Η Κρητική συγγραφέας και νηπιαγωγός Ελένη Μπετεινάκη, ράβει ένα "κόκκινο κουμπί" για τον Ασίντ, με το Fairytales να διαλέγει την κλωστή μιας συνέντευξης με... μαγικές ιδιότητες.
"Ο Τυχερούλης", το καινούργιο ποδήλατο, ο φόβος των παιδιών, η ενσυναίσθηση, οι εμπειρίες των παππούδων, το χρώμα στα δωμάτια των παιδιών, τα βιβλία και οι τέχνες, η προσφυγιά, οι φωλιές και τα πουλιά, η μαγεία του παραμυθιού, οι χουχουλιάρικες στιγμές, οι καλικάντζαροι και η αγαπημένη γιαγιά, είναι μερικές μόνο θεματικές-κλειδιά για το... "γαϊτανάκι μου πλεγμένο, στην ανέμη τυλιγμένο... "
Άλλωστε, "θέλει δουλειά και πολύ ανοιχτό μυαλό να δεχτούμε έναν «ξένο»". Δε συμφωνείτε, όμως, ότι αξίζει τον κόπο;
Αποκλειστική συνέντευξη της Ελένης Μπετεινάκη στο Fairytales!
Ο Ασίντ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είχε πάντα μαζί του το μαγικό κόκκινο κουμπί. Εσείς τι είχατε μαζί σας ως παιδί, που είχε μαγικές ιδιότητες και τι έχετε σήμερα ως ενήλικας και δεν αποχωρίζεστε ποτέ;
Είχα πάντα μαζί μου τον «Τυχερούλη» μου, ένα μικρό κουκλάκι με ροζ φόρμα και σκουφί που δύσκολα το αποχωριζόμουν. Ως ενήλικας κρατώ μικροαντικείμενα που μου χάρισαν άνθρωποι που αγαπώ και χωράνε ίσα ίσα μέσα στη χούφτα μου!
Είδα τη βάρκα μας να γίνεται ναυάγιο, πνίγηκαν τα όνειρά μου για ένα καλύτερο αύριο», γράφουν και τραγουδούν οι Solmeister x Yoda Priest στο τραγούδι τους -με αντίστοιχη θεματική με το βιβλίο σας «Με ένα κόκκινο κουμπί»-, με τον τίτλο «Η βάρκα». Μπορεί το προσφυγικό ν’ αποτελέσει πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και προσέγγισης, εντός κι εκτός σχολικής τάξης, θεμάτων όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές; Aν ναι, με ποιο τρόπο;
Φυσικά και μπορεί. Εξαρτάται από τη θέληση και τη δική μας θετική στάση απέναντι στους πρόσφυγες. 'Ολα τα σχολεία θα έπρεπε να δέχονται παιδιά προσφύγων, γιατί απλώς είναι …παιδιά! Το όφελος είναι πολλαπλάσιο και για τις δυο μεριές. Θα έπαιρναν σπουδαία μαθήματα ζωής και θα μάθαιναν όλοι νέα ήθη, έθιμα, ζωές, γλώσσα και καταστάσεις που δε φαντάζονται.
Θέλει δουλειά και πολύ ανοιχτό μυαλό να δεχτούμε έναν «ξένο». Θέλει να μπορεί ο καθένας να μπει στη θέση του άλλου και να καταλάβει πως η σκέψη, τα βιώματα, το περιβάλλον και η κουλτούρα, ποικίλλουν και οφείλουμε να τα σεβαστούμε. Ύστερα να βγούμε έξω από τα σχολεία και να διοργανώσουμε μεγάλες γιορτές διαπολιτισμικής κουλτούρας. Nα μαγειρέψουμε όλοι μαζί τις Κυριακές φαγητά του τόπου μας. Να μάθουμε τις γιορτές των άλλων και τις συνήθειές τους, παλαιές και σύγχρονες, μουσικές και τραγούδια και πολλά πολλά άλλα.
Αν είχατε μια πολύχρωμη «μπίλια νεραϊδόσκονης» στη διάθεσή σας, όπως αυτή που έγινε το κόκκινο κουμπί του Ασίντ, πώς θα τη χρησιμοποιούσατε την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;
Θα την κυλούσα όπου υπήρχαν παιδιά, χαρίζοντας μόνο χαμόγελα κι ευτυχία. Θα γέμιζα χρώμα κι ομορφιά τα δωμάτια των παιδιών και θα προσπαθούσα να εκπληρώσω κάθε τους όνειρο κι επιθυμία.
Ο Ασίντ «γέλασε για πρώτη φορά τόσο δυνατά» με το μαγικό κουμπί στα χέρια του. Εσείς πότε γελάσατε τόσο δυνατά τελευταία φορά και με ποια αιτία και αφορμή;
Όταν μου χάρισαν το καινούργιο μου ποδήλατο!
