Triple play συνέντευξη ηθοποιών από "Το παράπονο του νεκροθάπτου"

Δώρα Χουρσανίδου: «Ο ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα»

Γιάννης Κρομμύδας: «Στην πέμπτη δημοτικού, μου’ χαν δώσει ένα ρόλο, βγαίνω στη γέφυρα και λέω ότι έρχονται οι Τούρκοι. Τελικά μου κόψανε την ατάκα και μ’ έβαλαν να χορέψω»

Βασίλης Τριανταφύλλου: «Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, σου μένουν οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι σχέσεις»

Αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση & στο Fairytales

Τρεις νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί, η Δώρα Χουρσανίδου, ο Γιάννης Κρομύδας και ο Βασίλης Τριανταφύλλου, μετά το τέλος της τελευταίας παράστασης «Το παράπονο του νεκροθάπτου», του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Κλαλιώτη, στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς – Μουσική Θεατρική Σκηνή, ανιχνεύουν το διαχρονικό λόγο του Ροΐδη, με αφορμή τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση, για χάρη του Fairytales, εκμυστηρεύονται, μεταξύ άλλων, ιστορίες για τα αρχαία ελληνικά, τον κινηματογράφο και το θέατρο, ενεργοποιούν role plays και αποκαλύπτουν μικρές καθημερινές πτυχές της θεατρικής τους ζωής από το ξεκίνημά της, σε μια triple play συνέντευξη ψυχολογικής και εσωτερικής αναζήτησης, με όχημα τους αυτοσχεδιασμούς της ζωής, γιατί «Το ταλέντο αρχίζει τα ωραία έργα, αλλά μόνο η δουλειά τα ολοκληρώνει» (Ζοζέφ Ζουμπέρ, Γάλλος γνωμικογράφος).

Πώς βιώσατε όλη τη διαδικασία αντιμέτωποι μ’ ένα τέτοιο κείμενο και κατά τη διάρκεια και μετά;

Β. Τ. Στην πορεία μου, όσο δύσκολο είναι να παίξουμε Shakespeare, Tennessee, Ibsen είναι και ν’ ασχοληθείς με κείμενο του Παπαδιαμάντη ή του Ροΐδη, όπως ήταν και η παράσταση μας. Φοβερή εμπειρία. Στην αρχή τρομάζεις λίγο,  αλλά βλέπεις ότι είναι τόσο κοντά σου αυτή η γλώσσα, γιατί είναι η γλώσσα σου. Οπότε έγινε κομμάτι, κτήμα μας.

Δ. Χ. Κτήμα μας... Πιο πολύ του Βασίλη, δηλαδή…

Β. Τ. Το πρώτο κομμάτι είναι αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, σε παίρνει λίγο από τα μούτρα, η καθαρεύουσα φαίνεται λίγο πιο καλά.

Ο Παρφές... 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

Με τα αρχαία ελληνικά στο σχολείο, πώς τα πηγαίνατε;

Δ. Χ. Καλά.

Β. Τ. Συνήθως όσοι ασχολούνται με το θέατρο είναι θεωρητικής κατεύθυνσης.

Τελικά γιατί παραμένει επίκαιρο διαχρονικά αυτό σήμερα; Δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Γ. Κ. Όχι, είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ότι γινόταν τότε, γίνεται τώρα, θα γίνεται και μετά.

Β. Τ. Το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι η ατμόσφαιρα, όλα τ’ άλλα είναι ίδια, δυστυχώς.

Δ. Χ. Η ιδέα μένει ίδια.

Αυτό αποτελεί λόγο για να μην ελπίζουμε;

Δ. Χ. Όχι βέβαια.

Γ. Κ. Εμείς πάντα ελπίζουμε. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά...

