Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέα Μαρίας Λιάσκα στο Fairytales
Τι θα έλεγαν τα δύο παιδιά σας, αν συναντούσαν έναν άγγελο της ιστορίας και τι οι τρεις γάτες σας, αντίστοιχα;
Γέλασα με την ερώτηση, γιατί το έκανα εικόνα. Tα παιδιά δεν έχουν τα φίλτρα που έχουμε εμείς οι μεγάλοι. Σκέφτονται κι αντιδρούν με την καρδιά τους. Το ίδιο και τα ζώα, όπου εκεί, βέβαια, λειτουργεί και το ένστικτο ακόμη πιο έντονα.
Αν δεν έχουμε φοβίσει ή ενοχοποιήσει τα παιδιά, δε θα αντιδρούν αρνητικά απέναντι στο διαφορετικό, παρά μόνο με την απεραντοσύνη της αγάπης που φέρουν. Όχι μόνο τα δικά μου παιδιά, που είναι στην εφηβεία, αλλά και τα υπόλοιπα που γνωρίζω, θα αγκάλιαζαν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, έναν άγγελο.
Aπό την Αθήνα, την Αγγλία και τη Γαλλία (Παρίσι), στη Λήμνο, πώς επιτυγχάνεται η προσαρμογή σε επίπεδο ζωής και συγγραφής; Πόσο συνάδει η επιλογή με τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας.
Δεν θα πω ψέματα. Η προσαρμογή δεν είναι εύκολη. Καμιά φορά κάτω από την επιταγή της πραγματικότητας και της φόρας της ζωής, συνεχίζεις και συνεχίζεις, αψηφώντας τις εσωτερικές σου φωνές. Δεν είναι το προτιμότερο, αλλά γίνεται. Η χρυσή τομή θεωρητικά είναι κάτι που συζητείται, αλλά για να την πετύχεις χρειάζεται να έχεις δουλέψει πολύ με τον εαυτό σου.
Α’ Έκδοση:Φεβρουάριος 2021
Μαλακό εξώφυλλο
Σελίδες: 32
ISBN: 978-618-5197-69-8
Bάρος: 200
«Ξεκίνησαν οι άγγελοι για το ταξίδι τους. Πολύχρωμες αστραπές έλαμπαν στον ουρανό. Φτερούγες που ανοιγόκλειναν άνοιγαν δρόμο προς τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Εκατομμύρια κόκκοι χρυσόσκονης ράντιζαν με τις πρώτες ακτίνες τις θάλασσες και τα ποτάμια.
Πήραν τις θέσεις τους μέσα σε οικογένειες, σε μαμάδες μόνες, σε μπαμπάδες μόνους. Μέσα σε σχολικές τάξεις, έξω στις παιδικές χαρές. Μέσα σε αίθουσες μουσικής, σε γραφεία γιατρών, σε αυτοκίνητα που ταξίδευαν, σε χορούς που μάγευαν. Σε χώρες με σπίτια με μυτερές σκεπές, και σε άλλες με σπίτια χωρίς καθόλου κεραμίδια. Με τη μορφή που είχε δώσει ο Θεός στον καθέναν, έφτασαν στη γη για να μπορέσουν να μάθουν στους ανθρώπους να αγαπούν και να δέχονται το διαφορετικό γύρω τους. Και καθώς πλησίαζαν εκείνο το ξημέρωμα, χιλιάδες παιδικές φωνές ακούστηκαν ενωμένες να τους καλωσορίζουν "γεια σου κύριε άγγελε", « γεια σου κύριε άγγελε»…».
Ένα βιβλίο που αναδεικνύει την μοναδική σχέση με τους συνανθρώπους μας που συχνά θεωρούμε λιγότερο ικανούς, λιγότερο έξυπνους, με μειωμένες και όχι ειδικές ικανότητες. Τους λίγο ή και πολύ διαφορετικούς. Αυτούς που η κοινωνία μας πασχίζει να αναγνωρίσει ως ισότιμους, ως πολύτιμους για την εν γένει ισορροπία του κόσμου μας. Στον αγώνα αυτό, όλοι το ξέρουμε, συχνά αποτυγχάνει.
Αν γυρίζατε σήμερα στη μικρή ξύλινη σοφίτα-κουκλόσπιτο της... Disney στο Παρίσι, τι θα θέλατε να βρείτε, ποιον θα θέλατε να συναντήσετε και ποιο παραμύθι θα επιθυμούσατε να εμπνευστείτε να γράψετε ή να αφηγηθείτε.
Όσες φορές κι αν γυρίσεις σε κάτι που σημάδεψε τον εαυτό σου στο παρελθόν, δε θα το βρεις εκεί. Η μικρή σοφίτα είναι εκεί και την έχω δει, όμως, αυτό που βρίσκεται εκεί το κουβαλάω μέσα μου. Γενικά, σαν παραμύθι, θα ήθελα να έχω γράψει τον Μικρό Πρίγκηπα.
Λευκός, μαύρος, κόκκινος, ροζ, κίτρινος και πορτοκαλί άγγελος. Ποιον θα θέλατε να είχατε φίλο σας, στον ουρανό και στη γη και για ποιο λόγο;
Α, δεν μπορώ να το ξεχωρίσω αυτό. Δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία... Μακάρι να ήθελαν οι άγγελοι να γίνουν φίλοι μου.
ΚΕΡΔΙΣΕ TO!
