Στα Άκρα

Στα Άκρα
 Θέατρο Χώρα, Αθήνα

Κριτική θεατρικής παράστασης 

 3 Απριλίου 2018

Του αρχισυντάκτη Νίκου Κολίτση 

Εν μέσω ανοιξιάτικων «θερμών επεισοδίων», με πολεμικές, έναρθρες και άναρθρες, κραυγές, εντός κι εκτός «Χώρας», βρεθήκαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, «Στα Άκρα», στο αντίστοιχο θέατρο, για την ακροτελεύτεια ομότιτλη θεατρική παράσταση, βασισμένη στο λογοτεχνικό έργο, του βραβευμένου Γάλλου συγγραφέα, Ζώρζ Μπατάιγ, -σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και διασκευή-δραματουργική επεξεργασία Στέλλας Ζαφειροπούλου-.  

«Μοναχοφάης μου βγήκες εσύ. Ίδιος εγώ!»

«Το όνειρό σου ποιο ήταν; Nα γίνεις ασανσεράκιας;»

Η ιστορική συλλογική μνήμη των ανθρώπων, με μηδενικό βαθμό συνειδητότητας των συνεπειών, επιστρέφει λίγο πριν την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αναδεικνύοντας, μέσα από τη λογοτεχνική προσωπικότητα του Ζώρζ Μπατάιγ και το «Γαλάζιο του Ουρανού» του, θέματα που η διαχρονικότητά τους, δεν αλλοιώνεται στο χρόνο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και περιστρέφονται θεματικά γύρω από τον έρωτα και την ελευθερία, με το θάνατο να αχνοφέγγει στο background.

«Μου αρέσει που μ’ αφήνεις να είμαι ο εαυτός μου»

«Έχεις κλάψει ποτέ για μας;»

«Θα μπορούσα να χτίσω ένα σπίτι δίπλα σου, χωρίς να σε βλέπω»

O φασισμός, στην πιο αποτρόπαια μορφή του, ως ναζιστικό μόρφωμα, στo peak της ανόδου του, χαρακτηρίζει την εποχή του συγγραφέα, με τον άνθρωπο να βιώνει τη φάση της ατομικής σεξουαλικής απελευθέρωσης, απαλλαγμένης από τα επιβαλλόμενα κοινωνικά στερεότυπα και τις νόρμες της εποχής, σ’ ένα σουρρεαλιστικό και ταυτόχρονα, τραγικής σύλληψης, ιδεογράφημα, με τις σχέσεις όλων με όλους ν’ ακροβατούν στα άκρα και να ταλαντεύονται μεταξύ συλλογικής και ατομικής επανάστασης και συμβιβασμού. Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, συμπυκνώνονται σε μια Ευρώπη με προσωπικά, υπαρξιακά, πολιτικά και ερωτικά αδιέξοδα των ηρώων της εποχής του Μεσοπολέμου, που διαπλέκονται και συμπορεύονται με τ' αντίστοιχα αδιέξοδα της Ευρώπης. 

«Δεν ξέρω πόσο η διαστροφή μπορεί ν' ακουμπήσει στο ρομαντισμό»

«Αν δε ζήσεις, δεν μπορείς να γράψεις»

Highlights: οι ομοιότητες -λιγότερες αριθμητικά- με τη σημερινή εποχή και οι διαφορές, με παράλληλες και αντίθετες πορείες ανθρώπων και κοινωνικών καταστάσεων, ο υποβλητικός χώρος του θεάτρου και η μεγαλοπρεπής σκηνή, επικών διαστάσεων, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ακόμα και μουσικά rock συγκροτήματα του εξωτερικού! -εν είδει υπερβολής φυσικά-, το «δόγμα του σοκ», στα μάτια των μη μυημένων, τουλάχιστον στην έναρξη της παράστασης αλλά και στη διάρκεια, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Βαρκελώνη, που παρελαύνουν, μεταξύ άλλων, εμφατικά στο έργο, η ατμοσφαιρικότητα και ο διάχυτος ερωτισμός της παράστασης, που αντανακλά καθρεφτικά στην εποχή, η κυριαρχία των αισθήσεων, η ανηθικότητα της ηθικής, οι καταθλιπτικές τάσεις και οι προβληματισμοί των πρωταγωνιστών, οι εμμονικές ιδέες, η διαφθορά της εξουσίας και των μελών μιας κοινωνίας σε κρίση σ’ όλο της το μεγαλείο, οι συμβολισμοί των χωρών και των ιστορικών τους κατευθύνσεων, μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των ηρώων

«Το ποτό είναι ασύμβατο με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις ενός σοβαρού αρθρογράφου»

«Η ηρωική λύση έχει θύματα. Τα πάντα έχουν θύματα»

Σκηνικά, Κοστούμια, Μουσική, Φώτα:

• Το μυστηριακό σκηνικό, εν είδει… ευφάνταστου escape room και τα κοστούμια, δημιουργούν υποβλητική ατμόσφαιρα, επιτείνοντας τη δράση και την τραγικότητα των προσώπων

• οι προσεγμένοι φωτισμοί δίνουν μια αίσθηση αρμονίας, δημιουργώντας εικόνες, με συνοδευτικές μουσικές περασμένων εποχών, γαλλικής έμπνευσης

• η χρήση των οπτικοποιημένων εφέ καθίσταται δυσλειτουργική

«Χωρίς την ελπίδα της επανάστασης μπορούμε να ζήσουμε;»

«Η εργατική τάξη είναι οριστικά χαμένη»

