Νίκος Αξιώτης: «Αν κουβαλούσα καθημερινά τη μαγική σκάλα της παράστασης, θα κατέβαινα για ν’ ανεβάσω κι άλλους!»

Αποκλειστική συνέντευξη του δημοσιογράφου Νίκου Κολίτση στο Fairtytales

Αν ο διασημότερος αρχαίος μυθοποιός, Αίσωπος, μας έκανε το χατίρι και επέστρεφε στη γη, είμαστε σίγουροι ότι θα εκτιμούσε δεόντως τη θεατρική «φιλία» του… με τον πολυτάλαντο ηθοποιό Νίκο Αξιώτη, που ένεκα της… προσωπικής μας σχέσης, με τον πατέρα του αρχαίου μύθου, -ελέω Fairtyales, μετρ των συνεντεύξεων ψυχής-, παραχώρησε, εν μέσω θέρους, στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, μια αποκλειστική «θαλασσινή»  συνέντευξη, μεταξύ άλλων, για τα κύματα της τέχνης,  τη βιωματική ψυχοθεραπεία, τους ηθοποιούς-πολυεργαλεία, τις διαφημίσεις, τα παραμύθια, την «πολιτική» στο θέατρο, τη σκηνοθεσία, το street d.i.y. θέατρο, τις ταινίες μικρού μήκους, τις μαγικές σκάλες, τη Web TV, τους «μάστορες» της Τέχνης... 

Αφορμή στάθηκε η παρουσία του στη θεατρική παράσταση για παιδιά, «Αισώπου φίλοι», στο θέατρο Faust, στην Αθήνα. Διαβάστε την αντίστοιχη κριτική του Fairytales 

Ο Νίκος Αξιώτης, γελάει περισσότερο με την ψυχή και λιγότερο με το στόμα. Δεν είναι και λίγο πράγμα στην εποχή μας, δε συμφωνείτε; Απολαύστε τον!

«Τα παραμύθια -όπως συνηθίζω να λέω- δεν είναι για να κοιμηθούμε, αλλά για να ξυπνήσουμε».

• H Tέχνη λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός.

• Πολλά θέματά μου, ανασφάλειες, μπλοκαρίσματα, φωτίζονται κάπως από τους προβολείς του θεάτρου, δε λύνονται, αλλά σίγουρα -κάθε φορά- βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά τους!

• Από μικρή ηλικία, το θέατρο ήταν μια εναλλακτική προσωπική απόδραση για μένα.

• Δουλεύοντας ως ηθοποιός, κάνω καθημερινά μικρές αποδράσεις και μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα.

Ο Παρφές... 

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

• Για να επιβιώσεις στη σημερινή καλλιτεχνική πραγματικότητα, είναι αναγκαίο να είσαι «πολυεργαλείο». Οι παλιοί έλεγαν: «έκαστος στο είδος του». Είναι τόσα πολλά αυτά που καλείσαι να κάνεις για να ζήσεις σ’ αυτό το επάγγελμα, που είναι σίγουρο πως κάποια θα σου ξεφύγουν. Σε κάποια δε θα εμβαθύνεις τόσο και θα τ’ αντιμετωπίσεις επιφανειακά. Λίγα είναι αυτά που θα είσαι εκεί με όλο σου το είναι. Σημασία έχει, πάντως, να προσπαθείς πάντα να γίνεσαι καλύτερος και αυτό δε σταματάει ποτέ. Ο Κομφούκιος είπε: «Αυτός που λέει πως ξέρει όλες τις απαντήσεις, τότε σίγουρα δεν του έχουν γίνει όλες οι ερωτήσεις» (σ.σ. «Θέλεις να πεις κάτι για τις ερωτήσεις του «Fairytales ή είναι ιδέα μας;»)

«Το θέατρο είναι σχολείο. Το θέατρο είναι ζωή»

• Δημιουργώ οικείες οπτικά εικόνες στο θεατή περισσότερο από τον τρόπο που υπάρχω στη σκηνή παρά απ’ το ότι μπορεί να μ’ έχει δει σε κάποια τηλεοπτική σειρά ή διαφημιστικό spot. Σέβομαι πολύ το θεατή και το πρώτο πράγμα που επιδιώκω είναι να είμαι άμεσος και να τον κοιτάζω στα μάτια, χωρίς φιοριτούρες και τεχνάσματα. Δούλεψα πολύ γι’ αυτό που θα δει και αν μη τι άλλο είναι έντιμο, είναι ζωντανό και είμαστε κι οι δύο εδώ και το μοιραζόμαστε. 

