Aποκλειστική συνέντευξη του μουσικού Ηλία Βαμβακούση στο Fairytales
Ο μουσικός Ηλίας Βαμβακούσης συνδέει τον Ερωτόκριτο με τον... Ταρτούφο, με τη μέθοδο της μουσικής διδασκαλίας, της μουσικής σύνθεσης και της ζωντανής εκτέλεσης, επί σκηνής παρακαλώ, με το Fairytales να μοιράζεται, τρόπον τινά, "την υπαρξιακή ανησυχία του ποιος είμαι. Κανένας είναι η απάντηση, άρα παιδί του σύμπαντος."
Άλλωστε, "είναι πολύ πιο ευχάριστο κι εύκολο να κάνεις πράγματα με πολλούς, ως ομάδα, παρά να τα κάνεις μόνος σου..."
Αν εξαιρέσουμε τον Ερωτόκριτo, ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία από τη λαϊκή μας παράδοση ως παιδί αλλά και ως ενήλικας και με ποιο μουσικό όργανο θα τη συνοδεύατε μουσικά;
Ο Ερωτόκριτος είναι ένα έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνική λαϊκή παράδοση. Ως παιδί είχα διαβάσει όλη την αρχαία ελληνική μυθολογία και τους μύθους του Αισώπου. Από την άλλη είχα και τα παραμύθια της γιαγιάς μου στο χωριό, που ήταν, κυρίως, τρομακτικές ιστορίες που δεν με άφηναν να κλείσω μάτι. Οι καταβολές μου λοιπόν και οι προτιμήσεις μου δε βρίσκονται και τόσο στη νέα ελληνική λαϊκή παράδοση.
Η αγαπημένη μου ιστορία βρίσκεται στους άθλους του Ηρακλή, του Θησέα και του Ιάσονα και μέσα στους μύθους του Αισώπου. Η ιστορία που ξεχωρίζει, όμως, μέσα μου με διαφορά είναι αυτή του Οδυσσέα στο νησί των Κυκλώπων. Εκεί που πηγαίνει ως Οδυσσέας για να αυτοαποκαλείται "κανένας" και τελικά να φεύγει ως "Πολύφημος".
Όταν ο Οδυσσέας αυτοχαρακτηρίζεται «ο Κανένας» σημαίνει ότι έχει την επίγνωση του κινδύνου και της απώλειας του εαυτού του μέσα στο σπήλαιο του Κύκλωπα. Έχει, λοιπόν, αυτογνωσία. Καθώς συνειδητοποιεί ο άνθρωπος τον κίνδυνο, εστιάζει την προσοχή του στον αυτοέλεγχο, χρησιμοποιεί τον νου και μάχεται ενάντια σε ό,τι τον παγιδεύει και τον περιορίζει. Διαβάζοντας ως παιδί αυτή την ιστορία, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με αυτή την υπαρξιακή ανησυχία του ποιος είμαι. Κανένας είναι η απάντηση, άρα παιδί του σύμπαντος.
Το μουσικό όργανο που θα συμμετείχε σε αυτή την αίσθηση, δεν μπορεί να είναι άλλο από μια φλόγα. Έναν αυλό.
Όντας μουσικός επί σκηνής στον Ερωτόκριτο (αλλά και τον Ταρτούφο) και υπεύθυνος της αντίστοιχης μουσικής σύνθεσης, ποιες διαφορές θα διαπιστώνατε ανάμεσα σε μια θεατρική παράσταση για παιδιά και σε μια συναυλία για ενήλικες, ως προς αυτό το γεγονός; Ποιο εμπεριέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και γιατί;
Έχω κάνει αμέτρητες εμφανίσεις τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Το άγχος της σκηνής κάθε φορά είναι και η δική μου δυσκολία. Μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας έχει εκείνο που έχω να κάνω περισσότερο καιρό. Αυτή τη στιγμή έχω πολύ καιρό να κάνω εμφάνιση σε ενήλικες.
