Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέα και σκηνοθέτριας Άννας Σεβαστής Τζίμα στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Άννα Σεβαστή Τζίμα ανεβαίνει και πετάει ψηλά στον ουρανό με το "Αερόστατο της ειρήνης", γιατί... "η χαρά της ζωής βρίσκεται στην ευτυχία και την ανεμελιά, στην εμπιστοσύνη και την υπευθυνότητα κι όχι στον φόβο, την τιμωρία και την καταστροφή". Άλλωστε... "τα παιδιά θέλουν να κάνουν τον κόσμο χαρούμενο και το πετυχαίνουν αυτό από την ώρα που γεννιούνται". Διαφωνεί κανείς και καμία;
«Ο πόλεμος είναι πόλεμος ανθρώπων. Η ειρήνη είναι πόλεμος ιδεών», σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα Βίκτωρ Ουγκώ. Σχολιάστε.
Ο πόλεμος υπήρξε για αιώνες ένας εσφαλμένος τρόπος να λύνει κανείς τα προβλήματά του. Η ανθρωπότητα, όμως, αν και έχει προχωρήσει πολύ τεχνολογικά, δεν έχει ακόμα ωριμάσει πνευματικά. Σε μια εποχή υψηλής ευφυίας, δε γίνεται να συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι των σπηλαίων.
Η ευφυής οδός για να λυθεί κάθε πρόβλημα είναι μία και μόνο, η επικοινωνία. Τα πάντα μπορούν να λυθούν και να διευθετηθούν με την επικοινωνία, εκτός εάν υπάρχει κάποιος τρίτος που καλυμμένα δημιουργεί ένα κλίμα ανασφάλειας μεταξύ των δύο μερών και αυτό το κάνει για να εξυπηρετήσει δικούς του σκοπούς. Κλασικό παράδειγμα από την ελληνική ιστορία, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος, που υποκινήθηκε πολύ καλυμμένα από τους Πέρσες. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα πράγματα να ξεφύγουν εκτός ελέγχου, όταν, όμως, η διαμάχη δεν μπορεί να διευθετηθεί, ψάξτε να βρείτε ποιος την παρακινεί και για ποιον λόγο.
Ο πόλεμος είναι μια πράξη που οδηγεί σε περισσότερη αθλιότητα και ξεπεσμό του ανθρώπινου πνεύματος. Ένας λαός που έχει ιδέες και παλεύει γι' αυτές, καταφέρνει και επιβιώνει με ειρήνη και ευημερία. Λειτουργεί πνευματικά και έχει την ικανότητα να βρίσκει τις καλύτερες εφικτές λύσεις. Οι ιδέες είναι πάντα εκείνες που αλλάζουν τη ζωή μας.
Το «αερόστατο της ειρήνης» ετοιμάζεται να πετάξει με άγνωστο προορισμό κι εσείς καλείστε να βάλετε μέσα πέντε ανθρώπους με σκοπό να τερματιστούν οι πόλεμοι στον πλανήτη. Ποιους επιλέγετε και γιατί;
«Το αερόστατο της ειρήνης» το έφτιαξαν δύο παιδιά και η ιδέα ήταν δική τους. Τα παιδιά θέλουν να κάνουν τον κόσμο χαρούμενο και το πετυχαίνουν αυτό από την ώρα που γεννιούνται. Πώς νιώθεις δίπλα σε ένα μωρό που χαμογελάει; Πώς νιώθεις όταν ένα παιδί νιώθει χαρούμενο και έρχεται με εκείνη την ορμή και σε αγκαλιάζει και σου λέει: Σ' αγαπάω! Και δεν έχει σημασία αν σε γνώρισε μόλις πριν δέκα λεπτά, σε αγαπάει και σου το λέει κάθε φορά που κάνεις κάτι υπέροχο!
