«Πέππα το γουρουνάκι - Το όνειρο της Πέππα»

Κινηματοθέατρο Κολοσσαίον, Θεσσαλονίκη

Κριτική Θεατρικής παράστασης

 Mάιος 2018

Τoυ δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση

Με την «οικογένεια» ενός ευφάνταστου ζωολογικού κήπου και όλα τα επίλεκτα μέλη της, αρχής γενομένης από τη μικρή star, την Πέππα, το γουρουνάκι και συνεχίζοντας με τον μπαμπά Γουρουνάκη, τη μαμά Γουρουνίτσα, τον Τζορτζ, τη Μαντάμ Γαζέλα, τον Ντάνι Σκυλάκη, τον Πέντρο Πόνυ, τη Σούζυ Προβατίνα και τη Ρεβέκκα Κουνέλη, επιλέξαμε να.. «κυνηγήσουμε» τα όνειρά μας, την πρώτη Κυριακή του Μάη, στο κινηματοθέατρο Κολοσσαίον στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή ήταν η δεύτερη από τις τέσσερις συνολικά παραστάσεις ενός σύγχρονου παραμυθιού για το «Όνειρο της Πέππα» και τους αγαπημένους φίλους της -από την ομώνυμη πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Peppa Pig»-, μεταφερμένο στην ελληνική πραγματικότητα. 

«Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας»

«Γι’ αυτό είναι οι μπαμπάδες, για να φέρνουν νόστιμα κουλουράκια»

Η Πέππα ξυπνάει έχοντας δει ένα υπέροχο όνειρο. Μια όμορφη μέρα ξεκινά με τους φίλους της. Παιχνίδι, τραγούδι, χορός, μα η δυνατή επιθυμία της να ζήσει το όνειρό της, τους οδηγεί σε πολλές περιπέτειες. Στην υπαίθρια Γιορτή της Χαράς που διοργανώνει η Μαντάμ Γαζέλα, η ατμόσφαιρα μαγεύει όλα τα παιδιά, όμως η Πέππα νιώθει ακόμα απογοήτευση για το ανεκπλήρωτο όνειρό της. Μπορεί μια ξαφνική βροχή να φέρει τη χαρά και να κάνει τη ζωή υπέροχη σαν όνειρο;

Highlights: ο λιλιπούτειος μπόμπιρας, που καθισμένος στα γόνατα της μητέρας του, τη ρώτησε, στη διάρκεια της παράστασης, με έκδηλη την ανάγκη επιβεβαίωσης: «Μαμά, αστείο δεν είναι;», έτερη μικρή πριγκίπισσα, που αναρωτήθηκε δίπλα μας: «Γιατί αυτό το κοριτσάκι (σ.σ. η αφηγήτρια), δεν είναι γουρουνάκι;», η αναζήτηση του «νερόλακκου», που ως λέξη και ως έννοια μπορεί να ειπώθηκε περισσότερες φορές και απ’ όλες όσες είναι γραμμένη σ’ όλα τα σχολικά βιβλία όλων των τάξεων του δημοτικού σχολείου (μπορεί και του Γυμνασίου… για να συνεχίσουμε το καθ’ υπερβολήν χιουμοριστικό μας σχόλιο) και η ανάδειξή του ως «viral της παράστασης»!, οι αξίες του πρωινού, του ύπνου, της φιλίας, της οικογένειας και η αρετή της υπομονής και της εμπιστοσύνης, που αναδεικνύονται στην παράσταση, η καταπολέμηση του φόβου και το αντίδοτο του τραγουδιού, η ομαδική «γιορτή της χαράς», η κάθοδος του «μπαμπά Γουρουνάκη» στη σκηνή, εν είδει… πολιτικού με υψηλή δημοφιλία, σε σημείο, που αν κατέβαινε στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, θα είχε στο τσεπάκι την εκλογή του… από την πρώτη Κυριακή, η εμμονή του Τζορτζ με τους δεινόσαυρους, που δε συνιστά… είδηση στ’ αγόρια αντίστοιχης νηπιακής ηλικίας, ο όχι ευκαταφρόνητος αριθμός βρεφών με συνοδό, που «παρακολούθησαν» την παράσταση -σε ορισμένες περιπτώσεις, με μεγαλύτερη προσήλωση, από αντίστοιχα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας-, η στιγμή της εισόδου της  γουρουνίτσας, Πέππα, στη σκηνή, που λίγο έλειψε να… γκρεμίσει το κινηματοθέατρο, δείγμα ότι η δύναμη της τηλεόρασης εξακολουθεί να κυριαρχεί, πρωτίστως, σ’ αυτές τις ηλικίες, ο διχασμός των γονέων για τα «ηθικοπλαστικά» διδάγματα της αντίστοιχης τηλεοπτικής σειράς και τα οφέλη από την παρακολούθησή της, με τις καταγεγραμμένες απόψεις, ειδικών και μη, να οδηγούν, ως είθισται, κυρίως, στην Ελλάδα, στην απόλυτη υπερβολή -από το καλύτερο παιδικό ever… ως τη μοναδική αιτία του αυτισμού στα παιδιά!-, με το Faitytales να θέτει, όπως πάντα, το «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», θέτοντας το «αρχαιοελληνικό μέτρο», στην κριτική και αυτής της παράστασης, ενταγμένης στους σκοπούς και στους στόχους που έχουν θέσει εξαρχής οι συντελεστές της -τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο-, τα χαμογελαστά πρόσωπα παιδιών και ενηλίκων, στο τέλος της παράστασης και οι στιγμές (και) φωτογραφικής αποθέωσης των πρωταγωνιστών επί σκηνής, με τους μικρούς και μεγάλους θαυμαστές τους

