Μέμος Μπεγνής: "Ό,τι κι αν θα έκανα στη ζωή μου θα είχε να κάνει με την τέχνη, είτε μουσική είτε θέατρο"

Ο ηθοποιός Μέμος Μπεγνής, λίγο πριν τη δύση του... Μπακαλιαράκου της "Βυθούπολης" και της παράστασης "Ωνάσης, Τα θέλω όλα"..., αφαιρεί τα... λέπια του -για μία αποκλειστική "θαλασσινή" guest συνέντευξη στο Fairytales και στον... δύτη Νίκο Κολίτση-, για την κυβέρνηση της... Βυθούπολης, το bullying, το κρέας και το ψάρι, την επανάσταση και τα γρανάζια της κοινωνίας, τη Σαλαμίνα και το Ωδείο, τη δημοσιογραφία, τον Νεοέλληνα, τη μυθοπλασία και την Κυπρο.

Άλλωστε, "χρειάζεται να καταλάβουμε όλοι, ότι ο καθένας από μας είναι διαφορετικός και δε φταίμε για τις αμαρτίες των άλλων..." 

Αποκλειστική συνέντευξη του Μέμου Μπεγνή στο Fairytales και στον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

Πόσο «κακός» είναι τελικά ο Μπακαλιαράκος της Βυθούπολης (που υποδύεστε) και πότε θα βάλει... μυαλό ο Βρασίδας ο Αχινός;

Είναι φαινομενικά κακός, καθώς πληρώνει τις αμαρτίες του πατέρα του. Ο πατέρας του ήταν κάποτε ο σατράπης της Βυθούπουλης. Την είχε υπό την εξουσία του και βασάνιζε τα ψάρια. Ο μικρός μπακαλιαράκος, λοιπόν, χωρίς να φταίει, έτρωγε γερό bullying από τ' άλλα ψάρια, απ' το σχολείο κιόλας, πληρώνοντας τις αμαρτίες του πατέρα του. Γερό μήνυμα για τα παιδιά καθώς χρειάζεται να καταλάβουμε όλοι, ότι ο καθένας από μας είναι διαφορετικός και δε φταίμε για τις αμαρτίες των άλλων. 

Η Idra Kayne μας δήλωσε (σε πρόσφατη συνέντευξή μας) ότι θα ήθελε να είναι η Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου της Βυθούπολης! Eσείς ποιο ρόλο θα θέλατε να έχετε, με ή χωρίς τον... Μπακαλιαράκο;

Σίγουρα κάποιο μέλος της κυβέρνησης της Βυθούπολης θα ήθελα να είμαι, έτσι ώστε να μπορώ να θεσπίζω νόμους που να σέβονται τη διαφορετικότητα, την ατομικότητα και να διδάσκεται στα παιδιά η παιδεία, γεγονός που λείπει πολύ στις μέρες μας.

"Το τηλεοπτικό πεδίο γενικά μας δίνει αισιόδοξα μηνύματα. Η μυθοπλασία έχει ανεβεί πάρα πολύ κι ο κόσμος φαίνεται να τη στηρίζει"

«Στα παιδιά η δημιουργικότητα είναι παγκόσμια, στους ενήλικες σχεδόν ανύπαρκτη». Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την παραπάνω ρήση. Αιτιολογήστε την απάντησή σας.

Όσο είμαστε παιδιά είμαστε αθώοι. Τα βλέπουμε όλα παραμυθένια. Κι όλο αυτό μας έκανε δημιουργικούς κι ονειροπόλους. Όσο μεγαλώνουμε, αυτό δυστυχώς το χάνουμε. Είναι αυτό που λέμε ότι μεγαλώνοντας χάνουμε την παιδική μας αθωότητα. Αυτό προφανώς συμβαίνει, γιατί τα γρανάζια της κοινωνίας -κοινωνία δομημένη εντελώς λάθος και παρά φύσιν για τον άνθρωπο, κατά τη γνώμη μου-μας αναγκάζουν ν' αναλωνόμαστε μόνο στο να βγάζουμε λεφτά, να δουλεύουμε σαν τους σκλάβους και γενικά ν' απομακρυνόμαστε απ' τη χαρά του να είσαι παιδί. Και άρα δημιουργικός και ό,τι άλλο συνεπάγεται η παιδικότητα. 

"Όσο είμαστε παιδιά είμαστε αθώοι. Τα βλέπουμε όλα παραμυθένια. Κι όλο αυτό μας έκανε δημιουργικούς κι ονειροπόλους. Όσο μεγαλώνουμε, αυτό δυστυχώς το χάνουμε" 

Πότε φάγατε πρώτη φορά ψαρόσουπα παιδί, με ποιον τρόπο και ποιος ήταν ο... φυσικός και ο ηθικός αυτουργός; Θα τολμούσατε να ετοιμάσετε ένα δείπνο... με ψαρόσουπα ως κύριο πιάτο; Μήπως έχετε δοκιμάσει να το κάνετε; Aν ναι, με τι ψάρι και ποιες ήταν οι εντυπώσεις που άφησε;

Τα επτά τελευταία χρόνια δεν τρώω καθόλου κρέας. Τρώω, όμως, ψάρι, αλλά κι αυτό έχω σκοπό κάποια στιγμή να το σταματήσω. 
Το ψάρεμα, λοιπόν, ήταν το χόμπι του πατέρα μου. Στην ουσία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτρωγα ψάρια, όστρακα, αστακούς. Θυμάμαι τη μητέρα μου, όταν έκανε ψαρόσουπα με πέρκα. Δυστυχώς μ' αρέσει. Θα το παλέψω όμως.

