%20(2).jpg)
Η ηθοποιός Χρυσάνθη Παπαλεβέντη, μέσω της Εσμεράλδας, μας καλεί να δούμε... "την καθαρότητας της ψυχής σε ανθρώπους που δε φορούν εξωτερικά στολίδια αλλά μόνο τα εσωτερικά τους". Γιατί... "η αγάπη ως καταφύγιο δεν είναι ούτε ουτοπία ούτε δεδομένο. Είναι απόφαση, είναι επιλογή, είναι ένας καθημερινός αγώνας να παραμένουμε ανοιχτοί, ακόμη κι όταν πληγωνόμαστε..." Ακόμη κι όταν έρχονται Χριστούγεννα! (σ.σ. συμπληρώνουμε εμείς!)
Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Χρυσάνθης Παπαλεβέντη στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Η Εσμεράλδα είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Tι σημαίνει για μία ανερχόμενη ηθοποιό η ενσάρκωση αυτού του ρόλου; Τι θα θέλατε να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο, δέκα χρόνια μετά, από την παρουσία σας σε αυτή τη θεατρική υπερπαραγωγή, σε εσάς αλλά και τους θεατές;
Όταν πήγα στις ακροάσεις γι' αυτή την παραγωγή, από την πρώτη στιγμή ένιωσα μια ενέργεια, ένα ένστικτο. Από τα πρώτα λόγια της ηρωίδας μου ένιωσα το κάλεσμά της σε αυτό που έχει να πει και την ευθύνη μου απέναντί της.
Η Εσμεράλδα μου είναι μια ζωντανή προσευχή για την ανθρωπιά και την τρυφερότητα.
Αυτή την τιμή και αυτή την ευθύνη την ενσαρκώνω με σεβασμό, με αλήθεια και με ανοιχτή καρδιά. Αυτό το κάλεσμα, αυτή η εσωτερική διαδρομή που κάνω κάθε φορά για να τη συναντήσω επί σκηνής, αυτά είναι που μένουν χαραγμένα μέσα μου.
Η ομάδα μας… είναι ένα δώρο. Αυτοί οι συνεργάτες δεν είναι μόνο υπέροχοι καλλιτέχνες -είναι άνθρωποι που βάζουν την ψυχή τους σε κάθε ανάσα, σε κάθε νότα, σε κάθε βλέμμα κι εγώ έχω την τιμή να μοιράζομαι αυτό το ταξίδι μαζί τους και να μαθαίνω κοντά τους.
Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι αυτό που θα μείνει στους θεατές μας δε θα είναι απλώς μια παράσταση, αλλά η αίσθηση ότι αυτή την ιστορία την είπαμε με την καρδιά μας.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτό...
Ο Βίκτωρ Ουγκό περιγράφει την Εσμεράλδα ως μια τσιγγάνα που "σαγηνεύει με την ομορφιά της και συγκινεί με την αγνότητα της ψυχής της". Tι γνωρίζατε για τη φυλή των τσιγγάνων πριν τον ρόλο και τη θεατρική παράσταση; Αν ζούσε σήμερα, ποια θα ήταν η αντιμετώπισή της;
Πριν ξεκινήσω πρόβες, η αλήθεια είναι πως η γνώση μου για τον Ρομά πολιτισμό ήταν αποσπασματική —όπως συμβαίνει συχνά όταν η κοινωνία μας μαθαίνει πρώτα τις ταμπέλες και μετά τους ανθρώπους.
Μέσα από την έρευνα και την προετοιμασία μου, ανακάλυψα έναν κόσμο γεμάτο μουσική, ελευθερία, παράδοση, βαθιά αίσθηση κοινότητας και αξιοπρέπειας.
Αν η Εσμεράλδα ζούσε σήμερα, πιστεύω πως η κοινωνία μας θα δυσκολευόταν ακόμη να αναγνωρίσει την αγνότητά της.
Είναι εύκολο να πιστεύουμε στην αγνότητα, όταν συνοδεύεται από κύρος, μόρφωση ή ισχύ.
Το δύσκολο -και το αληθινά θαρραλέο- είναι να δούμε την καθαρότητα της ψυχής σε ανθρώπους που δε φορούν εξωτερικά στολίδια αλλά μόνο τα εσωτερικά τους.
Για να το καταφέρουμε, χρειάζεται να κατεβάσουμε άμυνες και να ανοίξουμε την καρδιά μας, όχι τα μάτια μας μόνο.
