_new.jpg)
H εικονογράφος Πηνελόπη Λάζαρη σχεδιάζει τη ζωή του «Παρφέ» σαν... παγωτό, από τον Βόρειο Πόλο, μέχρι το σχολείο του στη Γη, στο νέο παιδικό βιβλίο της συγγραφέα Σοφιάννας Παϊδούση και σ' έναν διαπλανητικό σταθμό ξεκούρασης, ανοίγει -στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση- τα φτερά της καρδιάς και του μυαλού της, με συγκινητικό, είναι η αλήθεια, τρόπο, με τη σκέψη πάντα στον Παρφέ και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού που αντιμετωπίζει.
Άλλωστε, όπως λένε τα παιδιά για την ίδια την Πηνελόπη Λάζαρη: «Πω πω, ζωγραφίζεις πολύ ωραία! Μα υπάρχουν νεράιδες και δράκοι;»
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις, όταν δεχτήκατε την πρόταση να εικονογραφήσετε τον «Παρφέ», από τη συγγραφέα Σοφιάννα Παϊδούση, από τη στιγμή που λάβατε και διαβάσατε το χειρόγραφο και ποιες είναι τώρα που ολοκληρώθηκε;
Στη δουλειά μου, αυτό που μου αρέσει και μ' ευχαριστεί, είναι να δοκιμάζω νέες προκλήσεις και νέες ιδέες. Όταν ήρθαμε σε επικοινωνία με τη Σοφιάννα Παϊδούση και μ' ενημέρωσε για την ιδέα της, σχετικά με τι θέλει να προβάλει απ' αυτή τη δουλειά, μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα επίκαιρο θέμα που μας αγγίζει ιδιαίτερα, πόσο μάλλον ότι είμαι και μητέρα ενός 12χρονου αγοριού.
Ως εικονογράφος ήθελα πολύ να εκφράσω αυτό το πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία μας και να καταφέρω μέσα από τα σκίτσα μου να ευαισθητοποιήσω όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες.
Προχωρώντας την εικονογράφηση μέχρι την ολοκλήρωσή της, το ενδιαφέρον παρέμενε αναλλοίωτο, ενώ σ' όλες τις «σκληρές» σκηνές συνέπασχα με τον ήρωά μας και θα ήθελα να μπορούσα να «μπω» στην ιστορία και να σταματήσω αυτόν τον βασανισμό!
-«Μα να μην κάνω τόσο σκληρή τη σκηνή», έλεγα στη συγγραφέα.
-«Όχι», μου απαντούσε «…πρέπει να δείξουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης»… και είχε δίκιο.
Οι σκέψεις μου, μετά το πέρας αυτής της εικονογράφησης, είναι ότι πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη πάνω στο πρόβλημα του bullying. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η συγγραφέας μου εμπιστεύτηκε να εικονογραφήσω το «συγγραφικό της παιδί» και μ' έκανε μέλος αυτής της ομάδας.
Ποια θα ήταν η πρώτη σας αντίδραση, αν ο γιος σας δεχόταν bullying, αντίστοιχο μ' αυτό του Παρφέ, στο σχολείο και το μαθαίνατε;
Πιστεύω πως θα πάθαινα σοκ, καθώς δε θα πίστευα πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σε μας! Μετά θυμός. Απεριόριστος θυμός για όσα παιδιά θα είχαν εμπλακεί και για τις οικογένειές τους. Η κάθε μάνα αγαπά απεριόριστα το παιδί της. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Πόσες φορές έχουμε πει «αν σε πειράξει κανείς, θα τον σκοτώσω», χωρίς βέβαια να το εννοούμε, αλλά θέλοντας να δείξουμε αυτή την απεριόριστη αγάπη της μάνας προς το παιδί.
Μετά, βέβαια, από τις πρώτες ενστικτώδεις αντιδράσεις, έρχεται η λογική και η κοσμιότητα που μας χαρακτηρίζει ως νοήμονα όντα που ζουν σε μια κοινωνία (όχι ότι δν θες να δείρεις όποιον πείραξε το βλαστάρι σου!). Πρώτα, λοιπόν, θα ερχόμουν σ' επικοινωνία με τη διεύθυνση του σχολείου προς ενημέρωσή τους, εφόσον αυτό συνέβη στο χώρο του σχολείου. Κατόπιν, θα ζητούσα να κληθούν οι κηδεμόνες των παιδιών που ενεπλάκησαν, να ενημερωθούν με τη σειρά τους για τα γεγονότα και βέβαια να συζητούσαν με τα παιδιά τους το περιστατικό. Τι τα ώθησε να κάνουν κάτι τέτοιο και να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του παιδιού που υπέστη bullying.
Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση των παιδιών σε προβλήματα συμπεριφοράς και η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, ώστε να μην παρασύρονται, γίνεται κατά 70% από το σπίτι και το υπόλοιπο 30% διαμορφώνεται από το σχολικό περιβάλλον και τις εξωτερικές δραστηριότητες.
