Δημοσθένης Φίλιππας: «Το πάθος του «Μπασσινέ» με συγκεκριμένα πράγματα & η ανυπομονησία, ο εγωισμός και η παιδικότητα του «Πρίγκιπα Ιωάννη», με χαρακτηρίζουν!»

Αποκλειστική συνέντευξη του ηθοποιού Δημοσθένη Φίλιππα στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση και στο Fairytales

Όταν ο… Λευκαδίτης «Βασιλιάς», για την ακρίβεια, «Πρίγκιπας», Ιωάννης, σε… καταδυναστεύει, έστω «με συμπεριφορικό ταμπεραμέντο, ωσάν μια καρικατούρα ολκής, με ισχυρές δόσεις (αυτο) σαρκασμού -είναι η αλήθεια-, τότε δεν έχεις πολλές επιλογές (την εξής μία, δηλαδή), από την εξασφάλιση αποκλειστικής συνέντευξης -για λογαριασμό του Fairytales, μέσω του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση, που δηλώνει εξαρχής ότι επ’ ουδενί… σφετερίζεται το θρόνο του-, για τα είκοσι χρόνια θεατρικής ζωής (Να τα χιλιάσετε, «Πρίγκιπά» μου!), το… πρώτο θεατρικό σανίδι, τις «best of» στιγμές, τη θάλασσα και το ψάρεμα, τον Αλ Πατσίνο, το Mega Channel, τη δημόσια τηλεόραση, την εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου, τη μεταγλώτισση, τους πρωτοπόρους του παιδικού θεάτρου, το Υπουργείο Πολιτισμού, το ταξίδι της γνώσης, τον Άγιο Νικήτα Λευκάδας, το ταλέντο, τις παιδικές αγκαλιές, τη φετινή θεατρική χρονιά, τη «ζωή χωρίς τέχνη», για να καταλήξουμε στις διαταγές, εν μέσω σοκολάτας, εφ’ όρου ζωής (βασιλιάς γαρ…) για το Fairytales και τους υπηκόους του…

"Με φανταζόμουν καπετάνιο και ψαρά! Και φυσικά πιλότο, να πετάω ελεύθερος!"

• Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, νομίζω πως πάλι ηθοποιός θα γινόμουν! Είναι δύσκολη η ζωή στο Θέατρο μα τόσο συναρπαστική… Είμαι πολλοί άνθρωποι μέσα σ’ έναν, τους γνωρίζω σιγά-σιγά και αρχίζω, εκτός από το να τους αποδέχομαι και να τους αγαπώ. Ταξιδεύω, μαθαίνω, ζω και ονειρεύομαι! 

• Η άλλη μεγάλη μου αγάπη, εκτός από το θέατρο, είναι η θάλασσα και το ψάρεμα. Με φανταζόμουν καπετάνιο και ψαρά! Εν μέρει είμαι τα καλοκαίρια. Και φυσικά πιλότο, να πετάω ελεύθερος!

Ο Παρφές... 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

• Συμπλήρωσα φέτος τον Ιούνιο είκοσι χρόνια από τότε που αποφοίτησα από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και για να είμαι ειλικρινής, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Μοιάζει λίγο σαν αστείο. Επειδή εξαιτίας των προβών του Αλαντίν, για την παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, βρίσκομαι συχνά στο κτίριο της σχολής, αισθάνομαι κυριολεκτικά μαθητής ακόμα. Έχουν μεσολαβήσει όμως πολλά. Ανάμεσά τους αρκετές θεατρικές παραστάσεις, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένες αλλά όλες γεμάτες εμπειρίες, συναισθήματα, αγωνίες, κόπο και λάθη, που οδηγούν αναπόφευκτα στη γνώση. 

"Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, νομίζω πως πάλι ηθοποιός θα γινόμουν!"

