_new.jpg)
Ο συγγραφέας Σωτήρης Τερζής "ξεκλειδώνει" τη μαγική πόρτα της Αγάπης και της νεογέννητης αδερφής της -με αντικλείδι το Fairytales-, καλοσωρίζοντάς την στο σπίτι, σε μια εύθραυστη ισορροπία για τη δυναμική σχέσεων μιας οικογένειας από το πρώτο στο δεύτερο παιδί.
Η πόρτα με το σχήμα καρδιάς, το παιδί κι ο ενήλικας, το προστατευτικό σχήμα οικογενειακών υποχρεώσεων, οι ενοχές και οι γονεϊκές προσδοκίες, το ράγισμα της εικόνας του "καλού γονιού", η συμβουλευτική, το co-sleeping και η δημιουργική σύμπλεξη της συγγραφής, οδηγούν, μεταξύ άλλων, στο... δωμάτιο της "οικοδόμησης ανεξαρτησίας και αυτενέργειας", για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Aποκλειστική συνέντευξη του συγγραφέα Σωτήρη Τερζή στο Fairytales
Αν μπαίνατε σ’ ένα δωμάτιο με πόρτα σε σχήμα καρδιάς, τι θα θέλατε να συναντήσετε ως παιδί και τι ως ενήλικας;
Η μαγική πόρτα της αγάπης, η πόρτα σε σχήμα καρδιάς, αποτελεί ένα σύμβολο που οριοθετεί τις διαγραμμίσεις μεταξύ του ρεαλισμού, ίσως και του κυνισμού, της καθημερινότητας και μιας ιδεατής οικογενειακής ζωής. Ως παιδί θα ήθελα να συναντήσω τη γαλήνη, την ασφάλεια και την ξεγνοιασιά, ενώ ως ενήλικας θα ήθελα να συναντήσω την πληρότητα και την αυτοτέλεια της οικογενειακής ευτυχίας.
Τι είναι πιο δύσκολο για μία οικογένεια και πρωτίστως για τους γονείς, η ζωή με ένα δεύτερο νεογέννητο παιδί ή η διαχείριση του πρώτου παιδιού μετά, εξαιτίας αυτού του γεγονότος; Ποια είναι η δική σας οικογενειακή εμπειρία; Παίζει ρόλο το φύλο των παιδιών;
Η διαμόρφωση της, εκάστοτε, οικογενειακής ισορροπίας αποτελεί μία δυναμική διαδικασία που, μεταξύ άλλων, επηρεάζεται από το φύλο, την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε μέλους. Υπό αυτήν την έννοια, εκείνο που πιστεύω ότι χρειάζεται να προτάξουμε, είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών αλλά και, ημών, των γονέων, ώστε να βρούμε έναν τρόπο για να καταστούν λειτουργικές και εκπληρώσιμες.
Η δική μου, προσωπική, εμπειρία έδειξε ότι το νεογέννητο έχει πιο ευκρινείς και συγκεκριμένες ανάγκες, σε σχέση με το μεγαλύτερο παιδί, για το οποίο η συναισθηματική προσέγγιση αποτελεί ένα σύνθετο και συχνά δυσπρόσιτο ζήτημα.
να δείτε εδώ!
Πώς μπορεί η έλευση ενός νεογέννητου σε μία οικογένεια, να λειτουργήσει θετικά και προς όφελος του μεγαλύτερου παιδιού, χωρίς να διαταραχθεί η ισορροπία της; Οι παιδοψυχολόγοι διατείνονται, πάντως, ότι ακόμη και οι νέοι γονείς δύσκολα απευθύνονται στους ειδικούς για την ορθή αντιμετώπιση αντίστοιχων ζητημάτων. Γιατί εκτιμάτε ότι συμβαίνει αυτό;
Θα έλεγα ότι η λύση βρίσκεται στην ενεργοποίηση του μεγαλύτερου παιδιού και στη συμμετοχή του στις διαδικασίες φροντίδας του νεογέννητου. Πολλές φορές για να προστατέψουμε το πρωτότοκο, δημιουργούμε ένα, δήθεν, προστατευτικό τείχος από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, που στην πραγματικότητα απομακρύνει το παιδί από τους γονείς και το αποξενώνει από το αδερφάκι του.