Ο ηθοποιός Δημήτρης Γιώτης γίνεται... "Παρφές" στη μάχη κατά του σχολικού εκφοβισμού! HD
Πού έγκειται η μεγαλύτερη δυσκολία ζωγραφικής αποτύπωσης (εικονογράφησης) ενός παιδικού βιβλίου; Tι σας δυσκόλεψε περισσότερο στον Παρφέ;
Θεωρώ πως η σημαντικότερη δυσκολία σε μια παιδική εικονογράφηση, είναι πως ένας ενήλικας θ' αντιληφθεί διαφορετικά την εικόνα που έχει μπροστά του από ένα παιδί. Θέλετε λόγω εμπειριών, λόγω μεγαλύτερης παρατηρητικότητας των παιδιών, λόγω φαντασίας, τα παιδιά βλέπουν κάτι διαφορετικό.
Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται να επιτευχθεί σε μια τέτοια δουλειά, είναι μέσα από τα ερεθίσματα που θα δώσει η εικόνα, να περάσει στα παιδιά το βαθύτερο νόημα της ιστορίας κι όχι για παράδειγμα «ααα, αυτή η κοπέλα φοράει πολύ κοντή φούστα!»
Η εικόνα είναι απαραίτητο να συνοδεύει το κείμενο χωρίς να το παραποιεί ή να δείχνει κάτι διαφορετικό από τα λεγόμενα της ιστορίας. Τα μηνύματα είναι ανάγκη να είναι ξεκάθαρα και να μην «εννοείται» τίποτα.
Λογικό κάθε παιδί να δει κάτι διαφορετικό στις εικόνες που έχει μπροστά του. Εξαρτάται από την ηλικία, τη φαντασία του και τις γνώσεις που έχει αποκτήσει μέχρι τώρα. Το κείμενο το καθοδηγεί να δει τον τελικό σκοπό.
Σ' όλες τις δουλειές μου έως τώρα, συμπεριλαμβανομένου και του Παρφέ, είχα έναν αυστηρό κριτή δίπλα μου. Τον γιο μου. Όπου «κολλούσα» είχα την καλύτερη βοήθεια. Μπορεί να μου έκρινε από τη στάση σώματος των χαρακτήρων («Μαμά, δε φαίνεται αρκετά δυνατός»), μέχρι αλλαγή φόντου («Μαμά, αυτό μπερδεύει»). Στον Παρφέ, η δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν πως ένα παιδί τόσο σκληρό (Σιδερής) στο τέλος, μετά τα τόσα που είχε κάνει, θα τον έκανα να φαίνεται συμπαθητικός και καλός. Εδώ θα βοηθούσε το κείμενο βέβαια… και «γλυκαίνοντας» κάποια χαρακτηριστικά, προέκυψε ο συμπαθητικός Σιδερής που μοιράζει παγωτά...
Aν χρειαζόταν να διαλέξετε ανάμεσα στην αποκλειστική εικονογράφηση παιδικών βιβλίων ή στη θέση art director σε περιοδικά, τι θα διαλέγατε και γιατί;
Μα εικονογράφηση παιδικών βιβλίων βέβαια!!! Αποκλειστικά!!!
Πρόκειται για μια δημιουργική δουλειά που αγαπώ! Αγαπώ πολύ τα παιδιά και μου δίνει απεριόριστη χαρά, όταν έρχονται και μου λένε «Πω πω, ζωγραφίζεις πολύ ωραία! Μα υπάρχουν νεράιδες και δράκοι;»
Αγαπώ πάρα πολύ και τη ζωγραφική. Ν' ανακατεύω χρώματα, να χρησιμοποιώ πινέλα και πάνω στον καμβά να ξεπροβάλει μια ιστορία βγαλμένη από τη φαντασία μου. Να μπερδεύονται μέσα παιχνιδιάρικα ξωτικά, γελαστές νεράιδες και καλόκαρδοι δράκοι. Μα τι πιο διασκεδαστικό και χαρούμενο από έναν φανταστικό κόσμο που σου γεμίζει την ψυχή!
Η δεξιότητα σχεδίασης διδάσκεται ή είναι έμφυτη; Πότε αποφασίσατε ότι θα την αξιοποιήσετε στο μέλλον επαγγελματικά και τόσα χρόνια μετά, ποιο είναι το καλλιτεχνικό αποτύπωμα που αισθάνεσθε ότι έχετε αφήσει;
Όλοι γεννιόμαστε με κάποιο ταλέντο. Άλλοι στη μουσική, άλλοι στον λόγο, άλλοι στις κατασκευές, άλλοι στη ζωγραφική και στο σχέδιο. Είναι στο χέρι του καθενός να βρει το ταλέντο του και να το αναπτύξει, να το εξελίξει και να το αξιοποιήσει, αν θέλει. Μπορεί να το κάνει επάγγελμα (μα τι ευτυχισμένος άνθρωπος) ή να το εξασκεί μόνο για προσωπική του ευχαρίστηση.