• Αδιαμφισβήτητα ξεχωρίζω την πρώτη μου επαφή με το θεατρικό σανίδι, της οδού Φρυνίχου 14, που είναι για μένα σαν την μεγάλη μου αδελφή, ως μαθητής στην παράσταση «Happy End», των Μ. Μπρεχτ-Κ. Βάιλ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη. Ανεπανάληπτη εμπειρία ήταν και η πρώτη φορά στην Επίδαυρο με την Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλακόπουλου το 2002. Πολύ χαρούμενη ανάμνηση! Οι παραστάσεις της θρυλικής για μας -ελπίζω και για άλλους-, ομάδας «Πετάει», «Ηρακλής: Η Αληθινή Ιστορία», ο «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κ. Γκολντόνι και η «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» του Ο. Σαίξπηρ, όλες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη, που ήταν η ψυχή της ομάδας και τον ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και την εμπιστοσύνη του. Επίσης, η «Γίδα» του Ε. Άλμπι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη, το «Ψύλλοι στ’ αυτιά» του Ζ. Φεντώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη και πολλά άλλα. 

• Στο θέατρο για παιδιά, δεν μπορώ να παραλείψω τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε διασκευή και σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου-Κατερίνας Παπαδάκη, το «Αίσωπος & οι αδελφοί Γκριμ=Παιχνίδι», σε διασκευή-σκηνοθεσία του Δημήτρη Πλειώνη και φυσικά τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, όλες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη, «Οι περιπέτειες του Βαρόνου Μυνχάουζεν», σε διασκευή της αγαπημένης Άνδρης Θεοδότου, «Ο Σέρλοκ Χολμς και το γαλάζιο ρουμπίνι», σε διασκευή, επίσης, της Άνδρης Θεοδότου και με λίγο πιο μεγάλο χώρο στην καρδιά μου, το «Φάντασμα του Κάντερβιλ» του Ο. Ουάιλντ (διασκευή Άνδρη Θεοδότου) και ο «Ρομπέν των Δασών», σε διασκευή Ανδρέα Φλουράκη, καθώς πιστεύω ότι κάναμε καλή παρέα με τον σερ Σάιμον Κάντερβιλ και τον Πρίγκιπα Ιωάννη αντίστοιχα!

"Η τηλεόραση μπορεί να παράξει πολιτισμό, ακόμα και η ιδιωτική."

• Ο κινηματογράφος είναι εξίσου συναρπαστικός με το Θέατρο. Έχουν την ίδια βάση από πλευράς υποκριτικής. Είναι, όμως, διαφορετικό μέσο και έχει λίγο διαφορετικούς κανόνες. Ο Αλ Πατσίνο επισημαίνει πολύ εύστοχα, ότι «η υποκριτική στο Θέατρο και στον κινηματογράφο είναι η ίδια. Και στις δύο περιπτώσεις ο ηθοποιός μοιάζει με σχοινοβάτη πάνω σε τεντωμένο σχοινί, μόνο που στην περίπτωση του κινηματογράφου, το σχοινί δε βρίσκεται ψηλά αλλά μερικούς πόντους από το έδαφος!»

• Όλες οι ταινίες μικρού μήκους, που έχω κάνει, είχαν ενδιαφέρον και μου έμαθαν πράγματα για το μέσο. Μία απ’ αυτές, που θεωρώ ιδιαίτερη, είναι το «Lifedit», του Γιώργου Κουβαρά, με θέμα πώς η τεχνική ορολογία του κινηματογράφου εφαρμόζεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Σίγουρα ο ελληνικός κινηματογράφος εξελίσσεται ραγδαία και πλέον πρωτοπορεί. Εύχομαι συνεχώς να μεγαλώνει και να διευρύνεται.

• H απουσία του Mega Channel αποτελεί

απώλεια για την ελληνική τηλεόραση. Δεν μπορώ να ξέρω τι συνέβη και το πρώτο, σε τηλεθέαση, για πάρα πολλά χρόνια κανάλι , οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή, παρόλο που στη μετοχική του σύνθεση βρίσκονταν μερικοί απ’ τους μεγαλύτερους Έλληνες επιχειρηματίες. Γεγονός, πάντως, είναι ότι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι απολύτως απαράδεκτο. Απλήρωτοι εργαζόμενοι εγκλωβισμένοι, εξωτερικοί συνεργάτες χρεωμένοι, πνευματικά δικαιώματα καταπατημένα, χωρίς κανένας ν’ αναλαμβάνει την ευθύνη, μια κατάσταση διαρκούς ανομίας! Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα.

