_new.jpg)
"Η μικρή γοργόνα" featuring Σοφίαννα Παϊδούση
(παραμύθι-water edition)
Μια φορά κι έναν καιρό, βαθιά μέσα στην καρδιά του Ωκεανού υπήρχε το πανέμορφο βασίλειο του βασιλιά της θάλασσας. Ο βασιλιάς ήταν χήρος για πολλά χρόνια και έτσι ζούσε με τις έξι κόρες του και τη μητέρα του. Τις αγαπούσε όλες τις κόρες του αλλά ήταν περισσότερο δεμένος με τη μικρότερη. Μία μέρα, γιόρταζαν τα γενέθλια της πέμπτης κόρης του. Όλοι είχαν μαζευτεί στο παλάτι για τον εορτασμό. «Χρόνια πολλά, γλυκό μου παιδί!»
Ευχήθηκε ο βασιλιάς. «Ευχαριστώ πολύ πατέρα!» Απάντησε το κορίτσι.
«Είμαι περήφανος να σας ανακοινώσω, ότι η πέμπτη μου κόρη έκλεισε τα 15 σήμερα και θα της στείλω στην επιφάνεια για να χαρεί τον ήλιο και το δροσερό αεράκι! Ας γιορτάσουμε όλοι μαζί!»
«Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Όλους σας ευχαριστώ!» Αποκρίθηκε η πριγκίπισσα.
«Να θυμάσαι υπάρχουν κάποιοι κανόνες της θάλασσας και πρέπει να τους ακολουθούμε. Ο κόσμος των ανθρώπων δεν είναι σαν της θάλασσας. Ανήκουμε στη θάλασσα και θα παραμείνουμε στη θάλασσα. Να προσέχεις και μην πλησιάζεις ανθρώπους!» Προσπαθούσε να την προφυλάξει ο βασιλιάς.
«Α… μπαμπά… μπορώ να πάω και γω;» Ρώτησε η μικρότερη δειλά.
«Δεν είναι η σειρά σου γλυκιά μου.»
«Μα πατέρα… θα ‘θελα να δω τους ανθρώπους…» Προσπαθούσε να τον πείσει το μικρό κορίτσι.
«Όταν κλείσεις τα 15, σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω να πας και εσύ.»
«Ω… όχι…» Η μικρούλα έφυγε απογοητευμένη. Το μόνο που σκεφτόταν συνέχεια ήταν πότε θα επισκεφτεί τη στεριά.
"Λυπάμαι πριγκίπισσα…» Προσπαθούσε να την καθησυχάσει ο φίλος της ο κάβουρας.
«Ο μπαμπάς δεν με αγαπάει.» Έλεγε λυπημένη.
«Σ ’αγαπάει πάρα πολύ… όλοι το γνωρίζουμε αυτό, αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε. Άλλωστε μόνο ένας χρόνος μένει για τη σειρά σου.»
«Τέλεια! Άντε πάμε να παίξουμε!» Το χαμόγελο ξαναεμφανίστηκε επιτέλους στα χείλη της.
«Είμαι περήφανος να σας ανακοινώσω, ότι η πέμπτη μου κόρη έκλεισε τα 15 σήμερα και θα της στείλω στην επιφάνεια για να χαρεί τον ήλιο και το δροσερό αεράκι! Ας γιορτάσουμε όλοι μαζί!»
«Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Όλους σας ευχαριστώ!» Αποκρίθηκε η πριγκίπισσα.
«Να θυμάσαι υπάρχουν κάποιοι κανόνες της θάλασσας και πρέπει να τους ακολουθούμε. Ο κόσμος των ανθρώπων δεν είναι σαν της θάλασσας. Ανήκουμε στη θάλασσα και θα παραμείνουμε στη θάλασσα. Να προσέχεις και μην πλησιάζεις ανθρώπους!» Προσπαθούσε να την προφυλάξει ο βασιλιάς.
«Α… μπαμπά… μπορώ να πάω και γω;» Ρώτησε η μικρότερη δειλά.
«Δεν είναι η σειρά σου γλυκιά μου.»
«Μα πατέρα… θα ‘θελα να δω τους ανθρώπους…» Προσπαθούσε να τον πείσει το μικρό κορίτσι.
«Όταν κλείσεις τα 15, σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω να πας και εσύ.»
«Ω… όχι…» Η μικρούλα έφυγε απογοητευμένη. Το μόνο που σκεφτόταν συνέχεια ήταν πότε θα επισκεφτεί τη στεριά.
"Λυπάμαι πριγκίπισσα…» Προσπαθούσε να την καθησυχάσει ο φίλος της ο κάβουρας.
«Ο μπαμπάς δεν με αγαπάει.» Έλεγε λυπημένη.
«Σ ’αγαπάει πάρα πολύ… όλοι το γνωρίζουμε αυτό, αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε. Άλλωστε μόνο ένας χρόνος μένει για τη σειρά σου.»