Κι όμως έχω πίστη. Πίστη στη δική μου γενιά, που επαναπροσδιορίζει, που αμφισβητεί, που αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Δε φοβόμαστε να φοβηθούμε —και ο φόβος, όταν τον κοιτάς κατάματα, γίνεται σπίθα αλλαγής.
 |
| Η Παναγία των Παρισίων (Ελληνικός κόσμος) |
Η σχέση της Εσμεράλδας με τον Κουασιμόδο, τον Φρόλο και τον Φοίβο είναι κεντρική στην πλοκή. Τι αντικατοπτρίζει η καθεμία από αυτές τις σχέσεις και τι τις διαφοροποιεί στην εξέλιξή τους;
Η Εσμεράλδα είναι ένας πολύ ισχυρός καθρέφτης στις σχέσεις της. Κάθε άνθρωπος που τη συναντά ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από εκείνη. Με τον Κουασιμόδο αναπτύσσει την πιο αγνή, ανιδιοτελή μορφή σύνδεσης.
Εκείνος της λέει πως τον βοήθησε, παρότι είναι “τέρας” κι εκείνη αρνείται αυτόν τον χαρακτηρισμό που του έχει επιβάλει η κοινωνία.
Μας θυμίζει πως η πραγματική ομορφιά δε βλέπεται με τα μάτια αλλά με το βλέμμα της ψυχής.
Είναι η αγάπη της καλοσύνης, της αναγνώρισης, της αξιοπρέπειας.
Με τον Φρόλο βλέπουμε την πιο σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου έρωτα.
Έναν πόθο που γίνεται εμμονή, έλεγχος, φόβος, ανάγκη κατοχής.
Κι όμως, ο Φρόλο διανύει μια βαθιά εσωτερική διαδρομή, φτάνοντας στη μετάνοια.
Η Εσμεράλδα, στο τέλος, τον συγχωρεί και μας υπενθυμίζει πως η συγχώρεση είναι πράξη βαθιάς δύναμης και γενναιοδωρίας ψυχής.
Με τον Φοίβο υπάρχει η ψευδαίσθηση του ρομαντισμού· η λάμψη της στιγμής, η επιθυμία χωρίς ρίζες.
Είναι ένας έρωτας που γεννιέται γρήγορα και σβήνει γρήγορα. Μια γλυκιά αυταπάτη.
Κι όμως, οι σημαντικές της σχέσεις δε σταματούν εκεί.
Με τον Τζαλί, τον τράγο της, έχει έναν σχεδόν μητρικό δεσμό -τρυφερότητα και προστασία.
Με τον Γρεγκουάρ, μια σχέση που εκφράζει την αλήθεια της συντροφικότητας, της αμοιβαίας αποδοχής και του μοιράσματος της ψυχής.
Με τη μητέρα της, τη Γκυγκτύλ, κουβαλά μια ασυνείδητη αναζήτηση και μια συγκλονιστική δικαίωση στο τέλος -την εύρεση που μοιάζει με λύτρωση.
Η Εσμεράλδα είναι γέφυρα, είναι φως και είναι πληγή. Σε κάθε σχέση αφήνει ένα αποτύπωμα -άλλοτε τρυφερό, άλλοτε επώδυνο- αλλά πάντα βαθιά ανθρώπινο. Αυτή είναι η δύναμή της.
Η σκηνοθέτρια Κωνσταντίνα Νικολαΐδη αναφέρει ότι η παράσταση έχει "σκληρά αλλά και πολύ τρυφερά -και σε αρκετά σημεία κωμικά" στοιχεία. Πώς αυτή η ποικιλομορφία αποτυπώνεται στον χαρακτήρα της Εσμεράλδας; Τι απ’ όλα αυτά προσιδιάζει στον δικό σας χαρακτήρα και τη δική σας προσωπικότητα;
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας όλο το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας —τρυφερότητα, φόβο, πίστη, την ανάγκη για αγάπη, για ζωή και φυσικά σκοτάδι, σύγχυση και εκείνο το πληγωμένο παιδί...
Η Εσμεράλδα παραμένει πιστή στο κέντρο της, όσα εμπόδια και αν συναντήσει.
Επιλέγει να μην αφήσει τις πληγές της να τη σκληρύνουν ή να τη μεταμορφώσουν σε κάτι εκδικητικό.
Εκεί ταυτίζομαι μαζί της: προσπαθώ κι εγώ να μη γίνομαι αυτό που με πληγώνει, να προστατεύω μέσα μου την ανοιχτότητα, την πίστη μου στους ανθρώπους, την τρυφερότητα που πιστεύω πως είναι δύναμη, όχι αδυναμία.
Όσο για τη σκηνοθέτιδά μας, την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας οδηγεί στα πιο ριζικά, αληθινά κομμάτια των χαρακτήρων μας.
Μας βοηθά να σκάψουμε βαθιά, να τολμήσουμε, να εκτεθούμε αλλά πάντα με ασφάλεια και σεβασμό. Σε εκείνη οφείλω αυτό το ταξίδι -και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.