Η ευτυχία που νιώθουν τα παιδιά είναι ένας δείκτης για το αν βαδίζουμε καλά ως κοινωνία. Και αυτό είναι που συμβαίνει και στο τέλος του έργου, μέσα στο αερόστατό μας θα μπει και ο κύριος Πόλεμος και θα αλλάξει, γιατί η χαρά της ζωής βρίσκεται στην ευτυχία και την ανεμελιά, στην εμπιστοσύνη και την υπευθυνότητα κι όχι στον φόβο, την τιμωρία και την καταστροφή. Αυτές οι ιδέες δε φέρνουν λύσεις, μόνο σκλαβιά και δυστυχία. Στο αερόστατό μας θα μπούνε και όλα εκείνα τα παιδιά που έφυγαν από τα σπίτια τους λόγω του πολέμου, αλλά και o επιχειρηματικός κόσμος, που καμιά φορά ξεχνάει πως όλα ξεκίνησαν μια μέρα που είχαν εκείνο το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Καμιά φορά το ξεχνάει αυτό…
Στην Πελοπόννησο, το Πάσχα, έχουν ένα έθιμο, τα αερόστατα της Λαμπρής. Tο βράδυ της Aνάστασης κατασκευάζουν αερόστατα και τα αφήνουν να ανεβούν ψηλά στον ουρανό. Αν μπορούσατε να ανεβάσετε όλα τα παιδιά του κόσμου, ένα σε κάθε αερόστατο, τι πιστεύετε ότι θα γινόταν στον ουρανό και τη γη;
Ο ουρανός θα γέμιζε χρώματα και σχήματα… Τα παιδιά έχουν ακόμα την ικανότητα να φαντάζονται και να δημιουργούν το κάτι από το τίποτα… είναι πανέμορφο…
Ποιον στίχο από τα τραγούδια της παράστασης επιβάλλεται να τραγουδάμε για χάρη της ειρήνης, μετά το τέλος της, ενήλικες και παιδιά;
«Θέλουμε ειρήνη κι όχι πόλεμο! Καλή επιτυχία σε αυτόν μας τον σκοπό». Και αλήθεια, καλή επιτυχία! Γιατί πραγματικά χρειάζεται κανείς να το θέλει πολύ και να έχει υπομονή για να το κάνει και να το καταφέρει … γιατί, ενώ είναι στη φύση μας να τα καταφέρνουμε, έχουμε εκπαιδευτεί λάθος… προς μια αντίθετη κατεύθυνση…
«Μ’ ένα μπαλόνι στον ουρανό, ταξίδι θα κάνω μαγικό. Πάνω από πόλεις και χωριά κι όταν θε ν’ ανέβω ακόμη πιο ψηλά, σακούλι θα ρίξω από πάνω, παιδιά». Τι θα περιείχε το σακούλι που θα ρίχνατε από ψηλά στα παιδιά όλου του κόσμου;
Το σακούλι μου θα είχε αγάπη και ελευθερία… Ελευθερία να είσαι αυτός που είσαι και να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι χωρίς πρόβλημα και να επικοινωνείς χωρίς να κρύβεσαι… Και αγάπη… αποδοχή, δηλαδή κατανόηση, βοήθεια και εμψύχωση.
Sofianna Paidousi (Σοφιάννα Παϊδούση)
Αν κάνατε ένα ταξίδι με αερόστατο σε κάποιον πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί; Ποιον θα θέλατε να συναντήσετε εκεί;
Θα πήγαινα στον Ήλιο. Εκεί θα συναντούσα τους ανθρώπους με τα φωτεινά μάτια… Τους Ηλιανθρώπους… Αρκεί να στρέψουν το βλέμμα τους σε ένα πρόβλημα για να το εξαφανίσουν… και όταν σε κοιτάνε σου ρίχνουν μια ακτίνα φωτός σε κάθε σκοτεινό σημείο και σε βοηθούν να συνειδητοποιήσεις τις πράξεις σου και σε κάνουν πιο δυνατό κι ευτυχισμένο. Μόλις μου ήρθε μια τέλεια ιδέα για το επόμενο έργο μου.