Οι δυσάρεστες αυτές καταστάσεις μπορούν να αποφευχθούν, με την κατάλληλη καθοδήγηση των ειδικών, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο εγωισμός μας θα μας επιτρέψει να αποτανθούμε σε αυτούς. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ραγίσουμε την εικόνα του “καλού γονιού”, να παραδεχθούμε τα σφάλματα και να αποδεχθούμε τις αστοχίες μας. Είναι θα έλεγα περισσότερο ασφαλές να ισορροπούμε το εγώ μας αποχρεώνοντας τις ευθύνες και μετακυλίοντάς τις ακόμα και στο ίδιο το παιδί.
Έχετε δύο κόρες. Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, τι θα κάνατε διαφορετικά αναφορικά με το θέμα, που διαπραγματεύεται και η ιστορία σας «Η μαγική πόρτα της αγάπης;» Πώς οι ιδέες της κόρης σας έφτασαν να γίνουν ιστορία;
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα επιζητούσα μία πιο ειλικρινή σχέση με τις κόρες μου και θα έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στη δική τους οπτική. Έχω την αίσθηση ότι οι γονείς εγκλωβιζόμαστε σε ένα ουτοπικό πρότυπο οικογενειακής λειτουργίας, το οποίο εντείνει το άγχος, προτεραιοποιεί τις γονεϊκές προσδοκίες και εμπνέει ενοχές. Αντίθετα, η απροσχημάτιστη οπτική των παιδιών, πολλές φορές, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Η μαγική πόρτα της αγάπης δημιουργήθηκε ένα αυγουστιάτικο βράδυ, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών. Με τη μεγάλη κόρη μου, την Ελίνα, συνηθίζαμε να φτιάχνουμε δικές μας ιστορίες, χτίζοντας ο ένας πάνω στις ιδέες του άλλου. Σε μία από αυτές, η Ελίνα εμπνεύστηκε το μοτίβο της πόρτας που μεγαλώνει και μικραίνει, ανάλογα με τη διάθεση ενός μικρού κοριτσιού κι εγώ πρόσθεσα τους συμβολισμούς. Έτσι, προέκυψε αυτό το συλλογικό έργο, με τη βοήθεια φυσικά και της Ιωάννας Διαμαντοπούλου, η οποία, ως παιδοψυχολόγος, ανέλαβε τη συμβουλευτική για τα παιδιά και τους γονείς.
 |
ΚΕΡΔΙΣΕ TO!
Μήπως το πιο σημαντικό λάθος που κάνουν οι γονείς σ’ αυτήν τη περίπτωση -με δεδομένο τα ασφυκτικά όρια της καθημερινής ζωής τους-, είναι ότι φορτώνουν στο πρωτότοκο παιδί, συνειδητά ή ασυνείδητα, την ευθύνη του μικρότερου; Πώς μπορούν να το προσπεράσουν εναλλακτικά;
Η ευθύνη των γονιών για τα παιδιά μας ανήκει αποκλειστικά σε εμάς τους ίδιους. Δεν επιμερίζεται στους συγγενείς ή στους παιδαγωγούς και δε μεταβιβάζεται στις πλάτες του πρωτότοκου παιδιού, το οποίο, άλλωστε, δεν έχει τις σωματικές δυνάμεις και τις πνευματικές δεξιότητες για να τις επωμιστεί. Ωστόσο, η διαμοίραση και η διαχείριση της χαράς και της λύπης, που διέπουν την καθημερινότητα της ζωής στο σπίτι, με τα παιδιά μας, αποκρυσταλλώνουν τα όρια της ενσυναίσθησης και συνθέτουν ισχυρούς και αδιάβλητους, από εξωτερικές παρεμβάσεις, οικογενειακούς δεσμούς. Με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά μαθαίνουν να συμμετέχουν στη λειτουργία της οικογένειας όχι, βέβαια, ισόποσα αλλά ισότιμα.
