Γιάννης Ζουγανέλης: "Δε δίνουμε λόγο στα παιδιά, γιατί νομίζουμε ότι έχουμε καλύτερο εμείς. Τίποτα δεν έχουμε καλύτερο"

Ο πολυτάλαντος Γιάννης Ζουγανέλης "γιορτάζει" τα διακόσια χρόνια... ελληνικής ασυναρτησίας και το Fairytales, ανάβει τα κεράκια της πολύχρωμης τούρτας, με... ζαχαροπλάστη τον Nίκο Κολίτση κι αποκλειστική μουσική υπόκρουση, για πρώτη φορά, τα υπέροχα αγαπημένα "Παραμυθοτράγουδα", από το μακρινό 1996, που ανασύρουν    μνήμες, συναισθήματα, στίχους Ελλήνων ποιητών και μουσικές του ιδίου, μαζί με τη φωνή της κορούλας του, Ελεονώρας Ζουγανέλη! 
Το ζωντανό θέατρο, ο σύγχρονος Έλληνας, η υποτιμημένη πατρίδα, οι εξαιρέσεις της ζωής, η βουβή λογική, η ευθύνη, "μπλέκονται" θεατρικά, μουσικά και ποιητικά με το ποταμάκι, τον σκύλο, το παιδί, τη σάλπιγγα, το καρότο, την αγκινάρα, το κοριτσάκι, το φεγγαράκι, το θάμα, τον παπαγάλο και τα παιχνίδια, σ' ένα πρωτόγνωρο concept αποκλειστικής συνέντευξης... εγκυκλοπαίδειας, για μικρούς και μεγάλους, γιατί... "να πάει η σάλπιγγα στον ουρανό, ν' ακουστούν τα παιδιά σαν να είναι μια βροχή, για να ποτίσει τα άμυαλα κεφάλια των μεγαλύτερων..." Αμήν και πότε...
Αποκλειστική συνέντευξη του Γιάννη Ζουγανέλη στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκου Κολίτση


Τα Παραμυθοτράγουδα είναι ένας δίσκος με μελοποιημένα ποιήματα Ελλήνων ποιητών: Διονύσιος Σολωμός, Γιάννης Ρίτσος, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Γεώργιος Δροσίνης, Τέλος Άγρας, Νικηφόρος Βρεττάκος, Μιχάλης Ανθής, Βασίλης Ρώτας, Φρόσω Χαϊτογλου, Θόδωρος Γκόνης. Τη μελοποίηση και ενορχήστρωση έκανε ο Γιάννης Ζουγανέλης ενώ στο τραγούδι βρίσκεται ο ίδιος η 13χρονη τότε Ελεωνόρα Ζουγανέλη (1996) και η παιδική χορωδία του 9ου δημοτικού σχολειού Κορυδαλλού. Κυκλοφόρησε σε cd το 1996 από την Εros Music.

Η Ελεωνόρα συμμετείχε σ' αυτόν τον δίσκο, τραγουδώντας «Το καρότο και η αγκινάρα», μαζί με τον Γιάννη Ζουγανέλη και «Τα παιχνίδια» και τα δυο σε μουσική του Ζουγανέλη και στίχους του Μιχάλη Ανθή.

"Ο σύγχρονος Έλληνας έχει συνηθίσει να ρίχνει τις ευθύνες για ό,τι κακό συμβαίνει σ’ οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό του"

HAPPY BIRTHDAY EΛΛΑΣ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑΣ

«Κάθε φορά που ένας ποιητής, ένας ιεροκήρυκας, αρχηγός, ένας μάγος, ξεστομίζει ασυναρτησίες, η ανθρωπότητα ξοδεύει αιώνες αποκρυπτογραφώντας το μήνυμα (Ουμπέρτο Έκο, Ιταλός συγγραφέας) Ποιες είναι οι μεγαλύτερες ασυναρτησίες του σύγχρονου Έλληνα και πόσους αιώνες θα κάνει η ανθρωπότητα να αποκρυπτογραφήσει το μήνυμά τους;