Θεωρώ ότι ήμουν απ' τους τυχερούς ανθρώπους που την κλίση και την αγάπη μου για τη ζωγραφική, κατάφερα να την περάσω στο επάγγελμά μου. Έχω εικονογραφήσει αρκετά παιδικά βιβλία και σ' έντυπη μορφή και ηλεκτρονικά, καθώς η τεχνολογία έχει μπει, πλέον, σ' όλους τους κλάδους. Έχω κάνει εικονογραφήσεις, επίσης, για περιοδικά και μεμονωμένα projects. Η δημιουργία δε σταματά. Συνεχίζω να εξελίσσομαι και να δοκιμάζω νέες τεχνικές πάνω στη δουλειά μου, συμπεριλαμβανομένης και της τεχνολογίας. Ελπίζω κάποια μέρα να γυρίσουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, ο γιος μου και να πουν «ναι, γνωρίσαμε μια ευαίσθητη καλλιτέχνη κι έναν καλό άνθρωπο».
Στιγμιότυπο από την εικονογράφηση του "Παρφέ"
Aν η επαγγελματική σας ενασχόληση δεν είχε να κάνει με το σχέδιο και τους υπολογιστές, τι άλλο είναι αυτό που φαντάζεστε τον εαυτό σας να κάνει, σε επίπεδο δουλειάς και ελεύθερου χρόνου;
Θ' απαντήσω στην εύκολη ερώτηση πρώτα. Στον ελεύθερό μου χρόνο, πάλι θα ζωγράφιζα!
Αν ήταν να κάνω κάποια άλλη δουλειά… μάλλον για νηπιαγωγός θα πήγαινα, καθώς έχω πολύ καλή επαφή με τα παιδιά και μου αρέσει ν' ασχολούμαι μαζί τους. Είναι αγνές ψυχές κι αν σ' εμπιστευτούν, σου δίνουν ανιδιοτελή αγάπη.
Πόσο κοντά ή μακριά είναι ο Παρφές, μέσω και της δικής σας εικονογράφησης, από τα παιδιά και τους εφήβους της σύγχρονης εποχής, συγκριτικά με την εικόνα που σχηματίζετε από το περιβάλλον σας;
Ο Παρφές είναι ένα παιδί της σύγχρονης εποχής. Είναι ένα παιδί-θύμα σχολικού εκφοβισμού, λόγω της διαφορετικότητάς του. Μα πόσα παιδιά μοναδικά υπήρχαν παλιά και υπάρχουν στην εποχή μας! Μοναδικά λόγω δεξιοτήτων, λόγω καταγωγής, λόγω εμφάνισης. Η διαφορετικότητα είναι αναγκαία να υπάρχει. Σε ξεχωρίζει από το πλήθος, σε κάνει μοναδικό! Δεν είναι ωραίο να είναι όλοι ίδιοι, να υπάρχει μονοτονία, να μην υπάρχει λόγος και αντίλογος. Τι κοινωνία θα υπήρχε, αν είμαστε όλοι ίδιοι!
Δυστυχώς, τα παιδιά στις μέρες μας έχουν γίνει πολύ σκληρά. Τα περισσότερα ερεθίσματα που δέχονται είναι βίαια. Βία δέχονται από την τηλεόραση, παίζουν βίαια παιχνίδια, ακόμη και κάποια κόμικς προβάλουν τη σκληρότητα και τη δύναμη ως μέσω επιβολής πάνω σ' άλλους. Δε συζητάμε βέβαια και τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, αλλά εδώ περισσότερα θα σας πει μια ψυχολόγος.
Πώς να μην αντιγράψουν συμπεριφορές που τα πλαισιώνουν στην καθημερινή τους ζωή; Έτσι, λοιπόν, στη δική τους μικρή κοινωνία, βρίσκεται ένας «Παρφές», που δέχεται ανάρμοστες συμπεριφορές. Τα περιστατικά μπορεί να είναι περιορισμένα, αλλά οι πράξεις ακραίες πολλές φορές κι ανεπίτρεπτες. Ναι, δυστυχώς ο Παρφές είναι ένα παιδί της σύγχρονης κοινωνίας μας.
"Ο Παρφές" έρχεται σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Οσελότος!
Η μητέρα του Παρφέ, ο πατέρας, η Διευθύντρια του σχολείου, ο Σιδερής, τα υπόλοιπα παιδιά, άλλος, ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη στην ιστορία του Παρφέ;
Κατά την άποψή μου, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο.
Καταρχάς, η οικογένεια του Σιδερή. Ένα παιδί το βλέπεις αν είναι επιθετικό ή έχει ανάρμοστη συμπεριφορά. Φροντίζεις ως γονιός (εδώ η διευθύντρια) ν' αντιμετωπίσεις το πρόβλημα, είτε με τη βοήθεια παιδοψυχολόγου, ώστε ν' ανακαλύψεις το πρόβλημα είτε με συζητήσεις με το ίδιο το παιδί, κάθε γονιός παίρνει τις αποφάσεις του, προκειμένου να το αντιμετωπίσει. Όταν εθελοτυφλείς, απλώς προκαλείς το κακό να συμβεί γρηγορότερα.
