Θέατρο Σταθμός, Αθήνα
5 Ιανουαρίου 2018Κριτική θεατρικής παράστασης
Του αρχισυντάκτη Νίκου Κολίτση
Ο Τζόναθαν ταξιδεύει αεροπορικώς στον τόπο της καταγωγής του, από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα, στο θέατρο Σταθμός και εμείς γινόμαστε μάρτυρες της αφήγησης ενός από τους επιγόνους της οικογένειας Αργυρίου, για 8 ώρες και 35 λεπτά -όσο διαρκεί, δηλαδή, το υπερατλαντικό ταξίδι-, μέσα από το μυθιστόρημα της συγγραφέα και κλινικής ψυχολόγου, Φωτεινής Τσαλίκογλου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Ένα δραματοποιημένο μυθιστόρημα, ξετυλίγεται αργά από το μακρινό παρελθόν, με κεντρικό άξονα την πατρίδα και την οικογένεια και θεματική το τραυματικό βίωμα και την ιστορική διαδρομή μιας φαμίλιας μεταναστών στην Αμερική, στο αφήγημα της οποίας αποτυπώνεται ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, με την οπτική των Ελλήνων της Αμερικής.
«Δεν ήθελε εμένα, ήθελε να θέλει»
«Δεν τους παραγγέλνεις τους μεγάλους έρωτες. Έρχονται και σου φέρνουν μια αφάνταστη ευφορία»
Ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο -μέσα από την προσωπική διαδρομή τεσσάρων διαφορετικών χαρακτήρων- με διάσπαρτες μνήμες από την παιδική ηλικία και ζωντανές αφηγήσεις από την ιστορία -αρχής γενομένης από τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Α’ και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Δικτατορία και τη Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα-, για τους μετανάστες στην Αμερική, πρόσφυγες για δεύτερη φορά μετά τον ξεριζωμό της Μικράς Ασίας, γίνεται η ένωση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, με τη συνακόλουθη δίνη των συναισθημάτων που αυτά γεννούν.
«Πρέπει να είσαι αρκετά δυστυχής για να κάνεις πάντα το δικό σου»
«Μέσα στο τίποτα έψαχνε τη στοργή»
Ο Τζόναθαν, ένας Ελληνοαμερικανός τρίτης γενιάς πιο συγκεκριμένα, η μητέρα, η αδερφή και η γιαγιά του, αποκαλύπτουν και αποκαλύπτονται, εκφράζουν πικρές αλήθειες, συναισθήματα και πάθη, εν μέσω ψευδαισθήσεων και χαμένων ονείρων.
«Η φωνή είναι το τελευταίο πράγμα που ξεχνάς»
«Λένε πως δεν μπορείς να πεθάνεις το θάνατο του άλλου»
Highlights: οι αφηγήσεις της «Σμυρνιάς γιαγιάς» Ερασμίας, οι χαμηλοί τόνοι, η ευαισθησία του θέματος, οι στιγμές που το έργο σε ταξιδεύει, η ρυθμική εναλλαγή των σκηνών, η χημεία των ηθοποιών επί σκηνής, τα εξωγλωσσικά στοιχεία στις ερμηνείες των ηθοποιών, η αναδρομή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία κατά τη διάρκεια μιας πτήσης, η κρητική ντοπιολαλιά, οι αλληγορικές παρεμβάσεις και τοποθετήσεις των ηθοποιών πάνω στη σκηνή
«Τα παιδιά τρέφονται από τις ιστορίες»
Σκηνικά, Κοστούμια, Moυσική, Φώτα:
• Λιτό και αφαιρετικό αλλά λειτουργικό σκηνικό, με νοητές διαχωριστικές γραμμές, ανάμεσα στο… αεροπλάνο, τις βαλίτσες και τα παραμυθένια μπαούλα και το σπίτι με την κουζίνα
• οι φωτισμοί ακολουθούσαν τα πρόσωπα και αποτύπωναν τις συναισθηματικές τους διακυμάνσεις
• video art oρθά προσαρμοσμένο στην εξέλιξη της ιστορίας, με την οπτικοακουστική καταγραφή στιγμών της αφήγησης
• κοστούμια κατάλληλα διαλεγμένα ανάλογα με τους ήρωες
• μουσική με έντονα ρομαντική διάθεση και νοσταλγικό ρυθμό και υπέροχες μελωδίες από κλασικά επιλεγμένα τραγούδια
«Την επανάληψη τη φοβάμαι περισσότερο από το θάνατο»
«Όλες οι οικογένειες είναι ευτυχισμένες με τον ίδιο τρόπο.
