Ο ηθοποιός Νεκτάριος Φαρμάκης συναντά το το μικρό παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας -με τη βοήθεια του φανταστικού πρίγκηπα και του Fairytales-, βλέποντας τον κόσμο με τελείως διαφορετικό τρόπο και χωρίς να φοβάται να πει στους ενήλικες σκληρές αλήθειες και στους μικρούς αγαπημένες ιστορίες. Άλλωστε... "όλοι μας έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε και να ακούσουμε ωραίες ιστορίες. Κι αυτό δε θα σταματήσει ποτέ, όσο δύσκολες κι αν γίνουν οι συνθήκες".
Αποκλειστική συνέντευξη του ηθοποιού Νεκτάριου Φαρμάκη στο Fairytales
Η αλήθεια είναι ότι δε γεννήθηκα στα Φιλιατρά αλλά σε μια πόλη του Καναδά. Οι γονείς μου αποφάσισαν να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους, στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρός.
Θεωρώ, πάντως, τον εαυτό μου τυχερό γι' αυτή τους την απόφαση, γιατί έτσι μου χάρισαν μία παιδική ηλικία γεμάτη ανεμελιά κοντά στη φύση με πλούσια ερεθίσματα.
Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν μεγάλωνα σε μία μεγάλη πόλη, όπως η Αθήνα... Σίγουρα θα είχα περισσότερες επιρροές, περισσότερες εικόνες από παραστάσεις και μουσεία, για παράδειγμα, αλλά δε θα ήθελα ν' αλλάξω με τίποτα τον χώρο και τον χρόνο των παιδικών μου αναμνήσεων.
Ανάμεσα στη ζωγραφική και την ηθοποιία, επιλέξατε το δεύτερο. Πόσο διαφορετική εκτιμάτε ότι θα ήταν η ζωή σας σήμερα, αν είχατε επιλέξει τελικά το πρώτο; Mπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας, για παράδειγμα... καθηγητή καλλιτεχνικών στο Γυμνάσιο Φιλιατρών;
Αισθάνομαι ευτυχισμένος που από ένστικτο ακολούθησα το θέατρο. Δεν πιστεύω ότι θα ήμουν πλήρης, αν η ζωή και οι καταστάσεις με είχαν οδηγήσει σε άλλους δρόμους.
Όσο για τη ζωγραφική, παραμένει ένας ανεκπλήρωτος έρωτας και θαυμάζω πολύ τους ζωγράφους και τους εικαστικούς που καταφέρνουν να με συγκινήσουν με τα έργα τους. Ίσως κάποια στιγμή ξαναπιάσω τα πινέλα μου... Ποτέ δεν ξέρεις....
Όταν ήμουν παιδί, ήμουν μέλος της μαθητικής μας χορωδίας. Μου άρεσε πολύ να τραγουδάω θυμάμαι... Μεγαλώνοντας έκανα μαθήματα κιθάρας και φωνητικής κι είναι αρκετές οι φορές που έχω τραγουδήσει σε παραστάσεις.
Ο συνδυασμός της μουσικής και του λόγου είναι αυτός που προκαλεί τόσο ισχυρά συναισθήματα στον θεατή και είναι μαγικό, όταν καταφέρνεις να του τα μεταδώσεις. Πόσο μάλλον, όταν απευθύνεσαι σε μικρά παιδιά που λατρεύουν τη μουσική.
Ποια είναι η πιο θεατρική/κινηματογραφική παιδική σας ανάμνηση από τη γενέτειρά σας και ποιες ήταν οι αντιδράσεις των γονιών σας, στο ξεκίνημά σας ως ηθοποιός αλλά και σήμερα;
Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το θερινό σινεμά κάτω από το ρολόι των Φιλιατρών που πήγαινα, όταν ήμουν μικρός.
Θυμάμαι το παιδικό μου πρόσωπο να γεμίζει με φοβερές εικόνες, ενώ η καρδιά μου να χτυπά δυνατά στις κρίσιμες σκηνές. Θυμάμαι να σκουπίζω κρυφά τα δάκρυά μου, πριν προλάβουν ν΄ ανάψουν τα φώτα της πλατείας.
Την απόφαση, όμως, να ασχοληθώ με το θέατρο και την υποκριτική, την πήρα, όταν τελειώνοντας το σχολείο, σε ένα ταξίδι μου στην Αθήνα, είδα τον "Γυάλινο κόσμο", του Τένεσι Γουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου στο θέατρο "Εμπρός". Ήταν μια μαγική παράσταση που με καθόρισε κι αποτέλεσε την αποφασιστική για μένα στιγμή, ώστε να καταλήξω, με όλη μου την ψυχή, ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.
Η αντίδραση των γονιών μου ήταν θετική από την αρχή. Με βοήθησαν στις σπουδές μου κι ακόμα και σήμερα περιμένουν με αγωνία και θαυμασμό κάθε μου θεατρικό βήμα.
"Το να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι τον αγαπάς"
Ως μαθητής συμμετείχατε στην ομάδα του Τριφυλιακού Ερασιτεχνικού Θεάτρου. Ποιος συμμαθητής ή ποια συμμαθήτριά σας από την ομάδα, πιστεύετε ότι είχε τις δυνατότητες να ακολουθήσει θεατρική επαγγελματική πορεία, δεν του/της το έχετε πει ποτέ κι επέλεξε να κάνει κάτι άλλο σήμερα;
Στο επάγγελμα του ηθοποιού, όπως και σε πολλά άλλα επαγγέλματα, συναντά κανείς διάφορους χαρακτήρες. Σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν έμφυτες κλίσεις και ταλέντα. Ωστόσο, αν δεν το καλλιεργήσει κανείς κι αν δεν το αναπτύξει, το ταλέντο από μόνο του μπορεί να μην αρκεί.