Ο Σιδερής, στην προκειμένη περίπτωση, ίσως να φταίει και λιγότερο από όλους. Αν δε σ' έχουν μάθει από μικρό να σέβεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου, πώς να το τηρήσεις;
Οι γονείς του Παρφέ. Το λάθος τους, ίσως, ήταν που δεν παρατήρησαν αλλαγή στη διάθεση του γιου τους νωρίτερα, ώστε να ενημέρωναν τη διευθύντρια και να προλάβαιναν το μέγιστο κακό. Σ' αυτό το σημείο έχω να συμπληρώσω πως και εμείς ως γονείς είναι ανάγκη να λέμε στο παιδί μας να μας εμπιστεύεται τα πάντα, διαβεβαιώνοντάς το πώς δε θα υπάρξει τιμωρία από μέρους μας, αν μας πει τι συμβαίνει ή αν έχει πέσει θύμα εκφοβισμού. Χρειάζεται να μιλάμε και να συζητάμε με τα παιδιά μας, ώστε να αισθάνονται ασφάλεια και σε καμία περίπτωση ντροπή και να μας εμπιστεύονται τα πάντα.
Mε ποιον ήρωα της ιστορίας ταυτιστήκατε περισσότερο, μέσω και της διαδικασίας της εικονογράφησης; Ο βαθμός ταύτισης του εικονογράφου με τους χαρακτήρες της ιστορίας συμβάλλει θετικά στο αποτέλεσμα ή μπορεί ν’ αποτελέσει τροχοπέδη φαντασίας;
Δεν μπορώ να πω πως ταυτίστηκα με κάποιον 100%. Κάθε φορά έμπαινα στον χαρακτήρα που εικονογραφούσα, προσπαθώντας να βγάλω το συναίσθημα και να φανταστώ πως θα στεκόταν στο χώρο. Ίσως ο Μάκης να ήταν πιο κοντά σε μένα, καθώς όπως προείπα ήθελα να «μπω» στην ιστορία να βοηθήσω.
Είναι πολλοί οι παράγοντες που σκέφτεται ένας εικονογράφος. Από το πώς μπορεί να αισθάνεται ο ήρωας, πώς θα φαίνεται πιο απειλητικός ο «κακός» απέναντί του, τι απ' όλα αυτά τα συναισθήματα μπορούν ν' αποδοθούν με εκφράσεις προσώπων, στήσιμο χεριών, στήσιμο σώματος γενικά, τι περνάει ξεκάθαρα σαν νόημα και μπορούν να «διαβάσουν» τα παιδιά σε μια εικόνα.
Σε ποιο έργο της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε πρωταγωνιστήσει και γιατί;
Μα υπάρχουν τόσες ιστορίες που έχουμε ακούσει από μικροί, τόσα παραμύθια από τετραπέρατους παραμυθάδες, όπως οι αδερφοί Γκριμ, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και τόσοι ακόμη που ένα βιβλίο δε θα φτάσει να τους καταγράψουμε όλους! Με παραμύθια ζηλευτά που κάθε μικρό παιδί και κυριολεκτικά και στην ψυχή, έχει ονειρευτεί να πρωταγωνιστήσει.
Όταν ήμουν μικρή, ήθελα κι εγώ να ήμουν μια πριγκίπισσα σ' ένα κάστρο, όπως η Χιονάτη ή η Σταχτοπούτα, περιμένοντας το πριγκιπόπουλο…
Μεγάλη πια δεν έχω σταματήσει να ονειρεύομαι, να είμαι στον «γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες», του Ιούλιου Βερν και να ζω την περιπέτεια ενός φανταστικού ταξιδιού ή να συνοδεύω τον ονειροπόλο «Δον Κιχώτη» του Μιγκέλ Θερβάντες στις φοβερές του μάχες με τους ανεμόμυλους παρέα με τον πιστό του ιπποκόμο Σάντσο.
Τι όμορφο να μπορείς να ταξιδέψεις μ' ένα βιβλίο, ξεφεύγοντας λίγο απ' τα προβλήματα και τις σκοτούρες της πραγματικότητας!
Προπαραγγείλτε το παραμύθι κατά του Σχολικού Εκφοβισμού σε ειδική τιμή (8 €) και κερδίστε συλλεκτικά δώρα!!!
Πιο συγκεκριμένα:
Προπαραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, από Σήμερα και Μέχρι την Επίσημη Ημερομηνία Κυκλοφορίας του (1/7/19), στην Ειδική Τιμή των 8 € και κερδίστε αυτόματα:
Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα
Χειροποίητο δώρο-έκπληξη, διαφορετικό για αγόρια και κορίτσια, μαζί με αυτοκόλλητο
και τέλος,
Δωρεάν μεταφορικά έξοδα για όλο τον κόσμο!
Το βιβλίο και τα δώρα θα σας αποσταλούν αμέσως μετά την κυκλοφορία του Παρφέ, σε συλλεκτική συσκευασία!
Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή εξαρτάται πάντα από την εικόνα και τη φαντασία αυτού που τη βλέπει;
Μια εικόνα είναι πραγματικά χίλιες λέξεις. Αυτό που θες να περιγράψεις σε μια παράγραφο, μπορείς να το αποδώσεις στο χαρτί μ' ένα σκίτσο. Η εικόνα είναι αυτή που εξάπτει τη φαντασία και την οδηγεί ακόμη παραπέρα.
Τα παιδιά, τα οποία έχουν μεγαλύτερη φαντασία από τους μεγάλους, βλέπουν μια εικόνα και σκέφτονται άλλες δέκα. Όμως, δεν μπορούμε να πούμε πως οι ενήλικες δεν έχουν φαντασία. Μπορεί να μην την αφήνουν να τους κυριεύσει, καθώς είναι οι λογικοί και είναι υποχρεωμένοι να πατούν γερά στα πόδια τους. Είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής, όσο μεγαλώνουμε, να βλέπουμε πιο πρακτικά τα πράγματα μην αφήνοντας πάντα τον εαυτό μας να χαλαρώσει και να ξεχάσει ηλικία και θέση.
Η δύναμη της εικόνας είναι μεγάλη. Το βλέπουμε από τις διαφημίσεις στα ΜΜΕ, από τις συσκευασίες στα σούπερ μάρκετ, από έναν ξεχωριστό κλάδο οπτικής επικοινωνίας που μελετάται κι αναπτύσσεται σ' όλες τις σχολές που έχουν να κάνουν μ' επικοινωνία.
Ναι, η φαντασία κάθε ατόμου διαφέρει, αλλά όλοι την έχουν και καθένας θέλει ένα διαφορετικό ερέθισμα, προκειμένου να την χρησιμοποιήσει.
-«Φύλακας άγγελος» ο Στρατηγός Μανώλης Σφακιανάκης& η Κέλλυ Ιωάννου
-4 ψυχολόγοι «μπαίνουν» στην ιστορία & παίρνουν τη θέση ενός ήρωα
-Εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα & τη Γερμανία γράφουν δραστηριότητες δημιουργικής γραφής
& θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς
-7μελής all star team (μουσικοί, εκπαιδευτικοί, συγγραφείς, ηθοποιοί & θεατρολόγοι) αφηγείται την ιστορία στο Studio (Dare)
-Η τραγουδοποιός, Μιχαέλα Κυργιαφίνη, μας χαρίζει αποκλειστικά το μουσικό «Παιδί» της
-Η μουσικός, Βάσω Μιχαηλίδου, γράφει μουσική
με το ακορντεόν της!
-Extra Bonus: Δραματοποιημένος μονόλογος από τον ηθοποιό Δημήτρη Γιώτη
Γιατί θα προτείνατε ν’ αγοράσει το βιβλίο «Ο Παρφές», ένα παιδί, ένας γονέας, ένας εκπαιδευτικός κι ένας ψυχολόγος, εκτός από το γεγονός ότι... το έχετε εικονογραφήσει; Πώς θα το αξιολογούσατε με την οπτική του τρίτου παρατηρητή;
«Ο Παρφές» διηγείται μια επίκαιρη ιστορία, ασχολείται μ' ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της εποχής και καταφέρνει να «ταρακουνήσει» αυτόν που το διαβάζει. Αν είναι γονιός, να τον πονηρέψει σχετικά με τη συμπεριφορά του παιδιού του και να τον δραστηριοποιήσει να κάνει κάτι, αν είναι εκπαιδευτικός, να τον ευαισθητοποιήσει απέναντι στο ζήτημα και να ζητήσει ίσως και τη συνεργασία ψυχολόγου μέσα στο σχολικό πλαίσιο, αν είναι ψυχολόγος, ίσως τον παροτρύνει η ιστορία αυτή ν' αναλάβει κάποιες δράσεις για να προβλεφθούν αντίστοιχα περιστατικά. Ένα παιδί, πάλι, ίσως, βάλει τον εαυτό του στη θέση του Παρφέ και καταλάβει πόσο άδικη και πόσο σκληρή είναι μια τέτοια συμπεριφορά. Να μιλήσει στους φίλους του και να επηρεάσει θετικά την παρέα του.
Αποκλειστικό τραγούδι της Μιχαέλας Κυργιαφίνη!
Πώς θα προτείνατε να περάσει το καλοκαίρι του ο Παρφές και πώς θα θέλατε να το περάσετε εσείς σε μία ονειρική συνθήκη;
Για το καλοκαίρι του ο Παρφές θα ήταν ωραίο να πάρει κάποιους φίλους του και να τους ξεναγήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Βόρειο Πόλο. Να τους έδειχνε τα μέρη που σύχναζε, να τους γνώριζε στην παρέα του εκεί. Να έβλεπαν τα ξεχωριστά ζώα που αντέχουν σ' αυτές τις θερμοκρασίες και γιατί όχι να δοκίμαζαν μια μέρα να μείνουν σ' ένα ιγκλού.
