«Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε!»

Studio Kυψέλη, Αθήνα

25 Δεκέμβρη 2017

Kριτική Θεατρικής παράστασης

«Το θέατρο είναι η ζωή και η ζωή είναι θέατρο»

Του αρχισυντάκτη  Νίκου Κολίτση

«Απόψε… λέω να μην κοιμηθούμε», γιατί «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», έστω και με την ιταλική…  χείρα βοηθείας του Λουίτζι Πιραντέλο, διαμέσου της Ρωζίτας Σώκου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, στο Studio Κυψέλη στην Αθήνα.

Με την εύθραυστη θεατρική ισορροπία ν’ ακροβατεί ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα, η Ροζίτα Σώκου αποδίδει, σ’ ελεύθερη μετάφραση, το ευφυές κείμενο του Πιραντέλο, που σκηνοθετεί ο Γιώργος Λιβανός και αποδίδουν, εντός και εκτός σκηνής, οι ηθοποιοί της ομάδας «Θεατρίνων Τέχνες», εδώ και τρεις ολόκληρους μήνες.

«Να ζεις τα αισθήματά σου. Αυτό είναι το αληθινό θέατρο»

Το «θελκτικό» και διαχρονικά επίκαρο έργο υψηλών απαιτήσεων του λαμπερού Σιτσιλιάνου θεατρικού συγγραφέα (πρωτοανέβηκε στην Ιταλία το 1930), εκτυλίσσεται «στα βάθη της Σικελίας, όπου παφλάζουν τα πάθη και δεσπόζει η άγρια ζήλεια». Το  έργο είχε μεταφραστεί και από το Νίκο Καζαντζάκη, προπολεμικά, για το Εθνικό Θέατρο, αλλά η μετάφραση αυτή έχει χαθεί, ενώ στο πέρασμα των χρόνων, έχει σκηνοθετηθεί και έχει ερμηνευτεί από καταξιωμένα ονόματα στο χώρο του θεάτρου, άνθρωποι πολλοί εκ των οποίων σήμερα δε ζουν πλέον ανάμεσά μας.  Πιο συγκεκριμένα, αποτελεί μια καυστική σάτιρα της θεατρικής πρακτικής -ένα θέατρο εν θεάτρω- με αποκορύφωμα τη σάτιρα του σκηνοθέτη, με ξεχωριστό άρωμα Σικελίας και φόντο μια φιλελεύθερη Σιτσιλιάνικη οικογένεια, με τρεις κόρες να ερωτοτροπούν ανενδοίαστα, στην Ιταλική επαρχία του ’50.

«Εδώ συντελείται ένα θαύμα κάθε βράδυ, το θαύμα του διαφορετικού»

Highlights: η … back to the roots εμφάνιση της Ροζίτας Σώκου, έστω και μέσα από την επικαιροποιημένη μετάφραση του έργου, που έχει τη σφραγίδα της, είναι γεγονός αξιομνημόνευτο και δημοσιογραφικά άξιο επισήμανσης

Σκηνοθεσία («η ζωή δε χρειάζεται σκηνοθεσία»): ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί μεταξύ άλλων… ένα σκηνοθέτη, που με τη σειρά του σκηνοθετεί τους υπόλοιπους, έστω και εν ώρα πρόβας, με το έργο του ν’ αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς χρειάζεται να ενσωματώσει πρόζα, χορό και τραγούδι στη μικρή αλλά καθ’ όλα συμπαθητική σκηνή του θεάτρου «Studio Kυψέλη», με μία σχεδόν ποδοσφαιρική αριθμητικά ομάδα ηθοποιών στο σανίδι

Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης οι: Καίτη Ιμπροχώρη, Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Όλγα Πρωτονοταρίου, Σοφία Μπεράτη, Λίλη Τέγου, Ζωρζέτ Μιρόν, Άγης Σιούνας, Ανδρέας Ζαχαριάδης και Χρήστος Μαραθιάς): οι ηθοποιοί -«επαναστάτες, με ή χωρίς αιτία»- υποδύονται τους πολυσύνθετους ρόλους τους με συναίσθημα, κέφι και μεράκι, σ’ ένα έργο μ’ εναλλαγές και μεταβάσεις τρελού ρυθμού, σε μια παράσταση συνόλου και αποθέωσης της ομαδικής δουλειάς και του συνεργατικού πνεύματος, με ενέσεις χορού και τραγουδιού και πραγματική κατάθεση ψυχής και αρμονικής συνύπαρξης από τους παλιούς και μπαρουτοκαπνισμένους αλλά και από τους νεότερους ηθοποιούς (ειδική μνεία αξίζει να γίνει σε μια πραγματική κυρία, πρωτίστως του ελληνικού κινηματογράφου αλλά όχι μόνο, την Καίτη Ιμπροχώρη, για την αέρινη παρουσία της επί σκηνής, εκπροσωπώντας επάξια τη θεατρική γενιά της)

«Χωρίς πάθος δεν υπάρχει ζωή»

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα: 

• οι μουσικές live στιγμές, με την επιπρόσθετη διακριτική on stage παρουσία στο πιάνο της Νίκης Γκουντούμη, σε μια φωτογραφική και ατμοσφαιρική ταυτόχρονα αναβίωση των εποχών της μπουάτ, δίνουν μια νότα γλυκιάς μελαγχολίας

• γεμάτα νοσταλγία τα live τραγούδια και η ζωντανή μουσική της παράστασης, με το ρολόι να κάνει memory flashback, αναπολώντας στιγμές του δοξασμένου ελληνικού κινηματογράφου

• προσεγμένα κοστούμια ανδρών και γυναικών

• λιτό σκηνικό (άλλωστε «το σκηνικό δεν είναι απαραίτητο, όταν πρωταγωνιστεί τ’ όνειρο») και φώτα που δύσκολα μπορούσαν να επιτελέσουν το ρόλο τους, σε μια σκηνή με τόσους πρωταγωνιστές να συνυπάρχουν
  
«Το θέατρο είναι τέχνη και ζωή μαζί»

Iδανικό Soundtrack:

                      

«Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ»

(«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», Μάνος Χατζιδάκης)

More things to do: για την ακρίβεια, less things to do, αναφορικά με τη διάρκεια της παράστασης, που αγγίζει τις δύο ώρες και το ένα τέταρτο (χωρίς διάλειμμα παρακαλώ, δομικά απαραίτητο), γεγονός που αναπόφευκτα κουράζει το, ως επί το πλείστον, μεγαλύτερης ηλικίας κοινό και λειτουργεί διασπαστικά, σε συνδυασμό πάντα με τις, μακράς διάρκειας, ηχητικές εντάσεις των ηθοποιών, τη στενότητα του χαμηλοτάβανου χώρου και τον πολυάριθμο θίασο επί σκηνής -με τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη να βάζουν προφανώς στοίχημα ότι θα… τετραγωνίσουν τον κύκλο, κάνοντας ντρίπλα σε ασανσέρ-

«Ο άνθρωπος, όσο είναι ζωντανός δεν είναι ποτέ ίδιος»

Βonus tip: το προσιτό εισιτήριο (15 ευρώ τα δύο άτομα με συνοδευτικό ποτό) 

Credits: το προσφερόμενο κρασί… αποχαιρετισμού στην έξοδο του θεάτρου συνιστά κίνηση αγνής ιταλικής φιλοξενίας