Ο Ερωτόκριτος, αυτό το πολύ αγαπητό τραγούδι/ποίημα του Βιτσέντζου Κορνάρου του ύστερου ελληνικού μεσαίωνα, έχει τραγουδηθεί από πολλούς ερμηνευτές με διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις. Ποια θα χαρακτηρίζατε ως την πιο ταιριαστή για εσάς; Ποια ήταν η δική σας μουσική κατεύθυνση που ενσωματώσατε στην παράσταση και ποιες ήταν οι επιρροές της;
Η ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη και της Τάνιας Τσανακλίδου είναι ιστορική κατάθεση τραγουδιών. Από τότε, όμως, υπάρχουν πάρα πολλές διασκευές κι εκτελέσεις. Θα ξεχώριζα αυτή του Νίκου Ξυδάκη, που μάλιστα είχα την τύχη να την ερμηνεύσω στα Ανώγεια της Κρήτης μαζί με τον ίδιο τον συνθέτη.
Όλες οι εκδοχές που έχω στα αυτιά μου έχουν τόσο το παραδοσιακό όσο και το δυτικό στοιχείο. Με αυτόν τον τρόπο θέλησα να δουλέψω κι εγώ τη διασκευή και την πρωτότυπη μουσική που έχω βάλει στην παράσταση.
Το 2010 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός σας δίσκος, σε συνεργασία με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου, με τίτλο «Είμαι ζεν και με ταράζεις». Πόσο ζεν παραμένετε σήμερα, δέκα και πλέον χρόνια μετά και ποιος/α/τι εξακολουθεί να σας ταράζει;
Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Ένας πολίτης που ενημερώνεται καθημερινά και που ζητάει καλύτερη πολιτική διαχείριση στο μέρος όπου ζει, είναι λογικό να ταράζεται. Η διαχείριση της κυβέρνησής μας αλλά και πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πολλά θέματα, με ταράζουν και βλέπω ότι αυτό συμβαίνει σε μια τεράστια μερίδα πολιτών. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την πανδημία, για παράδειγμα. Συγχωνεύσεις νοσοκομείων, απολύσεις υγειονομικών, τεράστια παρατεταμένα lockdown, σκάνδαλα πολιτικών που ξεχνιούνται στο συρτάρι, προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, κατ’ εξακολούθηση ανοχή και στήριξη της αστυνομικής βίας, η υποκρισία απέναντι στο προσφυγικό, είναι λίγα από αυτά που με ταράζουν και μου επιστρατεύουν τον κριτικό νου.
Η δική μου ερμηνεία του ζεν είναι όταν καταφέρνω να διατηρώ την ακεραιότητά μου και την κριτική μου σκέψη μέσα σε όλο αυτόν τον παραλογισμό που βιώνουμε και να προσπαθώ να επικοινωνώ μέσω της μουσικής μου με μικρούς και μεγάλους.
Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Παραστάσεις
(Από 31 Οκτωβρίου ως 5 Δεκεμβρίου)
«Αν βάλουμε στο λεξιλόγιό μας τις λέξεις αλληλεγγύη, διαφορετικότητα, ανθρωπισμός, θα μπορέσουμε, κάτω από την τέντα της κρίσης, να κάνουμε σπουδαία πράγματα», δηλώνατε πριν μια δεκαετία. Τι έχουμε κάνει από τότε μέχρι σήμερα, ως πολίτες και ως κοινωνία, αναφορικά με το... λεξιλόγιο και τη ζωή μας, εντός κι εκτός κρίσης; Ποια είναι η συμβολή του «πολιτικού-κοινωνικού» τραγουδιού, που υπηρετείτε, μεταξύ άλλων;
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε δει αυτο-οργανωμένες δράσεις πολιτών, όπως "Τον άλλο άνθρωπο", που, σχεδόν, καθημερινά ταΐζει όλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Έχουμε βιώσει το προσφυγικό ρεύμα από τη Συρία έχοντας δει ξανά από αυτοοργανωμένη κίνηση πολιτών, την ομάδα "Πλάτανος" στη Λέσβο, που απλοί πολίτες πήραν στα χέρια τους τη ζωή των προσφύγων από την διάσωση τους με βάρκες τη σύσταση αυτοσχέδιου camp και κουζίνας. Έχουμε δει την καταδίκη της ναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή". Έχουμε, φυσικά, πάρα πολύ δρόμο για την καταδίκη του φασισμού και του φασίστα της διπλανής πόρτας. Πριν λίγο καιρό είδαμε την ιστορία με το e-food, μία νίκη από όλο τον κόσμο που αγκάλιασε την κίνηση των εργαζομένων αυτής της εταιρείας.