«Οι διαφορές είναι πιο ελκυστικές από τις ομοιότητες»

«Οι άνθρωποι που έχουν αποκρουστικές συνήθειες, συνήθως υποφέρουν»

Σκηνοθεσία: η σκηνοθεσία του πολυπράγμονα Πέτρου Ζούλια, -με εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες στο ενεργητικό του και τη φετινή σεζόν- είναι τολμηρή και ακολουθεί την ιδιαιτερότητα του έργου, με πρωτότυπο σκηνοθετικά τρόπο -αν και υπάρχουν, σε σημεία, στιγμές υποτονικής δραματικής σύνδεσης- έχοντας στα χέρια του μια, εξίσου τολμηρή, διασκευή της Στέλλας Ζαφειροπούλου

«Η θυσία είναι η πιο σημαντική από τις ανθρώπινες αξίες»

«Ό,τι κι αν γίνει, πρέπει να είμαστε με το μέρος των καταπιεσμένων»

«Πάντα μπορεί κάποιος να σώσει την ψυχή του»

Hθοποιοί: Αγοραστή Αρβανίτη, Γιώργος Βέττος, Λιάνα Παρούση, Δέσποινα Πέττα, Αντώνης Τρίκκης, Γιώργος Τσουρουνάκης, Μαίρη Χάγια & Κυριάκος Ψυχαλής

• o Κύπριος Aντώνης Τρίκκης -με ισόποσες δόσεις τραγουδιού και χορού-, στη δυαδική σχέση καλλιτεχνική απόδοση/βαθμός δυσκολίας, λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους, σε μια, one in a lifetime, απογειωτική εμφάνιση καριέρας, που θ’ αποτελέσει ορόσημο για το προσωπικό θεατρικό του μέλλον

• η Αγοραστή Αρβανίτη ακολουθεί, κατά πόδας, ως παρακμιακή Dirty, εκπροσωπώντας το φασισμό, εκ Γερμανίας ορμώμενο, με το κόκκινο να κυριαρχεί στην παρουσία της, ενώ αξιοσημείωτη είναι και η «επαναστατική» εμφάνιση της Λιάνας Παρούση στη σκηνή

«Όσοι δεν υποτάσσονται από τίποτα, λιώνουν στη φυλακή ή στο χώμα»

«Μισούμε εκείνο που μας δείχνει τις αδυναμίες μας»

Iδανικό Soundtrack: 

«Ο νεκρόφιλος Τζο υπάρχει μέσα στο αίμα σου

Πετάει πάνω απ’ την πόλη, 

τριγυρνάει μεσ’ το βλέμμα σου

Θέλεις να σπάσεις…

Τον καθρέφτη που επίμονα σε κοιτάει

Πες μου ποιον θά `χεις να σου μιλάει;»

«O νεκρόφιλος Τζο», Μαύρη Μαγιονέζα, 2009

«Ποια ιδέα είναι τόσο σημαντική, ώστε ν’ αξίζεις να πεθάνεις;»

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χυδαιότητα από το να είσαι αδύναμος»

More things to do: 

• οι παρακμιακοί και διεστραμμένοι χαρακτήρες, με επιλεγμένες φετίχ στιγμές, δεν είναι εύκολο ν’ αναδειχθούν και ν’ αποτελέσουν μέρος μιας mainstream -στο πλαίσιο της αποδοχής και της ανταπόκρισης- αισθητικής, σε μη μυημένα ακροατήρια, γεγονός που, σε συνδυασμό με την ανισορροπία υποκριτικής ορισμένων ηθοποιών σε ρόλους και χαρακτήρες και τις δόσεις γλωσσικού περιθωρίου, επιτείνουν τον cult χαρακτήρα της παράστασης

«Η επανάσταση και ο πόλεμος είναι διαφορετικά πράγματα»

«Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν κάποιο Θεό να πιαστούν»

Βοnus tip: 

• «Τα τελευταία χρόνια η ακροδεξιά στην Ευρώπη, σε όλες της τις εκφάνσεις, καταγράφει ποσοστά της τάξης του 10-20%», ως επαναλαμβανόμενη επωδός στα χείλη όλων των ηθοποιών, στο τέλος της παράστασης, εν είδει encore…, με το αποτύπωμα των παραλληλισμών και των συμβολισμών της να λειτουργεί εκκωφαντικά

• η υπεύθυνη επικοινωνίας της παράστασης, Μαρκέλλα Καζαμία, για την pre game μύηση... στο τελετουργικό του έργου

Ταυτότητα παράστασης

Διασκευή-Δραματουργική επεξεργασία: 

Στέλλα Ζαφειροπούλου

Μετάφραση: Kατερίνα Κοιλάκου

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Αναστασία Αρσένη

Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα

Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Κίνηση: Ανθή Θεοφιλίδη

Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Βοηθός Σκηνοθέτη: James Rodi

Βοηθός Σκηνογράφου: Φώτης Μουρτάς

Κομμώσεις: Ioannis hair & beauty team

MakeUp Artist: Μυρτώ Παρετζόγλου, Βίλλυ Λελόβα

Πρωταγωνιστούν:

Αγοραστή Αρβανίτη

Γιώργος Βέττος

Λιάννα Παρούση

Δέσποινα Πέττα

Αντώνης Τρίκκης

Γιώργος Τσουρουνάκης

Μαίρη Χάγια

Κυριάκος Ψυχαλής

Παραγωγή: 1Night Art

Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ

Αμοργού 20, Κυψέλη

τηλ. 210 8673945