«Τέλεια! Άντε πάμε να παίξουμε!» Το χαμόγελο ξαναεμφανίστηκε επιτέλους στα χείλη της.
Η μικρούλα ήταν η πιο όμορφη απ’ όλες τις κόρες. Ήταν ευγενική και όλα τα πλάσματα της θάλασσας την αγαπούσαν. «Γιαγιά, οι άνθρωποι μοιάζουν με μας;» Ρώτησε μια μέρα τη γιαγιά της που ήταν μια πολύ σοφή γυναίκα.
«Όχι, εκείνοι έχουν πόδια, εμείς όχι.» Της απάντησε εκείνη. «Δηλαδή είναι καλύτεροι από εμάς;»
«Όχι, δεν έχουν μάθει να προστατεύουν το περιβάλλον και μας έχουν μολύνει τη θάλασσα.»
«Είναι αλήθεια ότι ζουν πιο πολλά χρόνια απ’ εμάς;» Ρώτησε γεμάτη απορία πάλι η μικρή.
«Δεν είναι αλήθεια… ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει μόνο 100 χρόνια το πολύ, εμείς μπορούμε να φτάσουμε και τα τρακόσια χρόνια και όταν πεθάνουμε γινόμαστε αφρός της θάλασσας και δεν υπάρχουμε πια. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αν κάνουμε καλές πράξεις όσο ζούμε, γινόμαστε αθάνατες και οι νεράιδες του αέρα μας πηγαίνουνε ψηλά ψηλά στον παράδεισο.» «Αλήθεια γιαγιά;»
«Ναι κόρη μου, αλλά πήγαινε για ύπνο είναι αργά…»
Η μικρή γοργόνα μετρούσε τις ημέρες μέχρι να συναντήσει τους ανθρώπους Όσο περνούσαν οι μέρες, επιθυμούσε να τους δει όλο και περισσότερο.
«Όχι, εκείνοι έχουν πόδια, εμείς όχι.» Της απάντησε εκείνη. «Δηλαδή είναι καλύτεροι από εμάς;»
«Όχι, δεν έχουν μάθει να προστατεύουν το περιβάλλον και μας έχουν μολύνει τη θάλασσα.»
«Είναι αλήθεια ότι ζουν πιο πολλά χρόνια απ’ εμάς;» Ρώτησε γεμάτη απορία πάλι η μικρή.
«Δεν είναι αλήθεια… ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει μόνο 100 χρόνια το πολύ, εμείς μπορούμε να φτάσουμε και τα τρακόσια χρόνια και όταν πεθάνουμε γινόμαστε αφρός της θάλασσας και δεν υπάρχουμε πια. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αν κάνουμε καλές πράξεις όσο ζούμε, γινόμαστε αθάνατες και οι νεράιδες του αέρα μας πηγαίνουνε ψηλά ψηλά στον παράδεισο.» «Αλήθεια γιαγιά;»
«Ναι κόρη μου, αλλά πήγαινε για ύπνο είναι αργά…»
Η μικρή γοργόνα μετρούσε τις ημέρες μέχρι να συναντήσει τους ανθρώπους Όσο περνούσαν οι μέρες, επιθυμούσε να τους δει όλο και περισσότερο.
Τη νύχτα πριν τα 15 γενέθλια της, δεν την έπαιρνε ο ύπνος. Με το που έφτασε στο παλάτι, οι αδελφές της έτρεξαν για να της ευχηθούν χρόνια πολλά. «Σας ευχαριστώ καλές μου αδελφές.» «Χρόνια πολλά αγαπημένη μου κόρη.» Της ευχήθηκε και ο πατέρας της. «Είμαι πολύ περήφανος που η μικρότερη κόρη μου έκλεισε τα 15 σήμερα.» Τόνισε σε όλους τους παρευρισκόμενους. «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ πατέρα. Τώρα είναι η ώρα να κρατήσεις την υπόσχεσή σου!» Είπε γεμάτη ενθουσιασμό εκείνη. «Ναι μικρούλα μου. Πάμε μαζί να σου δείξω τον κόσμο!»
«Ω… όχι πατέρα… οι αδελφές μου πήγαν μόνες τους. Άφησε με να πάω και γω μόνη μου και μην ανησυχείς.»
«Εντάξει, στο καλό και να προσέχεις, να μην πλησιάζεις τους ανθρώπους, μπορεί να μπει σε μπελάδες…»
«Μην ανησυχείς βασιλιά θα την προσέχω εγώ.» Πετάχτηκε ο κάβουρας.
«Α… ωραία, αλλά να επιστρέψετε πριν τη δύση γιατί αλλιώς θα σε κάνω σαγανάκι.»