• Οι διαφημίσεις βοηθούν στο να μπει κάτι έξτρα στο μηδενικό ή χαμηλό μισθό ενός ηθοποιού, αλλά αυτό δε σημαίνει πως εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν «εξτραδάκι». 

• Είμαι περήφανος για τα διαφημιστικά που συμμετείχα, γιατί -πάλι- είχα στο μυαλό μου τον αποδέκτη, το θεατή, που δεν έχω κανένα δικαίωμα να τον κοροϊδέψω. 

«Ένα έργο για να είναι κατάλληλο για παιδιά, χρειάζεται να είναι πρώτα κατάλληλο για ενήλικες»

• Το παραμύθι είναι για μένα επιλογή πάντα. Τα παραμύθια, πριν γίνουν ιστοριούλες για παιδιά, είχαν επινοηθεί από τους μεγάλους για να μιλήσουν για τον κακό βασιλιά τους, για να σατυρίσουν τα κακώς κείμενα της εποχής, για να φωνάξουν την αλήθεια τους, αλλά χωρίς να καταδικαστεί η γνώμη τους. Τα παραμύθια -όπως συνηθίζω να λέω- δεν είναι για να κοιμηθούμε, αλλά για να ξυπνήσουμε. 

• Το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Έχεις τεράστια ευθύνη ανεβάζοντας ένα έργο απέναντι στο κοινό, απέναντι στην εκπαίδευση και την ιστορία. Λέω πολιτική, γιατί περιλαμβάνει μέσα τη λέξη πολίτης. Εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, όλοι, οπότε όλα τα έργα είναι «πολιτικά», ακόμα κι αν μιλούν για ερωτικές ιστορίες. Συμμετέχω στα κοινά κάνοντας θέατρο, οπότε δε θα μ’ ενδιέφερε κάτι άλλο απ’ αυτό που κάνω. 

• Η θέση του ηθοποιού πάντως, ευτυχώς ή δυστυχώς (ανάλογα πώς θα το χειριστείς ή τι θέλεις να πεις), είναι πολύ ισχυρή. 

• Δεν αντέχω να είμαι απ’ έξω, από κάτω. Θέλω να παίζω σαν παιδί. Μου αρέσει να παίζω και καλύπτοντας και τις προσωπικές ανησυχίες, ανασφάλειες, ματαιοδοξίες, φιλοδοξίες, θέλω να φαίνομαι. 

• Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του σκηνοθέτη και αισθάνομαι πως δεν είμαι ειδικός, εφόσον δεν έχω σπουδάσει κάτι σχετικό μ’ αυτό. Ως δάσκαλος, σκηνοθετώ τις παραστάσεις των μαθητών μου, αλλά εκεί υπάρχω πιο πολύ ως εμψυχωτής παρά ως σκηνοθέτης, οπότε ας το κάνει κάποιος που ξέρει, που μπορεί, που θέλει κι εγώ εδώ είμαι. Σκηνοθετήστε με. Ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Καλός στο ένα, δε σημαίνει απαραίτητα καλός και στο άλλο. Σαφώς, όμως, το ένα μπορεί να βοηθήσει το άλλο.