«Ο νερόλακκός μου τους χωράει όλους, όπως ακριβώς στ’ όνειρό μου»

Σκηνοθεσία: 

• η σκηνοθεσία του Βασίλη Ισσόπουλου, δεν κρύβει σκηνοθετικές εκπλήξεις, με τη διαχείριση των ηθοποιών ν’ αποδεικνύεται και κινησιολογικά δύσκολη υπόθεση, που δυσκολεύει περισσότερο από τη χρήση διαφορετικών κάθε φορά θεάτρων, που φιλοξενούν τις παραστάσεις

• το κείμενο της Πένυ Φυλακτάκη, βασισμένο στο αυθεντικό αγγλικό κείμενο, έχει μια αναμενόμενα γραμμική εξέλιξη, που το χαρακτηρίζει η απλότητα της αντίστοιχης σειράς, με μια διάχυτη, όχι πάντως αμελητέα, δόση τρυφερότητας

«Εγώ είμαι εξπέρ στο κρυφτό»

«Εγώ είμαι εξπέρ στη μετεωρολογία»

Ηθοποιοί: Δήμητρα Βήττα, Νικολίνα Καραθύμιου, Ήριννα Κεραμιδά, Γεωργία Κούκα, Συμεών Τσακίρης, Μαρίνα Τζιλοβιάν & Αλεξία Φάλλα

• οι ηθοποιοί υποδύονται τους ρόλους τους ντυμένοι με τις… «Πατρινές Αποκριάτικες» στολές τους -δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα έκαναν θραύση σε αντίστοιχες καρναβαλικές εκδηλώσεις και αυτό μόνο αρνητικό δεν είναι- οπότε είναι αδύνατον να ταυτιστούν με τα πρόσωπα και τις όποιες εκφραστικές τους δυνατότητες (πλην φωνής)

• εξαίρεση αποτελεί η χαμογελαστή αεικίνητη μικρή αφηγήτρια, Βίκυ, που, όντας εκτός του «ζωικού βασιλείου», κάνει τα πάντα για να ξεσηκώσει το ακροατήριο, με περισσή επιτυχία και χάρη

Iδανικό Soundtrack: 

«Το γουρουνάκι», «Η καλή μας συντροφιά», CD, MLK, 2017

(Γιώργος Αρβανιτάκης, μουσική & στίχοι, με τη συμμετοχή της παιδικής χορωδίας της Ελληνικής Μουσικής Ακαδημίας Κύπρου)

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα: 

• «παλαμάκια παίξετε», «μια ωραία πεταλούδα», «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», «αχ κουνελάκι», «όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι», ήταν μερικές από τις μουσικές επιλογές κονσέρβα, που ακούστηκαν στην παράσταση, κλασικές και ασφαλείς, στην πλειοψηφία τους, χωρίς πάντα να είναι απόλυτα εναρμονισμένες με το περιεχόμενο της παράστασης, στο σύνολό του 

• τα σκηνικά δεν ήταν επιπέδου… υπερθεάματος και δεν μπορούν, σε καμία περίπτωση, να συγκριθούν με αντίστοιχες παραστάσεις για νήπια και παιδιά, που ανέβηκαν τη φετινή θεατρική χρονιά στην Αθήνα, όντας προσαρμοσμένα στη λογική μιας μακράς περιοδείας -εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης-, στην ελληνική επικράτεια, που έχει ήδη ξεκινήσει, με ρυθμούς… γαζέλας

• οι, χαμηλού budget και ποιοτικής στάθμης, σκηνικές επιλογές τ’ ουρανού και των σπιτιών, μόνιμα επί σκηνής, της πλαστικής ομπρέλας ή ενός καφέ σεντονιού για νερόλακκο (ενδεικτικά παραδείγματα), με τις συνοδευτικές χρωματικές επιλογές τους, αδυνατίζουν τ’ όνειρο της φαντασίας των παιδιών, που συντελεί στη δραματοποίηση των επιθυμιών -όπως ορίζουν οι ψυχαναλυτικές θεωρίες-, στα μικρά παιδιά (προσχολικής ηλικίας)