«Συλλογίζομαι πάντα πως στο παιδί πρέπει να ξυπνήσουμε την αγάπη της ζωής, τη δύναμη και τη θέληση» (Πηνελόπη Δέλτα), εγγενή κομμάτια της δημιουργικότητάς του. Συμβάλλει η παράσταση της Βυθούπολης προς αυτή την κατεύθυνση και αν ναι, με ποιο τρόπο;

Βεβαίως. Γιατί η παράσταση αυτή θίγει τρία πολύ βασικά και φλέγοντα θέματα. Το bullying, το μεταναστευτικό-προσφυγικό και τη μόλυνση των θαλασσών. Όταν ευαισθητοποιούνται τα παιδιά για θέματα, όπως είναι ο άνθρωπος ή το περιβάλλον, μπαίνουν σε μια διαδικασία παιδείας, σκέψης και δημιουργικότητας. 

                                     

                                         Συγγραφέας: Σοφιάννα Παϊδούση

Ηλικία: από 4 ετών

Σελίδες: 80

Είδος: Print Book, Fairytale, Picture book, full color

Τόπος & Χρόνος έκδοσης: Αθήνα, Ιούλιος 2019

Παραγγείλτε το βιβλίο του Παρφέ, στη μοναδική τιμή των 9,99 € και κερδίστε αυτόματα: 

• Το αντίστοιχο eBook του Παρφέ, (αξίας 4.90 €)
• Την ηχογραφημένη αφήγηση της ιστορίας  (αξίας 1 €)
• Ιδιόχειρη αφιέρωση της συγγραφέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

www.facebook.com/oparfes

oparfes@gmail.com

Μπορείτε να δείτε το ανανεωμένο

                                                       ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ σε μορφή Pdf!

«Για να δημιουργήσεις πρέπει να επαναστατήσεις» (φράση από την ταινία «Fire and Ice»). Συμφωνείτε ή διαφωνείτε και γιατί; Ποιο είναι το πιο δημιουργικά επαναστατικό ή... επαναστατικά δημιουργικό που έχετε κάνει μέχρι σήμερα, εντός ή εκτός θεάτρου;

Συμφωνώ εν μέρει, γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει κανόνας σ' αυτά. Με την ίδια λογική για να δημιουργήσεις, χρειάζεται να πονέσεις. Να βασανιστείς. Δεν είναι πάντα έτσι όμως. 
Εγώ -αυτό θεωρείται επανάσταση-, έφυγα χωρίς τίποτα απ' το σπίτι μου στη Σαλαμίνα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν και πήγα να βρω την τύχη μου, πρώτα στον χώρο της μουσικής κι έπειτα στον χώρο της υποκριτικής. Και κατάφερα κάποια πράγματα που δε θα είχα φανταστεί ούτε στ' όνειρό μου. Οπότε σε μένα ναι. Η επανάσταση λειτούργησε. Διαφορετικά, θα ήμουν ακόμα στη Σαλαμίνα και θα είχα ανοίξει, για παράδειγμα, ένα ωδείο και θα έκανα μαθήματα μουσικής σε παιδιά. 

"Όταν ευαισθητοποιούνται τα παιδιά για θέματα, όπως είναι ο άνθρωπος ή το περιβάλλον, μπαίνουν σε μια διαδικασία παιδείας, σκέψης και δημιουργικότητας"

Πρωταγωνιστείτε, επίσης, στον «Ωνάση», όπου έχετε τον ρόλο ενός δημοσιογράφου που μπλέκεται στη ζωή του ιδίου, της Κάλλας, της Τζάκι και της Λιβανού. Θα μπορούσατε να οπτικοποιήσετε τον εαυτό σας δημοσιογράφο στην πραγματικότητα; Αιτιολογήστε την απάντησή σας σε κάθε περίπτωση (ναι ή όχι).

Όχι, δε νομίζω. Η δημοσιογραφια είναι κάτι που δε θα μπορούσα να κάνω ποτέ. Δε μ' εξιτάρει. Δε μου λέει κάτι. Ό,τι κι αν θα έκανα στη ζωή μου θα είχε να κάνει με την τέχνη, είτε μουσική είτε θέατρο. Δε θα με γέμιζε κάτι άλλο. 