Διαφήμιση
"Οδός Ψυχάρη"
Coming soon...
Η παράσταση περιλαμβάνει χορογραφίες από τη Χριστίνα Φωτεινάκη και πρωτότυπη μουσική από τον Γιάννη Οικονόμου. Πώς συνδυάζετε το υποκριτικό με το χορευτικό και το μουσικό στοιχείο στην ερμηνεία σας; Τι ρόλο διαδραματίζει η μουσική και ο χορός στη ζωή σας, εντός κι εκτός θεάτρου;
Η χορογραφία της Χριστίνας Φωτεινάκη και η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου είναι κομμάτι της αναπνοής του ρόλου μου.
Δε θα μπορούσε αυτή η ιστορία να ειπωθεί με την αλήθεια και την ουσία που έχει χωρίς αυτούς τους δύο δημιουργούς.
Η χορογράφος μας, Χριστίνα Φωτεινάκη, ήταν εκεί σε όλη τη διαδικασία, υπενθυμίζοντάς μου ότι η κίνηση δεν έρχεται μετά την υποκριτική — γεννιέται από το ίδιο σημείο, από τον ίδιο παλμό.
Είμαι βαθιά ευγνώμων που δούλεψα μαζί της.
Ο μουσικός μας, Γιάννης Οικονόμου, με την πρωτότυπη μουσική του, λειτούργησε για μένα σαν πυξίδα για το εσωτερικό τοπίο της Εσμεράλδας αλλά και κάθε σκηνής του έργου.
Έβαλε μουσική στα λόγια μου —ακόμη και εκεί όπου δεν υπήρχαν λόγια. Το ένα στοιχείο φωτίζει το άλλο.
Για εμένα ο χορός είναι κομμάτι της έκφρασής μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου — είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και του τρόπου που υπάρχω. Αυτό είναι ένα σημείο βαθιάς ταύτισης με την Εσμεράλδα∙ εκεί όπου το σώμα μιλάει πριν από τη γλώσσα.
Η Εσμεράλδα ζει σε μια «τιμωρητική κοινωνία που δεν αποδέχεται το διαφορετικό». Πώς συνδέεται αυτό το μήνυμα με τη σημερινή εποχή και τι εκτιμάτε ότι θα συμβεί μετά από είκοσι χρόνια αναφορικά με την αποδοχή της σε παιδιά και ενήλικες;
Στη δική μας εποχή η “τιμωρία” δεν είναι πάντα φωτιά και δικαστήριο∙ μπορεί να είναι η σιωπή, ο αποκλεισμός, η ειρωνεία, η απόσταση.
Μπορεί να είναι ένα βλέμμα που σε μικραίνει, ένα σχόλιο που σε πληγώνει ή μια κοινωνία που σε μαθαίνει να κρύβεις τα πιο αληθινά σου κομμάτια για να “χωρέσεις”.
Όμως ταυτόχρονα ζούμε και σε μια εποχή που μιλά περισσότερο για αποδοχή, που αρχίζει να γιορτάζει τη διαφορετικότητα και όχι μόνο να την ανέχεται και αυτό μου δίνει ελπίδα∙ ότι σε είκοσι χρόνια τα παιδιά θα μεγαλώνουν μαθαίνοντας να βλέπουν τον άνθρωπο πριν την ετικέτα και οι ενήλικες θα έχουν πια τη δύναμη να είναι ο εαυτός τους χωρίς φόβο.
Η αποδοχή δεν είναι κάτι που απλώς “συμβαίνει”∙ είναι μια επιλογή που καλλιεργείται. Πιστεύω βαθιά ότι το μέλλον ανήκει σε εκείνους που επιλέγουν την καρδιά.
Το έργο του Ουγκό εξερευνά θέματα όπως η αδικία, η προδοσία, η δικαιοσύνη και η ηθική. Γιατί παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο στις μέρες μας; Γιατί θα αγωνιζόταν σήμερα η Εσμεράλδα στην Ελλάδα και το εξωτερικό;
Οι έννοιες του έργου είναι βαθιά ανθρώπινες και διαχρονικές. Η κοινωνία μπορεί να αλλάζει, αλλά οι αγωνίες της ψυχής μένουν οι ίδιες.
Σήμερα, θα βλέπαμε την Εσμεράλδα να υψώνει φωνή για όσα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στον πόλεμο, που στερούνται την παιδικότητά τους στον κόσμο —είτε στην Παλαιστίνη είτε σε κάθε περιοχή, όπου ο πόλεμος νικάει την αγάπη.
Θα στεκόταν δίπλα στις γυναίκες που παλεύουν να ζήσουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια, σε μια εποχή που ακόμη μιλάμε για γυναικοκτονίες.