Ο σύγχρονος Έλληνας έχει συνηθίσει να ρίχνει τις ευθύνες για ό,τι κακό συμβαίνει σ’ οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό του. Έχει αποποιηθεί τις ευθύνες που αφορούν στις επιλογές του, τις επιλογές της παρέας, της ιδεολογίας του, της κυβερνητικής, ποιος τον εξουσιάζει δηλαδή και με ποιον τρόπο, τις επιλογές του να θυμάται τι να κρατήσει και τι να πράξει για να προχωρήσει θετικά. 
Επίσης, ο Έλληνας έχει έναν χαρακτήρα να υποτιμά την έννοια της πατρίδας, που για μένα είναι αυτό το ιδιαίτερο που σε κάνει διαφορετικό και σε βγάζει από την ανωνυμία όλου του υπόλοιπου κόσμου. 
Όλ' αυτά είναι ασυναρτησίες κι εγώ αυτό «γιορτάζω», τις ασυναρτησίες που μας πάνε πάρα πολύ πίσω σ’ αυτά τα 200 χρόνια που θα γιορταστεί η «Εθνική Παλιγγενεσία». Ωραία είναι η «Εθνική Παλιγγενεσία», υπήρχαν τραγουδιστές, υπάρχουν άνθρωποι της καθημερινότητας, αλλά η ασυναρτησία είναι αυτή που μας επηρέασε να την ονομάσουμε έτσι.

Υφίστανται διαφορές και ομοιότητες ανάμεσα στο «ζωντανό θέατρο», με την έννοια της διάδρασης, που οραματίζεστε και θέλετε να υπηρετείτε στην παράσταση, με την επιθεώρηση και τα παράγωγά της;

Υπάρχουν  τεράστιες διαστάσεις, αρχικά στην έκφραση των ανθρώπων. Για να μιλήσω για τη συγκεκριμένη παράσταση που ήθελα να πραγματοποιήσω, το ζωντανό θέατρο είναι ένα θέατρο που εναλλάσσεται στην καθημερινότητα,  ανάλογα με τις στάσεις των αποδεκτών. 

Δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ πάντως, γιατί οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί που ήρθαν, στην πλειοψηφία τους, δε θέλουν να τοποθετούνται. Η ζωή, όμως, δεν προχωράει με τους πολλούς, πορεύεται με τις εξαιρέσεις,  που είχαν λόγο και στόχο. 

Φέρνω μια σκηνική προσωπικότητα και ξεπερνώ την υποκριτική, όχι ως διάσταση, την ξεπερνώ για να έρθω πιο κοντά στην καθημερινότητα και στον θεατή. 
Στόχος μου είναι να μπορώ να τον κάνω στοιχείο της παράστασης. Οι τέχνες υπάρχουν, άλλωστε, για ν' ανεβάζουν τη διάσταση της ζωής και το ζωντανό θέατρο βοηθάει πάρα πολύ σ' αυτή την κατεύθυνση.

"Οι τέχνες υπάρχουν για ν' ανεβάζουν τη διάσταση της ζωής και το ζωντανό θέατρο βοηθάει πάρα πολύ σ' αυτή την κατεύθυνση"

Aπό τον Οκτώβριο μέχρι σήμερα, τι έχετε αποκομίσει από την παράσταση; Oι θεατές νιώθουν περισσότερο ότι ευθύνονται οι ίδιοι για την προσωπική τους κατάσταση και τη χώρα στην οποία ζουν ή αρέσκονται περισσότερο να ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους, εντός κι εκτός του σπιτιού και της πατρίδας τους;

