Άννα Σεβαστή Τζίμα: "Τα παιδιά, ειδικά τα μικρότερα, δεν έχουν κανένα θέμα με τη διαφορετικότητα, ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν"

Αποκλειστική συνέντευξη της Άννας Σεβαστής Τζίμα στο Fairytales και στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Το Fairytales κάνει μια χριστουγεννιάτικη βόλτα στο δάσος για να συναντήσει το φίλο του, Κούκου, ένα Δράκο με χρώματα και την Άννα Σεβαστή Τζίμα, που αντί για την... καθιερωμένη ανταλλαγή ευχών, μας χαρίζει μια παραμυθένια αποκλειστική συνέντευξη, με δασικό χάρτη θεμάτων, μεταξύ άλλων, τους κώδικες επικοινωνίας με τα παιδιά, την αρχιτεκτονική και την τέλεια στατική ισορροπία, το πολυφωνικό ηπειρώτικο τραγούδι, τις Βρυξέλλες, το χορό, την ανατολίτικη κοσμοθεωρία, τα νήπια και τους γονείς τους, τα τέρατα, τους δράκους και τα φίδια, τη διαφορετικότητα, τα χρώματα, τον Άγιο Βασίλη, τον Ντοστογιέφσκι και τον Peter Pan..., γιατί τα παιδιά «έτσι θα ήθελαν να είναι ο κόσμος. Γιατί όχι, λοιπόν;» 

• Ο βασικός κώδικας επικοινωνίας με τον οποιονδήποτε, είναι πρώτον να είσαι εκεί για το άτομο με το οποίο επικοινωνείς και δεύτερον να θέλεις πολύ να καταλάβει αυτό που του λες. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιείς κάθε μέσο λεκτικό, σωματικό, κ.λ.π., που μπορεί να είναι κατανοητό στο άλλο άτομο. Αυτό ισχύει για όλους, αυτό ισχύει και για τα παιδιά κάθε ηλικίας. Σέβεσαι την ύπαρξή τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Τα παιδιά έχουν υψηλή ικανότητα επικοινωνίας και τα ευχαριστεί πολύ να συναντούν ενήλικες που θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί τους.

• Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω την αρχιτεκτονική και τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα τα έκανα δίπλα σε σπουδαίους αρχιτέκτονες. που με βοήθησαν πολύ ν' αναπτύξω και να εμβαθύνω το αισθητήριό μου πάνω σε θέματα ρυθμού και δομής. 
• Ασχολούμαι καθημερινά μ' έναν έμμεσο τρόπο με το αντικείμενο το οποίο σπούδασα, καθώς για μένα η σχέση μου με το θέατρο, τη σκηνή και το θεατή, αποτελεί μια συνεχόμενη αναζήτηση της τέλειας στατικής ισορροπίας. Βλέπετε, υπάρχουν κάποιες εσωτερικές αναζητήσεις που ποτέ δε σ' αφήνουν ήσυχο! 
• Το Πολυφωνικό Τραγούδι Ηπείρου ήταν ένα από τα βασικά μαθήματα που παρακολούθησα, ως μαθήτρια, στις Μορφές Έκφρασης. Εκεί γνώρισα τη μαγεία αυτού του είδους τραγουδιού. Ο Βαγγέλης Κώτσου ήταν ο δάσκαλός μου και φυσικά του οφείλω πολλά, καθώς με βοήθησε ν' ανακαλύψω την εσωτερική μου σύνδεση με το πολυφωνικό τραγούδι. Η καταγωγή μου, από την πλευρά του πατέρα μου, είναι από τα Γιάννενα. Έζησα την εφηβεία μου εκεί, αλλά ποτέ δε θα πίστευα ότι εγώ ένα παιδί μεγαλωμένο στις Βρυξέλλες, με τελείως διαφορετικά μουσικά ακούσματα αλλά και νοοτροπία, θα μπορούσα ν' αγαπήσω τόσο την Ηπειρώτικη Πολυφωνία.
• Όταν τραγουδάω, νιώθω ότι γίνομαι μέρος μιας αλυσίδας που με ξεπερνάει από κάθε άποψη.

"Ο Παρφές..."

ένα παραμύθι για το σχολικό εκφοβισμό (Βullying) 

έρχεται σύντομα...