Για δικές μου ονειρικές διακοπές, θα ήθελα να ταξίδευα σ' έναν πλανήτη που τα πάντα γύρω θα ήταν φτιαγμένα από μαλακά υλικά. Θα μπορούσες να κάνεις τραμπολίνο πάνω σ' έναν φούξια λόφο, θα έκοβες γλειφιτζούρια από τα δέντρα, όπου και να έπεφτες δε θα χτυπούσες, όλα θα ήταν πολύχρωμα κι ανάμεσα από τα ζελεδένια βουνά θα κυλούσε ένα ποτάμι μ' όλα τα χρώματα τ' ουράνιου τόξου. Ναι, ξέρω… πολύ κοριτσίστικο, αλλά κοριτσάκι είμαι!
Ποια ήταν η βασική πηγή έμπνευσής σας, όταν σχεδιάζατε στην παιδική/εφηβική σας ηλικία και ποια είναι η θεματική που απολαμβάνετε περισσότερο να σχεδιάζετε σήμερα ως ενήλικη;
Στην παιδική μου ηλικία ζωγράφιζα κυρίως πριγκίπισσες, κάστρα, άλογα (πάντα αγαπούσα πολύ τα άλογα) και όλα όσα μας διηγούνται τα παραμύθια…
Περνώντας στην εφηβεία, άρχισαν να με απασχολούν κοινωικά θέματα, όπως η φτώχεια κι ο πόλεμος. Επίσης, άρχισα να βλέπω κι έξω. Την ύπαιθρο, τη θάλασσα, τους ανθρώπους. Άρχισα να κάνω και διακοσμητικά σχέδια για τετράδια, τσάντες, κασετίνες. Εννοείται ότι άλογα δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω. Μάζευα φωτογραφίες τους προσπαθώντας να καταλάβω την κίνηση και την ανατομία τους. Τότε ανακάλυψα και κάτι βιβλία ζωγραφικής της αδερφής μου, που ασχολιόταν κι εκείνη και βάλθηκα να μάθω πώς σχεδιάζουμε το ανθρώπινο σώμα και το πρόσωπο. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο μπορώ να πω. Βέβαια, μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στη σχολή, κατάφερα να εξελίξω τις τεχνικές και τις δεξιότητές μου.
Τι απολαμβάνω περισσότερο να ζωγραφίζω; Μα φυσικά αυτό που μ' εκφράζει περισσότερο την προκειμένη στιγμή. Δεν πρόκειται να κάτσω μπροστά στον καμβά και να πω «τώρα τι θα ζωγραφίσουμε»; Μπορεί να έχω βγει βόλτα και ξαφνικά μπροστά μου να δω το πιο απίθανο τοπίο και να θέλω να το ζωγραφίσω. Τότε το απολαμβάνω. Μπορεί, ακόμη, να είμαι στενοχωρημένη και να μου έρθει στο μυαλό μια εικόνα που να θυμίζει μοναξιά, για παράδειγμα… μια παπαρούνα μόνη της μέσα σε στάχυα. Αυτό αν το ζωγραφίσω εκείνη την ώρα, πάλι, θα το απολαύσω, γιατί θα είναι αυτό που μ' εκφράζει εκείνη την ώρα. Μπορεί να αισθάνομαι τεράστια αγάπη και ζωγραφίζοντας ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι να μου δώσει μεγάλη χαρά. Αυτά για τη ζωγραφική.
Η εικονογράφηση παιδικών βιβλίων είναι κάτι άλλο. Πάντα απολαμβάνω οποιαδήποτε εικονογράφηση, γιατί δεν είναι κάτι που θα δημιουργήσω εγώ από το μηδέν, αλλά είναι η ιστορία του συγγραφέα που κάπως το έχει πλάσει στο μυαλό του. Εκείνος θα μου δώσει τα ερεθίσματα για να φτιάξω κάποια εικόνα στο μυαλό μου κι όταν καταφέρω ν' αποδώσω τα λόγια του στο χαρτί μου, με ικανοποιεί και μ' ευχαριστεί.
 |
| Εnglish eBook also available! |
Oι εικονογράφοι έχουν πρότυπα/είδωλα; Eσείς είχατε και αν ναι, πώς έχουν επηρεάσει τον τρόπο που σχεδιάζετε;
Σίγουρα έχουμε κάποια προτίμηση στο ύφος του σχεδίου μας. Όμως, πρόκειται για μια δουλειά που γίνεται σε συνεργασία με τον συγγραφέα. Αν ο ίδιος μου υποδείξει κάποιο ύφος που θέλει, θα το ακολουθήσω. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να υιοθετώ διάφορα στιλ χωρίς πρόβλημα. Θα μου πείτε, «δε θέλεις να έχεις ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό αναγνωρίσιμο τρόπο σχεδίου»; Θα σας απαντήσω πως θα μπορούσα να μείνω σ' ένα, αλλά υπάρχουν τόσοι τρόποι να εκφραστείς και να αποδώσεις μια ιστορία!