Με πολλή αγάπη και σεβασμό για τους ανθρώπους που μας έχουν επιλέξει φέτος, ένα ελάχιστο ποσοστό αντιλαμβάνεται τις ευθύνες του και τη στασιμότητα της ζωής, εκτιμώ ένα 5%. Υπάρχει όμως και η βουβή λογική, υπάρχουν άνθρωποι που δεν τοποθετούνται. Αναφέρομαι στον καθένα που έχει αποκοπεί ή αποσπαστεί -συνειδητά πάντα- από  την ματαιόδοξη αντίληψη των φώτων, της προσωπικότητας, της προβολής της προσωπικότητας, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. 
Θέλω ο αποδέκτης-θεατής να έχει στον νου του να πάρει στις αποσκευές του κάτι που θα τον βοηθάει στη ζωή.  Όπως και σε μια ωραία παρέα ανταλλάσσονται πράγματα κι απόψεις, που όταν γίνονται καταστάσεις, τότε κάτι μένει…. Αν δε μένει τίποτα, χάνεται απ΄ τη μνήμη για πάντα.
Παρ' όλα αυτά είμαι πεπεισμένος ότι έχω κάνει μέσα μου μια αναζήτηση, ένα ψάξιμο, που έχω κάνει λάθος και τον θεατή τον κρίνω ανάλογα και με τον τρόπο της παρουσίας του. Εμείς το χρέος μας το κάναμε. Τον τσιγκλήσαμε τον θεατή, για να έχει συμμετοχή, για να έχει αγάπη σ’ αυτό που συμβαίνει στην καθημερινότητα και βέβαια η ευθύνη είναι μεγάλο πράγμα. Η ευθύνη ξεκινά από τη σχέση των ανθρώπων, από την αντίληψη για την συμπεριφορά που έχουν μέσα στην οικογένεια και μετά στην κοινωνία. Τι κάνεις για να βελτιωθεί η καθημερινότητα, όχι η προσωπική, η ατομική, τι κάνεις για το σύνολο ως προσωπικότητα κι όχι ως μάζα. 
Γι’ αυτό κι απευθύνομαι -και το έχω πει πολλές φορές και μερικές φορές έχω παρεξηγηθεί από ανθρώπους που δεν μπορούν ν΄ αντιληφθούν τη διάσταση της φιλοσοφίας και της κοινωνίας-, στον έναν και στην καθεμία προσωπικά και ξεχωριστά. Η στάση μου νομίζω ότι έχει γίνει αντιληπτή. Το μέλλον θα δείξει, γιατί η ζωή είναι πάντα μπροστά!  

                                     

                                         Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση

Ηλικία: από 4 ετών

Σελίδες: 80

Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color

Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019

Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα: 

• Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
• Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας  (αξίας 1 €)
• Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα

"Το κάθε ζωάκι, ο κάθε οργανισμός του Θεού, λειτουργεί τελείως διαφορετικά, γι’ αυτό και ως άνθρωπος πιστεύω στη μοναδικότητα των πάντων, των ανθρώπων, όλων... " 

Το ποταμάκι

Ποίηση: Ζαχαρίας Παπαντωνίου 
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, 
Ελεονώρα Ζουγανέλη & χορωδία

Aν είσαστε ποταμάκι, πού θα θέλατε να κυλάτε; Αν ήταν η μαμά σας μπόρα, πώς θα ήταν η ζωή σας; Αν συναντούσατε τον παππού σας, που είναι σύννεφο στον ουρανό, τι θα σας έλεγε σήμερα; Πώς κατεβήκατε τελικά στη χώρα;

Αν ήμουν ποταμάκι, θα ήθελα να κυλάω σ’ αυτή την όμορφη μας χώρα, θα ήθελα να είχα μάτια, όχι μόνο για να βλέπω τον εαυτό μου, αλλά και τις αντιδράσεις των ανθρώπων και για το περιβάλλον το οποίο εναλλάσσεται σ' αυτή την πανέμορφη χώρα που τόσο υποτιμούμε. Κάθε δέκα χιλιόμετρα αλλάζει τελείως το περιβάλλον της, ο κόσμος της, η φύση της. 

Αν ήταν μπόρα η μαμά μου, θα ήμουνα εκτεθειμένος σ’ αυτήν!

Ο παππούς μου θα μου έλεγε "Πόσο δίκιο είχα σε πολλά  πράγματα που σου έλεγα και δεν τα εφάρμοζες"!

Πατάω, πάντως, γερά στη γη για ν' απογειώνομαι, οπότε προσγειώνομαι κι απογειώνομαι.