«Ε… θα επιστρέψουμε μέχρι το απόγευμα μεγαλειότατε…» Κόμπιασε το καβουράκι. Η πριγκίπισσά έδωσε ένα πεταχτό φιλί στον πατέρα της και ενθουσιασμένη κολύμπησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ενώ ο κάβουρας προσπαθούσε να τη φτάσει. «Είμαι τόσο χαρούμενη…»
Γρήγορα έφθασε στην επιφάνεια. Τα πάντα ήταν καινούργια για κείνη: Ο μπλε ουρανός, ο φωτεινός ήλιος, τα όμορφα πουλιά… «Αχ… είναι τόσο όμορφα… ούτε στα όνειρά μου… Ει τι είναι αυτό;» Ρώτησε τον κάβουρα καθώς είδε ένα πλοίο σε κοντινή απόσταση όπου πάνω είχανε χορό.
«Αυτό είναι ένα πλοίο.» Αποκρίθηκε ο κάβουρας.
«Και αυτός ο άνδρας; Πω πω… τι όμορφος που είναι…» Ψέλλισε εκείνη.
«Μάλλον είναι πρίγκιπας και φαίνεται ότι γιορτάζουν τα γενέθλιά του.» Το πλοίο ήταν φωταγωγημένο και στον ουρανό εκτοξεύονταν πυροτεχνήματα. Η μικρή γοργόνα τα είχε χάσει. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ της τέτοιο θέαμα. Μαγεμένη καθώς ήταν από τη γοητεία του νεαρού πρίγκιπα, ξεκίνησε να τραγουδά με τη μελωδική της φωνή.
Ξαφνικά, μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό, όλη η θάλασσα άρχισε να ταρακουνιέται από τα κύματα. «Κοίτα καταιγίδα…» Σάστισε ο κάβουρας.
«Νιώθω τα κύματα…» Απάντησε εκείνη. «Ωχ το πλοίο… Ει… Πρόσεχε πρίγκιπα… πρόσεχε…» Κανείς δεν άκουσε τις φωνές της. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που ταρακούνησε το πλοίο τελικά βυθίστηκε. «Ωχ όχι… ο πρίγκιπας… πρέπει να τον σώσουμε!» Πρόσταξε εκείνη και βούτηξε στα κύματα. Ακόμα και κείνη έπρεπε να προσέχει μην χτυπήσει από τα απομεινάρια του πλοίου που επέπλεαν. Τελικά η μικρή γοργόνα έσωσε τον πρίγκιπα και κολύμπησε μαζί του μέχρι την ακτή.
«Άνοιξε τα μάτια σου σε παρακαλώ…» Τον εκλιπαρούσε. Περίμενε μέχρι να ξαναβρεί τις αισθήσεις του.
«Έλα γρήγορα πριγκίπισσά, κάποιος έρχεται και δεν πρέπει να σε δουν εδώ…» Της φώναξε ο κάβουρας.
«Πρέπει να φύγω πρίγκιπα… να προσέχεις.» Του είπε δίνοντάς του ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
«Είναι νεκρός;» Ρώτησε μια νεαρή κοπέλα τις δυο τις φίλες όταν τον αντίκρυσαν. «Όχι νομίζω ότι αναπνέει.» Τότε ο πρίγκιπας ξύπνησε και είδε ένα από τα κορίτσια μπροστά του.
«Σ’ ευχαριστώ που μου έσωσες τη ζωή.» Ο πρίγκιπας δεν είχε καταλάβει ότι ήταν η μικρή γοργόνα που τον είχε σώσει.
«Ωχ, όχι, εσύ τον έσωσες εκείνη παίρνει τα συγχαρητήρια.» Σχολίασε ο κάβουρας.
«Δεν πειράζει, απλώς χαίρομαι που τα βλέπω ζωντανό.»
«Ω… όχι πατέρα… οι αδελφές μου πήγαν μόνες τους. Άφησε με να πάω και γω μόνη μου και μην ανησυχείς.»
«Εντάξει, στο καλό και να προσέχεις, να μην πλησιάζεις τους ανθρώπους, μπορεί να μπει σε μπελάδες…»
«Μην ανησυχείς βασιλιά θα την προσέχω εγώ.» Πετάχτηκε ο κάβουρας.
«Α… ωραία, αλλά να επιστρέψετε πριν τη δύση γιατί αλλιώς θα σε κάνω σαγανάκι.»
«Ε… θα επιστρέψουμε μέχρι το απόγευμα μεγαλειότατε…» Κόμπιασε το καβουράκι. Η πριγκίπισσά έδωσε ένα πεταχτό φιλί στον πατέρα της και ενθουσιασμένη κολύμπησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ενώ ο κάβουρας προσπαθούσε να τη φτάσει. «Είμαι τόσο χαρούμενη…»
Γρήγορα έφθασε στην επιφάνεια. Τα πάντα ήταν καινούργια για κείνη: Ο μπλε ουρανός, ο φωτεινός ήλιος, τα όμορφα πουλιά… «Αχ… είναι τόσο όμορφα… ούτε στα όνειρά μου… Ει τι είναι αυτό;» Ρώτησε τον κάβουρα καθώς είδε ένα πλοίο σε κοντινή απόσταση όπου πάνω είχανε χορό.