Μπορώ να βρω πάρα πολλές μικρές και μεγάλες νίκες των τελευταίων δέκα ετών. Μέσα στη διάρκεια αυτών των δέκα ετών έγιναν κάπως της μόδας, για κάποια περίοδο, οι λέξεις αλληλεγγύη, διαφορετικότητα, ανθρωπισμός, μία καλή μόδα. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, αντί για τη λέξη ελεημοσύνη, είχαμε τις λέξεις αλληλεγγύη, ανθρωπισμός, ισότητα.
Ο αδερφός σας, Ζαχαρίας Βαμβακούσης, μουσικός και δημιουργός του project της «άρπας ματιών» -που μπορεί να μυήσει στη μουσική και να δώσει χαρά σε ανθρώπους με σοβαρά κινητικά προβλήματα-, συμμετέχει μαζί σας στην μπάντα Μαύρο Δεντρί. Πώς αντιμετωπίζει τις μουσικές σας επιλογές και πώς κρίνετε εσείς το έργο του; Ποια είναι η κατάληξη του project, by the way;
Το έργο του αδερφού μου, του Ζαχαρία, όχι μόνο εγώ αλλά και πλήθος κόσμου, το θαυμάζουμε και το επικροτούμε. Είναι επαναστατικό και σπουδαίο και μόνο που το έχει κάνει να είναι δωρεάν για τους χρήστες. Ανθρωπιστικό κι αλληλέγγυο. Του αδερφού μου του αρέσουν μουσικές μου και με στηρίζει. Τώρα πριν λίγο καιρό, που άκουσε τα καινούργια μου τραγούδια, για παράδειγμα, μου είπε χαρακτηριστικά ότι είναι μία πολύ ωραία δουλειά και μου έδωσε κι αυτός κάποιες συμβουλές. Άλλωστε, πάντα τον ακούω. Η δουλειά του με το eyeharp πάει πολύ καλά σε σχέση με την αναγνώριση που έχει, κυρίως, όμως στο εξωτερικό. Κάθε τρεις και λίγο έρχεται με κάποιο βραβείο. Τώρα που έχει βρεθεί ξανά στην Ελλάδα, ψάχνει να βρει κι εδώ συνεργάτες και κάποιο, ίσως, σπόνσορα. Αλλά γενικά δεν τον φοβάμαι, έχει διεθνή αναγνώριση.
O προσωπικός δίσκος σας με τον τίτλο «Κάποια μέρα», είναι, κατά την προσωπική ταπεινή μας εκτίμηση, ένας από τους πιο σημαντικούς και underrated δίσκους της ελληνικής τραγουδοποιίας, με εξαιρετικά τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά. H προσωπική σας δισκογραφία όσο περνούν τα χρόνια δίνει τη θέση της σε πιο συμμετοχικές και πολύπλευρες παρουσίες, μουσικές και μη, με θεατρικό πρόσημο. Είναι θέμα επιλογής, ψυχικής αναγκαιότητας ή κάτι άλλο;
Καταρχάς να πω ότι πραγματικά με σκλαβώνετε λέγοντάς μου τόσο καλά λόγια για τον δίσκο αυτό. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Ως απάντηση τώρα, δε θα ωραιοποιήσω την κατάσταση. Η δισκογραφία και η τραγουδοποιία στη χώρα μας είναι ένα ακριβό χόμπι και πραγματικά μία πάρα πολύ κοπιαστική δουλειά. Δε μιλάω για το καλλιτεχνικό δημιουργικό κομμάτι, που αυτό είναι ο παράδεισος κάθε τραγουδοποιού. Μιλάω για όλη αυτή την κοπιαστική εργασία που χρειάζεται μέχρι να φτάσει ένα τραγούδι ή ένας δίσκος σε μία ιντερνετική πλατφόρμα, όπως το YouTube. Υπάρχουν συνάδελφοι που δίνουν πολλά χιλιάρικα το μήνα για να έχουν τεράστια views στο YouTube, αλλά και για να παίζονται στα ραδιόφωνα. Εγώ και πολύ φίλοι μου δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να τους πλησιάσουμε σε αυτό, οπότε αναγκαστικά μένουμε στην απ' έξω. Έχω πάρα πολλά τραγούδια ανέκδοτα τα οποία κατά καιρούς προσπαθώ να τα κυκλοφορήσω.