Σε μια ιστορία μπορεί να ταιριάζει το αέρινο και η διαφάνεια της ακουαρέλας, σ' άλλο ο συνδυασμός τέμπερας με ξυλομπογιά, ακόμη και το κολάζ με ζωγραφικά στοιχεία. Γιατί να περιοριστούμε; Ναι, μου αρέσει η τεχνοτροπία του Αρ Νουβό, καλλιτέχνη Γκουστάφ Κλιμτ, οι μελέτες στ' άλογα του Αναγεννησιακού Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αλλά μου αρέσει και ο εξπρεσιονιστής Βαν Γκογκ με τις εκφραστικές γεμάτες κίνηση πινελιές.
Ποιο εκτιμάτε ότι θα είναι το μέλλον του εικονογράφου τα επόμενα χρόνια; Ποιος είναι ο βαθμός αναγνώρισης και αποδοχής του έργου του στην εποχή μας και δη στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης;
Όπως σ' όλα τα επαγγέλματα έτσι και στο δικό μας, έχει εισβάλει η τεχνολογία. Ο σχεδιασμός πολλές φορές, πλέον, γίνεται με ηλεκτρονικά μέσα και εμπλουτίζει online βιβλία. Οι ήρωές μας με ειδικά προγράμματα αποκτούν κίνηση και τα e-books στολίζουν ράφια ηλεκτρονικών βιβλιοπωλείων. Γίνονται διαδραστικά και μ' ένα κλικ μπορείς να εμφανίσεις μπροστά σου ότι άλλες πληροφορίες επιθυμείς. Οι ήρωές μας αποκτούν φωνή και κίνηση.
Από τη στιγμή που εμείς, ως εικονογράφοι, φροντίζουμε να μη μένουν στάσιμες οι γνώσεις μας πάνω στο αντικείμενό μας, πρόβλημα δεν υπάρχει. Από τη στιγμή, μάλιστα, που αγαπάμε αυτό που κάνουμε, δε θα τ' αφήσουμε για να μη μας αφήσει…
Αποδοχή του έργου μας υπάρχει. Ίσα ίσα η κρίση μας κάνει πιο χρήσιμους, ειδικά τους γελοιογράφους και όσους σατυρίζουν τις καταστάσεις με τα σκίτσα τους. Η εικονογράφηση σε βιβλία και περιοδικά διασκεδάζει τους ανθρώπους, που θέλουν να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινότητα. Η εικονογράφηση σε καταναλωτικά προϊόντα, πάλι, έχοντας την τεχνολογία να παίζει μεγαλύτερο ρόλο σ' αυτόν τον τομέα, είναι επιτακτική, καθώς οι συσκευασίες είναι άπειρες. Στην Ελλάδα της κρίσης, οι ανάγκες δεν έχουν μειωθεί, αλλά έχουν μειωθεί οι αποδοχές. Άλλωστε, ποιος είναι αυτός ο τομέας που έμεινε αλώβητος από την οικονομική κρίση στο θέμα των αμοιβών; Όταν, όμως, κάτι το αγαπάς πραγματικά, αυτός δε θα είναι ο λόγος να σταματήσεις να το εξασκείς.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
oparfes@gmail.com
Μπορείτε να δείτε το 6σέλιδο
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ σε μορφή Pdf!
Πόσο μαγικός είναι, αλήθεια, ο κόσμος των χρωμάτων και των εικόνων από μέσα και πώς συνδέεται με την παιδική ηλικία των δημιουργών;
Δεν μπορώ να μιλήσω για τα βιώματα άλλων δημιουργών. Μπορώ, όμως, να σας πω, πως εμένα από μικρή ηλικία μου άρεσε να ζωγραφίζω και ν' αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε χαρτί κι όχι απαραίτητα με χρωματιστά μολύβια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, επειδή ο πατέρας μου ήξερε πόσο μου αρέσει, μου είχε φέρει ρολά χοντρά χαρτί που μπορούσες να σχεδιάσεις πάνω τους σε τρία και τέσσερα μέτρα. Τ' άπλωνα στη βεράντα κι έφτιαχνα ολόκληρες πολιτείες κι αυτές μόνο μ' ένα μολύβι. Ούτε καν χρώμα. Το μαγικό για μένα βρισκόταν στο σχέδιο κι όπως σχεδίαζα, έπλαθα ιστορίες στο μυαλό μου. Άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο και μέχρι και διαλόγους δυνατά έκανα με τις φιγούρες που ζωγράφιζα. Η κλίση μου ήταν εκεί. Όπως, κάποιο άλλο παιδί μπορεί να έχει στο μυαλό του ολόκληρες μουσικές συνθέσεις. Αυτό να είναι μαγεία για εκείνο.
Ήμουν από τα τυχερά παιδιά και είχα μια καλή, χαρούμενη παιδική ηλικία. Είχα γονείς που μ' αγαπούσαν και μου το έδειχναν. Η αγάπη είναι το παν. Μέσα σ' αυτήν μπορεί ένα παιδί ν' «ανθίσει». Αυτή την αγάπη θέλω να δώσω και στον γιο μου, ώστε να βρει τη δική του μαγεία στη ζωή.
