O AΛΑΝΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα της μακρινής Ανατολής ζούσε μία φτωχή γυναίκα που δεν είχε κανέναν στον κόσμο εκτός από τον αγαπημένο της γιο τον Αλαντίν. 

Μια μέρα, την ώρα που ο Αλαντίν έπαιζε με τους φίλους του στο δρόμο,  τον πλησίασε ένας άγνωστος. «Εσύ πρέπει να είσαι ο Αλαντίν, ο γιος του αδελφού μου, έρχομαι από την Αφρική, ταξιδεύω μέρες ολόκληρες για να δω εσένα και τη μητέρα σου». Του είπε. Έπειτα συνέχισε «Ανιψιέ μου   χρειάζομαι τη βοήθειά σου,  μπορείς να έρθεις μαζί μου;»  «Μα φυσικά θείε!» Απάντησε ο Αλαντίν. 

Ο άντρας οδήγησε τον Αλαντίν μακριά, πέρα από τα τείχη της πόλης, μέχρι την κορυφή του βουνού. «Έλα μαζί μου Αλαντίν και θα σου δείξω απίστευτα πράγματα, πράγματα που κανένας άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ του. Αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να μαζέψεις μερικά ξύλα για να ανάψουμε φωτιά.» Όταν οι φλόγες άρχισαν να βάφουν το σκοτάδι με πορτοκάλι και κόκκινα χρώματα, ο άντρας πρόφερε κάποιες μαγικές λέξεις «Άμπρα κατάμπρα…»  τότε η γη ξαφνικά άρχισε να σείεται, τα βράχια άνοιξαν  και εμφανίστηκε μία σκάλα που οδηγούσε σε μία σκοτεινή σπηλιά. Ο Αλαντίν φόρεσε το δαχτυλίδι και κατέβηκε τα πέτρινα σκαλοπάτια. Ξαφνικά ξέχασε όλους τους φόβους του. Αντί για  τη σκοτεινή σπηλιά που περίμενε ότι θα δει, βρέθηκε σε έναν υπέροχο κήπο με πολύχρωμα λουλούδια και δέντρα γεμάτα καρπούς. Σύντομα κατάλαβε ότι τα λουλούδια και τα φρούτα δεν ήταν παρά πολύτιμα πετράδια. Ο Αλαντίν άρχισε να γεμίζει τις τσέπες του με ρουμπίνια, ζαφείρια και διαμάντια. 

Προχώρησε λίγο πιο κάτω πάνω σε ένα βράχο και βρήκε το Λυχνάρι που λαμποκοπούσε. Το πήρε προσεκτικά στα χέρια του και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Οι τσέπες του όμως είχαν βαρύνει τόσο πολύ, από τα πολύτιμα πετράδια, που τ’ αγόρι δεν μπορούσε να σκαρφαλώσεις για να βγει από το μαγικό κήπο. Ο μάγος του φώναξε με ανυπομονησία «Έλα Αλαντίν, δώσε μου το λυχνάρι και μετά θα σε βοηθήσω να βγεις.» «Αποκλείεται… είμαι σίγουρος ότι αν σου δώσω το Λυχνάρι θα με παγιδεύσεις μέσα στη σπηλιά.» Απάντησε ο Αλαντίν.  Ο μάγος θύμωσε τόσο πολύ που έσπρωξε το βράχο και φυλάκισε τον καημένο τον Αλαντίν μέσα στα σκοτάδια της σπηλιάς. Ο Αλαντίν άρχισε να τρέμει από το φόβο  του. Παρακαλούσε το Θεό να τον βοηθήσει και να δώσει δύναμη. Καθώς όμως ένωνε τα χέρια του για να προσευχηθεί, έστριψε κατά λάθος τη μαγική πέτρα του δαχτυλιδιού. 

Ξαφνικά μέσα από πολύχρωμους καπνούς… εμφανίστηκε μπροστά του έναν Τζίνι. «Καλημέρα αφέντη, είμαι το τζίνι του μαγικού δαχτυλιδιού και μπορώ να ικανοποιήσω όλες σου τις επιθυμίες.» Είπε στο φοβισμένο αγόρι. 

Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Αλαντίν, του φώναξε με ανακούφιση  «Θέλω να γυρίσω σπίτι μου!» Και πράγματι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, Ο Αλαντίν βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του. 

«Και μην ξεχνάς αφέντη μου, οπότε με χρειαστείς, εγώ θα είμαι στη διάθεσή σου!» Είπε το τζίνι του δαχτυλιδιού και εξαφανίστηκε. Ο Αλαντίν έπεσε με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας του  και αφού της διηγήθηκε την περιπέτειά του, της έδειξε το λυχνάρι.  «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο μάγος ήθελε τόσο πολύ αυτό το παλιό το Λυχνάρι!» Είπε η μητέρα και έτριψε το λυχνάρι για να το καθαρίσει και να το γυαλίσει. 