Η παρουσία μου και η συμμετοχή μου σε σχήματα, όπως το Μαύρο δεντρί αλλά και στην παιδική σκηνή του Γυάλινου μουσικού θεάτρου, είναι θέμα επιλογών που, όμως, έχουν στοιχίσει στην προσωπική μου τραγουδοποιία. Είναι πολύ πιο ευχάριστο κι εύκολο να κάνεις πράγματα με πολλούς, ως ομάδα, παρά να τα κάνεις μόνος σου. Μετά από τον δίσκο μου, "Κάποια μέρα", για αρκετό καιρό φοβόμουν να ξεκινήσω κάτι καινούργιο. Ατελείωτες ώρες δουλειάς, πολλά χρήματα για πληρωμές studio, μουσικούς... Πολύ έντονο στρες και καλλιτεχνική ανασφάλεια και όλα αυτά μόνο για μία ηθική αποζημίωση. Πραγματικά, δηλαδή, για μία πολυτέλεια. Ευτυχώς, όμως, το μικρόβιο της δημιουργίας και τα πρόσφατα παρατεταμένα lockdown, μου έδωσαν τη δυνατότητα να έχω ολοκληρώσει έναν ακόμα το δίσκο, που ελπίζω μέσα στο χειμώνα να κυκλοφορήσει.
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση
Ηλικία: από 4 ετών
Σελίδες: 80
Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color
Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019
Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα:
↝Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
↝Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας (αξίας 1 €)
↝Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα
→Super προσφορά:
Τα δύο βιβλία 18 €, τα τρία 24€!!!
Για παραγγελίες στο: Facebook: @oparfes
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το βιβλίο (κριτικές & συνεντεύξεις):
https://oparfes.blogspot.com
Για να δείτε το ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:
https://drive.google.com/file/d/1zLFShdPKltFxRmUst9YGvMQlgBzqXC3r/view?usp=sharing
«Μ’ ένα ποδήλατο θα φύγω μακριά κι όλος ο δρόμος θα ανοίγει μια αγκαλιά για τα παιδιά που έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο δίχως χάρτη». Εξακολουθεί το ποδήλατο ν’ αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς σας; Πού θα πηγαίνατε ιδανικά, τελικά, αν μπορούσατε με το ποδήλατο; Πότε θα πραγματοποιήσετε το όνειρό σας να κάνετε ένα ταξίδι με ποδήλατο, στη διάρκεια του οποίου θα κάνετε συναυλίες που θα ηχογραφηθούν και θα συμπεριληφθούν σε έναν δίσκο;
Το ποδήλατο αυτή τη στιγμή στολίζει το σαλόνι μου. Δυστυχώς, για κάποιους λόγους, δεν κατάφερα να συνεχίσω να το έχω στην καθημερινότητά μου. Ιδανικά θα ήθελα να φύγω και να φτάσω στην άλλη μεριά της Ευρώπης για αρχή. Πραγματικά θα φανταζόμουν τη ζωή μου μόνο πάνω σε ένα ποδήλατο να ταξιδεύω. Ήταν και θα παραμείνει τεράστια αγάπη. Την τελευταία φορά που είχα μιλήσει με τον ορθοπεδικό μου, με ρώτησε αν έχω αρκετές φωτογραφίες και βίντεο ως ανάμνηση... Μάλλον το είχα παρακάνει τότε. Ας καταφέρω φέτος να κάνω κάποιες συναυλίες με τα καινούργια μου τραγούδια και ας μείνει το ταξίδι με ποδήλατο ένα άπιαστο όνειρο, δεν πειράζει, έμεινε, τουλάχιστον, το τραγούδι.
Tι διαφορετικό θα κάνατε σήμερα, «αν είχατε ένα μαγικό ραβδί;» Τι κάνει τώρα η Μαγδαληνή Αλβανού και πόσα από αυτά που τραγούδησε έχει πραγματοποιήσει, σ’ ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια για παιδιά που έχουν γραφτεί ποτέ; Tι σημαίνει για εσάς «παιδί» και ποια η σχέση σας μαζί του;
Αν είχα σήμερα ένα μαγικό ραβδί, νομίζω θα ήθελα να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα που έλεγα και τότε. Είναι απαραίτητο να σημειώσω ότι το τραγούδι αυτό είναι σε μουσική του αδερφού μου, του Ζαχαρία και οι στίχοι είναι μία συλλογική εργασία. Από όσο ξέρω, η Μαγδαληνή, αυτή τη στιγμή, ροκάρει σε μία μπάντα και είναι μία επαναστατημένη έφηβη. Άρα, είναι σε καλό δρόμο!
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής
(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες
με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.