«Oι λευκές μας νύχτες»

Θέατρο Μπέλλος

Κριτική Θεατρικής παράστασης

Απρίλιος 2018

Τoυ δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση

Μια ρομαντική ιστορία αγάπης, για τις «λευκές μας νύχτες» σ’ ένα παγκάκι -με φόντο την ιστορική Πλάκα της δεκαετίας του ’60-, ζήσαμε στο θέατρο Μπέλλος, με αφορμή τη θεατρική παράσταση με τίτλο «Οι λευκές μας νύχτες», στο έργο του Κώστα Παπαπέτρου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου και χορογραφία Φώτη Μεταξόπουλου.

«Δεν έχει παγκάκι εδώ πέρα, πού να πάω να κλάψω;»

«Αν ξανάρθω, θα ξανάρθω μ’ έναν όρο, να μη μ’ ερωτευθείς»

Ένας ονειροπόλος φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, από την περιφέρεια, ονόματι Πάρης και μια πληγωμένη και ραγισμένη καρδιά, η «Ελενίτσα», ξετυλίγουν το νήμα μιας τρυφερής και συγκινητικής ερωτικής ιστορίας, μέχρι το κουβάρι της αγάπης των δύο νέων να διώξει… «τα σύννεφα και να γίνει αγέρι…»

Το τρυφερό «love story» του ζευγαριού φέρνει στο νου τους δύο ήρωες της αντίστοιχης κλασικής ρομαντικής νουβέλας του Ντοστογιέφσκι, «Λευκές Νύχτες», που συμπυκνώνει το ανέφικτο του έρωτα στις σελίδες της. Οι όποιες συγκρίσεις, βέβαια, με το αριστούργημα του μεγαλοφυούς Ρώσου συγγραφέα είναι, σε κάθε περίπτωση, άτοπες και ανεδαφικές και οι αναπόφευκτοι παραλληλισμοί με το έργο του Κώστα Παπαπέτρου, έχουν ως σημείο αναφοράς την πεμπτουσία του έρωτα, ως ύμνο στη νεότητα, το πάθος και τη δύναμή του να μεταμορφώνει την εγκόσμια πραγματικότητα, παρά τις αναποδιές, τις αντιξοότητες και τις περιπέτειες της ζωής.

«Όποιος δε μιλάει, είναι μουγγός;»

«Οι κεραυνοβόλοι έρωτες συχνά κάνουν ζημιά»

Highlights: η ποιητική ατμόσφαιρα της παράστασης, που προσδίδει, σε σημεία, στο πάθος των ηρώων μια διάσταση μαγείας αλλά και υποδόριας έντασης, τα τραγούδια του Νέου Κύματος, που θύμισαν εποχές μπουάτ μιας χειμωνιάτικης νύχτας στην Πλάκα, οι συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, που επέφεραν δάκρυα και στα μάτια ορισμένων θεατών, γένους θηλυκού, τα ειδυλλιακά τοπία της φαντασίας του πρωταγωνιστή, που είναι έτοιμος να ερωτευτεί με πάθος την Ελένη της φαντασίας του, οι ευαισθησίες του (Πάρη) και οι ακραίες εμμονές της «Ελενίτσας», το χορευτικό, σε ρυθμούς rock’ n’ roll, του ζευγαριού, με την πολύτιμη συνεισφορά-παρακαταθήκη του Φώτη Μεταξόπουλου, η απορία μιας κυρίας από το κοινό: «Ο Παρασκευάς, τελικά, τα έφερε τα λάδια από την Πάτρα;» 

Σκηνοθεσία: ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος, μεταγγίζει, μέσω του κειμένου του Κώστα Παπαπέτρου, στους δύο ήρωες, πάθη, συναισθηματικές παλινδρομήσεις και δυναμικές, που ενισχύουν τη νοσηρότητα των ανέλπιδων προσδοκιών τους και τη βαθιά ανάγκη τους να ξεφύγουν από τον πλαστό κόσμο των ονείρων τους, με ομαλό και ισορροπημένο τρόπο, σε low tempo, χωρίς εξάρσεις και μελοδραματισμούς, εισχωρώντας, στο μέτρο του δυνατού, στην οδυνηρή πραγματικότητα της κατάληξης της ζωής και των δύο

«Δεν μπορείς να βάλεις φρένο στην αγάπη»

«Άλλο Ελένη, άλλο Ελενίτσα»

Ηθοποιοί: Δημήτρης Παπάς & Υψιπύλη Σοφιά

• οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, με δεδομένο τον υψηλό βαθμό δυσκολίας ν’ αποτυπώσουν ένα θεατρικό ταξίδι μιας εποχής που δεν έζησαν, ανταποκρίνονται στους ρόλους τους, με περισσή τρυφερότητα κι ευαισθησία, «διεκδικώντας το δικαίωμά τους για έρωτα και δημιουργία», με δυνατότητες εξέλιξης στο μέλλον