«Αυτό είναι ένα πλοίο.» Αποκρίθηκε ο κάβουρας.
«Και αυτός ο άνδρας; Πω πω… τι όμορφος που είναι…» Ψέλλισε εκείνη.
«Μάλλον είναι πρίγκιπας και φαίνεται ότι γιορτάζουν τα γενέθλιά του.» Το πλοίο ήταν φωταγωγημένο και στον ουρανό εκτοξεύονταν πυροτεχνήματα. Η μικρή γοργόνα τα είχε χάσει. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ της τέτοιο θέαμα. Μαγεμένη καθώς ήταν από τη γοητεία του νεαρού πρίγκιπα, ξεκίνησε να τραγουδά με τη μελωδική της φωνή.
Ξαφνικά, μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό, όλη η θάλασσα άρχισε να ταρακουνιέται από τα κύματα. «Κοίτα καταιγίδα…» Σάστισε ο κάβουρας.
«Νιώθω τα κύματα…» Απάντησε εκείνη. «Ωχ το πλοίο… Ει… Πρόσεχε πρίγκιπα… πρόσεχε…» Κανείς δεν άκουσε τις φωνές της. Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που ταρακούνησε το πλοίο τελικά βυθίστηκε. «Ωχ όχι… ο πρίγκιπας… πρέπει να τον σώσουμε!» Πρόσταξε εκείνη και βούτηξε στα κύματα. Ακόμα και κείνη έπρεπε να προσέχει μην χτυπήσει από τα απομεινάρια του πλοίου που επέπλεαν. Τελικά η μικρή γοργόνα έσωσε τον πρίγκιπα και κολύμπησε μαζί του μέχρι την ακτή.
«Έλα γρήγορα πριγκίπισσά, κάποιος έρχεται και δεν πρέπει να σε δουν εδώ…» Της φώναξε ο κάβουρας.
«Πρέπει να φύγω πρίγκιπα… να προσέχεις.» Του είπε δίνοντάς του ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
«Είναι νεκρός;» Ρώτησε μια νεαρή κοπέλα τις δυο τις φίλες όταν τον αντίκρυσαν. «Όχι νομίζω ότι αναπνέει.» Τότε ο πρίγκιπας ξύπνησε και είδε ένα από τα κορίτσια μπροστά του.
«Σ’ ευχαριστώ που μου έσωσες τη ζωή.» Ο πρίγκιπας δεν είχε καταλάβει ότι ήταν η μικρή γοργόνα που τον είχε σώσει.
«Ωχ, όχι, εσύ τον έσωσες εκείνη παίρνει τα συγχαρητήρια.» Σχολίασε ο κάβουρας.
«Δεν πειράζει, απλώς χαίρομαι που τα βλέπω ζωντανό.»
Ο ήλιος έδυε, οπότε επέστρεψαν στο βασίλειο. Η μικρή γοργόνα ήταν στεναχωρημένη γιατί ήξερε πως δεν θα ξαναέβλεπε τον πρίγκιπα. «Πρίγκιπά μου σ’ αγαπώ… θέλω απλώς να είμαι μαζί σου.» Σκεφτόταν συνέχεια καθώς έπαιζε με τα λουλούδια του βυθού. «Πονώ μέσα μου. Η αγάπη είναι χάλια…» Εκμυστηρευόταν στον πιστό της φίλο.
«Η αγάπη είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο!» Της απάντησε ο κάβουρας.
«Ναι, θέλω να ζήσω με την αγάπη μου.»
«Μα είναι ενάντια στο νόμο της θάλασσας.» Προσπαθούσε να την πείσει εκείνος.
«Δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ζήσω μακριά του!»
«Έχω μια ιδέα αλλά θα με βάλει σε μεγάλους μπελάδες. Ο βασιλιάς θα με κάνει σαγανάκι.»
«Έλα πες μου, μην σε νοιάζει ο πατέρας μου.» Τον παρακαλούσε η γοργόνα.
«Εντάξει, υπάρχει κάποια που μπορεί να σε βοηθήσει, αλλά είναι επικίνδυνο να μπλέξεις μαζί της.»
«Είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για τον πρίγκιπα μου, πες μου ποία είναι;» Τον ρώτησε με ορθάνοιχτα τα μεγάλα της μπλε μάτια.
«Η μάγισσα της θάλασσας. Αλλά είναι επικίνδυνο να πας εκεί.» Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του ο κάβουρας η μικρή γοργόνα έφυγε για το λημέρι της μάγισσας. Ο κάβουρας την ακολούθησε. Η μάγισσα της θάλασσας είδε στη μαγική της σφαίρα ότι η πριγκίπισσα ερχόταν να την επισκεφτεί.