• Ο χορός είναι για μένα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά θεωρώ και ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής. Συνειδητά ή ασυνείδητα χορεύουμε όλοι στον ρυθμό της καθημερινότητάς  μας, προσδιορίζοντας την ύπαρξή μας αλλά και το μέλλον αυτού του κόσμου. Οι διάφορες μορφές χορού, αποτελούν μια γραφή στο χωροχρόνο, που προσδιορίζει το επίπεδο ύπαρξής μας: τις εσωτερικές μας αναζητήσεις, τα συναισθήματά μας, τα οράματά μας. Όλ' αυτά είναι, θεωρώ, θέατρο και ενσωματώνονται, με φυσικό τρόπο, στη σκηνική έκφραση. 
• Η αλήθεια είναι ότι έχω επιλέξει μια πιο ανατολίτικη προσέγγιση, καθώς νιώθω ότι ταιριάζει περισσότερο στην προσωπική μου κοσμοθεωρία. Η Ευρωπαϊκή κουλτούρα γίνεται πολύ πιο εύγευστη κι ελκυστική, όταν αφομοιώνει στοιχεία κι άλλων πολιτισμών και υπάρχουν πολλά ευρωπαϊκά αριστουργήματα που το αποδεικνύουν αυτό. 
• Ο χορός είναι κι ένα μέσο ψυχοθεραπείας γι' αυτό και είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική παράδοση όλων των λαών.

"Έμαθα να σέβομαι τα πιστεύω του καθενός, ακόμα και να τ' αγαπώ, να βρίσκω προτερήματα και μειονεκτήματα αλλά και μια ακαθόριστη γοητεία, που με οδηγούσε πέρα από τα προσωπικά μου σύνορα! "

• Η παράσταση «Κού-κου! Μια βόλτα στο δάσος», είναι για τα παιδιά μια πραγματική βόλτα στο δάσος. Δεν ξέρω εάν έχουν επισκεφτεί ποτέ ένα αληθινό δάσος με τους γονείς τους αλλά μαζί μου σίγουρα! Το δάσος μας είναι αληθινό, γιατί εμείς το βλέπουμε έτσι και σαν αληθινό δάσος έχει αληθινά ζώα, έχει βροχή, αέρα, φύλλα, ποτάμι και τ' αστέρια να λάμπουν στον ουρανό, όταν έρθει το σκοτάδι. Έχει κι έναν αληθινό φίλο, τον «Κού-κου!», που παίζει μαζί μας τα πιο απίστευτα παιχνίδια! 
• Φυσικά τα παιδιά δένονται κι αγαπούν τα ζωάκια του δάσους μας και δεν έχει καμία σημασία, εάν για εμάς τους μεγάλους είναι όλα ένα ψέμα. Για εμάς είναι τόσο αληθινά όσο ο ήλιος που λάμπει στον ουρανό!
• Πρόσφατα μια μαμά μου είπε: «Σήμερα ήρθαμε δεύτερη φορά στην παράσταση. Την παρακολουθήσαμε πρώτη φορά πέρυσι το χειμώνα, ο μικρός δεν ήταν ακόμα δύο ετών. Το καλοκαίρι ήμασταν στη θάλασσα και μου λέει: «Μαμά, θέλω να πάω στο δάσος εκεί που ζει ο Κούκου». Έτσι τον πήγα στο δάσος. Σήμερα ξαναήρθαμε στην παράσταση, γιατί ο μικρός μου είπε πως ήθελε να δει το φίλο του, τον «Κού-Κου!».  Νομίζω πως δε χρειάζεται να προσθέσω κάτι παραπάνω.
• Τα σημερινά νήπια λειτουργούν και συνυπάρχουν θεατρικά, με τα φυσικά μουσικά όργανα της παράστασης και body percussion, με απίστευτη χαρά και ευκολία και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που τα παιδιά χρειάζεται να έρχονται στην παράσταση. Σκοπός είναι ν' αποκτήσουν την εμπειρία και το βίωμα, να τους δοθεί η ευκαιρία να εκφραστούν και να υπάρξουν κάτω από μια διαφορετική συνθήκη. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το θέατρο; 

• Η αλήθεια είναι ότι η παράσταση αυτή έχει μια αξιοθαύμαστη αντοχή στο χρόνο (6η συνεχόμενη χρονιά). Οι γονείς σήμερα αναζητούν τρόπους που θα τους δώσουν την ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά στα παιδιά τους. Η χαρά τους είναι απερίγραπτη, όταν βλέπουν το τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών τους στο τέλος της παράστασης. Αν και μερικοί «βασανίζονται», όταν τα παιδιά τους, τους ζητάνε να έρθουν για τρίτη ή τέταρτη φορά στην παράσταση. Αλλά και πάλι τα ξεχνάνε όλα, όταν βλέπουν για άλλη μια φορά εκείνο το χαμόγελo.

• Όταν ήμoυν μικρή, τα ήθελα όλα κίτρινα, γιατί μου άρεσαν τ' αστέρια κι ο ήλιος και ήθελα να γίνω αστροναύτης. Μου φαινόταν ότι όλα θα ήταν πιο λαμπερά και φωτεινά με το κίτρινο.