• η απόσταση από... τα γκολπόστ στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης και το τέρμα του Καμπανιακού, στην τηλεοπτική θαλπωρή του Antenna και στα... «χωρισμένα παλικάρια», με ενδιάμεση στάση τις «Λευκές νύχτες», σίγουρα δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος, για τον Δημήτρη Παπά και αυτό είναι ένα γεγονός που σίγουρα απαιτεί χρηστή διαχείριση και συνεχή προσπάθεια, με ισορροπημένη τήρηση των αποστάσεων θεατρικής και τηλεοπτικής πραγματικότητας

• η Υψιπύλη Σοφιά, από την πλευρά της, όσο εξελίσσεται η δράση και αυξάνονται οι συναντήσεις της με τον Πάρη, με τη νοητή παρουσία του Παρασκευά στο κάδρο των σκέψεων και των προβληματισμών της, αποκαλύπτει, με εξαιρετική διαύγεια, την αμφισημία του χαρακτήρα και των συναισθηματικών της αδιεξόδων

Iδανικό Soundtrack: 

«Έχεις ήδη πια διαλέξει, 

θες να φύγεις μακριά

μα δεν είπες ούτε λέξη, 

χάθηκες στο πουθενά

Το όνομά σου σαν ηχώ

που μου τρυπάει το μυαλό

το όνομά σου σαν ηχώ

σαν μια βουτιά στο κενό»

«Σαν ηχώ», Λευκές Νύχτες, S/t, Maxi Single, 2001

«Λένε ότι όσοι δουλεύουν σε τράπεζα, παίρνουν καλά λεφτά και καλή νύφη»

«Γάμος με βέσπα, δε νομίζω να ξανάγινε»

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα: 

• τα τραγούδια, ως επί το πλείστον, εποχής του Νέου Κύματος, αναδεικνύουν τη διαφορετικότητα της εποχής και του περιβάλλοντος, με τη φωνή της Πόπης Αστεριάδη, να «φωτίζει» τ’ αστέρια στον ουρανό, πάνω απ’ το παγκάκι της αγάπης των δύο νέων, σκουπίζοντας τα δάκρυα της «Ελενίτσας», με το λευκό μαντήλι του Πάρη…

• τα κοστούμια, χωρίς να εντυπωσιάζουν, αφήνουν μια αίσθηση μελαγχολίας και δραματικότητας και με τις μονοχρωμίες τους, γεγονός που είναι ταιριαστό με την εξέλιξη της ιστορίας

• τα λιτά σκηνικά, με το παγκάκι να καταλαμβάνει περίοπτη θέση, ενισχύουν την αίσθηση ανεμελιάς και απλότητας, παρά την τραγικότητα της ζωής των προσώπων, στην εξέλιξή της, ενώ τα φώτα δεν επιτυγχάνουν πάντα -με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σκηνή στη σκάλα- να καταγράψουν τις συναισθηματικές εντάσεις των ηρώων, με ή χωρίς λόγια

«Είμαι από Κατερίνη, από ένα χωριό κοντά στον Όλυμπο»

More things to do:

• το τέλος της ιστορίας «θυσιάζεται», κατά κάποιο τρόπο, στο βωμό του «happy end», λειτουργώντας αναποτελεσματικά και βεβιασμένα

• επιτρέψτε μας τον πειρασμό… της εξαίρεσης, να προτείνουμε εναλλακτική μουσική επένδυση, με update Νέου Κύματος, με τη φωνή της Πόπης Αστεριάδη και το μουσικό χάρισμα των Στέρεο Νόβα

“Στα μάτια σου είχα πιστέψει σαν τον ουρανό 

και τώρα πια δεν έχω τίποτα για να κρατώ 

στην ερημιά θα γίνει πέτρα όλη μου η σιωπή 

η αγάπη αυτή θα σβήσει και σαν άστρο θα χαθεί…», 

Στέρεο Νόβα feat. Πόπη Αστεριάδη, «Ταξίδι στη γη», Cd single, 1997

«Άνθρωπος είμαι και μαζεύονται τόσα μέσα μου»

«Δεν πεθαίνουν εύκολα οι παλιάνθρωποι»

Βonus tips: 

• ο θεατής, όπως και ο αναγνώστης στο Ντοστογιέφσκι, βλέπει στην πραγματικότητα ό, τι ο ίδιος θα ήθελε να δει, να αισθανθεί και να καταγράψει ως αλήθεια στη συνείδησή του

Credits: 

• στο θέατρο «Μπέλλος», που συνάδει με τη φυσιογνωμία της Πλάκας και τους ανθρώπους της

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά) : Δημήτρης Παπάς & Υψιπύλη Σοφία.

Διάρκεια παράστασης : 105 λεπτά

σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου.

χορογραφία – κινησιολογία Φώτης Μεταξόπουλος

Κάθε Τετάρτη στις 20.15 και Σάββατο στις 18.15

Μέχρι 5/5

Θέατρο «Μπέλλος»

Κέκροπος 1, Πλάκα

Τηλέφωνο 210 3229889