• Το street d.i.y. θέατρο, με ευρηματικά σκηνικά, έξυπνα κοστούμια, λιτά μέσα και κατάλληλες προσαρμογές, ανάλογα με τις συνθήκες και τους χώρους, είναι το μέλλον της νεανικής θεατρικής σκηνής αλλά και επιταγή της εποχής ταυτόχρονα.  Είναι και θέση και ανάγκη. Στο σημείο αυτό έρχεται η πρόθεση του ηθοποιού, του σκηνοθέτη, της ομάδας, της παραγωγής… Σημασία έχει αν θέλεις, όντως, να πεις κάτι στο θεατή. Αν έχεις επιλέξει, δηλαδή, το τάδε έργο, γιατί θέλεις να πας τη σκέψη του ένα βήμα παρακάτω. Ο τρόπος που θα το κάνεις είναι το μέσο. Οπότε, αν από ανάγκη (έλλειψη χρημάτων, για παράδειγμα), επιλέγεις λιτότητα και αφαίρεση σε σκηνικά, κοστούμια, θεατρικό χώρο, αλλά καίγεσαι πραγματικά να μιλήσεις μέσα από ένα θεατρικό κείμενο, τότε ναι. Αν είσαι άδειος και απλώς ακολουθείς την ψευτοκουλτουρομόδα ή την εμπορική οδό για να βγάλεις λεφτά, τότε κάτι δεν πάει καλά.

• Θα ήταν ψέμα να πω πως έχω κινηματογραφική εμπειρία. Το ταλέντο ξεχειλίζει στον ελληνικό κινηματογράφο και ακόμα περισσότερο ξεχειλίζει το μεράκι. Οι νέοι κινηματογραφιστές έχουν ξεπεράσει πια την εύκολη απάντηση: «ε, αφού δεν υπάρχουν λεφτά, πώς θα κάνουμε ταινία;». Έχω δει ταινιάκια που έγιναν μόνο μ’ ένα κινητό τηλέφωνο. Αυτό που δεν υπάρχει, όμως, είναι ένας φορέας που να προωθήσει αυτές τις νέες δουλειές και να γίνει η διανομή τους σε μεγάλους κινηματογράφους. 

«Αν κουβαλούσα καθημερινά τη μαγική σκάλα της παράστασης, θα κατέβαινα για ν’ ανεβάσω κι άλλους!»

• «Το εισιτήριο», του Χάρη Σταθόπουλου, είναι μια ταινία μικρού μήκους που μιλάει για τη γενικότερη κρίση της Ελλάδας και του υπόλοιπου κόσμου, μέσα από ένα εισιτήριο που αλλάζει «παράνομα» χέρια τα ενενήντα λεπτά που ισχύει. Αυτή τη στιγμή έχει πάρει 14 βραβεία-πρωτιές σ’ όλο τον κόσμο και βρίσκεται μόλις στην αρχή του ταξιδιού της. Ποιος την ξέρει και ποιος θα τη μάθει αυτή την ταινία αλλά και εκατοντάδες άλλες σαν αυτήν;

• Αν μπορούσα να κουβαλώ καθημερινά μαζί μου την πολυμορφική σκάλα της παράστασης (θεατρικό «accessorie of the year», σύμφωνα με την πρόσφατη κριτική του Fairytales για τη θεατρική παράσταση για παιδιά, «Αισώπου Φίλοι, στο θέατρο Faust), τότε θα κατέβαινα για ν’ ανεβάσω κι άλλους, όσους αντέχει αυτή η σκάλα και μετά άλλους!

 

• Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που αρχίζουν τα συναισθήματα να μην είναι απαραίτητα. Ζούμε σε μια εποχή που δε γελάμε πια με την καρδιά μας, που φοβόμαστε να κοιταχτούμε στα μάτια. Θα τους ανέβαζα εκεί πάνω και θα γελούσαμε μέχρι να πέσουμε κάτω και ν’ ανέβουν κι άλλοι. Δε θα παθαίναμε κάτι -νομίζω- αν πέφταμε, αφού υπάρχει μαγεία εκεί πάνω, ε;

• Ζούμε στο 2018, εποχή που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί πολύ, οπότε δεν ξέρω ποιες είναι οι πραγματικές μορφές τέχνης πια, εκτός βέβαια απ’ αυτές που έχουμε αποδεχτεί ήδη. Ίσως το να κάνεις βιντεάκια στο Youtube, να είναι κι αυτό μια μορφή τέχνης. Καθετί που στο παρελθόν φαινόταν παράξενο, εγωκεντρικό, ιδιαίτερο, σήμερα είναι αποδεκτό. Και πάλι εδώ έρχεται ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης και η πρόθεσή του.