Οι ευτυχισμένες με διαφορετικό τρόπο»
Σκηνοθεσία: η σκηνοθετική προσέγγιση του Μάνου Καρατζογιάννη, που έχει διασκευάσει και το κείμενο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, γίνεται με σεβασμό, ευαισθησία και ευρηματικότητα σε σημεία
«Η υπερβολή είναι το ρούχο της αγάπης»
Ηθοποιοί: Κατερίνα Χέλμη, Μάρω Παπαδοπούλου, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Μάνος Καρατζογιάννης
• η αρχοντική παρουσία της Κατερίνας Χέλμη, που ορίζει την έννοια μιας κυρίας του ελληνικού θεάτρου,
• η τρυφερότητα και ο αυθορμητισμός της παιδικής ηλικίας, όπως αποτυπώνεται στο πρόσωπο και στην ερμηνεία της Αναστασίας-Ραφαέλας Κονίδη,
• η ψυχικά διαταραγμένη μητέρα του Τζόναθαν, που ενσαρκώνει με επιτυχία η Μάρω Παπαδοπούλου, ιδιαίτερα στις στιγμές της γυναικείας απελευθέρωσής της,
• ο λανθάνων μεγαγχολικός τόνος στην ερμηνεία του πάσχοντος ήρωα και παιδιού ενός άγνωστου πατέρα, Μάνου Καρατζογιάννη, με μετρημένα εκφραστικά μέσα στη φωνή και στην κίνηση, χωρίς υπερβολή και κατάχρηση
«Η μεταμόρφωση είναι το φάρμακο στη χώρα μας»
Ιδανικό soundtrack:
«Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό κι ένα όνειρο κρυφό για φυλαχτό μου.
Κάτω απ' τον ήλιο χωρίς φως, για μένα γκρίζος ο ουρανός κι όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλ’ αυτά που αγαπώ χωρίς να τα 'χω».
Active Member – Πρόσφυγας (1995)
«Η έκπληξη είναι το αντίδοτο στο φόβο και στο πένθος»
More things to do: οι διηγήσεις των ηρώων τείνουν, σε σημεία, να πλατιάζουν, ενώ υπάρχουν στιγμές που η αναγκαία συναισθηματική κορύφωση, δεν απογειώνεται από τους ήρωες, με το δεδομένο ότι στο αντίστοιχο μυθιστόρημα, διαθέτουν βάθος και πολυπλοκότητα, γεγονός που ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας της θεατρικής απόδοσής τους
«-Γιατί δεν πεθαίνεις;
-Γιατί οι πεθαμένοι δεν πεθαίνουν»
Βοnus tip: η παράσταση «Πατρίδα Τώρα. 8 ώρες και 35 λεπτά» πρωτοπαρουσιάστηκε την περασμένη χρονιά στο Φεστιβάλ Αναλόγιο στο Θέατρο Τέχνης
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο
Τηλ: 2114036322 , 6944453403
Συγγραφέας: Φωτεινή Τσαλίκογλου
Διασκευή: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνοθέτης: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Ερμηνεύουν: Κατερίνα Χέλμη, Μάρω Παπαδοπούλου, Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη, Μάνος Καρατζογιάννης
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.