Eξακολουθεί ο Κουνελοπατίνης να τριγυρνάει στη γειτονιά... «χωρίς κανόνες»; Ποια είναι η κυκλοφοριακή αγωγή των παιδιών σήμερα και πώς καθρεφτίζεται σε αυτήν η αντίστοιχη των γονέων/κηδεμόνων τους, με αφορμή την πρώτη συγγραφική σας προσπάθεια για μικρούς αναγνώστες;
Δυστυχώς, έτσι είναι! Ο Κουνελοπατίνης συνεχίζει να τριγυρνά στη γειτονιά χωρίς κανόνες και θα συνεχίσει να το κάνει όσο στη χώρα μας υπάρχουν τέτοιες γειτονιές. Ο Κουνελοπατίνης βοηθάει τα παιδιά να αντιληφθούν την αναγκαιότητα των βασικών υποδομών της οδικής ασφάλειας και ταυτόχρονα, τους διδάσκει την ατομική υπευθυνότητα, αποσκοπώντας στο να τους καταστήσει ενεργούς πολίτες, που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον, συνεργάζονται, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και συνδιαμορφώνουν τις επικρατούσες αντιλήψεις.
Προφανώς, η πλημμελής κυκλοφοριακή αγωγή που δίνουμε στα παιδιά μας αντικατοπτρίζει και τις δικές μας ελλείψεις και παραλείψεις. Ο Κουνελοπατίνης καταλήγει σε ένα αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον, μια αλλαγή που εδράζεται στην ενεργοποίηση των παιδιών.
Aπό τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και τον Μητροπολίτη Γεννάδιο Αλεξιάδη στα παραμύθια για παιδιά. Είναι απλώς διαφορετικές όψεις της συγγραφικής σας έκφρασης ή ο δρόμος που επιθυμείτε να κινηθείτε στο μέλλον; Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο ή την ιδιότητα συγγραφέας;
Όλοι υπήρξαμε συγγραφείς σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Από τις εκθέσεις στο σχολείο, τα ημερολόγια, τους στίχους, τα ποιήματα, ακόμα και τις ιστορίες που σκεφτήκαμε και υπάρχουν ακόμα μέσα στο μυαλό μας, αλλά ποτέ δεν τολμήσαμε να τις αποτυπώσουμε σε ένα χαρτί. Ο Richard Bach έχει πει ότι ένας επαγγελματίας συγγραφέας δεν είναι παρά ένας ερασιτέχνης που απλώς δεν τα παράτησε.
Όταν κάποιος μου λέει ότι δεν είναι συγγραφέας, τον ρωτάω εάν μπορεί να μου περιγράψει την αγαπημένη του φωτογραφία. Έπειτα, τον προτρέπω να μου μιλήσει για τα συναισθήματά του σε αυτήν τη φωτογραφία. Πιστέψτε με, οι άνθρωποι αυτοί, αν και δεν έχουν δοκιμάσει να καταγράψουν τις σκέψεις τους οργανωμένα, έχουν να διηγηθούν σπουδαίες ιστορίες.
Ως προς την ιστορική μου δημοσίευση, η ιστορία της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης και η σχέση της με τον Μητροπολίτη Γεννάδιο, αποτελεί ένα έργο που αντιφεγγίζει τις αναζητήσεις μου σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα δυο μου παραμύθια.
Σε γενικές γραμμές, η συγγραφή για εμένα αποτελεί μία δημιουργική σύμπλεξη μεταξύ εμπειριών και ονείρων, οπότε η συγγραφική μου κατεύθυνση στο μέλλον θα συμπλεύσει, αναπόφευκτα, με τα όποια βιώματά μου.