Βόλτα πάω με τον σκύλο

Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης – 
Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, 
Ελεονώρα Ζουγανέλη, Χορωδία

Πότε πήγατε τελευταία φορά βόλτα μ’ ένα σκύλο; Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Aν είχατε σκύλο, πού θα θέλατε να μπορούσατε να τον πάτε βόλτα;

Από μικρό παιδί είχα σκυλιά στο σπίτι. Σκεφτείτε ότι με ακολουθούσε ένα γατί που είχα στην παιδική μου ηλικία, όταν πήγαινα σχολείο κι επέστρεφα, ενώ περνούσε τη λεωφόρο και φοβόμουνα. Σκεφτείτε τι έχω ζήσει με το γατί, γιατί τα σκυλιά είναι πιο εύκολα στους δρόμους. Μ' άφηνε στο σχολείο, χάλαγε τον κόσμο κι επέστρεφε σας διαβεβαιώ, ενώ περνούσε και τη λεωφόρο Αχαρνών κι επέστρεφε, αφού πήγαινα εγώ στο σχολείο. 
Γενικά, η τελευταία φορά που πήγα βόλτα ήταν πριν δύο χρόνια περίπου με τον σκύλο μου, τον Ρέι, ο οποίος πέθανε τώρα. Τον πήγαινα βόλτα χωρίς ποτέ μου να κρατάω λουρί, θεωρώντας ότι ποτέ δε θα φύγει από κοντά μου. Όταν έγραφα το τραγούδι «Πάω βόλτα με τον σκύλο» έμενα στα Πατήσια. Γενικά δε θα ‘θελα να τον πάω στην πόλη. Θέλω να τον αφήνω στην ύπαιθρο, να τον βλέπω να τρέχει, να έρχεται, να τον χαίρομαι στα μέρη που τον πήγαινα, όπως στην Πεντέλη, για παράδειγμα.

"Έρωτας είναι το πώς βλέπεις τη ζωή και τι παίρνεις μέσα σου, τι βάζεις στην ψυχή σου και τι μεταδίδεις στον άλλον"

Το πιο μεγάλο

Ποίηση: Βασίλης Ρώτας 
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, χορωδία

Aν ρωτούσατε ένα σκαθάρι, ένα τριζόνι κι ένα τσιμπούρι, ποιο απ’ όλα είναι πιο μεγάλο, το κουκουνάρι, το πεπόνι ή το γαϊδούρι, τι θα σας απαντούσαν και γιατί;

Δύσκολη ερώτηση! Ακόμα και τα ζωάκια και τα έντομα, έχω παρατηρήσει ότι λειτουργούν τελείως διαφορετικά. Το κάθε ζωάκι, ο κάθε οργανισμός του Θεού, λειτουργεί τελείως διαφορετικά, γι’ αυτό και ως άνθρωπος πιστεύω στη μοναδικότητα των πάντων, των ανθρώπων, όλων...  
Είναι μοναδικά και διαφορετικά, όπως βλέπουν τον κόσμο. Δεν μπορούμε να τον δούμε εμείς με τα δικά μας μάτια και δεν μπορούμε να τον αντιληφθούμε. Η φαντασία του κάθε ανθρώπου είναι αυτή που μπορεί να τα ορίσει. Οπότε, δε θα μπω στην παγίδα να υποκαταστήσω τη δική τους οπτική.

Το παιδί με τη σάλπιγγα

Ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος 
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεονώρα Ζουγανέλη

Αν μπορούσε ν’ ακουστεί το παιδί με τη σάλπιγγα, σε ποιον θα του δίνατε την ψυχή σας να την πάει ως την άκρη του κόσμου, να την κάνει αστέρι κι αγάπη τα Χριστούγεννα;

Ο ίδιος ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε έρθει σε μια παιδική παράσταση, που είχα  κάνει στο νηπιαγωγείο της κ. Γιαλουράκη, που εργαζόμουν ως δάσκαλος. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τα παιδιά και ήταν πολύ κοντά τους σαν σκέψη. Τον μελετώ ακόμα. 
"Το παιδί με τη σάλπιγγα" είναι ένα ποίημα εξαιρετικό. Είναι η ανάγκη των άφθαρτων, αθώων, μικρών ψυχών των παιδιών, ν' ακουστούν, να μπουν στη διάσταση της ουσίας, να πάρουν τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία. 

