_new.jpg)
Η συγγραφέας Σοφία Ησυχίδου συναντάει τις πεταλούδες του παραμυθένιου δάσους, μαζί με τις νεράιδες, τα ξωτικά και το Fairytales, λίγο πριν "πετάξουν" από το αεροδρόμιο της πόλης, μακριά από τη θάλασσα και το μεσαιωνικό κάστρο, για τα όνειρα των μικρών και μεγάλων παιδιών!
Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέα Σοφίας Ησυχίδου στο Fairtytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
To πρώτο σας μυθιστόρημα, «Ψάχνοντας την Ιθάκη», εκδόθηκε το 2019, αλλά γράφτηκε το 1968 και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που σχετίζονται με τον πατέρα σας, που δε βρήκε ποτέ τη δική του Ιθάκη. Μήπως, τελικά, ματαιοπονούμε αναζητώντας την Ιθάκη στη ζωή μας; Ποια είναι η δική σας Ιθάκη ή/ποια θα θέλατε να είναι και γιατί;
Η Ιθάκη μας είναι ο στόχος που βάζουμε στη ζωή μας και ο τελικός προορισμός μας για να νιώθουμε ότι έχουμε καταφέρει να ζήσουμε μια καλή ζωή. Κανείς δε ματαιοπονεί ψάχνοντας την Ιθάκη του. Απλώς άλλοι τα καταφέρνουν κι άλλοι όχι.
Πιστεύω ότι κατάφερα να φτάσω στην Ιθάκη μου. Έζησα μια δύσκολη αλλά όμορφη, δημιουργική και γεμάτη ζωή. Δεν άντεχα ποτέ τις εντάσεις. Έτσι, ό,τι με στενοχωρούσε το έκανα διήγημα ή μυθιστόρημα. Ήταν, κατά κάποιον τρόπο, το ηρεμιστικό μου.
Πάντοτε ήθελα να εκδοθούν τα βιβλία μου. Πάνω, όμως, από τα θέλω μου έβαζα την οικογένεια και τη δουλειά μου. Σήμερα με γεμίζει χαρά το γεγονός ότι τρία βιβλία μου έχουν ήδη εκδοθεί και ελπίζω στο μέλλον να εκδοθούν και άλλα.
Τώρα έχω κάνει τις επιλογές μου. Λατρεύω τα παιδιά μου και τους ανθρώπους που επέλεξαν να γεράσουν μαζί τους. Λατρεύω τα εγγόνια μου, τα οποία βοηθούν να μετατρέπουμε τις αληθινές μου ιστορίες σε παραμύθια.
Αγαπώ όλον τον κόσμο, αλλά συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους που αγαπώ και μου δείχνουν με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους ότι με αγαπούν κι αυτοί.
Φοβάμαι τον πόλεμο κι όλη τη δυστυχία που φέρνει μαζί του. Φοβάμαι, επίσης, τις ασθένειες που συνοδεύουν τις μεγάλες ηλικίες, αλλά ελπίζω κι εύχομαι αυτή η ηρεμία που υπάρχει στη ζωή μου να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
«Τα κοχλίδια» (σαλιγκαράκια της θάλασσας) είναι το πρώτο σας παραμύθι (2020), που γράφτηκε το 1978. Ποιος/α/ο έχει μεγαλύτερη ανάγκη βοήθειας και προστασίας στη ζωή στη σύγχρονη εποχή, όπως τα μικρά και αβοήθητα σαλιγκαράκια της θάλασσας (κοχλίδια);
Οι ηλικιωμένοι, οι ανάπηροι και μετά τα παιδιά κάθε ηλικίας έχουν μεγάλη ανάγκη προστασίας στη ζωή.
Έχετε επισκεφτεί το νησί της Ρόδου μετά την έκδοση του νέου δεύτερου σας παραμυθιού «Οι πεταλούδες» (Φθινόπωρο του 2020), που είχατε γράψει πολλά χρόνια πριν; Eξακολουθούν να ζουν στο δάσος ευτυχισμένες ή όχι και γιατί;
Επισκέφθηκα τις πεταλούδες της Ρόδου, για πρώτη φορά, το 1957. Θυμάμαι ότι ένα χιλιόμετρο περίπου πριν φτάσουμε στην κοιλάδα τους μας είχε υποδεχτεί ένα πολύχρωμο πεταλουδοσύννεφο. Μαύρο, καφέ, κίτρινο, κόκκινο. Αυτά ήταν τα χρώματα που κυριαρχούσαν στα φτερά κάθε πεταλούδας και όλες μαζί συνέθεταν ένα μοναδικό θέαμα. Όλη η παρέα είχαμε βγει από τα αυτοκίνητα κι αυτές κάθονταν παντού. Στα γελαστά μας πρόσωπα, στα απλωμένα μας χέρια, στα ρούχα μας. Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω την αγαλλίαση που ένιωθα στο άγγιγμα αυτών των πλασμάτων. Επίσης, μου είχε κάνει εντύπωση που όλοι οι κορμοί των δέντρων δε φαίνονταν, γιατί ήταν καλυμμένοι από πεταλούδες! Πολλές πεταλούδες! Η μία πάνω στην άλλη! Μας είχαν συμβουλέψει να μην πετάμε πέτρες στα δέντρα και να μη χτυπάμε παλαμάκια, γιατί ο ήχος έμοιαζε με τον ήχο των νυχτερίδων που ήταν εχθροί τους. Αρκούσε να πετάξουμε προσεκτικά λίγο χώμα κι όλος ο τόπος γέμιζε από αυτές. Άλλη αγαλλίαση! Πιστεύω πως ναι! Τότε ήταν ευτυχισμένες!