«Το παιδικό δωμάτιο είναι εφεύρεση του δυτικού τρόπου ζωής των τελευταίων 70 ετών». Πώς φαντάζεστε το δωμάτιο των παιδιών της επόμενης γενιάς κι εποχής;
Η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου των κατοικιών αντανακλά τις κοινωνικές, οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις της εκάστοτε εποχής και ενίοτε απηχεί τις επικρατούσες πνευματκές-καλλιτεχνικές της κατευθύνσεις. Εκείνο, όμως, που στο πέρασμα του χρόνου παραμένει αναλλοίωτο, είναι η ανάγκη των παιδιών για αγάπη, παιχνίδι, επικοινωνία, κατανόηση και συναισθηματική ασφάλεια. Οι ανάγκες αυτές απαιτούν την προσοχή και τον χρόνο των γονιών, τα οποία, στην εποχή της πληροφορικής που ζούμε, καθίστανται ολοένα και πιο δυσεύρετα.
Δεν μπορώ να προβλέψω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, αλλά ελπίζω το δωμάτιο των παιδιών της επόμενης γενιάς να μην έχει καταντήσει ένα ψηφιακό απομονωτήριο.
να δείτε εδώ!
Ένα θέμα ταμπού στην ελληνική οικογένεια στη σύγχρονη εποχή είναι αναφορικά με τον ύπνο των παιδιών τους. Οι γονείς αναρωτιούνται εάν πρέπει να κοιμούνται μαζί τους, ενώ όταν αυτό συμβαίνει, πολλές φορές φροντίζουν να το αποκρύπτουν από το περιβάλλον τους. Ορισμένοι ανησυχούν μήπως είναι επικίνδυνο για τη ζωή του νεογνού και άλλοι μήπως είναι επιζήμιο για την προσωπικότητα του μεγαλύτερου παιδιού. Καταθέστε τις δικές σας σκέψεις, αξιοποιώντας και την προσωπική οικογενειακή σας εμπειρία.
Οι πρακτικές του Co-Sleeping απασχολούν τις τελευταίες δεκαετίες τη διεθνή βιβλιογραφία. Έχοντας, όμως, συνηθίσει να εμπιστευόμαστε τους ειδικούς, στα θέματα ανατροφής των παιδιών, οι διφορούμενες επιστημονικές απόψεις μας δημιουργούν σύγχυση. Η νοητική ανάπτυξη και η συναισθηματική εξέλιξη του κάθε παιδιού έχει συγκεκριμένα ορόσημα αλλά όχι, απολύτως, διακριτά χρονικά όρια.
Εκείνο που θεωρώ ως ασφαλέστερη επιλογή για τα παιδιά μου, είναι η οικοδόμηση ανεξαρτησίας και αυτενέργειας, ανάλογα με τις δυνατότητες, με την ταυτόχρονη παροχή καθοδήγησης, ανάλογα με τις ανάγκες.
«Ένα μωρό είναι η άποψη του Θεού ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί». (Carl Sandburg, Αμερικανός ποιητής) Σχολιάστε και με βάση τη μεταπτυχιακή σας ειδίκευση στην Οικουμενική Θεολογία.
Είμαι άνθρωπος της πίστης, γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαι δημιουργιστής. Πιστεύω, δηλαδή, στην έννοια της θεϊκής κοσμογονίας κι αναζητώ την επανένωση με το Θείο, μέσω των φυσικών απολήξεων των άκτιστων ενεργειών Του.
Η τεκνοποίηση παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μετέχει στο θαύμα της ζωής, να αποτελέσει όργανο δημιουργίας, αυτοπραγμάτωσης και αυθυπέρβασης. Ένα παιδί σε βοηθάει να αναγνωρίσεις την αξία της συνειδότητας της ύπαρξης και να αναζητήσεις όσα, στα αλήθεια, έχουν κάποιο σκοπό.
Ο Robert Fulghum, στο ομώνυμο έργο του, έγραψε ότι “όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο”. Στη ρήση αυτή του Fulghum έχω να προσθέσω ότι όλα όσα έμαθα δε θα είχαν κανένα νόημα πια, εάν δεν πήγαινα ξανά, μαζί με τα παιδιά μου, στο νηπιαγωγείο.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.