Eίστε στην τελευταία συνέλευση των αγγέλων και ο Θεός σας δίνει τον λόγο, με θεματική τον άνθρωπο και την ιδιοτέλειά του. Τι λέτε και τι προτείνετε;
Αν και δεν είμαι καλή στο να παίρνω τον λόγο στις συνελεύσεις, πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι, κατά βάση, καλός κι ανιδιοτελής. Εκπαιδεύεται στο να μην είναι από πολύ μικρός, κάποιες φορές ασυνείδητα. Θα πρότεινα λίγη βοήθεια, έστω μια θεϊκή παρέμβαση στο μεγάλωμα των παιδιών.
Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο παραμύθι για παιδιά και στο μυθιστόρημα για ενήλικες; Πού σκοπεύετε να κινηθείτε στη συνέχεια της συγγραφικής σας δραστηριότητας;
Το παραμύθι για παιδιά είναι περισσότερο κοντά στην ποίηση. Εκτός από το στοιχείο των μεταφορών, που κυριαρχεί και στις δύο αυτές μορφές γραπτού λόγου, είναι και κάτι άλλο. Η αφαίρεση. Τα πολλά λόγια καλό είναι να κόβονται. Η συμπύκνωση του νοήματος είναι το στοίχημα που χρειάζεται να κερδηθεί, κάτι που έχει έναν αυξημένο βαθμό δυσκολίας, ειδικά για μένα που γράφω μυθιστορήματα, όπου κυριαρχεί η ανάλυση. Η τριβή μου με τον ποιητικό λόγο θεωρώ πως με βοήθησε στο να γράψω για παιδιά, αν και υπάρχουν άπειρα περιθώρια βελτίωσης.
Πού υπερτερεί και πού υστερεί η καθημερινότητα και η ζωή ενός παιδιού δημοτικού σχολείου της Λήμνου κι ενός παιδιού της Αθήνας/Θεσσαλονίκης αντίστοιχα;
Σίγουρα υπερτερεί στο γεγονός πως τα παιδιά εδώ στο νησί βιώνουν το αίσθημα της ελευθερίας πιο έντονα και πιο ολοκληρωτικά. Έρχονται σε επαφή με τη φύση και μεγαλώνουν σε συνθήκες περισσότερο ευδόκιμες για την ηλικία τους, ώστε να αναπτυχθούν κατάλληλα και στον σωστό χρόνο ψυχοσωματικά.
Ίσως στις μεγάλες πόλεις τα παιδιά μεγαλώνουν πρόωρα και χάνουν το καταφύγιο της παιδικής ηλικίας. Έχουν, πιθανώς, περισσότερες προσβάσεις σε πολυτελή διαβίωση και σίγουρα περισσότερες επιλογές για να στελεχώσουν την εκπαιδευτική τους ταυτότητα. Συχνά, όμως, έχω την αίσθηση πως τα παιδιά στις μεγάλες πόλεις έχουν αποπροσανατολισμένη πυξίδα. Είναι καλές και ωφέλιμες οι παροχές, αλλά να ξέρουμε πρώτα πού θέλουμε να πάμε στα αλήθεια.
Mπορεί να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και τον κόσμο των ενηλίκων και μέσω του παραμυθιού ή κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.
Φυσικά και μπορεί. Το παραμύθι, σαν έννοια, είναι και για τους δύο, δεν υπάρχει διαχωρισμός. Ο διαχωρισμός έχει να κάνει με την ανάπτυξη του φαντασιωτικού κομματιού, όπου στα παιδιά ενδέχεται να είναι πιο έντονο, αλλά και στους ενήλικες δεν εκλείπει.
Περισσότερα για τις εκδόσεις μπορείτε
Πόσο παραμυθένιο και διαφορετικό είναι ένα καλοκαίρι στη Λήμνο για τα παιδιά και τους ενήλικες; Ποια είναι η πιο kids friendly παραλία που θα θέλατε να αφηγηθείτε το παραμύθι σας;
Στη Λήμνο τα καλοκαίρια για τα παιδιά και τους εφήβους, είναι πραγματικά, όπως το είπατε, παραμυθένια. Η πιο kids friendly παραλία θα έλεγα ότι είναι του Κότσινα, γιατί εκεί πέρασα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί και μπορώ με σιγουριά να σας πω πως έτσι χτίζεται ένα απόρθητο φρούριο για τις κακοτοπιές που σε βρίσκουν, όταν μεγαλώσεις.
«Η αγάπη των παιδιών είναι η πιο αληθινή απ’ όλες». Ποιο παράδειγμα που το επιβεβαιώνει θυμάστε από τη δική σας παιδική ηλικία ή την αντίστοιχη των παιδιών σας; Γιατί αλλοιώνεται στο πέρασμα από την παιδική στην ενήλικη ζωή;
Έχω πολλά παραδείγματα από τα παιδιά μου που δεν ξέρω αν επιβεβαιώνουν τη φράση αυτή, αλλά σίγουρα δείχνουν πως τα παιδιά αγαπούν αληθινά. Δεν έχει τόση σημασία να τα απαριθμήσω ή να τα περιγράψω, αλλά περισσότερο να πω τι σημαίνει για μένα να αγαπάς αληθινά.
Εννοώ αγαπώ χωρίς προϋποθέσεις. Όποιος μπορεί να αγαπάει, χωρίς προϋποθέσεις -ακόμη κι αυτές που έχουμε μέσα μας σε μικρά κουτάκια-, τότε είναι ευτυχισμένος κι ολοκληρωμένος.
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.