Έχετε κάνει outing το γεγονός ότι σε πολύ μικρή ηλικία έχετε δεχτεί bullying, λόγω της καλλιτεχνικής σας φύσης και της επιλογής της μουσικής και του πιάνου, αντί του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, από τους συμμαθητές σας. Αν τους συναντούσατε σήμερα, ως ενήλικες, τι θα τους λέγατε; Eκτιμάτε ότι έχουν επιδεινωθεί τα πράγματα, αναφορικά με τον σχολικό εκφοβισμό, εντός κι εκτός σχολείων;

Δε θα τους έλεγα κάτι, γιατί η όποια συμπεριφορά από παιδιά προς άλλα παιδιά, ξεκινάει απ' το σπίτι. Οι γονείς είναι αυτοί που δίνουν τις βάσεις στα παιδιά και συζητάνε μαζί τους -ή όχι- θέματα που έχουν να κάνουν με τον σεβασμό στο συνάνθρωπό μας. 
Η παιδεία, με λίγα λόγια, ξεκινάει πάντα απ' το σπίτι. Από κει και πέρα πιστεύω πως γονείς και παιδιά ενημερώνονται πια γι' αυτά τα θέματα. Είναι πολύ σημαντικό ν' ακούγεται τόσο έντονα η λέξη bullying ή η λέξη διαφορετικότητα. Είναι πολύ σημαντικό ένα παιδί να μη νιώθει μόνο του, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά να μπορεί πια να το κοινωνεί και να γλιτώνει ψυχολογικά προβλήματα που το πιθανότερο είναι να το κυνηγάνε και στην ενήλικη ζωή του. 

"Είναι πολύ σημαντικό ν' ακούγεται τόσο έντονα η λέξη bullying ή η λέξη διαφορετικότητα" 

Έχετε στηλιτεύσει συχνά ανοιχτά, με τοποθετήσεις σας, ρατσιστικές συμπεριφορές Ελλήνων και αντίστοιχες στερεοτυπικές και μισαλλόδοξες εκδηλώσεις. Σας έχουν προτρέψει συνάδελφοί σας να μην το κάνετε, γιατί μπορεί ν’ αποβαίνει σε βάρος της καριέρας σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τελικά η «ρίζα το κακού» και πώς μπορεί να εξαλειφθεί;

Πάλι θα πω την έλλειψη παιδείας ως ρίζα του κακού. Ο Έλληνας δε σέβεται. Δε δέχεται το διαφορετικό, είτε αυτό είναι θρησκεία είτε καταγωγή είτε χρώμα είτε σεξουαλική ταυτότητα. Δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω. 
Όταν ο Έλληνας ανοίγει το παράθυρο και πετάει στο δρόμο το κουτάκι του αναψυκτικού του, όταν παρκάρει, χωρίς να υπολογίζει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του, όταν σ' έναν δημόσιο χώρο μιλάει τόσο δυνατά σαν να' ναι σπίτι του, φανταστείτε τι κάνει σε θέματα πιο σοβαρά, όπως είναι αυτά που ανέφερα παραπάνω. 
ΒΕΒΑΙΩΣ και υπάρχουν τρανά παραδείγματα ενσυνείδητων πολιτών, που σέβονται και είνια ευγενείς, αλλά εδώ μιλάμε, δυστυχώς, για την πλειοψηφία. Όχι, δε μου έχει κοστίσει. Μπορεί να λαμβάνω inbox από ανίδεους, απαίδευτους κι αγενείς ανθρώπους, με υβριστικά σχόλια, αλλά ποσώς μ' ενδιαφέρει. Οφείλουν να μάθουν επιτέλους να σέβονται και τις απόψεις των άλλων και να προσπαθούν, με όμορφο κι ευγενικό τρόπο, να μου αλλάξουν γνώμη και να με πείσουν για το αντίθετο. 

Πόσο διαφορετική είναι η τηλεοπτική πραγματικότητα της Κύπρου από την αντίστοιχη της Ελλάδας αλλά και εν γένει η καλλιτεχνική ζωή; Eίστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της ελληνικής τηλεόρασης τα επόμενα χρόνια και ποια θα θέλατε να είναι η σύνδεσή σας μαζί της; 

Δε θα συγκρίνω, σε καμία περίπτωση, την τηλεοπτική πραγματικότητα Ελλάδας και Κύπρου. Και στις δύο χώρες, Ελλάδα και Κύπρο, γίνονται και καλές και κακές δουλειές, όπως παντού. 
Το τηλεοπτικό πεδίο γενικά μας δίνει αισιόδοξα μηνύματα. Η μυθοπλασία έχει ανεβεί πάρα πολύ κι ο κόσμος φαίνεται να τη στηρίζει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί μας δείχνει ότι επιτέλους βγαίνουμε από μια τεράστια κρίση, που άφησε στην απ' έξω πολλούς συναδέλφους.

Διαβάστε επίσης: Το Fairytales ως Χορηγός επικοινωνίας προτείνει... ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ, Θέατρο ΑΛΦΑ