Παλιότερα έκανα μια εκπομπή στην ΕΡΤ με τίτλο «Ο λόγος», που έλεγα να δοθεί ο λόγος στα παιδιά. Δε δίνουμε λόγο στα παιδιά, γιατί νομίζουμε ότι έχουμε καλύτερο εμείς. Τίποτα δεν έχουμε καλύτερο. Εμείς έχουμε «φθαρεί» μέσα στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, διότι δεν την εξελίσσουμε, την πάμε πίσω. 
Τα παιδιά γεννιούνται και μέσα στη διαδικασία του DNA τους, μέσα στη ζωή, στη σκέψη τους, υπάρχει άφθαρτο υλικό, οπότε η σάλπιγγα θα ήθελα να πάει στον ουρανό, ν' ακουστούν σαν να είναι μια βροχή, να μπορεί να ποτίσει τα άμυαλα κεφάλια των μεγαλύτερων, κυρίως των εξουσιαζόντων που παίρνουν την εξουσία, για να αισθανθούν κοινωνικά ανώτεροι. 
Ενώ υπουργός σημαίνει υπό του έργου, πρώτος υπηρέτης, πρωθυπουργός πρώτος υπηρέτης, υπό του έργου, υπηρέτης  υπουργός. Θα ήθελα να πάει σ’ όλους αυτούς που εξουσιάζουν, με τον τρόπο τους, την ανθρωπότητα, μέσα στη φαυλοκρατία, με τσαμπουκά και ψευτομαγκιές, σχετικά με την κυκλοφορία στους δρόμους, τα σκουπίδια, την αυθαιρεσία...

"Η ζωή δεν προχωράει με τους πολλούς, πορεύεται με τις εξαιρέσεις,  που είχαν λόγο και στόχο" 

Το καρότο και η αγκινάρα

Ποίηση: Μιχάλης Άνθης  
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, 
Ελεονώρα Ζουγανέλη & χορωδία

Πείτε μας, επιτέλους, τι κάνουν σήμερα το καρότο, η αγκινάρα και τα εφτά καροτοαγκιναράκια; (από το ομορφότερο ελληνικό παιδικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ)

Έχουν μεγαλώσει. Είναι περίπου είκοσι χρονών, μερικά έχουν κάνει κι άλλα παιδιά. Προσπαθούν ν' αγαπηθούν μεταξύ τους, να έχουν ερωτική ματιά στη ζωή, γιατί τα έχουμε μπερδέψει. Πολλές φορές ερωτική ματιά δεν είναι μόνη σεξουαλική σχέση. 

Έρωτας είναι το πώς βλέπεις τη ζωή και τι παίρνεις μέσα σου, τι βάζεις στην ψυχή σου και τι μεταδίδεις στον άλλον, οπότε είναι σ' αυτή τη διαδικασία. Έχουν κάνει και μια οργάνωση «εμπρός για την αγάπη και τον έρωτα» και βαδίζουν…

Κοριτσάκι μου

Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος 
Μουσική – ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης

Φέρατε στο κοριτσάκι σας, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τα φαναράκια των κρίνων για να φέγγουν στον ύπνο της, ένα περιβολάκι ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό της; Tι της χρωστάτε ακόμη; Aρκούν τα δυο πεδιλάκια από ουρανό για να μεγαλώσει;

Εγώ έχω κάνει μεγάλο κόπο και προσπάθησα πολύ για να συμβεί αυτό. Δε σημαίνει αυτό ότι εγώ έχω αποτύχει και λέω ναι. 
Της χρωστάω της κόρης μου καθημερινότητα, στιγμές απ’ τη ζωή μου, ποίηση, δηλαδή, ποιώ=δημιουργώ. Της χρωστάω ακόμα να την επαναφέρω, αν εκτροχιάζεται από την αντίληψη την παγκόσμια, τη συμπαντική της διαχρονικότητας, γιατί η διαχρονικότητα είναι συμπαντική έννοια. Της χρωστάω να της υπενθυμίζω και της χρωστάω να μου θυμίζει ότι χρειάζεται εξέλιξη. 