• τα καλοφτιαγμένα κοστούμια, σουρεαλιστικής κλίμακας, σε μια overdose ροζ απόχρωση, είναι εντυπωσιακά και από κοντά δημιουργούν μια αίσθηση… μεγαλοπρεπούς οικειότητας, που δε φοβίζει και λειτουργεί συνειρμικά, σε μικρούς και μεγάλους

• τα φώτα επιτελούν -στο μέτρο του δυνατού και των δυνατοτήτων που παρέχει ένας κινηματογραφικός, κατά βάση, χώρος- το ρόλο τους, χωρίς πάντως ν’ ακολουθούν τους ήρωες εκτός σκηνής, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την κάθοδο του «μπαμπά Γουρουνάκη»… στο λαό του

More things to do: 

• η παράσταση ενδείκνυται για παιδιά προσχολικής ηλικίας, χωρίς «θεατρική προϋπηρεσία», σε μία ανέμελη ψυχαγωγική οικογενειακή έξοδο (Σαββάτου ή Κυριακής), που μπορεί να συντελέσει θετικά ή τουλάχιστον όχι αποθαρρυντικά, στη μύηση στον κόσμο του θεάτρου, στο γενικό του πλαίσιο και στους κώδικές του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί ν’ αποτελέσει θεατρικό μέσο απόκτησης θεατρικής αγωγής και κουλτούρας, που σ’ αυτές τις ηλικίες δεν είναι -και δε χρειάζεται να είναι- το ζητούμενο, επικαλούμενοι, στο σημείο αυτό και της εκπαιδευτικής μας ιδιότητας

• η τιμή του εισιτηρίου δεν είναι απαγορευτική, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι υψηλή, ειδικά για τις πολυμελείς οικογένειες

• η καθυστέρηση της έναρξης και το πολύ μεγαλύτερο του πεντάλεπτου διαλείμματος, όπως ανακοινώθηκε τουλάχιστον, ήταν η αιτία και η αφορμή να γίνουμε μάρτυρες on stage σκηνικών… παιδότοπου -με ευθύνη και των γονέων/συνοδών τους-, με ό,τι αυτό συνεπάγεται

Βonus tips: 

• Η επίσημη θεατρική παράσταση, που παίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αμερική (για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα), έχει βραβευτεί στο εξωτερικό (BAFTA Children’s Award 2005 Best Pre-School Animation

AIAFF Best TV Production 2005, British Animation Award Nominated for best pre-school)

«Πάει τ’ όνειρό μου, δε θα βγει ποτέ αληθινό»

«Όποτε νιώθετε μόνοι ή φοβισμένοι, ένας τρόπος υπάρχει, ν’ αρχίσετε να τραγουδάτε»

Credits: 

• στην υπεύθυνη επικοινωνίας της παράστασης για την άμεση ανταπόκριση και τη συνεργασία 

• στα κορίτσια γνωστής γαλακτοβιομηχανίας της Βόρειας Ελλάδας, που έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να μοιράσουν σ’ όλες και όλους, τοστάκια και γάλα, φτιαγμένα με τα… χεράκια και τα ποδαράκια της διάσημης Peggy, δείγμα ότι η γουρουνίτσα ζει τ’ όνειρο της και εκτός τηλεόρασης και θεάτρου!

Η επίσημη θεατρική παράσταση παρουσιάζεται το  Σάββατο 12 Μαΐου στις 18.00 και Κυριακή 13 Μαΐου στις 11:30.

Παίζουν: Δήμητρα Βήττα, Νικολίνα Καραθύμιου, Ήριννα Κεραμιδά, Γεωργία Κούκα, Συμεών Τσακίρης, Μαρίνα Τζιλοβιάν, Αλεξία Φάλλα

Μουσική (ενορχήστρωση και σύνθεση): Αντώνης Ανέστης (COSMO)

Κοστούμια / Σκηνικά: Μαγδαληνή Σίγα

Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Ναλμπάντη

Καλλιτεχνική / δημιουργική ομάδα: Αναστασία Γυλλού, Κυριακή Γυλλού, Νίκος Μηνάς, Παναγιώτης Πέτρου, Σοφία Τσιριγιώτη, Νίκος Τσολερίδης

Χορογραφίες: Χρήστος Κατίδης

Βοηθός Χορογράφου: Εύη Κουρσαράκου

Φωτισμός: Ανέστης Άγκος

Σχεδιασμός: Ρέα Δουφέκα

Εισιτήρια προπωλούνται: 

Θέατρο Κολοσσαίον: Βασ. Όλγας 150, 2310 834996

στα Seven Spot, Media Markt και ηλεκτρονικά στο

https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/to-oneiro-tis-peppa/