«Ω… Τι κάνει η κόρη του βασιλιά στα μέρη μας;» Τη ρώτησε ειρωνικά.
«Θα ήθελα πολύ να γίνω άνθρωπος.»
«Ω… για κείνον τον πρίγκιπα;» Τη ρώτησε υποτιμητικά.
«Ναι τον έχω ερωτευτεί.»
«Είσαι σίγουρη ότι θα σε κάνει ευτυχισμένη;»
«Ναι, και θέλω πάρα πολύ να είμαι μαζί του.»
«Νομίζεις ότι θα μπορέσεις να του κλέψεις την καρδιά;» Τη ρώτησε απαξιωτικά.
«Ναι θα μπορέσω.» Απάντησε το κορίτσι με σιγουριά.
«Λοιπόν, μπορώ να σε κάνω άνθρωπο, αλλά θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα.»
«Θα πληρώσω με ότι μπορώ.»
«Εντάξει τότε. Θα πάρω την όμορφη φωνή σου για αντάλλαγμα. Και να θυμάσαι: αν ο πρίγκιπας σε ερωτευτεί στ’ αλήθεια, τότε θα γίνεις άνθρωπος και θα ξαναβρείς τη φωνή σου. Αλλά αν δεν σ’ αγαπήσει, τότε θα πεθάνεις με ραγισμένη καρδιά και θα γίνεις αφρός της θάλασσας!» Τα γέλια της μάγισσας αντηχούσαν σ’ όλο το βυθό.
«Θα θυσιάσω τα πάντα για κείνον.» Η γοργόνα φαινόταν πολύ σίγουρη ότι θα τα καταφέρει. «Εντάξει πάρε αυτό το φίλτρο και να το πιείς όταν φθάσεις στην ακτή.»
«Η αγάπη είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο!» Της απάντησε ο κάβουρας.
«Ναι, θέλω να ζήσω με την αγάπη μου.»
«Μα είναι ενάντια στο νόμο της θάλασσας.» Προσπαθούσε να την πείσει εκείνος.
«Δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ζήσω μακριά του!»
«Έχω μια ιδέα αλλά θα με βάλει σε μεγάλους μπελάδες. Ο βασιλιάς θα με κάνει σαγανάκι.»
«Έλα πες μου, μην σε νοιάζει ο πατέρας μου.» Τον παρακαλούσε η γοργόνα.
«Εντάξει, υπάρχει κάποια που μπορεί να σε βοηθήσει, αλλά είναι επικίνδυνο να μπλέξεις μαζί της.»
«Είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για τον πρίγκιπα μου, πες μου ποία είναι;» Τον ρώτησε με ορθάνοιχτα τα μεγάλα της μπλε μάτια.
«Η μάγισσα της θάλασσας. Αλλά είναι επικίνδυνο να πας εκεί.» Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του ο κάβουρας η μικρή γοργόνα έφυγε για το λημέρι της μάγισσας. Ο κάβουρας την ακολούθησε. Η μάγισσα της θάλασσας είδε στη μαγική της σφαίρα ότι η πριγκίπισσα ερχόταν να την επισκεφτεί.
«Ω… Τι κάνει η κόρη του βασιλιά στα μέρη μας;» Τη ρώτησε ειρωνικά.
«Θα ήθελα πολύ να γίνω άνθρωπος.»
«Ω… για κείνον τον πρίγκιπα;» Τη ρώτησε υποτιμητικά.
«Ναι τον έχω ερωτευτεί.»
«Είσαι σίγουρη ότι θα σε κάνει ευτυχισμένη;»
«Ναι, και θέλω πάρα πολύ να είμαι μαζί του.»
«Νομίζεις ότι θα μπορέσεις να του κλέψεις την καρδιά;» Τη ρώτησε απαξιωτικά.
«Ναι θα μπορέσω.» Απάντησε το κορίτσι με σιγουριά.
«Λοιπόν, μπορώ να σε κάνω άνθρωπο, αλλά θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα.»
«Θα πληρώσω με ότι μπορώ.»
«Εντάξει τότε. Θα πάρω την όμορφη φωνή σου για αντάλλαγμα. Και να θυμάσαι: αν ο πρίγκιπας σε ερωτευτεί στ’ αλήθεια, τότε θα γίνεις άνθρωπος και θα ξαναβρείς τη φωνή σου. Αλλά αν δεν σ’ αγαπήσει, τότε θα πεθάνεις με ραγισμένη καρδιά και θα γίνεις αφρός της θάλασσας!» Τα γέλια της μάγισσας αντηχούσαν σ’ όλο το βυθό.
«Θα θυσιάσω τα πάντα για κείνον.» Η γοργόνα φαινόταν πολύ σίγουρη ότι θα τα καταφέρει. «Εντάξει πάρε αυτό το φίλτρο και να το πιείς όταν φθάσεις στην ακτή.»