Εξακολουθείτε να θεωρείτε τον Peter Pan τον υπέρτατο ήρωα; Τι θα του αναθέτατε να κάνει για χάρη της ειρήνης, με ή χωρίς αερόστατο, με τη βοήθεια των παιδιών;
Ο Peter Pan είναι ο αγαπημένος μου και φυσικά είναι ο υπέρτατος ήρωας και το παιχνίδι ήταν και θα είναι πάντα η ζωή. Αυτό, λοιπόν, που θα του ανέθετα να κάνει θα ήταν πρώτον να πιάσει όλους αυτούς τους λίγους, τόσο κακούς του κόσμου, που, όμως, κάνουν πολύ σαματά και θόρυβο και να τους ρίξει μαγική σκόνη για να γίνουν καλοί κι αυτοί και να μάθουν να καλλιεργούν όμορφα τριαντάφυλλα και να αφήσουν το υπόλοιπο 97,5% των ανθρώπων στην ησυχία του. Έπειτα, με τη βοήθεια των παιδιών, την ώρα που κοιμούνταν οι άνθρωποι, θα ρίχναμε και σε αυτούς τη μαγική μας σκόνη και από εκείνη την ημέρα και μετά στην τηλεόραση, στο σχολείο και παντού θα διέδιδαν μόνο τις καλές πράξεις των ανθρώπων, που είναι και οι περισσότερες και δε θα ασχολούμαστε με τις ανοησίες του καθενός. Έτσι όλα τα παιδιά θα μάθαιναν καθημερινά τι θέλουμε από αυτά όταν μεγαλώσουν και πως η καλοσύνη και η ακεραιότητά τους θα άξιζε μεγαλύτερης προσοχής και αναγνώρισης από το λάθος, το άσχημο, το ανόητο … Γιατί αυτό στο οποίο δίνεις προσοχή ανθίζει…
Είστε μαζί με τον Άγιο Βασίλη και προσπαθείτε να τον πείσετε τα χριστουγεννιάτικα δώρα των παιδιών να έχουν σχέση με την ειρήνη. Τι του προτείνετε και πού καταλήγετε τελικά;
Αυτό που θα ζητούσα από τον Άγιο Βασίλη θα ήταν να χαρίσει σε όλα τα παιδιά από ένα πολύ καλό λεξικό, γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τον σωστό ορισμό διαφόρων λέξεων, όρων και σημασιών κι αυτό πολύ συχνά μπορεί να μας οδηγήσει σε διαμάχη! Πολλές φορές ερμηνεύουμε τα πράγματα με έναν δικό μας τρόπο, υποκινούμενοι είτε από άγνοια είτε από εμπειρίες που σχετίζονται με το θέμα. Ο σωστός ορισμός είναι η αρχή μιας συμφωνίας, η οποία στη συνέχεια μπορεί μέσω της επικοινωνίας να φέρει κατανόηση και η κατανόηση φέρνει ειρήνη.
Aν τα παιδιά συνειδητοποιούσαν ότι ο κόσμος τους ανήκει, τι θα συνέβαινε πραγματικά;
Ω, νομίζω ότι κανονικά τα παιδιά θα έπρεπε να θυμώσουν πάρα πολύ και να μας δέσουν σε μια καρέκλα… Στην πραγματικότητα θα συνειδητοποιούσαν ότι οι «μεγάλοι» το έχουν χάσει λίγο… και είναι λίγο επικίνδυνοι για το μέλλον τους… Θα έλεγαν:
«Κοντεύουν να ανατινάξουν τον πλανήτη με τα πυρηνικά τους, σκοτώνουν άλλα παιδιά κάνοντας πολέμους, καταστρέφουν τον πλανήτη, το σπίτι μας, καίγοντας κι αποψιλώνοντας τον Αμαζόνιο, καταστρέφοντας τη φύση, μολύνοντας τα νερά και τον αέρα, μας ταΐζουν επικίνδυνες τροφές και μας κατατάσσουν σε «ειδικές ομάδες», όταν δε δουλεύει ο τρόπος που μας μαθαίνουν… κι άλλα σχετικά με «φάρμακα», «ναρκωτικά»...»
Ναι, αν είχαν πραγματικά την ελευθερία να μιλήσουν, αυτά θα έλεγαν… Τώρα αφού θα μας έδεναν για λίγο, νομίζω θα μας λυπούνταν μετά και θα μας έστελναν στο νηπιαγωγείο να μάθουμε τα βασικά…. και θα μας κοιτούσαν όλο απορία, μα γιατί; Ε, μετά θα ασχολούνταν με τα παιχνίδια τους… ξέρετε…
Νίκος Κολίτσης (Αρχισυντάκτης)
με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.