_new.jpg)
Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέα Βιργινίας Τσάδαρη στο Fairytales
Η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Βιργινία Τσάδαρη ταξιδεύει μαζί με τα χελιδόνια, τα μικρά και μεγάλα παιδιά και τις μαγικές δυνάμεις της φαντασίας της στις γειτονιές του ουρανού και του... Fairytales. Άλλωστε, «η συγγραφή κι ο αυθορμητισμός που τη συνοδεύει δεν έχει όρια, γιατί τίποτα δεν προγραμματίζεται!»
Ποια ήταν η δική σας μαγική δύναμη, όταν είσαστε παιδί; Πότε την ανακαλύψατε, με ποιον τρόπο και ποιος/α συνέβαλε σ’ αυτό; Έχουν και οι ενήλικες «μαγικές δυνάμεις»;
Κάθε παιδί, αναπτύσσει «μαγικές δυνάμεις», ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τα βιώματα και τις ανάγκες του… Η δική μου ήταν η φαντασία μου, η οποία, καλπάζοντας, με ωθούσε σε δύσκολες ημέρες, να δημιουργώ ιδανικά σενάρια στην καθημερινότητα και συχνά φανταστικούς φίλους που μου κρατούσαν συντροφιά. Αναμφίβολα, η λογοτεχνία ήταν ο παράγοντας που συνέβαλε σ' αυτό.
Φυσικά και οι ενήλικες έχουν μαγικές δυνάμεις, με τη μόνη διαφορά, όμως, ότι συχνά το ξεχνούν.
Πού θα προτιμούσατε να ταξιδεύατε, αν είσαστε χελιδόνι, σήμερα ως ενήλικας και πού στην παιδική σας ηλικία; «Ταξιδεύουν» τα σημερινά παιδιά στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας;
Θα προτιμούσα να ταξιδεύω σε γειτονιές του ουρανού, σε όλο τον κόσμο, ως ενήλικας αλλά και ως παιδί, παρατηρώντας τη διαφορετική καθημερινότητα και τις συνήθειες των ανθρώπων.
Τα «ταξίδια» των παιδιών, στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας, δυστυχώς, αν και ελλιπή, είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Η προσομοίωση ενός φανταστικού ή πραγματικού ταξιδιού, όμως, στην οθόνη ενός υπολογιστή, δεν είναι αρκετή για την επαρκή εξέλιξη των αισθήσεων ενός παιδιού κι αποτελεί ψευδαίσθηση.
Ένα ξεχωριστό χελιδόνι τριγυρνά περήφανα, στις γειτονιές του ουρανού, παρατηρώντας από ψηλά τον κόσμο. Μια μαγική δύναμη που δεν γνωρίζει πως διαθέτει, είναι ικανή να…ανατρέψει την πραγματικότητα!
Μια ιστορία με ηχηρό μήνυμα, για παιδιά κάθε ηλικίας, η οποία συμφιλιώνει τις έννοιες της χαράς και της θλίψης, ενώ αποκαλύπτει τη σημασία της εσωτερικής δύναμης του καθενός. Ένα τρυφερό παραμύθι, που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, τονίζει την προσφορά και την αλληλοβοήθεια.
Αναλυτική παρουσίαση του βιβλίου μπορείτε
να δείτε εδώ!
Τίτλος: Το χελιδόνι που χαμογελούσε
Συγγραφέας: Βιργινία Τσάδαρη
Εικονογράφηση: Κλήμης
Σελίδες: 38
Διαστάσεις: 17,5 ×24,5
ISBN: 978-960-468-280-5
Aν ένας λιλιπούτειος μαθητής σας ή μια λιλιπούτεια μαθήτριά σας, πετούσε μαζί σας πάνω από μία σύγχρονη μεγαλούπολη, όπως το ολόλευκο χελιδόνι της ιστορίας, κάνοντας βόλτα πάνω από τις γειτονιές και παρακολουθώντας τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, τι πιστεύετε ότι θα του/της έκανε περισσότερο εντύπωση, τι λιγότερο και τι καθόλου;
Θα εντυπωσιαζόταν από το πλήθος των ανθρώπων που έχουν στραμμένο το βλέμμα τους σε μία οθόνη, αντί σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο ή ένα τοπίο και θα ξαφνιαζόταν από το σημερινό έλλειμμα επικοινωνίας των ανθρώπων.
Mε αφορμή και την ηλεκτρονική αφήγηση του παραμυθιού, τι αρέσει περισσότερο στα μικρά και μεγαλύτερα παιδιά; Nα διαβάζουν ή να ακούν παραμύθια; Αιτιολογήστε με βάση και την προσωπική και παιδαγωγική σας εμπειρία.
Τα παιδιά μικρότερης ηλικίας, απολαμβάνουν την ηλεκτρονική αφήγηση σε συνδυασμό με την ανάγνωση των εικόνων. Τα μεγαλύτερα παιδιά, έχοντας πια κατακτήσει την αναγνωστική ικανότητα, απολαμβάνουν την ανάγνωση από τα ίδια, συχνά μεγαλόφωνα, παρατηρώντας τις εικόνες.
Σε κάθε ηλικία, η παρατήρηση, η κριτική ανάγνωση και η συζήτηση με τα παιδιά μετά την ολοκλήρωση του παραμυθιού, τα χαροποιεί και κυρίως, τα βοηθά, με την ενεργό συμμετοχή τους, να κατασκευάσουν το νόημα του κειμένου, χρησιμοποιώντας μια δική τους εμπειρία.