• Αυτό που μ’ ανησυχεί περισσότερο είναι που τα μάτια και το μυαλό μας συνηθίζουν σε σύντομες εικόνες και βιντεάκια και δεν έχουμε πια την υπομονή να περιμένουμε. Δεν έχουμε την υπομονή να μπούμε πιο βαθιά και βγάζουμε εύκολα και γρήγορα συμπεράσματα για το καθετί γύρω μας.

• Εκτός από ηθοποιός σε παραστάσεις για παιδιά, διδάσκω θεατρική αγωγή και δουλεύω και ως εμψυχωτής και performer σε παιδικές εκδηλώσεις και πάρτι, οπότε η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη από παιδιά, ευτυχώς. Τα παιδιά, εξοικειωμένα ή μη με το θέατρο, είναι πολύ αυστηρά κι αυτό γιατί δεν έχουν ακόμα τα φίλτρα που έχουμε εμείς ως ενήλικες. Οπότε, αν κάτι δεν τους αρέσει, το λένε, φεύγουν, σηκώνονται και τελικά δε χαρίζονται σε όμορφα ντυμένες ατάκες, όπως: «Δεν έχω λόγια», «Υπέροχα σκηνικά», «Τι ωραίος χώρος». Έτσι, ένα έργο για να είναι κατάλληλο για παιδιά, χρειάζεται να είναι πρώτα κατάλληλο για ενήλικες. Τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα. Καταλαβαίνουν πότε δεν είσαι εκεί, πότε τα κοροϊδεύεις, πότε τ’ αντιμετωπίζεις σαν να μην καταλαβαίνουν και τραβάς τις λέξεις… «Καταλάβατε παιδάκιααααααα;».

• Άλλοι συνοδοί/κηδεμόνες παιδιών έρχονται πραγματικά για να παρακολουθήσουν (αυτό είναι και δική μας ευθύνη να τους βάλουμε στο παιχνίδι), ενώ άλλοι έρχονται για να «παρκάρουν» τα παιδιά τους και να πάρουν μια ανάσα. Δε φταίνε. Ζούμε σε μια χώρα που η θεατρική αγωγή είναι πιλοτικά στα σχολεία τα τελευταία μόλις χρόνια, το θέατρο είναι πολυτέλεια, εμείς οι ίδιοι οι ηθοποιοί το ξεπουλάμε με την πρώτη ευκαιρία και το τρέξιμό τους, για να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, είναι ασταμάτητο. Χρειάζεται να παλέψουμε πολύ για να μας πάρουν στα σοβαρά και νομίζω πως αξίζει τον κόπο για όλους μας αυτή η πάλη, γιατί το θέατρο είναι σχολείο. Το θέατρο είναι ζωή.

«Συμμετέχω στα κοινά κάνοντας θέατρο, γιατί το θέατρο είναι πολιτική πράξη»

• Ο Αίσωπος είναι μάστορας. Αυτό μπορώ να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ένας άνθρωπος που σου εξηγεί με τα πιο απλά παραδείγματα και καταλαβαίνεις τα πάντα. Σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς που τα καταφέρνουν να περάσουν διαχρονικά μηνύματα. Το πρόβλημα είναι πως στον 21ο αιώνα τα πράγματα έχουν γίνει λίγο παραμυθοσαλάτα. Έχουμε τέτοιο βομβαρδισμό από εικόνες και πληροφορίες, που δεν ξέρουμε από πού να το πιάσουμε, οπότε μάλλον είναι αναγκαίο να γυρνάμε πάντα σε τέτοιους «μάστορες» για να παίρνουμε δύναμη, απλότητα και καθαρότητα τις περιόδους που θολώνουν τα μάτια μας.

