα, μιας και πρόκειται για αυτοτελή αυτοβιογραφικά κείμενα.

Νικος Κολίτσης 

(Αρχισυντάκτης)

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής 

(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου  & λογοτεχνίας, με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Διαβάστε επίσης: Το Fairytales προτείνει... Ο κύκλος των χαμένων ποιητών