Μπορεί να συμφιλιωθεί η χαρά με τη θλίψη σ’ ένα μικρό παιδί;
Ένα μικρό παιδί μπορεί να συμφιλιωθεί με τη χαρά, αφού η θλίψη αναγνωριστεί, εκφραστεί και μοιραστεί. Ο τρόπος διαχείρισης της θλίψης, ανάλογα με τον παράγοντα που συσχετίζεται αλλά και το μέγεθος, ποικίλλουν. Η συζήτηση και η επεξεργασία του όποιου συναισθήματος με το μικρό παιδί, μπορεί να οδηγήσει σε συμφιλίωση.
ΚΕΡΔΙΣΕ TO!
Θα προτιμούσα να αναφερθώ στη συγγραφική ιδιότητα, όχι στην ιδιότητα «συγγραφέας». Είναι μεγάλη η σημαντικότητα της λέξης...
Η συγγραφική ιδιότητα, λοιπόν, θεωρώ πως είναι συνυφασμένη με την ευθύνη. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, επομένως αναφέρομαι στην ευθύνη απέναντι στα παιδιά που θα κρατήσουν στα χέρια τους το βιβλίο και θα ταξιδέψουν με τον ήρωα του παραμυθιού, θα προσεγγίσουν τις συγγραφικές μου ιδέες και πιθανότατα θα επηρεαστούν από τις έννοιες που πρεσβεύει το χελιδόνι της ιστορίας.
Η συγγραφή κι ο αυθορμητισμός που τη συνοδεύει δεν έχει όρια, γιατί τίποτα δεν προγραμματίζεται!
Ποιο είναι το αποτύπωμα της παιδαγωγικής ενασχόλησής σας με την ειδική αγωγή και εκπαίδευση από τη θεωρία στην πράξη στο νηπιαγωγείο;
Η εμπειρία μου στο χώρο της ειδικής αγωγής κι εκπαίδευσης, περιλαμβάνει τη συνεργασία με παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας σε δημόσια σχολεία, στην υλοποίηση ενταξιακών ή/και εξατομικευμένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων αλλά και διαγνωστικά, σε ιδιωτικό πλαίσιο.
Tα παραμύθια και οι ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά είναι αναγκαίο να έχουν πάντα καλό τέλος ή όχι; Aιτιολογήστε με βάση και το τέλος της δικής σας ιστορίας.
Η συζήτηση για το καλό ή όχι τέλος των παραμυθιών είναι, πράγματι, διαχρονική. Όπως στη ζωή δε συμβαίνουν μόνο ευχάριστα γεγονότα, έτσι και στις μυθοπλασίες δεν είναι δυνατόν να προβάλλουμε στα παιδιά ένα εξειδανικευμένο πρότυπο ζωής. Μια ιστορία που παρουσιάζει χαρακτηριστικά του αληθινού κόσμου στα παιδιά, μπορεί, βάση παιδαγωγικής εμπειρίας, να προσφέρει στο σύνολο εξοικείωση με έννοιες που θα αποτελέσουν θεμέλια στη ζωή τους.
Εξάλλου, «η ζωή από μόνη της είναι το πιο όμορφο παραμύθι», όπως είχε γράψει ο H. C. Andersen.
να δείτε εδώ!
Πώς αντιλαμβάνονται τα μικρά παιδιά την έννοια της διαφορετικότητας, της αποδοχής, της προσφοράς και της αλληλεγγύης, με δεδομένο ότι είναι καθρέφτης των γονέων/κηδεμόνων και του περιβάλλοντός τους, στο οποίο, πολλές φορές, εμπεριέχονται και θέσεις, στάσεις και συμπεριφορές που κινούνται σε αντίθεση κατεύθυνση;
Πολύ συχνά τα παιδιά μας εκπλήσσουν πολύ ευχάριστα. Τα παιδιά είναι ικανά να προσφέρουν με την ψυχή τους στην ανάγκη, να αγκαλιάσουν με στοργή, να αποδεχθούν τη διαφορετικότητα και να στηρίξουν τον συνομήλικό τους.
Ευτυχώς, αν και συνήθως τα παιδιά είναι καθρέφτες των γονιών και των ερεθισμάτων που δέχονται, όπως αναφέρετε, συναντούμε καθημερινά πολλές εξαιρέσεις που συγκινούν.
Ποια θέση κατέχει σήμερα το λογοτεχνικό βιβλίο στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια και στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα;
Η αγάπη για το βιβλίο ξεκινά από την οικογένεια. Εκείνη δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον για το παιδί, για να γνωρίσει και να αγαπήσει το βιβλίο. Στην Ελλάδα παρατηρούμε πλήθος γονιών να προωθεί τη φιλαναγνωσία, συμμετέχοντας, μάλιστα, συχνά και σε σχετικά προγράμματα.
Παρά την ίδρυση και την προσπάθεια διεύρυνσης του πανελλήνιου δικτύου σχολικών βιβλιοθηκών σε δημόσια σχολεία -μια πολύ σημαντική κίνηση-, θεωρώ πως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας. Το λογοτεχνικό βιβλίο δεν κατέχει ακόμη τη θέση που του αξίζει και τα παιδιά δεν έχουν ακόμη προσλάβει όλα εκείνα τα οφέλη που μπορούν να λάβουν από την επαφή τους με τη λογοτεχνία.
Σας ευχαριστώ για τις ερωτήσεις και τη φιλοξενία!
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.