Aν η συγγραφέας του Παρφέ σας ρωτούσε να της προτείνετε μια υποθετική συνέχεια για το δεύτερο μέρος της ιστορίας του, ποια θα ήταν η εξέλιξη και η ανατροπή;
Εφόσον στην πρώτη ιστορία παρουσιάστηκε το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού, μήπως θα ήταν σκόπιμο να ήταν μια σειρά βιβλίων που παρουσιάζουν άλλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής;
Εφόσον ο Παρφές είναι από βόρεια, μήπως να θιγόταν το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων; Εκεί να οργάνωνε μια εκστρατεία ο Παρφές σ' όλα τα σχολεία για ενημέρωση και αντιμετώπιση; Να παρουσιάζονταν όλες οι λάθος ενέργειες που ακολουθούμε, τα συμφέροντα που θίγονται και πως τελικά μόνο αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, μικροί μεγάλοι, όχι μόνο ηλικιακά αλλά και λόγω θέσης, μόνο τότε θα τα καταφέρουμε.
Ναι, μου φαίνεται πως μια τέτοια συνέχεια θα ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα.
Αν μπαίνατε, μ’ ένα μαγικό τρόπο, στην ιστορία, ποιο πρόσωπο δε θα θέλατε να είστε και για ποιο λόγο;
Δε θα ήθελα να είμαι ο Παρφές, γιατί πραγματικά αισθάνθηκα πόσο υπέφερε. Ένιωσα τον πόνο, την απόγνωση και τη απογοήτευσή του. Δε θ' άντεχα τέτοια μεταχείριση.
Έχω ένα «κακό». Πάντα «μπαίνω» στη θέση του άλλου και στην πραγματική ζωή. Είμαι υπέρ αυτού που μου δίδαξαν οι γονείς μου: «Μην κάνεις στον άλλο αυτό που δε θες να σου κάνουν. Σ' όλους να φέρεσαι με σεβασμό και μην υποτιμήσεις ποτέ κανέναν». Το έχω εφαρμόσει στη ζωή μου και θέλω να το περάσω και στον γιο μου, γιατί σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Πώς φαντάζεστε την τελική έντυπη αποτύπωση του Παρφέ σε βιβλίο και ποιο θα ήταν το πρώτο πρόσωπο που θα θέλατε να το χαρίσετε;
Φαντάζομαι ότι θα πάρω στα χέρια μου μια εξαιρετική και πολύ προσεγμένη δουλειά, με εικόνες που δένουν με το κείμενο και βοηθάνε στη ροή της ιστορίας. Κάθε σελίδα θα σε προκαλεί να πας στην επόμενη και το τέλος θα οδηγεί στην εξιλέωση.
Το πρώτο άτομο στο οποίο θα το χάριζα, θα ήταν μια πολύ καλή μου φίλη, που τα παιδιά μας είναι συμμαθητές κι εκείνη είχε αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα με το παιδί της στο δημοτικό. Ευτυχώς πρόκειται για μια εξαιρετική μαμά, που το αντιλήφθηκε γρήγορα και το αντιμετώπισε.
«Ο Παρφές» εύχομαι ν' αποτελέσει κίνητρο για γονείς, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και παιδιά να ψάξουμε να βρούμε πάλι τις ευαισθησίες μας και να μας ωθήσει να μη μένουμε αμέτοχοι απέναντι σ' ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Είμαι σίγουρη πως θα πετύχει τον στόχο του!
Ευχαριστώ τη συγγραφέα Σοφιάννα Παϊδούση, που μ' εμπιστεύτηκε να εικονογραφήσω μια τόσο επίκαιρη και σοβαρή ιστορία και μ' έκανε μέλος της ομάδας της.
Εύχομαι το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο και ν' αγγίξει τις καρδιές όλων μας!
Η Πηνελόπη Λάζαρη είναι Art & Creative Director, εικονογράφος και ζωγράφος. Αποφοίτησε από τη σχολή Vacalo Art & Design College το 1997 και έκτοτε παθιάζεται με τη δουλειά της, λατρεύοντας την εξέλιξη κι ακολουθώντας τους ρυθμούς της εποχής.
Με φαντασία και δημιουργικότητα, αποτυπώνει μια εικόνα σ’ ένα κομμάτι χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή ή σ’ έναν καμβά. Έχει σχεδιάσει και αναπτύξει λογότυπα, εταιρικές ταυτότητες, advertorials, διαφημίσεις, site layout και βέβαια layout περιοδικών, καθώς εργάζεται και στο περιοδικό AutoΤρίτη.
Η εικονογράφηση παραμένει η μεγάλη της αγάπη, καθώς μέσα απ’ το σχέδιο, τα χρώματα και τα δυναμικά σχήματα, δίνει πνοή σε ό, τι ονειρεύεται σε μια περιπέτεια καρδιάς και μυαλού!
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες
με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.