• Δε θυμάμαι να φοβόμουν τέρατα και δράκους, όταν ήμουν μικρή. Μάλλον αστείοι μου φαίνονταν κι αξιοπερίεργοι. Φοβόμουν, όμως, πολύ τα φίδια, ακόμα τα φοβάμαι… 
• Ο δράκος της παράστασης είναι αστείος και κάπως τρομακτικός, τόσο όσο να μας διασκεδάζει, ποτέ παραπάνω και για κανένα λόγο. Άλλωστε, στο τέλος της φοβερής μας περιπέτειας, τα παιδιά χορεύουν με το δράκο και του χαρίζουν χρωματιστές τούρτες! Και φυσικά φωνάζουν στον Δημήτρη: «Εσύ ήσουν ο Δράκος;» Ωχ! Μας καταλάβανε!

• Τα παιδιά, ειδικά τα μικρότερα, δεν έχουν κανένα θέμα με τη διαφορετικότητα. Ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν. Έχουν θέμα με πράγματα που τα τρομάζουν. Αυτό μπορεί να είναι κι ένας άνθρωπος που για κάποιο λόγο, μπορεί να τα τρομάξει ή ένα αντικείμενο… Συνήθως τα θέματα δημιουργούνται στην πορεία, είτε από τους γονείς είτε από το σχολικό περιβάλλον είτε από την ευρύτερη κοινωνική στάση ή ακόμα και από το διαδίκτυο, που αποτελεί σήμερα για τα παιδιά μια δεύτερη και πολύ ισχυρή πηγή διαπαιδαγώγησης. 

• Νομίζω ότι το αγαπημένο χρώμα των παιδιών είναι το κόκκινο. Το κόκκινο τους αρέσει πολύ! Είναι ωραίο αυτό, μιλάνε για την αγάπη που είναι κόκκινη αλλά και την καρδιά, τη φιλία, τη ζεστασιά!

• Από πολύ μικρή έμαθα να επεξεργάζομαι διαφορετικές κουλτούρες, περιβάλλοντα, οσμές, χρώματα, θρησκείες και συνήθειες. Οι Βρυξέλλες είναι μια πολυπολιτισμική πόλη, όπου συνυπάρχουν πολλοί διαφορετικοί λαοί. Εκεί έμαθα πως η έννοια του σωστού και του λάθους δεν είναι ίδια για όλους και ότι συνδυαζόταν με τα ήθη και την κοσμοθεωρία του κάθε πολιτισμού. Έμαθα να σέβομαι τα πιστεύω του καθενός, ακόμα και να τ' αγαπώ, να βρίσκω προτερήματα και μειονεκτήματα αλλά και μια ακαθόριστη γοητεία, που με οδηγούσε πέρα από τα προσωπικά μου σύνορα! 

• Λατρεύω τον Άγιο Βασίλη, έτσι όπως τον ξέρω από μικρή! Δε θα του άλλαζα το κουστούμι και δε θα έκανα καμία αλλαγή στην εμφάνισή του. Συντηρητική, ε;

• Τα παιδιά πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη. Το βλέπω συνέχεια στην παράστασή μου: «Πού, ζει ο Άγιος Βασίλης;». Τα παιδιά μιλάνε στ’ αλήθεια σ' αυτόν και είναι σίγουρα ότι τα ακούει! Και γιατί να μην πιστεύουν; Τους το λένε οι μεγάλοι, οπότε είναι κάπως έγκυρο, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι μια υπέροχη ιδέα! Έτσι θα ήθελαν να είναι ο κόσμος. Γιατί όχι, λοιπόν; 
• Εγώ ήξερα από πολύ μικρή ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, θα μπορούσα, όμως, να υπερασπιστώ μέχρι θανάτου την ύπαρξή του!  Ήταν για μένα η ίδια η αγάπη που, έτσι κι αλλιώς, είναι αόρατη και υπάρχει μόνο επειδή το θέλουμε.

• Δεν ξέρω γιατί αισιοδοξώ, αναφορικά με το παρόν και το μέλλον, αλήθεια, δεν είναι ανόητο; Κι όμως δεν μπορώ ν' αντισταθώ στον πειρασμό! Αλλά από την άλλη, γιατί να είμαστε απαισιόδοξοι; Είναι αρκετά βαρετό και ανυπόφορο νομίζω. 
• Το έργο του Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου» μεταφέρει την ευθύνη για το μέλλον του κόσμου στα χέρια μας. Είναι εύκολο να λέμε ότι τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει, όταν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό!

• Αν διέθετα απεριόριστο budget, θα ήθελα ν' ανεβάσω τον Peter Pan, φυσικά! Ο Peter Pan είναι για μένα ο υπέρτατος ήρωας. Δε θα παραδώσει ποτέ τον κόσμο και τον εαυτό του στην «πραγματικότητα», την πραγματικότητα που δημιουργούν οι μεγάλοι, για θέματα που μπορούν να είναι «λογικά» μόνο για τους μεγάλους και που καταλήγουν μόνο σε «μεγάλους» μπελάδες! Αν το καλοσκεφτείς έχει ένα κοινό σημείο με τον «γελοίο» του Ντοστογιέφσκι, καθώς δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούν με το «έτσι είναι τα πράγματα».