Β. Τ. Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να ελπίζουμε εμείς οι νέοι, γιατί εμείς μπήκαμε σ’ αυτές τις συνθήκες. Για κάποιον που έχει ζήσει δυο πράγματα παραπάνω, είναι λίγο πιο δύσκολο. Εμείς οι νέοι ελπίζουμε, γιατί δεν τα’ χουμε ζήσει. Αυτοί που τα’ χουν ζήσει και έχουν περισσότερο επίγνωση της κατάστασης, είναι πιο δύσκολο.

Δ. Χ. ...να επανέλθεις σε μια κατάσταση καλύτερη...

Δώρα, έχεις υποδυθεί πάρα πολλούς ρόλους σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, με απίστευτες εναλλαγές ταχυτήτων. Αυτό πόσο δύσκολο είναι; Είναι αποτέλεσμα δουλειάς ή χαρίσματος;

Δ. Χ. Ναι, φυσικά είναι αποτέλεσμα δουλειάς, δεν είναι μόνο χάρισμα. Πάνω απ’ όλα είναι η δουλειά, δεν είναι μόνο το ταλέντο που λένε… είναι η δουλειά.

Ο βαθμός δυσκολίας και συμμετοχικότητας ενός σκηνοθέτη ποιός είναι σε μια παράσταση πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη; Πώς το βιώσατε στη διάρκεια;

Δ. Χ. Ο σκηνοθέτης μας ήταν πολύ ανοιχτός σε διάφορα επιπρόσθετα πράγματα που λέγαμε εμείς να βάλουμε. Ήταν μία δημοκρατική δουλειά.

Β. Τ. Είχε πει και στις αρχές ότι θεωρεί τον εαυτό του συνεργάτη. 

Δ. Χ. Έγινε διασκεδαστικά όλο αυτό, δε βγήκε με πίεση, βγήκε μέσω αυτοσχεδιασμών. 

Τέλος μιας παράστασης, τι κρατάει ο καθένας ξεχωριστά και από την παράσταση και γενικά απ’ όλη τη διαδικασία που βιώσατε μαζί οι τρεις;

Δ. Χ. Τη σχέση κρατάμε, που μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε...    

Γ. Κ. Ένα ωραίο κείμενο που είναι λίγο δύσκολο...

Δ. Χ. Δεν είναι εύκολο να τύχει σε νέα παιδιά ένα τέτοιο κείμενο.

Β. Τ. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, οπότε σου μένουν οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι σχέσεις και κατ’ επέκταση αυτό στάθηκε αφορμή στο να βρεθούμε μ’ αυτό το κείμενο, ο χώρος, όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά, δύο χρόνια και το έχουμε απολαύσει. Είναι κείμενο που θα μπορούσε να παίζεται για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.

Γιάννη, τι θα έκανες διαφορετικά στο ρόλο, ως πατέρας, αν το έφερνες σήμερα, σε προσωπικό επίπεδο από τις επιλογές που έκανες; «Είμαστε οι επιλογές μας», υποστηρίζει η ψυχολογία.

Γ. Κ.  Θα έκανα διαφορετικά πράγματα ως πατέρας, δηλαδή δε θ’ άφηνα να γίνει όλο αυτό μέχρι το τέλος.

Στα πιεστικά διλήμματα, τη δουλειά αυτή ή τίποτα, εκεί που έβλεπες την οικογένεια και έπρεπε ν’ αποφασίσεις, θα έκανες πάλι το ίδιο;

Γ. Κ. Ο συγκεκριμένος ρόλος δε βάζει μπροστά την οικογένεια, βάζει τη δουλειά, την επιβίωση, γιατί είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος. Έχει πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του, το σπίτι του, τα κτήματα του στο νησί, τα πάντα για να έρθει στην Αθήνα.

Είναι έρμαιο των αδυναμιών του;

Γ. Κ. Είναι και αυτό, αλλά πρωτίστως είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος. Είναι λογικό ότι πιστεύει σε οτιδήποτε, το λέει και ο ίδιος «Ξέρω ότι δε θα γίνει, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή». Να κάνει τι; Να πάει πού;

Δώρα, ως μαμά και ως κόρη, τι θα έκανες διαφορετικό;

Δ. Χ. Ως μαμά και κόρη θα πατούσα πόδι σε κάποια πράγματα, να μη γίνει αυτό, να μην πουλήσει τα κτήματα, να μην κάνει κάποια πράγματα που θα μας φέρουν σε δύσκολη κατάσταση και σαν κόρη φυσικά δε θα τον παντρευόμουν!