Ξαφνικά, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και μέσα από σύννεφα καπνού, εμφανίστηκε μπροστά τους ένα τεράστιο Τζίνι! «Ποια είναι η ευχή σας που θέλετε να πραγματοποιήσω ε?» Ρώτησε με τη βαριά του φωνή το Τζίνι.

«Η μητέρα μου κι εγώ πεινάμε… θέλουμε να φάμε…» Είπε ο Αλαντίν Πριν καλά καλά προλάβει τελειώσει τη φράση, είδε το τζίνι να κρατάει μια πιατέλα γεμάτη φαγητά. Έτσι κάθε από κεινην την ημέρα δεν έλειψε τίποτα στον Αλαντίν και τη μητέρα του.

Μια μέρα καθώς ο Αλαντίν, περπατούσε ανέμελος στην πόλη, συνάντησε την κόρη του σουλτάνου, την πανέμορφη πριγκίπισσα. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και ήταν αποφασισμένος να την παντρευτεί. Όταν γύρισε στο σπίτι, διέταξε το τζίνι του λυχναριού να μεταμορφώσει το φτωχικό του σπίτι στο πιο λαμπρό παλάτι του βασιλείου.

Έπειτα έστειλε ένα φρουρό να πει στο βασιλιά και στην πριγκίπισσα ότι είναι καλεσμένοι στο παλάτι του Αλαντίν του πλουσιότερου άρχοντα. 

Την επόμενη μέρα ο Αλαντίν υποδέχτηκε με τιμές το βασιλιά και την αγαπημένη του πριγκίπισσα. Ο Αλαντίν εξομολογήθηκε στον βασιλιά ότι ήταν τρέλα τρέλα ερωτευμένος με την κόρη του και του ζήτησε το χέρι της. Πράγματι δυο μέρες αργότερα η ο Αλαντίν και η όμορφη πριγκίπισσα παντρεύτηκαν σε μία παραμυθένια τελετή. 

Ένα πρωινό ο μάγος από την Αφρική εμφανίστηκε στο παλάτι του Αλαντίν, μεταμφιεσμένος σε πωλητή λυχναριών.  Η πριγκίπισσα σκέφτηκε ότι θα ήταν μία καλή ευκαιρία να ξεφορτωθεί το παλιό άχρηστο λυχνάρι του Αλαντίν και ότι και να του πάρει ένα καινούργιο σαν δώρο. Πρωτού καλά καλά η πριγκίπισσα καταλάβει τι συνέβαινε, ο μάγος έτριψε το μαγικό λυχνάρι και διέταξε το τζίνι να μεταφέρει το παλάτι και τη γυναίκα του Αλαντίν στην Αφρική. 

Όταν ο Αλαντίν γύρισε και αντίκρισε ότι το παλάτι και η πριγκίπισσα είχαν εξαφανιστεί, κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Έτριψε το μαγικό δαχτυλίδι και διέταξε το τζίνι να τον οδηγήσει στο παλάτι του κακού μάγου. Το πανάσχημο τζίνι, κλείδωσε τον κακό μάγο  στο πιο σκοτεινό και υγρό κελί του παλατιού και έπειτα απογειώθηκε για να ικανοποιήσει την επιθυμία του αφέντη του. Από τότε, ο Αλαντίν και η πριγκίπισσα ζουν ευτυχισμένοι στο παλάτι και χρησιμοποιούν το μαγικό Λυχνάρι για να βοηθήσουν τους φτωχούς και τους αρρώστους. Έτσι χάρη στον Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι όλος ο κόσμος ζει καλά και μεις καλύτερα!

Το περιώνυμο λυχνάρι του Αλαντίν ήταν ένα μαγικό λυχνάρι που εξασφάλιζε στον κάτοχό του ότι επιθυμούσε. Το λυχνάρι αυτό απέκτησε ο Αλαντίν, ένας από τους βασικούς ήρωες των αραβικών παραμυθιών των «χιλίων και μιας νύκτας», (γνωστών και ως της «Χαλιμάς»), με τη βοήθεια ενός μάγου.

Ο Αλαντίν φτωχός νέος, πλην όμως έξυπνος και ωραίος, κατάφερε με το λυχνάρι αυτό αφενός μεν να γίνει πάμπλουτος, αφετέρου στο τέλος να παντρευτεί την κόρη του Σουλτάνου. Βέβαια στις διάφορες ιστορίες που αναπτύχθηκαν με τον Αλαντίν έχουν προστεθεί και διάφορα κατορθώματα, δράσεις αλλά και απώλειες του λυχναριού που με έξυπνους πάντα τρόπους το επανακτούσε μέχρι να καταλήξει στο ευτυχές για τον ίδιο τελικό σκοπό.

(wikipedia)