H γοργόνα πήρε το φίλτρο και πήγε στην ακτή, κάτω από το παλάτι του πρίγκιπα. Έφτασε στην επιφάνεια και το ήπιε! Ξαφνικά ένας δυνατός πόνος την έριξε αναίσθητη. Η ουρά της μεταμορφώθηκε σε πόδια! Όταν ξύπνησε, μετά από ώρα, είδε τον πρίγκιπα στο προσκέφαλό της. «Άνοιξε τα μάτια σου όμορφη κοπέλα, είσαι ασφαλής.» Της είπε τυλίγοντάς την με μια πετσέτα καθώς τώρα δεν φορούσε ρούχα! «Από πού έρχεσαι; Σε βρήκα στην παραλία και σε μετέφερα εδώ.» Η γοργόνα δυστυχώς, έχοντας χάσει τη φωνή της δεν μπορούσε να του εξηγήσει. «Σε παρακαλώ, ξεκουράσου λίγο.» Την προέτρεψε.
Την επόμενη μέρα η μικρή γοργόνα άρχισε να περπατά, ο πρίγκιπας την είδε και ήταν πολύ χαρούμενος. «Θέλεις να χορέψουμε;» Τη ρώτησε. «Χορεύεις πολύ ωραία.» Της είπε ενθουσιασμένος.
«Νομίζω σε έχει ερωτευτεί και κείνος.» Της ψιθύρισε ο κάβουρας που είχε σκαρφαλώσει στον ώμο της. Η γοργόνα κοκκίνησε. Ξαφνικά ακούστηκε η κόρνα ενός πλοίου. «Επιτέλους! Ήρθε ο πατέρας μου! Ανυπομονώ να του γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου.» Η γοργόνα σάστισε. «Καλωσόρισες πατέρα! Θέλω να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής μου. Τη γυναίκα που θέλω να παντρευτώ.» Του είπε αγκαλιάζοντάς τον.
Η γοργόνα πήγε και κείνη να τον χαιρετήσει όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η κοπέλα που νόμιζε ο πρίγκιπας ότι τον είχε σώσει στο ναυάγιο. «Την αγαπάω πατέρα!» Η καρδιά της μικρής γοργόνας έσπασε σε χίλια κομμάτια. «Γιε μου, η ευτυχία σου είναι και δική μου ευτυχία.» Είπε ο πατέρας του χαιρετόντας την κοπέλα.
«Τέτοιο πόνο δεν έχω ξανανιώσει… Που να ήξερε τι θυσίασα για να είμαι κοντά του…» Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της.
«Νομίζω σε έχει ερωτευτεί και κείνος.» Της ψιθύρισε ο κάβουρας που είχε σκαρφαλώσει στον ώμο της. Η γοργόνα κοκκίνησε. Ξαφνικά ακούστηκε η κόρνα ενός πλοίου. «Επιτέλους! Ήρθε ο πατέρας μου! Ανυπομονώ να του γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου.» Η γοργόνα σάστισε. «Καλωσόρισες πατέρα! Θέλω να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής μου. Τη γυναίκα που θέλω να παντρευτώ.» Του είπε αγκαλιάζοντάς τον.
Η γοργόνα πήγε και κείνη να τον χαιρετήσει όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η κοπέλα που νόμιζε ο πρίγκιπας ότι τον είχε σώσει στο ναυάγιο. «Την αγαπάω πατέρα!» Η καρδιά της μικρής γοργόνας έσπασε σε χίλια κομμάτια. «Γιε μου, η ευτυχία σου είναι και δική μου ευτυχία.» Είπε ο πατέρας του χαιρετόντας την κοπέλα.
«Τέτοιο πόνο δεν έχω ξανανιώσει… Που να ήξερε τι θυσίασα για να είμαι κοντά του…» Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της.
Την επόμενη μέρα, ο βασιλιάς ανακοίνωσε το γάμο του γιού του. «Τον έχασα για πάντα… Και τώρα με το πρώτο φως της αυγής θα πρέπει να πεθάνω… και θα χαθώ στον ωκεανό.» Η γοργόνα ήταν απελπισμένη. Ο κάβουρας βούτηξε στη θάλασσα και τράβηξε προς το παλάτι. Είπε τα πάντα και στο βασιλιά και στις κόρες του. «Την καημένη την κορούλα μου, σίγουρα αυτή η κακιά μάγισσα φταίει για όλα.»
«Θα πάμε αμέσως να τη βρούμε!» Είπαν με μιας όλες οι κόρες του και κολύμπησαν προς το λημέρι της μάγισσας.
«Η αδελφή μας είναι σε μεγάλους μπελάδες. Σου ζητάμε να αναιρέσεις το μαγικό σου ξόρκι.» Της είπε η μια κόρη.
«Ναι σε παρακαλούμε πολύ.» Τόνισε μια άλλη.
