«Βίλα Αμαλίας»

Θέατρο Ακάδημος, Αθήνα

9 Ιανουαρίου 2018

Κριτική Θεατρικής παράστασης

Του αρισυντάκτη Νίκου Κολίτση

Όντας ένοικοι σ’ ένα μικρό διαμέρισμα της ιδιοκτήτριας Αμαλίας, γίναμε πρωταγωνιστές και μάρτυρες ταυτόχρονα, μιας από τις πιο ξεκαρδιστικές oldschool κωμωδίες καταστάσεων (και) του φετινού χειμώνα, σε κείμενα και σκηνοθεσία του Τόλη Παπαδημητρίου, που συνεχίστηκε και έκλεισε τον κύκλο της, μετά από τρία συναπτά θεατρικά χρόνια, στο θέατρο Ακάδημος στην Αθήνα. 

«Ζήτω η αθάνατη ελληνική βρώμα!»

«-Έχει τίποτα να φάμε;

-Άνοιξε το ψυγείο, έχει μια μούντζα!»

Δύο χαρακτηριστικοί Νεοέλληνες, σαν αυτούς που ζουν ανάμεσά μας και πίνουν αυστηρά και μόνο freddo cappuccino, τα αδέρφια, Τζόνι και Βούλης Ραγιάς, -τόσοι ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους- χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να προσπαθούν απεγνωσμένα, βάσει σχεδίου, να βγουν από το τούνελ της… οικονομικής επιτήρησης. Κι ενώ η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και οι πάντες να εισβάλουν, Αμαλία Φύκια, απειλεί τα δύο αδέρφια με έξωση, ένα μπλέξιμο στις τηλεφωνικές γραμμές θα δώσει στο Τζόνι τη φαϊνή ιδέα να παγιδεύσουν τον πρώην Υπουργό Οικονομικών, Αναστάσιο Μαλέα, σ’ ένα ροζ σκάνδαλο.

Ρώσοι drug dealers, συνοδοί πολυτελείας, η κόρη της σπιτονοικοκυράς με το αστυνομικό δαιμόνιο, που ποθεί έναν εκ των δύο αδερφών, είναι οι ενδιάμεσοι κρίκοι της αλυσίδας της παράστασης-παρωδίας, που σατυρίζει τη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία με ξεκαρδιστικό τρόπο, γιατί πενία τέχνας κατεργάζεται…

«-Να πιάναμε δουλειά; -Αυτό σου ήρθε πρώτο;»

«-Αν περιμέναμε ν’ αποδώσει το project μου; Θα φτιάξω το νέο facebook!»

«-Να πιάσω το joker;»

«To βλέπεις το σπίτι; Θα το κάνουμε μπουρδ@@@».

«-Κι αν φωνάξει την αστυνομία;

-Εμείς είμαστε η αστυνομία!»

Highlights: οι ανατροπές και οι αχαλίνωτες κωμικές καταστάσεις και παρεξηγήσεις της παράστασης, ο ανελέητος ρυθμός, το έξυπνο χιούμορ, το αβίαστο, σε πολλά σημεία, γέλιο, το απολαυστικό slow motion στο τέλος, η ελληνορωσική προφορά της Σάσας Στολίσταγια, το νεανικό κοινό, που αποτέλεσε την πλειοψηφία των θεατών της παράστασης, γεγονός που εκλογικεύεται από τη μεγαλύτερη ευκολία ταύτισης με τις καταστάσεις και τις αναφορές του έργου, η δυνατή κωμική πένα του δημιουργού, η σκηνή με το παγώνι, η ενέργεια των ηθοποιών, οι ζωντανές σκηνικές παρουσίες, οι αφίσες με τα lives των συγκροτημάτων και τα rock places των Αθηνών, με τη δεσπόζουσα κυριαρχία του Αn Club 

"-Ξέρεις πόσοι με θέλουν εμένα; Δέκα! 

-Γιατροί, για πειραματόζωο;"

Σκηνοθεσία: ο Τόλης Παπαδημητρίου, με triple play ιδιότητα, σκηνοθετικά, αποδεικνύει ότι τολμάει, -εκτός από την κειμενική γραφή του-, να διαχειριστεί το έμψυχο υλικό του, με τρόπο ευρηματικό και ανατρεπτικό και σε κάθε περίπτωση τολμηρό, με το αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να τον δικαιώνει, με το next big thing να μοιάζει no bet, για τον ίδιο και την παρέα του και ν’ αποτελεί talk of the town, σαν τους αναμενόμενους δίσκους ενός μεγάλου ροκ συγκροτήματος, μετά τις πρώτες κυκλοφορίες…

«-Πώς λέγεστε; - Αστυνόμος Ήφαιστος.»

«-Εσείς; - Ο άλλος ο... Διόνυσος.»

Ηθοποιοί: 

• Στο ρόλο του Johny Ράγια, ο Τόλης Παπαδημητρίου και στο ρόλο του αδελφού του, Βούλη, ο Αντώνης Στάμος, οι οποίοι αμφότεροι είναι εξαιρετικοί και σ’ αυτή την παράσταση

• Στέφανος Αθανασόπουλος, Ελένη Βρακά, Καλλιόπη Καραμάνη, Μιχαηλία Μουσάκου και  Δημοσθένης Μπουντούρης, συμπληρώνουν το παζλ, απαρτίζοντας ένα σύνολο ηθοποιών, με εκτελεστική δεινότητα και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Παπαδημητρίου-Στάμου πάντως να δίνει ρεσιτάλ ή καλύτερα… κονσέρτο για πιάνο, για κάτι λιγότερο από δυόμιση ώρες (μ΄ ένα δεκάλεπτο διάλειμμα)

• Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει για τον ηθοποιό Στέφανο Αθανασόπουλο, που «τολμάει» να εμφανίζεται στη σκηνή, με μια όχι και τόσο συντηρητική αμφίεση...

«-Εκ του σύνεγγυς. -Καλέ ποιού εκ του σύνεγγυς; εδώ είμαστε φάτσα με φάτσα!»

Iδανικό Soundtrack:

«Ένοικοι στη σφαίρα που γυρνάει κουρδισμένη…»

«Ένοικοι στο σώμα της ωραίας αγοραίας…»

«Ένοικοι στα όνειρα που κάνουμε με άλλους…»

«Ένοικος» - Ενδελέχεια (Δημήτρης Μητσοτάκης), 

«Είναι εδώ…ό,τι είναι και πιο πέρα», 1998

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα:  Τα σκηνικά και τα φώτα δε μας εντυπωσίασαν αλλά τα κοστούμια, ειδικά των αστυνομικών που δε χωράνε στους ηθοποιούς, μας έκαναν να πεθάνουμε κυριολεκτικά στα γέλια!

More things to do: 

• δημοψήφισμα για ν’ αποφασίσει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός, αν η «Σαμπούκα» είναι καλύτερη από τη «Βίλα Αμαλίας» ή το αντίστροφο…

    • το street vocabulary της παράστασης είναι σαφώς updated στα γλωσσικά δεδομένα των νέων της εποχής, μ’ ένα overdose γλωσσολογικών, συναφών καλολογικών στοιχείων και καπνικών αναφορών, ειδικά για μη μυημένους και μεγαλύτερης ηλικίας…

Βonus tip: το προσιτό εισιτήριο

Credits: το έργο συμπλήρωσε αισίως φέτος τρεις θεατρικές σεζόν παραστάσεων