Fairytales: «Έβαλε το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα/Είς, αλλά λέων/Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα/Συν Αθηνά και χείρα κίνει/Σπεύδε βραδέως/Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι/Η μερίδα του λέοντος/Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη» 

• Το «Σπεύδε βραδέως» με αντιπροσωπεύει περισσότερο. Κάνε, λοιπόν, φίλε, συνάδελφε, συμπολίτη -εφόσον έτσι το απαιτεί ο ρυθμός της ζωής- τη δουλειά γρήγορα, αλλά χωρίς να βιάζεσαι. Χωρίς να την ξεπουλάς. Χωρίς να σε νοιάζει μόνο το εξωτερικό της περίβλημα.

• Τα σπάνια μουσικά όργανα (γιουκαλίλι, μπάντζο, πιανίκα, κουίκα, αυλός, καζού, μαράκες), που ακούγονται live επί σκηνής, είναι το μέσο ενσωμάτωσης για το άνοιγμα σε άλλους λαούς και στην κουλτούρα τους, αλλά κι ένας ευφάνταστος τρόπος αποδοχής της διαφορετικότητας από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ναι, στην αναγκαιότητα ν’ ανοίξουμε μάτια και αυτιά προς άλλους λαούς, πολιτισμούς, κουλτούρες,… ναι και στο ευφάνταστο, για να γιορτάσουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

• Δε συμμετείχα ποτέ σε μουσικό συγκρότημα. Μου άρεσε πάντα να τραγουδάω, αλλά το δικό μου συγκρότημα ήταν οι θεατρικές ομάδες. Θα διάλεγα, πάντως, κρουστά, αν είχα την ευκαιρία, γιατί δίνουν το ρυθμό και γενικά ο ρυθμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη ζωή. 

• Aν μπορούσα, θα διασκεύαζα μουσικά το παραμύθι για μεγάλους: «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία», του Ρόμπερτ Φίσερ και θα χρησιμοποιούσα παραδοσιακά όργανα απ’ όλο τον κόσμο αλλά σε σύγχρονες μελωδίες. Τι είπα τώρα, ε; Είδες για να μην είμαι μουσικός; Είπαμε… «έκαστος στο είδος του».

• Μου δίνεται η ευκαιρία ν’ ανακοινώσω, επίσημα πλέον, πως η παράσταση «Αισώπου φίλοι», θα συνεχιστεί στο θέατρο «Σταθμός» από 7 Οκτωβρίου 2018. Άρα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα με το φίλο μας, τον Αίσωπο. «Ένας Μεγάλος Μικρός Νότος», θα έλεγα. Κι αυτό γιατί η συνεργασία μου μ’ όλους τους συντελεστές ήταν ουσιαστική. 

• Ο Τάσος Ράτζος (σκηνοθεσία), η Χρύσα Διαμαντοπούλου (υπεύθυνη ομάδας, σκηνοθεσία), ο Πέτρος Δαμουλής (μουσική), η Έλενα Γεροδήμου (κινησιολογία), η Κορίνα Θεοδωρίδου (κείμενο), η Μάρθα Φωκά (σκηνικά, κοστούμια), η Φλώρα Σπύρου (διαδραστικά), η Χαρά Δημητριάδη (ηθοποιός) και ο Δημήτρης Γιαννής (ηθοποιός-μουσικός), ήταν και είναι οι άνθρωποι που παρ’ όλο που η παράσταση έπαιζε έναν ολόκληρο χρόνο, συνεχίζουν να ψάχνουν το ακόμα καλύτερό της. Το ακόμα πιο αληθινό της. Το ακόμα πιο άμεσό της. Κι αυτό σημαίνει απ’ όλους μας κούραση, νεύρα, χαρά, γέλια, πίεση, κλάματα αλλά τελικά ένα αποτέλεσμα ομαδικό με αγάπη αλλά και σεβασμό για το θεατή. Μικρό ή μεγάλο.

• Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, δε θ’ άλλαζα τίποτα. Νομίζω πως αυτές οι διαφορετικές δουλειές, μ’ έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Γνώρισα τόσους διαφορετικούς ανθρώπους σε τόσο διαφορετικές συνθήκες κι αυτό με βοήθησε να μην έχω μόνο μία οπτική. Να μην είμαι απόλυτος και να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. 

«Τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο, αν ασχοληθείς, αν είσαι ειλικρινής»

• Το «casting tour»  είναι κι αυτό ένα ταξίδι με τα καλά και τα κακά του. Δεν πέφτω από τα σύννεφα πηγαίνοντας ξανά και ξανά σε οditions & castings, γιατί αυτά τα ήξερα πριν μπω σ’ αυτό το επάγγελμα. Είναι στη φύση του. Το μη υγιές είναι όταν η εκάστοτε παραγωγή, σκηνοθέτης,… δε σέβονται τον καλλιτένχη. Όταν -χωρίς ραντεβού- περιμένεις μία ολόκληρη μέρα, μαζί με άλλα πεντακόσια άτομα για να σε δουν μόλις για δύο λεπτά. Όταν σου έχουν ζητήσει μονολόγους, τραγούδια, αυτοσχεδιασμούς, ποιήματα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, μαγειρική, γαστρονομία, αστρολογία, έχεις δουλέψει σκληρά για να δοκιμαστείς και να διεκδικήσεις μία θέση στο θίασο και τελικά σε βάζουν να πεις ένα στίχο από το «Μήλο μου κόκκινο». Και τελικά ξέρεις όλους αυτούς που πήραν τη δουλειά και σ’ επιβεβαιώνουν ότι «είχαμε κλείσει τη δουλειά πριν την odition!» Ένας ηθοποιός οφείλει ν’ αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση «εκ νέου». Όταν, λοιπόν, ό,τι κάνεις το κάνεις με τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς, τότε δεν καίγεσαι ούτε σε διακόσιες oditions ούτε σε oχτακόσιες παραστάσεις.

• Ένα «παλιό-νέο» τραγούδι που άκουσα σχετικά πρόσφατα κι από εκείνη τη στιγμή το ακούω και το ξανακούω και βρίσκω τρόπους να το χρησιμοποιώ, είναι ο «Τιμονιέρης», του Αλκίνοου Ιωαννίδη και του Σωκράτη Μάλαμα. 

• Ένα από τα τελευταία βιβλία-θεατρικά έργα που ξαναδιάβασα και που θα το πρότεινα, είναι το «Παραμύθι χωρίς όνομα», του Ιάκωβου Καμπανέλλη. 

• Μία παράσταση που δε θα ξεχάσω, όπως καμία παράσταση απ’ αυτόν το θίασο (κάθε χρόνο αναθεωρώ το τι είναι υποκριτική, τι σημαίνει ενέργεια στη σκηνή, τι σημαίνει επαγγελματισμός, μόλις τους βλέπω), είναι το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, από τους μαθητές του 5ου Γενικού Ενιαίου Λυκείου Νίκαιας. Αυτό ήταν το σχολείο μου, που από το 1994, που έκανε την πρώτη θεατρική του παράσταση (όταν εγώ ήμουν Α’ Λυκείου) μέχρι και σήμερα, κάνει θέατρο μ’ όλη τη σημασία της λέξης!

• Ως θεατής προγραμμάτων και σειρών Web TV, έχω την αίσθηση πως οι Έλληνες ιντερνετοκαλλιτέχνες δεν έχουμε και πολλή έμπνευση. Στην πραγματικότητα παίρνουμε κάτι που κάποιος άλλος έκανε μ’ επιτυχία και απλώς το αντιγράφουμε ή το μεταφράζουμε στα ελληνικά. Όταν ο θεατής -με το ίντερνετ έχει την ευκαιρία να βρει το πρωτότυπο-, μπορεί να το συγκρίνει με άλλα, τότε γιατί να μη δει αυτό;

«Όταν ό,τι κάνεις το κάνεις με τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς, τότε δεν καίγεσαι ούτε σε διακόσιες oditions ούτε σε oχτακόσιες παραστάσεις»