«Τι ντροπή… οι πριγκίπισσες ολόκληρου του βυθού να παρακαλούν μια μάγισσα…. Λοιπόν σας έχω ένα αντίδοτο αλλά θα πρέπει να δολοφονήσει τον πρίγκιπα! Μονό αν σκοτώσει με αυτό το μαγεμένο μαχαίρι τον πρίγκιπα θα μπορέσει να ξαναγίνει γοργόνα…» Οι αδελφές της πήγαν το μαχαίρι στον πατέρα τους και του είπαν για το αντίδοτο. Έφυγαν όλοι μαζί και βρήκαν τη μικρή γοργόνα κάτω από ένα δέντρο στην ακτή να σκέφτεται στεναχωρημένη.
«Κόρη μου!» Της φώναξε από τη θάλασσα ο πατέρας της. «Πατέρα! Κορίτσια!» Η γοργόνα δεν περίμενε να τους ξαναδεί. «Μην κλαις αγαπημένο μου παιδί. Αν θες να αναιρέσεις το ξόρκι κάνε ότι σου πω. Σκότωσε τον πρίγκιπα με αυτό το μαγεμένο μαχαίρι και τότε θα γίνεις γοργόνα και πάλι.»
«Όχι πατέρα…»
«Το ξέρω ότι τον αγαπάς παιδί μου, αλλά δεν θα γίνει ποτέ δικός σου. Κάνε το για τον πατέρα σου κόρη μου, χωρίς εσένα θα πεθάνω γλυκιά μου.» Η μικρή γοργόνα κοίταξε τον πατέρα και τις αδελφές της, ακόμα και τον κάβουρα, που έκλαιγαν, πήρε το μαχαίρι και πήγε στο παλάτι για να τον σκοτώσει. Ο πρίγκιπας κοιμόταν στον κήπο του παλατιού. Τον πλησίασε με το μαχαίρι και το κάρφωσε στο στήθος του. «Όχι… Δεν μπορώ να του το κάνω αυτό! Προτιμώ να πεθάνω παρά να τον σκοτώσω…» Τελευταία στιγμή έκανε πίσω. «Μπορεί να παντρευτεί την αγαπημένη του και να ζήσουν ευτυχισμένοι για πάντα. Καλή σου τύχη, αγαπημένε αντίο….»
Η γοργόνα ρίχτηκε στη θάλασσα. Όλοι περίμεναν με αγωνία τι έγινε. Ξαφνικά την είδαν να βγαίνει μυστηριωδώς από το βυθό και να αιωρείται στους ουρανούς. Οι νεράιδες του αέρα εμφανίστηκαν και την έβγαλαν από το νερό. «Σας ευχαριστώ πολύ, σώσατε την κόρη μου!» Τους είπε ο βασιλιάς χαρούμενος.
«Πού είμαι;» Ρώτησε σαστισμένη η γοργόνα.
«Είσαι στον ουρανό μαζί μας. Είμαστε οι νεράιδες του αέρα. Έχουμε έρθει για να σε ανταμείψουμε για την καλοσύνη σου, για την αγάπη σου σε πλάσματα της θάλασσας και ανθρώπους. Μπορείς τώρα να έχεις αθάνατη ψυχή και στο μέλλον να γεννηθείς σας άνθρωπος.»
«Σας ευχαριστώ πολύ νεράιδες.» Η μικρή γοργόνα τους αποχαιρετήστε όλους για τελευταία φορά. «Πάντα θα σε αγαπώ γλυκέ μου πρίγκιπα… Στην επόμενη ζωή θα είσαι η αγάπη μου ξανά.» Ευχήθηκε πετώντας πάνω από το παλάτι του ανεκπλήρωτού της έρωτα. «Αντίο αγάπη μου…» Ανέβηκε ψηλά ψηλά στον παράδεισο με τις νεράιδες του αέρα…
«Θα πάμε αμέσως να τη βρούμε!» Είπαν με μιας όλες οι κόρες του και κολύμπησαν προς το λημέρι της μάγισσας.
«Η αδελφή μας είναι σε μεγάλους μπελάδες. Σου ζητάμε να αναιρέσεις το μαγικό σου ξόρκι.» Της είπε η μια κόρη.
«Ναι σε παρακαλούμε πολύ.» Τόνισε μια άλλη.
«Τι ντροπή… οι πριγκίπισσες ολόκληρου του βυθού να παρακαλούν μια μάγισσα…. Λοιπόν σας έχω ένα αντίδοτο αλλά θα πρέπει να δολοφονήσει τον πρίγκιπα! Μονό αν σκοτώσει με αυτό το μαγεμένο μαχαίρι τον πρίγκιπα θα μπορέσει να ξαναγίνει γοργόνα…» Οι αδελφές της πήγαν το μαχαίρι στον πατέρα τους και του είπαν για το αντίδοτο. Έφυγαν όλοι μαζί και βρήκαν τη μικρή γοργόνα κάτω από ένα δέντρο στην ακτή να σκέφτεται στεναχωρημένη.