Θα προστάτευε κάθε άνθρωπο που νιώθει αόρατος, είτε λόγω φυλής, φύλου, κοινωνικής τάξης είτε επειδή απλώς δεν ταίριαξε στο “πρέπει” της κοινωνίας.
Σήμερα η Εσμεράλδα δε θα διάλεγε πλευρά∙ θα διάλεγε άνθρωπο και αυτό, νομίζω, είναι το πιο δύσκολο και πιο γενναίο πράγμα σήμερα.
Η Εσμεράλδα, με τη βοήθεια και των απόκληρων της κοινωνίας, καταφέρνει να διατηρεί την ψυχραιμία και την αισιοδοξία της, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Τι σας δίνει δύναμη και τι σας κάνει να χαμογελάτε στην καθημερινότητά σας; Eίστε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για το θέατρο και τη ζωή σας γενικότερα;
Στη ζωή αντλώ δύναμη και χαρά από τους ανθρώπους που σχετίζομαι και με εμπνέουν∙ από εκείνους που με παίρνουν από το χέρι και μου ανοίγουν ορίζοντες, που μου δείχνουν άλλες οπτικές, που με βοηθούν να δω πέρα από τα στεγανά μου. Που με στηρίζουν και ταυτόχρονα με προκαλούν να ανακαλύψω τα εσωτερικά μου κουμπιά, τα τρυφερά και τα άγρια. Από αυτούς τους ανθρώπους ανθίζω.
Είμαι αισιόδοξη και πιστεύω βαθιά στο θέατρο. Πιστεύω πως η τέχνη ίσως να μην μπορεί να αλλάξει τον κόσμο άμεσα, αλλά αλλάζει εμάς. Εμείς, μετά, αλλάζουμε τον κόσμο λίγο λίγο, με τον τρόπο που υπάρχουμε μέσα του.
Το θέατρο δεν υπόσχεται ασφάλεια∙ υπόσχεται αλήθεια και από εκεί ξεκινούν όλα.
"H αγάπη γίνεται το ισχυρότερο καταφύγιο αποτελώντας πηγή έμπνευσης και ελπίδας". Πόσο ρεαλιστικό ή ουτοπικό φαντάζει αυτό σήμερα; Ποιες είναι οι τρεις πιο καταλυτικές πηγές έμπνευσης για εσάς θεατρικά και προσωπικά;
Η αγάπη ως καταφύγιο δεν είναι ούτε ουτοπία ούτε δεδομένο. Είναι απόφαση, είναι επιλογή, είναι ένας καθημερινός αγώνας να παραμένουμε ανοιχτοί, ακόμη κι όταν πληγωνόμαστε.
Είναι αυτό που μας κρατάει ανθρώπους και μας επαναφέρει στην εσωτερική μας βάση —εκεί που θυμόμαστε ποιοι είμαστε.
Πηγές έμπνευσής μου; Πρώτα οι άνθρωποί μου, χωρίς καμία αμφιβολία —αυτοί που με στηρίζουν, με ανατρέπουν, με εξελίσσουν.
Ο χορός ακολουθεί, που είναι για μένα ένας τρόπος ύπαρξης, πριν γίνει έκφραση και κάθε “ασήμαντο” της καθημερινότητας που τελικά γίνεται υλικό ψυχής… και μετά, υλικό σκηνής.
«Χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια…», τραγουδάνε οι Αδερφοί Κατσιμίχα. Τι σημαίνει για εσάς ο ήχος της καμπάνας;
Το τραγούδι αυτό, βαθιά ποιητικό, κουβαλά την αίσθηση της μοναξιάς και της απώλειας πίστης.
Η καμπάνα για μένα, είναι το κάλεσμα της ψυχής μας∙ εκείνη η εσωτερική φωνή που μας θυμίζει ποιοι είμαστε και προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε.
Ακόμη κι αν οι γύρω μας δε μας ακούνε, δε μας πιστεύουν ή δεν καταλαβαίνουν πάντα τη διαδρομή μας, εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να χτυπάμε τις “καμπάνες” μας, να υπερασπιζόμαστε τις αλήθειές μας, μέχρι να ακουστούν —ακόμα κι αν, κάποιες φορές, μοιάζει σαν να τις χτυπάμε σε ξένη αυλή.
Γιατί η πίστη δεν είναι πάντα θόρυβος∙ είναι επιμονή.
Νικος Κολίτσης
(Αρχισυντάκτης)
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής
(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ),
με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας.
Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου & λογοτεχνίας, με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.
Διαβάστε επίσης: Το Fairytales προτείνει... "Μια φθινοπωρινή ιστορία"
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.