• Αν έμπαινα μια μέρα στο Δημοτικό Σχολείο της Αστυπάλαιας, κρατώντας ένα γιουκαλίλι και έλεγα στα παιδιά ότι ήμουν ο νέος δάσκαλος της μουσικής, δεν ξέρω τι θα γινόταν, επειδή δε θα ήμουν και ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου στο γιουκαλίλι! Γι’ αυτό θα έπαιρνα και τον Δημήτρη το Γιαννή μαζί,  που είναι και μουσικός να τους παίζει κι εγώ θα τους μάθαινα ν’ αφηγούνται παραμύθια. Σε περιοχές απομακρυσμένες, όπως η Αστυπάλαια, οι άνθρωποι διψάνε να δουν, να μάθουν, ν’ ακούσουν. Αυτό είναι καλό είναι και κακό. Και πάλι είναι στο χέρι των καλλιτεχνών να είναι έντιμοι ή απλώς να κάνουν ένα «πασάλειμμα», μία «αρπαχτή». Εκεί κι αν έχουν οι άνθρωποι ανάγκη από αλήθεια και καθοδήγηση και ειδικά τα παιδιά. Με το «Αισώπου…Φίλοι» κάναμε μία από τις πιο ωραίες μας παραστάσεις στο νησί. Ένα κοινό -μικροί και μεγάλοι- που δεν ήθελαν να χάσουν την παραμικρή κίνηση, την παραμικρή λέξη κι αυτό μας έδινε χαρά, δύναμη κι ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο αν ασχοληθείς, αν είσαι ειλικρινής. Οπότε νομίζω θα χαιρόντουσαν πολύ, αν συναντιόμαστε πάλι. 

• 4 χρόνια στο Θέατρο Κωφών Ελλάδας ήταν μια υπέροχη εμπειρία ζωής, που μ’ έκανε να πάω πολλά βήματα παρακάτω και ν’ αντιμετωπίσω τα κόμπλεξ μου και τις ανασφάλειές μου. Δυστυχώς δεν έχουν γίνει και πολλά βήματα βελτίωσης στη συνολική αντιμετώπισή τους, γιατί είμαστε στην Ελλάδα. Το 1984 που ιδρύθηκε το Θέατρο Κωφών Ελλάδας, ως Αστική μη Κερδοσκοπική εταιρία, που αποτελείται από ερασιτέχνες ηθοποιούς (από την Νέλλη Καρρά), στην Ισπανία γιόρταζαν πενήντα χρόνια επαγγελματικού θεάτρου κωφών. Και φτάνουμε στο σήμερα. Μόλις πέρσι, μετά από μεγάλο αγώνα, έγινε άρση του προεδρικού διατάγματος, που απαγόρευε σε μη αρτιμελείς πολίτες να φοιτούν σε δραματικές σχολές. Και τώρα σαφώς δεν υπάρχει καμία δραματική σχολή, που να μπορεί να δεχτεί ΑΜΕΑ, αφού δεν υπάρχει πρόσβαση ούτε καν για τα βασικά, μπάρες για κινητικά ανάπηρους, διερμηνείς νοηματικής για κωφούς… Ευτυχώς υπάρχουν ιδιωτικές πρωτοβουλίες, όπως η ομάδα Liminal, που έχει ξεκινήσει την προσπάθεια πριν την άρση, με σεμινάρια,  εργαστήρια και συναντήσεις, με θέμα «Προσομοίωση Δραματικής σχολής για ΑΜΕΑ».

Ο Νίκος Αξιώτης είμαι μέλος της διοργανωτικής ομάδας του Our Festival 4-Συνάντηση αλληλέγγυων καλλιτεχνών. Φέτος γίνεται για τέταρτη χρονιά στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου στις 22,23,27-1η Αυγούστου, είναι προσβάσιμο για ΑΜΕΑ με διερμηνείς και μετάφραση στην ελληνική νοηματική και ελεύθερη είσοδο. Περιλαμβάνει εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους, προβολές, χορό, χοροθέατρο, κουκλοθέατρο, παιδικές παραστάσεις και παραστάσεις θεατρικές για ενήλικες. Ο Μικρός Νότος και η παράσταση «Αισώπου Φίλοι» θα είναι εκεί την 1η Αγούστου στις 19:30. 

Εδώ θα βρείτε όλο το πρόγραμμα του Φεστιβάλ.