Θα ήσουν διεκδικητική δηλαδή, ακόμα και σε μια εποχή που μπορεί να τους είχες μετά όλους απέναντι;

Δ. Χ. Φυσικά! Δε θα το δεχόμουν!

Β. Τ. Σαν Ροΐδης να μιλήσω και γω;

Ναι, φυσικά σαν αφηγητής!

Β. T. Τι έχει αλλάξει; Τότε οι γονείς θυσίαζαν πράγματα για τα παιδιά τους, ενώ στο σήμερα προσφέρουν για τα παιδιά τους. Γι’ αυτό στο κείμενο βλέπουμε πως θυσιάζει σ’ ένα γάμο την κόρη του. Θεωρώ όμως ότι στον 21ο αιώνα ο γονιός προσφέρει χωρίς να περιμένει κάτι από το παιδί του.

Πώς ξεκινήσατε με το θέατρο, τι έχετε κάνει μέχρι σήμερα και ποια είναι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες σας;

Δ. Χ.  Aσχολούμαι με το θέατρο από τα 14 μου, από τα 13 μου ερασιτεχνικά με την Ασπασία Τζιτζικάκη στο Δήμο Γέρακα στο πολιτιστικό και τρίτη λυκείου αποφάσισα να δώσω, τα παράτησα όλα, ενώ  έκανα φροντιστήριο και ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια και πέρασα στο Θέατρο Τέχνης. Εκεί, στο τρίτο έτος, με πήραν στο παιδικό του Τέχνης έκανα και ένα βραδινό, μετά έπαιξα και σε άλλο παιδικό στον Εμίλ, «Ο Εμίλ ντετέκτιβ» στον Ελληνικό Κόσμο, «Το παράπονο του νεκροθάπτου», «Ασκήσεις θανάτου», το «Θέλω μία χώρα» και το «Βήμα της γάτας» του Γιάννη Μπλέτα. Είμαι ακόμα 22 ετών.

Υπάρχει θεματική στο θέατρο;

Δ. Χ. Όχι, ο ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα. Εγώ λατρεύω και το παιδικό και τα υπόλοιπα, δηλαδή, δεν κατατάσσω τον εαυτό μου κάπου...

Aν σου ζητούσα ηθοποιό και σκηνοθέτη, με εξαίρεση αυτούς που έχεις παίξει μέχρι σήμερα, που θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;

Δ. Χ.  Με ηθοποιό, επειδή τη λατρεύω και την αγαπάω, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και σκηνοθέτης μ΄αρέσει πολύ ο Καραθάνος. 

Ένας παιδικός χαρακτήρας που νομίζεις ότι σου ταιριάζει πάρα πολύ;

Δ. Χ. Το κακομαθημένο! Ένα κακομαθημένο! Αυτό έκανα πέρσι στον Εμίλ και μου ήρθε κουτί! Μ’ άρεσε, είχε πλάκα!

Β. Τ.  Θα ήθελα να συνεργαστώ, γιατί τον αναγνωρίζω σαν άνθρωπο, με τον Τάκη Τζαμαργιά, τον θεωρώ σπουδαίο σκηνοθέτη. Ηθοποιό τώρα δεν ξέρω... έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς, δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. 