Βεβαίως, η ποσότητα είναι πολύ σχετική. Στη ζωή, το θέμα είναι πόσο μέσα στις ποσότητες υπάρχουν ποιότητες.

"Αν ήμουν ποταμάκι, θα ήθελα να κυλάω σ’ αυτή την όμορφη μας χώρα, θα ήθελα να είχα μάτια, όχι μόνο για να βλέπω τον εαυτό μου, αλλά και τις αντιδράσεις των ανθρώπων"

Το φεγγαράκι

Ποίηση: Τέλλος Άγρας  
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Αν είσαστε φεγγαράκι αληθινό, πού θα θέλατε να φέξετε στο ελληνικό θέατρο για παιδιά και ενήλικες και γιατί;

Θα ήθελα το θέατρο να φέγγει περισσότερο, για να μπορεί να προσελκύσει τον κόσμο κι όταν εννοώ να φέγγει, εννοώ ν' αποπνέει φως και φως που να έχει σχέση με τη λάμψη. 

Θα ήθελα το θέατρο να σκέφτεται ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που ορίζει, θεραπεύει, εξελίσσει τη ζωή, τα έχει όλα μέσα. Θα ‘θελα να σταματήσει ο κόσμος να μιλά για παιδικό θέατρο, να μπει στους σωστούς όρους, όπως θέατρο για παιδιά. 

Θα ήθελα να καταλάβει ο κόσμος ότι υπάρχει κι ένα μεγάλο ποσοστό αναπήρων, που έχουν την ανάγκη της ψυχαγωγίας, της διασκέδασης. Γι' αυτό χρειάζεται ν' ανοίξουν οι πόρτες διάπλατα στα θέατρα και να είναι προσβάσιμα, γιατί δεν είναι προσβάσιμα. Μάχομαι, προσπαθώ συνεχώς κι ενεργώ για να συμβεί αυτό, αλλά δεν τα έχω καταφέρει, γιατί είμαστε πάρα πολύ πίσω δυστυχώς.

Θέλω να λάμψει το φεγγάρι στα μυαλά των ανθρώπων και των δημιουργών για ν' αναγεννηθούμε και να μπορούμε να εκφράσουμε το σήμερα, έτσι που το σήμερα να πάει στο μέλλον. 
Θέλω να συμβαίνει αυτός ο αέναος συνεχής κύκλος, δηλαδή να καταγράφουμε την εικόνα μας για να πάει δυναμικά στο μέλλον κι όσο πιο δυναμικά πάει στο μέλλον το παρελθόν, τόσο πιο μέλλον υπάρχει. Γι’ αυτό πιστεύω πάρα πολύ στα παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον, σ’ αυτά θα παραδώσουμε και με τη σειρά τους κι αυτά θα το κάνουν στους επόμενους.

Θάμα

Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης  
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, χορωδία

Mια φλούδα ξεκόλλησε απ’ του πεύκου τον κορμό, δεν έπεσε κι έγινε πεταλούδα. Αν, μ’ έναν μαγικό τρόπο, μπορούσατε να κάνετε ένα αντίστοιχο θαύμα στον εαυτό σας, προσωπικά κι επαγγελματικά αλλά και στο θέατρο και στη χώρα, ποιο θα ήταν και για ποιο λόγο;

Θα ήθελα όλοι μας να παλεύουμε να ισορροπήσουμε στο καλό, αποσπώντας πράγματα από το κακό. Θα ήθελα να φύγει, δηλαδή, το κακό και να γίνει μια ωραία πεταλούδα. Να μπορεί ακόμα και το κακό φεύγοντας να μη δημιουργεί κακό σε κανέναν. 

