«Την κόκκινη μύτη μου δεν την αλλάζω…»

«Η Κόκκινη Μύτη», 

Θέατρο 104, Γκάζι

Κριτική θεατρικής παράστασης

Του αρχισυντάκτη Νίκου Κολίτση

«Η διαφορετικότητα ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει σε μία κοινωνία, αλλά μπορεί να είναι και το πιο επικίνδυνο, αν δεν υπάρχει». 

Αυτό το απόφθεγμα του Αμερικανού ιεροκήρυκα και ακτιβιστή William Sloane Coffin, συμπυκνώνει πετυχημένα το νόημα της παιδικής μουσικής θεατρικής παράστασης «Η Κόκκινη Μύτη», που παρουσιάζει το Θέατρο 104 και οι Μικροί ΠυροΤέχνες, από την Κυριακή 15 Οκτωβρίου (3 μ.μ.) στην κεντρική σκηνή του θεάτρου στο Γκάζι.

Μπορεί το…χάρτινο τσίρκο να έχει φαληρίσει, η μπαλαρίνα να χορεύει τις νύχτες στους δρόμους της, σε μια εκκεντρική πόλη με εκκεντρικούς κατοίκους, μια γιαγιά να ψάχνει παρέα για να παίξει, η βασίλισσα της Αγγλίας να παρεμβαίνει αυτοπροσώπως και ένας κλόουν, ονόματι Περώ, ν’ αρνείται πεισματικά να αποχωριστεί την… κόκκινη μύτη του, για 75 τουλάχιστον λεπτά, όμως το μεσημέρι της Κυριακής (12 Νοεμβρίου) η ιστορία του τσίρκου μας… έκρυψε τη λιακάδα στην αρχή μας την έφερε και πάλι στο τέλος!

Άλλωστε, η γνωριμία και η αποδοχή της διαφορετικότητας -εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και απαιτητικήσυνήθως- είναι μία συνεχιζόμενη διαδικασία που δεν ολοκληρώνεται με την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης, είναι όμως σημαντικό να γίνει κατανοητό, από παιδιά και ενήλικες, ότι δεν είναι ένα θέμα «ταμπού» και κάθε ευκαιρία, θεατρική ή μη, μπορεί να είναι κατάλληλη για σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμό, αναφορικά με τον κοινωνικό αποκλεισμό στο σπίτι, στο σχολείο και στο ευρύτερο περιβάλλον μας.

Highlights: το video και το animation της παράστασης, μπορεί να μην έχει… ανακαλύψει την Αμερική, δένει όμως αρμονικά με το σύνολο, είναι σε σωστές δόσεις και αποδεικνύει ότι η αισθητική μπορεί να συνδυαστεί με τη νέα τεχνολογία, με την οποία είναι απολύτως εξοικειωμένα τα παιδιά, η σχεδόν sold out παράσταση με παιδιά όλων των ηλικιών, μπαμπάδες και μαμάδες…σε ισόποσες δόσεις, οι αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών στις λίγες στιγμές αμφίδρομης διαδραστικότητας με τους ηθοποιούς, η παραμονή όλων των ηθοποιών στη σκηνή και μετά το τέλος της παράστασης και η ειλικρινής διαθεσιμότητά τους για μικρούς και μεγάλους (για συνομιλία και φωτογραφίες), που καταδεικνύει ότι το θέατρο «ζυμώνεται» και μετά το τέλος της παράστασης, με ηθοποιούς και θεατές 

Moυσική, Φώτα: η μουσική είναι συστατικό στοιχείο σ’ ένα musical και οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται θετικά, με σωστές φωνές και ομοιόμορφη χρωματικά… ανομοιομορφία, ενώ τα φώτα εστιάζουν διακριτικά, χωρίς να κουράζουν και χωρίς να λειτουργούν διασπαστικά ως προς τη μουσική και το κείμενο

Σκηνοθεσία: η σκηνοθεσία της Βάσιας Παρασκευοπούλου, που έχει γράψει και το κείμενο της παράστασης, είναι ευφάνταστη, έχει εναλλαγές και αξιοποιεί το θεατρικό παιχνίδι στο έπακρο. 

Ηθοποιοί: ο Γιάννης Δρακόπουλος, η Βιβή Πέτση, η Βίκυ Χατζοπούλου, η Μαρίνα Τσουμπρή και η Κλέα Σαμαντά (στο ρόλο της αφηγήτριας), ενσαρκώνουν, στην πλειοψηφία τους, πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, με ή χωρίς κόκκινες μύτες, με το Γιάννη Δρακόπουλο («Σκερτσάκια», «Σφηνάκια», «Το Σόι σου», μεταξύ άλλων), στον πρωταγωνιστικό ρόλο του κλόουν, να κλέβει τις εντυπώσεις, καίτοι προσωπική μας αδυναμία είναι η ηθοποιός που υποδύεται τη συμπαθητική γιαγιά, που ακόμα ψάχνει παγκάκι να καθίσει…

Ιδανικό soundtrack: το «Χάρτινο τσίρκο», με τους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα από τις Τρύπες, αποτελεί το ιδανικό soundtrack για τον Κλόουν Περώ και τους εκκεντρικούς συνδαιτημόνες του… 
(«χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω, γέλια σκεπάζουν κάθε αστείο μου λυγμό, μέσα μου θέλω για πάντα να ζήσω, σαν τη σκιά στο πανηγύρι των σκιών…»)

                                      

More things to do: τα ονόματα των ηθοποιών στο τέλος της παράστασης και η ονομαστική παρουσίασή τους, με την ταυτόχρονη εμφάνιση της σκηνοθέτριας και όλων των συντελεστών -όταν και για όσους αυτό είναι εφικτό- κρίνεται επιβεβλημένο και για τον επιπρόσθετο λόγο, μεταξύ άλλων, της διαμόρφωσης θεατρικής κουλτούρας στους μικρούς, κυρίως, θεατές και της ανάδειξης της αξίας του «μαζί» στη δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης (και όχι μόνο)...