• Η τηλεόραση μπορεί να παράξει πολιτισμό, ακόμα και η ιδιωτική. Εξαρτάται πάντα από τους ανθρώπους που τη στελεχώνουν, την ποιότητά τους, τις προθέσεις τους και τις πραγματικές τους επιδιώξεις!

"Είμαι τυχερός, έχω εισπράξει πολλή αγάπη από τα παιδιά ακόμα και όταν είμαι ο κακός."

• Γεννήθηκα το Γενάρη του 1975 και έχω προλάβει για τα καλά την εποχή χωρίς ιδιωτική τηλεόραση. Ως τηλεθεατής δεν αισθάνομαι ότι κάτι μου έλειψε την εποχή που υπήρχε μόνο η ΕΡΤ, το αντίθετο θα έλεγα! Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο η ΕΡΤ να δώσει βάση περισσότερο στην ελληνική μυθοπλασία και το παιδικό πρόγραμμα. Νομίζω ότι λείπουν από την τηλεόραση οι ελληνικές σειρές του παρελθόντος, που μόνο η ΕΡΤ μπορεί να παράξει και να υποστηρίξει, όπως και τα καταπληκτικά παιδικά προγράμματα, που μεγάλωσαν τα παιδιά της γενιάς μου και μας διαμόρφωσαν, με αποτέλεσμα να τα συζητάμε ακόμα και σήμερα! 

• Αναφορικά με την ιδιωτική τηλεόραση, πιστεύω ότι υπάρχει εξέλιξη, αργή μεν αλλά σταθερή. Σαφέστατα έχει προσφέρει σημαντικές στιγμές, μαζί με πολλά σκουπίδια βέβαια… Νομίζω ότι η εξέλιξη και η πρόοδός της, περνά μέσα από ανθρώπους με ποιότητα και όραμα που σπανίζουν.

• Είχα την ευκαιρία ν’ ασχοληθώ λίγο με τη μεταγλώτισση και έχω να δηλώσω ότι είναι μια επίπονη και ιδιαιτέρως κουραστική διαδικασία, που απαιτεί αφοσίωση από τον ηθοποιό. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους με γνώσεις, μεράκι και αγάπη για το αντικείμενο, όπως ο Λάζαρος Ανδριώτης και η Γιάννα Γεροκωσταντή και έμαθα αρκετά απ’ αυτούς. Νομίζω ότι η ποιότητα θυσιάζεται στο βωμό της ποσότητας και των ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων. Επίσης, εξαιτίας των χαμηλών αμοιβών, αντιμετωπίζεται από τους ηθοποιούς σαν πάρεργο...

• Το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα είχε την τύχη να έχει στην υπηρεσία του δύο ανθρώπους που πρόσφεραν πολλά και ήταν πρωτοπόροι, την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Δημήτρη Ποταμίτη, άρα έχει πολύ βαθιές και στέρεες βάσεις! Μετά ακολούθησαν και πολλοί άλλοι. Το θέατρο για παιδιά στην Ελλάδα έχει πολύ υψηλό επίπεδο και γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται πολύ καλές παραστάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δουλειές που είναι πρόχειρες. Οι επιλογές είναι πολλές και οι περισσότερες πολύ ενδιαφέρουσες.

• Υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές για κάποιον που θέλει να σπουδάσει την τέχνη της υποκριτικής και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εξαρτάται από τι ακριβώς θέλει να κάνει, τι είδους εκπαίδευση επιδιώκει, με ποιο είδος θεάτρου θα ήθελε ν’ ασχοληθεί στο μέλλον, τι τον εκφράζει, τις οικονομικές του δυνατότητες και πολλά άλλα. 

"Ο κινηματογράφος είναι εξίσου συναρπαστικός με το Θέατρο." 

• Σαφέστατα και η δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», παραμένει μια ποιοτική επιλογή, με μία παράδοση χρόνων. Η εκπαίδευση και η απόκτηση της γνώσης πάντως, είναι ένα μοναχικό ταξίδι και τελείως προσωπική υπόθεση. Η σχολή και ο καθηγητής σου δίνουν τα εναύσματα, μετά εξαρτάται από σένα τον ίδιο. Γεγονός είναι ότι το ταλέντο δε διδάσκεται, ή το έχεις ή δεν το έχεις, όπως, επίσης, γεγονός είναι ότι ένας ηθοποιός μεγαλώνοντας, δε γίνεται ποτέ χειρότερος. Ποιος καθορίζει αν κάποιος έχει ταλέντο ή όχι; Έχω την αίσθηση ότι μόνο εσύ ο ίδιος το αποφασίζεις, μπορεί να κάνω και λάθος… Σίγουρα, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να το αποφασίσει κάποιος άλλος! Όπως σίγουρο είναι ότι το ταλέντο χρειάζεται καλλιέργεια αλλιώς μαραίνεται!