H πρώτη φορά που φοβήθηκε τόσο πολύ ο Ασίντ ήταν όταν αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του. Με βάση την εκπαιδευτική εμπειρία σας, ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος των μαθητών και των μαθητριών σας στο νηπιαγωγείο; Ποιος είναι αντίστοιχα ο δικός σας;
Ο μεγάλος φόβος των παιδιών είναι να μη χάσουν τη μαμά και τον μπαμπά τους. Ο δικός μου είναι η αρρώστια, όταν «χτυπάει» αγαπημένα μου πρόσωπα.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να νιώσουν ενσυναίσθηση για τον Ασίντ και τη ζωή του (και τον κάθε Ασίντ), τα παιδιά της προσχολικής και της πρωτοσχολικής ηλικίας και πώς μπορεί να συνδράμουν η εκπαίδευση, οι τέχνες και τα βιβλία σ’ αυτό;
Τα πολύ μικρά παιδιά δύσκολα μπαίνουν στη θέση του άλλου. Αν, όμως, βιώσουν την άφιξη ενός παιδιού στην τάξη τους, προσφυγόπουλου για παράδειγμα, όλα αλλάζουν. Το έχω ζήσει και είδα πόσο πολύ βοήθησαν τα παιδιά μου, τα παιδιά που ήρθαν σε μας. Τα αποδέχτηκαν αμέσως και προσπάθησαν να τους μάθουν λέξεις, παιχνίδια σαν να ήταν για πάντα γνωστοί…
Τα βιβλία και οι τέχνες βοηθούν πάρα πολύ. Ξυπνούν συναισθήματα, παρέχουν γνώση, πληροφορίες, παραδείγματα και καταστάσεις που τα παιδιά αγνοούν.
Δείξτε στα παιδιά ντοκιμαντέρ ή ταινίες με σχετικά θέματα, να δουν και να καταλάβουν τι σημαίνει πρόσφυγας. Μιλήστε τους για δικές σας εμπειρίες ή των γιαγιάδων και των παππούδων τους. «Το κόκκινο κουμπί» έχει πολλές δραστηριότητες στο τέλος, που βοηθούν παιδιά, γονείς κι εκπαιδευτικούς να εξηγήσουν, να κατανοήσουν, να επεξεργαστούν και να ευαισθητοποιήσουν όλους για τέτοιες καταστάσεις.
Tα σημερινά παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου στην ελληνική επικράτεια, σε έξι-δέκα χρόνια, ως μαθητές γυμνασίου και λυκείου πλέον, θα είναι πιο ευαισθητοποιημένα απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, συγκριτικά και με τους γονείς/κηδεμόνες τους και την ελληνική κοινωνία;
Ναι, θα είναι. Έχουν βιώσει δίπλα τους τι σημαίνει προσφυγιά και πολλά παιδιά έχουν φοιτήσει στις ίδιες τάξεις. Τα ερεθίσματα και οι πληροφορίες μέσω τηλεόρασης αλλά και κοινωνικών δικτύων, είναι πολύ περισσότερα και τα παιδιά γνωρίζουν πολλά σε σχέση με παλαιότερες εποχές.
Aν το πουλί πρόσφυγας, ο Αριστοτέλης ο θαλασσοκόρακας... «προσγειωνόταν» στη σχολική σας τάξη, πώς θα τον υποδέχονταν και τι θα του έλεγαν οι μαθητές και οι μαθήτριές σας;
Θα του έβαζαν αμέσως φαγητό. Άλλωστε, πάντα μετά το πρωινό μας, ό,τι μας περισσεύει, το πηγαίνουν στην αυλή κάτω από τα δέντρα για… τα πουλιά.
Τα παιδιά θα έφτιαχναν στον θαλασσοκόρακα Αριστοτέλη φωλιά ή έστω μια γωνιά δική του και θα τον λάτρευαν, γιατί είναι πολύ ευαισθητοποιημένα και απένατι στα ζώα-πουλιά και τους πρόσφυγες.
Ποια είναι η εμπειρία σας από την αφήγηση παραμυθιών στο διαδίκτυο και την τηλεόραση και πώς μπορούν τα σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα να λειτουργήσουν θετικά προς όφελος του παραμυθιού, χωρίς να αφαιρέσουν τίποτα από τη μαγεία του; Είναι προσαρμογή στις επιταγές της εποχής, αναγκαίο κακό ή κάτι άλλο;
Η εμπειρία μου είναι θετική. Το παραμύθι χρειάζεται ζωντανό κοινό, χρειάζεται αλληλεπίδραση και συνθήκες πιο χουχουλιάρικες για να πετύχει τον σκοπό του. Η μαγεία του παραμυθιού είναι στην φωνή του αφηγητή και στον τρόπο που αφηγείται. Όμως, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που ζούμε, νομίζω πως το διαδίκτυο βοηθά πολύ, όπως και η τηλεόραση. Απευθύνεσαι, πλέον, σε πολύ περισσότερο κόσμο κι έχουν την επιλογή οι ακροατές και θεατές ν΄ ακούσουν όποια ώρα θέλουν το παραμύθι που τους αρέσει.
Το ζωντανό ακροατήριο δε συγκρίνεται με τίποτα.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, ως παιδί, από την πατρίδα σας, την Κρήτη και ποιος θα θέλατε ιδανικά να σας το αφηγηθεί σήμερα ως ενήλικας;
Θα ήθελα πολύ να άκουγα πάλι τη γιαγιά μου να μου λέει παραμύθια με καλικάντζαρους, όπως τότε που ήμουν πολύ μικρή και το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Άλλωστε, ήταν ένας από τους λόγους που λατρεύω τους καλικάντζαρους κι έχω γράψει αρκετές ιστορίες γι΄ αυτούς. Τα παραμύθια που μου έλεγε, μάλλον, ήταν δικής της έμπνευσης και δε θυμάμαι κάποιον τίτλο.
Ως ενήλικας θα ήθελα πολύ να ακούσω τη Λίλη Λαμπρέλλη, που αγαπώ πολύ να μου αφηγείται Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες…
Σας ευχαριστώ πολύ!
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες
με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση
Ηλικία: από 4 ετών
Σελίδες: 80
Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color
Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019
Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα:
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα
→Super προσφορά:
Τα δύο βιβλία 18 €, τα τρία 24€!!!
Για παραγγελίες στο: Facebook: @oparfes
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το βιβλίο (κριτικές & συνεντεύξεις):
https://oparfes.blogspot.com
Για να δείτε το ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.