Β. Τ. Ξεκίνησα και εγώ από το σχολείο πρώτα. Μόλις σταμάτησε το θέατρο να υπάρχει μέσα στο σχολείο, ξεκίνησα να το αναζητώ εκτός σχολείου, οπότε έψαξα για κάποια ερασιτεχνική ομάδα. Μέσα από την ερασιτεχνική ομάδα, μόλις τελείωσα το σχολείο, κατάλαβα ότι... από πιο πριν το’ χα καταλάβει, αλλά τότε το ανακοίνωσα και έγινε πιο αντιληπτό. Είχα και τη στήριξη από τους γονείς, οπότε ασχολήθηκα μ΄ αυτό που σπούδασα... Από τις δουλειές που έχω κάνει μέχρι τώρα μπορώ να ξεχωρίσω τους «Τρελούς της Βαλένθια», του Λόπε Ντε Βέγκα, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Καλαμπόκη, η «Στρατή», με το Γιάννη Παπλωματά και σαφώς «Το παράπονο του νεκροθάπτου», γιατί το έχουμε ευχαριστηθεί και μεταξύ μας έχουμε φτιάξει πολύ ωραίες σχέσεις και είναι ένα σημαντικό έργο.

Γιάννη, δεν είσαι από τη Σύρο;

Γ. Κ. Όχι, από Κατερίνη είμαι. Εγώ ξεκίνησα από την πέμπτη δημοτικού, μου’ χαν δώσει ένα ρόλο... μία ατάκα στην ουσία, ότι βγαίνω στη γέφυρα και λέω ότι έρχονται οι Τούρκοι, σε γιορτή του σχολείου. Τελικά μου κόψανε την ατάκα και μ’ έβαλαν να χορέψω.

Δ. Χ. Τραυματική εμπειρία!

Γ. Κ. Ναι, μου έκοψαν την ατάκα και μ’ έβαλαν να χορέψω πρώτος το χορό.

Δ. Χ. Για χορευτή σε πηγαίνανε!

Γ. Κ. Μετά στο σχολείο, στην τρίτη Λυκείου, τα έβαλα κάτω και είπα θέλω να κάνω αυτό! Θέατρο! Τ’ άφησα όλα, είχα δώσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, περνούσα στους 50, με κόβανε. Ε,  λέω δε γίνεται, θα πάω στην Αθήνα. Ήρθα στην Αθήνα, πέρασα στο Θέατρο Τέχνης, ήμασταν στο ίδιο έτος μαζί με τη Δώρα, συμφοιτητές. Ωραία χρόνια...

Δ. Χ. Πολύ ωραία χρόνια...

Γ. Κ. Τελειώσαμε εδώ και δύο χρόνια. Από παραστάσεις είχαμε κάνει και «Το Χρονικό»  με το Θέατρο Τέχνης.

Γ. Κ. Στο Μπομπ Festival και στο Επί Κολωνώ, μία ταινία μικρού μήκους που βραβεύτηκε στη Σύμη για τη μουσική της και σ’ ένα ακόμη festival για την φωτογραφία της. Ελπίζουμε και στο μέλλον για κάτι καλύτερο.

Αγαπημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης

Γ. Κ.  Ηθοποιοί πάρα πολλοί. Αυτή που μου αρέσει τελευταία είναι η Γαλήνη Χατζηπασχάλη. 

Β. Τ. Θα ξεχωρίσω τον Σερβετάλη πάντως!

Δ. Χ. Ε, εντάξει... Μιλάμε για υπεράνθρωπο τώρα!

Κινηματογράφος ή θέατρο, αν σου ζητούσαν να επιλέξεις;

Γ. Κ.  Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα.

Μπορεί ένας ηθοποιός να κάνει και τα δύο εξίσου καλά;

Γ. Κ. Μπορεί, αλλά είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Και υποκριτικά... τα πάντα...

Δ. Χ. Τα πάντα...

Γ. Κ. Στο θέατρο έχεις την επικοινωνία και με τον κόσμο. Στην κάμερα είναι ότι είναι το πολύ 15 άτομα πάνω σου, είναι πιο λιτά τα πράγματα.

Β. Τ. Είναι κομμάτι της δουλειάς.

Δ. Χ. Φυσικά είναι.

Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας, καλή συνέχεια στα επαγγελματικά σας βήματα!