"Όπως δεν υπάρχει ζωή χωρίς νερό και χωρίς ήλιο, δεν υπάρχει ζωή χωρίς τέχνη, τουλάχιστον ζωή άξια να τη ζεις…"

• Προσπαθώ, χωρίς πάντα να το πετυχαίνω, να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά.

• Νομίζω ότι, ανεξαρτήτως προσώπου, το Υπουργείο Πολιτισμού πολύ λίγα πράγματα έχει κάνει για το θέατρο για παιδιά. Το Θέατρο, άλλωστε, όπως και οι υπόλοιπες τέχνες, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στην εποχή των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο οικονομικά! Δε νομίζω ότι αντιμετωπίστηκαν όπως έπρεπε, αν και διέκρινα πρόθεση και προσπάθεια. Τουλάχιστον επέστρεψε ο θεσμός των επιχορηγήσεων σε μια πιο ορθολογική βάση.

• Δεν κατάγομαι απλώς από τον Άγιο Νικήτα Λευκάδας, τον οποίο υπεραγαπώ, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, έχω γεννηθεί εκεί! Ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού που είμαι οφείλεται στο χωριό μου, την αγάπη μου γι’ αυτό, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μου. Αν και με πληγώνει η ανεπανόρθωτη καταστροφή, που έχει επέλθει από την ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη και η αλλοτρίωση των συμπατριωτών μου, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, θέλω να βρίσκομαι εκεί.

• Η Λευκάδα, όπως και όλα τα Επτάνησα, έχει μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά και έχει γεννήσει πολλούς καλλιτέχνες. Από τον Άγιο Νικήτα κατάγεται, επίσης, η ηθοποιός Ελένη Φίλιππα. Στο νησί έχουν γεννηθεί, μεταξύ άλλων, οι ηθοποιοί Καρούζος Τζαβαλάς και Ηλίας Λογοθέτης. Η Λευκάδα αποκαλείται και «νησί των ποιητών», με πιο ξεχωριστούς ανάμεσα σε πολλούς, τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και τον Άγγελο Σικελιανό. Υπάρχει πλούσια πολιτιστική παράδοση και παραγωγή και η αγάπη των Λευκαδιτών για τις τέχνες, τροφοδοτεί όλες τις καλλιτεχνικές προσπάθειες, επαγγελματικές και ερασιτεχνικές.

"Προσπαθώ, χωρίς πάντα να το πετυχαίνω, να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά."

• Όλα τα χαρακτηριστικά του «Μπασσινέ», από τον «Ράφτη Κυριών» και του «Πρίγκηπα Ιωάννη», από τον «Ρομπέν των Δασών», είναι λίγο πολύ δικά μου, αφού είναι δημιουργήματά μου για τις ανάγκες των δύο αυτών παραστάσεων, λαμβάνοντας υπόψη την σκιαγράφηση που έκαναν οι συγγραφείς για τους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Το πάθος του «Μπασσινέ» με συγκεκριμένα πράγματα, σε σημείο εμμονής, σίγουρα με χαρακτηρίζει, όπως και η ανυπομονησία, ο εγωισμός και η παιδικότητα του «Πρίγκιπα Ιωάννη».

• Δεν μπορώ να διαλέξω, δυστυχώς, ανάμεσα στην πρόβα και την παράσταση. Είναι όλα μέρος της διαδικασίας, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω…

• Δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει ο ρόλος του θεάτρου στις μέρες μας. Έχει γίνει, όμως, πιο σημαντικός. Μας παρουσιάζει και μας υπενθυμίζει οτιδήποτε ανθρώπινο μέσα σ’ αυτό το χάος της απάνθρωπης τεχνολογίας, της αποξένωσης και της αναζήτησης της επίπλαστης ευτυχίας…

• Είναι δύσκολο ένας ηθοποιός σήμερα να επηρεάσει ιδεολογικά το κοινό με τις επιλογές του. Είναι και θέμα συγκυρίας και τύχης εκτός από απόφασης. Όμως ναι, μπορεί, αν όχι να επηρεάσει ιδεολογικά, να του προτείνει, να του παρουσιάσει, να του δώσει αφορμές και ερεθίσματα.