Το 1966 που επισκέφθηκα πάλι τη Ρόδο, το περιβάλλον είχε αλλάξει. Ο τόπος είχε γεμίσει με τουριστικά περίπτερα που πουλούσαν διάφορα αναμνηστικά με θέμα τις πεταλούδες. Μόνο που οι πεταλούδες είχαν αραιώσει πολύ και είχαν καταφύγει στο βάθος του δάσους. Τελευταία φορά τις επισκέφθηκα το 1970. Απογοητεύτηκα. Από τότε δεν έχω επισκεφτεί ξανά το νησί. Έμαθα ότι πλέον το δάσος ανήκει και προστατεύεται από το δίκτυο Natura 2000. Όμως, σε δέκα χιλιόμετρα απόσταση από την κοιλάδα τους, υπάρχει σήμερα ένα αεροδρόμιο, τις επιπτώσεις του οποίου δεν τις γνωρίζω. Δεν ξέρω αν οι πεταλούδες ζουν ευτυχισμένες, ελπίζω, όμως, με τη βοήθεια του δικτύου Νatura, η ζωή τους να έχει βελτιωθεί.
Ο τουρισμός και η ανάπτυξη εξαφάνισαν τις πεταλούδες από το ελληνικό νησί που είχε γίνει γνωστό στα πέρατα του κόσμου για όλα τα άλλα αξιοθεατά του αλλά και για το Δάσος με τις Πεταλούδες.
Οι ντόπιοι πλούτισαν και ξέχασαν τα πανέμορφα έντομα, που είχαν κάνει ξακουστό τον τόπο τους.Μόνο η Μαργαρίτα, η κόρη ενός φτωχού ταβερνιάρη, που κι αυτός επωφελήθηκε από τις νέες συνθήκες ζωής, δεν ξέχασε τις παιδικές της φιλενάδες και όταν βρέθηκε η ευκαιρία προσπάθησε να τις επαναφέρει στο φυσικό τους περιβάλλον
Η ιστορία στέλνει ένα μήνυμα αγάπης για το περιβάλλον και όλους τους ζωντανούς οργανισμούς που ζουν σ’ αυτό, αλλά και μια ακόμη υπενθύμιση:Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε όλους εκείνους που η αγάπη τους, η στοργή και η αφοσίωσή τους μας χάρισαν ευτυχισμένες αναμνήσεις και ομόρφυναν τα παιδικά μας χρόνια.
Γλώσσα Ελληνικά
Ηλικία από 4 χρονών
Μορφή Μαλακό εξώφυλλο
eBookΌχι
Αριθμός σελίδων 40
Έτος έκδοσης 2021
Η μικρή Μαργαρίτα, η κόρη ενός φτωχού ταβερνιάρη, την πρώτη φορά τα κατάφερε να σώσει τις πεταλούδες και το μεγαλύτερο μέρος του δάσους. Την επόμενη φορά ποιος/ποια θα χρειαστεί να τη βοηθήσει;
Νομίζω πως, ίσως, τη βοηθήσει ένας μεγάλος διεθνής οργανισμός, όπως το δίκτυο Νatura 2000.
Τουρισμός και ανάπτυξη εναντίον περιβάλλοντος. Στην σημερινή εποχή, μήπως είναι μία μάχη εκ προοιμίου χαμένη με επιλογές και προτεραιότητες που αποτελούν μονόδρομο και δεν μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς απώλειες για το περιβάλλον και τις μελλοντικές γενιές μακροπρόθεσμα;
Ελπίζω ότι η τεχνολογική ανάπτυξη και οι διάφοροι οικολογικοί οργανισμοί που έχουν ως αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος, να βοηθήσουν να περιοριστεί η καταστροφή σε κάποια τμήματα του περιβάλλοντος που είναι ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο και να προστατευθούν κάποια πλάσματα που κινδυνεύουν με αφανισμό.
Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την «αναγκαστική» μετακόμιση των πεταλούδων από το δάσος; Η πολιτεία, οι τουρίστες, η δημοτική αρχή, οι ντόπιοι κάτοικοι,...;
Την κύρια ευθύνη την έχει η δημοτική αρχή που πρώτη σκέφτηκε να πολλαπλασιάσει τα έσοδα του δημοσίου και μετά οι ντόπιοι κάτοικοι που αποφάσισαν να πλουτίσουν εύκολα.
Ως μητέρα και ως γιαγιά, πλέον, πώς εκτιμάτε ότι διαμορφώνεται και διαφοροποιείται η αξία που παραμυθιού από γενιά σε γενιά;
Σήμερα οι γιαγιάδες και οι μητέρες διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά, συνήθως μέχρι την ηλικία των επτά έως οκτώ χρονών. Μετά τα παιδιά ασχολούνται πιο πολύ με το κινητό τους. Τους αρέσει να παίζουν παιχνίδια στο κινητό και στον υπολογιστή, να βλέπουν κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, απογοητευτικά αδιάφορα. Ελάχιστοι είναι οι φίλοι που θα αγοράσουν ένα βιβλίο για να το κάνουν δώρο σε κάποιο παιδί, όπως ελάχιστοι είναι και οι γονείς που θα αγοράσουν ένα καλό βιβλίο για να διαβάσουν τα παιδιά τους.
Γράφετε παραμύθια από την ηλικία των 16 ετών. Ποια ανάγκη σας ώθησε να το κάνετε τότε και ποια σας ωθεί να συνεχίσετε σήμερα; Γράφουν οι νέοι στην εποχή μας παραμύθια; Συγκινούνται από τη λαϊκή μας παράδοση;
Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες για να εκτονώσω την πίκρα ή τον θυμό μου, να γράψω αυτά που δεν είχα τη δύναμη να πω και να μαλώσω. Σιγά σιγά, όμως, διαπίστωσα ότι με τη βοήθεια των ιστοριών μου μπορούσα να μεταφέρω θετικά μηνύματα και διδάγματα στα παιδιά μου και αργότερα στα εγγόνια μου.
Ήταν ένα είδος φροντίδας. Δε γνωρίζω αν οι νέοι σήμερα γράφουν παραμύθια. Έχω την εντύπωση πως αυτά τα αφήνουν, κατά παράδοση, στις γιαγιάδες και τις μητέρες. Πιστεύω, όμως, ότι συγκινούνται από τη λαϊκή μας παράδοση.
Ποιο είναι το αποτύπωμα που άφησε η σχολή γραμματέων διοίκησης, λογιστών και διδασκαλίας προγραμμάτων Η/Υ, που ανοίξατε μαζί με τον σύζυγό σας το 1990;
Αγαπούσαμε πολύ τους σπουδαστές και τις σπουδάστριές μας. Πολλοί λέγανε «κάνουμε μάθημα με τον μπαμπά και τη μαμά μας». Επιπλέον, φροντίζαμε πάντοτε όλοι μας οι απόφοιτοι να βρίσκουν δουλειά και για ένα μεγάλο διάστημα, αφού ξεκινούσαν δουλειά σε κάποια εταιρεία, φροντίζαμε να είμαστε δίπλα τους να τους συμβουλεύουμε και να τους καθοδηγούμε. Πολύ συχνά μετά από τη δουλειά τους έρχονταν στη σχολή με σημειώσεις και τους βοηθούσαμε να προσαρμοστούν στα καθήκοντά τους. Επίσης, ό,τι πρόβλημα συναντούσαν στα προγράμματα Η/Υ, τηλεφωνούσαν στη σχολή και υπήρχε όλη την ημέρα κάποια εκπαιδεύτρια προγραμμάτων Η/Υ για να τους βοηθάει και να τους καθοδηγεί. Το σύστημα αυτό το ονομάζαμε "υποστήριξη μετά την αποφοίτηση (after graduation assistance)", κάτι που απόφοιτοι και γονείς το εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Σήμερα πολλοί από τους αποφοίτους μας έχουν σημαντικές θέσεις στελεχών στις εταιρείες που προσελήφθησαν κι εμείς έχουμε πολλούς φίλους και φίλες.
«Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό», είπε η πεταλούδα. «Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι» (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν). Σχολιάστε.
Έχει δίκιο η πεταλούδα. Το να ζει και να υπάρχει δεν της είναι αρκετό. Η πεταλούδα χρειάζεται να βρει χώρο να στεγάσει τα όνειρά της. Να νιώσει ευτυχία.
Πώς μπορεί να νιώσει ευτυχισμένη, αν δεν είναι ελεύθερη, αν δε ζει σε ένα ηλιόλουστο περιβάλλον, αν δεν έχει τον δικό της χώρο για να στοιβάξει μέσα του τα όνειρά της, για να μπορέσει να βρει τον προορισμό της και να χορέψει με τη μουσική της ελεύθερης ύπαρξής της;
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.