Θα ήθελα να φύγω από το οτιδήποτε με κάνει συμπλεγματικό. Θα ήθελα να μπω στη διαδικασία της ησυχίας μέσα μου και προς τα έξω μου κι αυτό εύχομαι και για τους πολλούς ανθρώπους: αλληλεγγύη, κατανόηση και ενσυναίσθηση, να μπαίνουν, δηλαδή, στη θέση του άλλου και να τον κατανοήσουν. Έτσι, όλα τα κακά θα φεύγουν, θα γίνονται από φλούδες πεταλούδες και θα μένει το καλό το οποίο θα ισορροπεί πολύ πιο ουσιωδέστερα. 

"Θέλω ο αποδέκτης-θεατής να έχει στον νου του να πάρει στις αποσκευές του κάτι που θα τον βοηθάει στη ζωή"

Ο παπαγάλος

Ποίηση: Ζαχαρίας Παπαντωνίου 
Μουσική – ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης

Όταν σκέφτεστε τον... διαβασμένο και σοφό «Παπαγάλο» και το «Καλησπέρα» του, ποιος/ποια σας έρχεται αυτόματα στο μυαλό;

Μου έρχονται πάρα πολλοί, όπως οι Έλληνες σοφοί, γιατί έχουν προσδώσει σ' όλο τον κόσμο τεράστιες αξίες. Ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Ισοκράτης, ο Σόλων, μου έρχονται σύγχρονοι, ο Καστοριάδης, ο Γιανναράς... Μου έρχονται άνθρωποι, δηλαδή, που έχουν συμβάλει για να μπορούμε να είμαστε πνευματικά ανώτεροι. 
Ενδεικτικά, σας ανέφερα ορισμένους και συνεχίζω με τον Ράμφο, τον Γιάννη Ξανθούλη, οποίος έχει μια άλλη μορφή σοφίας, που εκφράζεται μέσα από τα εξαιρετικά βιβλία του, στο συναίσθημα, στη σκέψη, στο πνεύμα, στην καθαρότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα από την ηθογραφία της Ελλάδας, τη διαφορετικότητα από την Κρήτη, τα ήθη, τα έθιμα και τους ανθρώπους...

Τα παιχνίδια

Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης  
Ερμηνεία: Ελεονώρα Ζουγανέλη

Ποια ήταν τ’ αγαπημένα σας παιχνίδια, όταν είσαστε παιδί; Στρατιωτάκια, αμαξάκια κι ένα κάρο ζώα άλλα πιο μικρά και πιο μεγάλα, ήταν ανάμεσα σ’ αυτά;

Αγαπούσα πολύ τα παιχνίδια. Μου άρεσαν πάντα τα παιχνίδια που έπαιζα μαζί με φίλους. Είχαμε γκαζάκια, παίζαμε στις αλάνες με τους βώλους, αγαπούσα πάρα πολύ τα παιχνίδια στη θάλασσα και τ' αθλητικά παιχνίδια. 

Όταν βρισκόμουν με παρέα, είχα ανάγκη την παρουσία του άλλου σε οτιδήποτε γινόταν, ακόμα κι όταν έπαιζα επιτραπέζια, δηλαδή Μονόπολη, Γκρινιάρη, ντάμα, σκάκι. Μου άρεσε το παιχνίδι με άλλους ανθρώπους, γιατί εκεί έβλεπες τον χαρακτήρα του άλλου και ποιος σου ταιριάζει.

Δεν έπαιζα, πάντως, με στρατιωτάκια. Ήμουνα συλλέκτης, αλλά δεν έπαιζα ποτέ. Μου άρεσε μόνο να τα στολίζω σαν συλλογή!!!

ΕΚΤΑΚΤΟ! Ο Γιάννης Ζουγανέλης πρόκειται να κυκλοφορήσει δύο δίσκους στην Αμερική το προσεχές διάστημα και το καλοκαίρι αναμένεται με ανυπομονησία η μουσική του περιοδεία, με τραγούδια γέλιου και χαράς! 

Νικος Κολίτσης 

(Αρχισυντάκτης)

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες 

με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Διαβάστε επίσης: Μέμος Μπεγνής: "Ό,τι κι αν θα έκανα στη ζωή μου θα είχε να κάνει με την τέχνη, είτε μουσική είτε θέατρο".