• Όλοι οι χαρακτήρες, που έχω υποδυθεί, έχουν στοιχεία του χαρακτήρα μου. Το δύστροπο, μα καλοκάγαθο, «Φάντασμα του Κάντερβιλ», ήταν πολύ κοντά μου.

"H απουσία του Mega Channel αποτελεί απώλεια για την ελληνική τηλεόραση."

• Το Θέατρο και η Τέχνη γενικότερα, είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωσή μας! Δεν είναι μόνο διέξοδος, είναι ανάγκη. Αυτό αφορά στον καλλιτέχνη μα και το κοινό. Χαίρομαι που υπάρχει πλήθος πολιτιστικών δράσεων, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Μακάρι το κοινό να υποστηρίζει όλο και πιο πολλές παραστάσεις και η πολιτεία να βοηθά όσο πιο πολύ μπορεί και όχι αναγκαστικά μόνο οικονομικά. Όπως δεν υπάρχει ζωή χωρίς νερό και χωρίς ήλιο, δεν υπάρχει ζωή χωρίς τέχνη, τουλάχιστον ζωή άξια να τη ζεις…

• Υπάρχουν πάρα πολλές αντιδράσεις από παιδιά, που μου έχουν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση… Αυτό, όμως, που με είχε συγκλονίσει, είναι η πρώτη φορά που, μετά το τέλος της παράστασης, ένα παιδί βλέποντάς με στην είσοδο, έτρεξε κατά πάνω μου, έβαλε τα χέρια του γύρω μου και μ’ έσφιξε χαμογελώντας, χωρίς να λέει απολύτως τίποτα! Δεν ήθελε να πει κάτι, η αγκαλιά αρκούσε. Μου απέδειξε, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, πόσο φτωχές είναι οι λέξεις μπροστά στις πράξεις και τα συναισθήματα. Έκτοτε έχει συμβεί αρκετές φορές και κατάλαβα πως τα παιδιά το συνηθίζουν, μα παραμένει πάντα μαγικό και πλήρως αφοπλιστικό! Μακάρι να γινόταν μάθημα και για τους μεγάλους. 

• Είμαι τυχερός, έχω εισπράξει πολλή αγάπη από τα παιδιά ακόμα και όταν είμαι ο κακός, με αποκορύφωμα την αγάπη της μικρής μου φίλης, Λυδίας, που γνωριστήκαμε στο «Φάντασμα του Κάντερβιλ» και πλέον είναι σαν να είμαστε συγγενείς.

"Είναι δύσκολο ένας ηθοποιός σήμερα να επηρεάσει ιδεολογικά το κοινό με τις επιλογές του."

• Με τη δύναμη και το κύρος που μου δίνει το στέμμα του βασιλιά της Αγγλίας, Εγώ, ο Πρίγκιπας Ιωάννης και οσονούπω Βασιλιάς, βαθμολογώ με Άριστα την ιστοσελίδα Fairytales και διατάζω όλοι οι υπήκοοί μου να τη συμβουλεύονται καθημερινά! Όποιος παραβεί τη διαταγή μου, που αυτόματα είναι νόμος του κράτους, δε θα επιτρέπεται να ξαναφάει ΣΟΚΟΛΑΤΑ!!!

• Η φετινή θεατρική χρονιά περιλαμβάνει την καινούργια παραγωγή της παιδικής σκηνής του Θεάτρου Τέχνης, «Αλαντίν», σε διασκευή από τις «Χίλιες και μία νύχτες», της Άνδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη, στη σκηνή της Φρυνίχου στην Πλάκα, από τέλη Οκτωβρίου και το «Αδάμ και Εύα», του Μαρκ Τουέιν, σε διασκευή και σκηνοθεσία Εύης Μητσοπούλου, στο θέατρο studio Μαυρομιχάλη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 14 Ιανουαρίου… και έπεται συνέχεια! 

• Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!