«Όχι πατέρα…»
«Το ξέρω ότι τον αγαπάς παιδί μου, αλλά δεν θα γίνει ποτέ δικός σου. Κάνε το για τον πατέρα σου κόρη μου, χωρίς εσένα θα πεθάνω γλυκιά μου.» Η μικρή γοργόνα κοίταξε τον πατέρα και τις αδελφές της, ακόμα και τον κάβουρα, που έκλαιγαν, πήρε το μαχαίρι και πήγε στο παλάτι για να τον σκοτώσει. Ο πρίγκιπας κοιμόταν στον κήπο του παλατιού. Τον πλησίασε με το μαχαίρι και το κάρφωσε στο στήθος του. «Όχι… Δεν μπορώ να του το κάνω αυτό! Προτιμώ να πεθάνω παρά να τον σκοτώσω…» Τελευταία στιγμή έκανε πίσω. «Μπορεί να παντρευτεί την αγαπημένη του και να ζήσουν ευτυχισμένοι για πάντα. Καλή σου τύχη, αγαπημένε αντίο….»
«Πού είμαι;» Ρώτησε σαστισμένη η γοργόνα.
«Είσαι στον ουρανό μαζί μας. Είμαστε οι νεράιδες του αέρα. Έχουμε έρθει για να σε ανταμείψουμε για την καλοσύνη σου, για την αγάπη σου σε πλάσματα της θάλασσας και ανθρώπους. Μπορείς τώρα να έχεις αθάνατη ψυχή και στο μέλλον να γεννηθείς σας άνθρωπος.»
«Σας ευχαριστώ πολύ νεράιδες.» Η μικρή γοργόνα τους αποχαιρετήστε όλους για τελευταία φορά. «Πάντα θα σε αγαπώ γλυκέ μου πρίγκιπα… Στην επόμενη ζωή θα είσαι η αγάπη μου ξανά.» Ευχήθηκε πετώντας πάνω από το παλάτι του ανεκπλήρωτού της έρωτα. «Αντίο αγάπη μου…» Ανέβηκε ψηλά ψηλά στον παράδεισο με τις νεράιδες του αέρα…
Η Μικρή Γοργόνα βασίζεται σε έναν χαρακτήρα παραμυθιού, που δημιουργήθηκε το 1837 από τον Αντερσεν. Στην ιστορία, η κόρη ενός βασιλιά της θάλασσας ερωτεύεται έναν πρίγκηπα, αλλά πρέπει να περιμένει 300 χρόνια για να μεταμορφωθεί από γοργόνα σε άνθρωπο, για να ζήσει μαζί του.
Το άγαλμα κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Εντβαρντ Ερικσεν, και πήρε την θέση του στο λιμάνι της Κοπεγχάγης το 1913.
Το παραμύθι έχει εμπνεύσει, μεταξύ πολλών άλλων, την βιομηχανία Ντίσνεϋ.
Στην ταινία, η μικρή γοργόνα Αριελ ερωτεύεται τον Ερικ, έναν πρίγκηπα της ξηράς. Για να μπορέσει να τον παντρευθεί, κάνει μια συμφωνία με την κακιά μάγισσα Ούρσουλα. Η Ούρσουλα της δίνει πόδια, αλλά η Αριελ πρέπει να κάνει τον Ερικ να την ερωτευτεί μέσα σε τρεις μέρες.
Το παιδικό φιλμ έχει φυσικά χάπι εντ. Η Αριελ παντρεύεται τον Ερικ, και μένει για πάντα άνθρωπος. Ο γάμος τους είναι υπέροχος, με χαρούμενους προσκεκλημένους ανθρώπους και πλάσματα των θαλασσών.
Αλλά η πρώτη εκδοχή, του Αντερσεν, είναι σκοτεινή. Η Αριελ βλέπει τον Ερικ να παντρεύεται μια πριγκίπισσα και απελπίζεται. Τότε της δίνεται ένα μαχαίρι με σκοπό να σκοτώσει τον πρίγκηπα, αλλά αντί να κάνει κακό στον αγαπημένο της, εκείνη πηδάει στη θάλασσα και πεθαίνει.
www.tovima.gr
Photos by:
S. A. Paidousi
www.flickr.com
Ronald Duphily Jr Voyage of the Little Mermaid
Gabriella Marshdevil
fonslelovesyou
Zezaprince
Custobase
Fortunato Calabro
June Yarham
Spicy Braveheart
Eun Jung Lee
Tessa
Alijah Erneweln
Cherokeeh Asteria
Guillaume Henry
Jessica Velarde
Mikey Walters
Gabriella
SandroSebastlani
Art Ninja
Lumos Disney
Christopher Rainville
Kristy Zhuang
Duy Truong
Selena Mortmagus
Facundo Daniel Tedesco
Daire Monigal
Sam's Disney
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.