Έναν ηθοποιό χρειάζεται να τον διακρίνει επιμονή, υπομονή, διάθεση για σκληρή δουλειά και συνεργατικότητα. Είναι απαραίτητο να έχει φαντασία και να μπορεί να οραματίζεται το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ώστε να το πετύχει.
«Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται», είναι μία από τις δικές μου αγαπημένες «ατάκες» από τον «Μικρό Πρίγκηπα». Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ατάκα και για ποιο λόγο;
Η φράση της αλεπούς στον Μικρό Πρίγκηπα "Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν τη βλέπουμε με τα μάτια", συμπυκνώνει ολόκληρο το νόημα της ζωής που δεν είναι άλλο από το ό,τι αξίζει πολύ, συνήθως βρίσκεται κρυμμένο...
Η κοινωνία μας αρκείται στο εύκολο κι εύπεπτο, σ' αυτό που βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ν' αναγνωρίζουν τα βαθύτερα συναισθήματα. Η αληθινή αγάπη και η ανιδιοτελής φιλία έχουν εκλείψει. Γιατί έχουμε ξεχάσει την ουσία... να ακούμε με τους χτύπους της καρδιάς μας.
Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, ήμουν παιδί και η αλήθεια είναι ότι κάποια σημεία δεν τα κατάλαβα. Ήταν σαν ένας μαγικός λαβύρινθος που κάθε ήρωας ξεκλείδωνε κάτι, ώστε να πας παρακάτω.
Υπάρχουν πολλά αινιγματικά και λίγο αλληγορικά νοήματα που εξακολουθούν να με βάζουν σε δρόμους ερμηνείας ακόμη και τώρα. Αυτός εκτιμώ ότι είναι ο λόγος που κάνει το έργο αυτό τόσο ελκυστικό. Είναι ένα βιβλίο που έχει γραφτεί για παιδιά, αλλά διαβάζεται το ίδιο ευχάριστα κι από τους μεγάλους. Έχει μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες και κρατάει την πρωτιά του πιο αγαπημένου βιβλίου μικρών και μεγάλων.
Αν μεγάλωνε ο μικρός πρίγκιπας, θα γινόταν αναπόφευκτα σαν τον πιλότο. Είναι αυτό που γινόμαστε όλοι μας, καθώς μεγαλώνουμε. Χάνουμε τον αυθορμητισμό, την ανεμελιά μας κι όλα τα θέλω μας γίνονται πρέπει. Συχνά αναζητάμε ξανά το παιδάκι που κρύβεται μέσα μας κι όταν το βρίσκουμε, τα πράγματα γίνονται πιο ουσιαστικά και πιο όμορφα.
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
«Καμιά φορά πρέπει να αφήνεις ελεύθερους να φύγουν αυτούς που αγαπάς...», μας «μαθαίνει» ο Μικρός Πρίγκηπας. Πόσο εύκολο/δύσκολο κι εφικτό είναι αυτό και τι συνέπειες έχει; Έχετε μπει ποτέ σ’ αυτή τη διαδικασία;
Το να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι τον αγαπάς. Θέλω να πιστεύω ότι δίνω αυτή την ελευθερία σε όσους έχω στη ζωή μου κι αγαπώ πολύ.
Ξέρω ότι ο αποχωρισμός είναι δύσκολος, αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο κι άσχημο να έχεις ανθρώπους γύρω σου που είναι δυστυχισμένοι.
"Με τη ματιά της Κάρμεν Ρουγγέρη"&
Από Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021
Η Κάρμεν Ρουγγέρη και η Χριστίνα Κουλουμπή σκηνοθετούν τον «Μικρό Πρίγκηπα» στον οποίο θα μοιραστείτε τη σκηνή μαζί με τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο, τον Γιάννη Νικολάου, τον Δημήτρη Τσολάκη, την Κωνσταντίνα Λιναρδάτου και την ίδια τη Χριστίνα Κουλουμπή. Με ποιους/ες έχετε συνεργαστεί στο παρελθόν και ποια προσωπική σχέση έχετε χτίσει, εντός κι εκτός θεάτρου;
Η Κάρμεν Ρουγγέρη και η Χριστίνα Κουλουμπή είναι εδώ και πολύ καιρό η θεατρική μου οικογένεια. Έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές με επιτυχία σε πολλές παραστάσεις. Νιώθω πολύ χαρούμενος και τυχερός που συμμετέχω σ' αυτό το έργο, σε μια τόσο προσεγμένη θεατρική διασκευή που είμαι σίγουρος ότι θα έχει μεγάλη επιτυχία.
Θεωρώ ότι είναι μια μαγική δουλειά που θα την αγαπήσουν μικροί και μεγάλοι, πλαισιωμένη με υπέροχους ηθοποιούς, μαγικά κουστούμια, αξέχαστες μελωδίες του Στέφανου Κορκολή, τις χορογραφίες και την κίνηση του Πέτρου Γάλλια.
Πόσο αλώβητο μπορεί να βγει από την πανδημία το θέατρο και ο καλλιτεχνικός κόσμος του; Yπάρχει ελπίδα ολικής επαναφοράς στην... κανονικότητα;
Ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, όπως αυτή της πανδημίας, βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα και με ρομαντισμό. Θεωρώ ότι η όμορφη τέχνη του θεάτρου θα επιβιώσει και καμιά πανδημία δε θα τη σταματήσει, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Όλοι μας έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε και να ακούσουμε ωραίες ιστορίες. Κι αυτό δε θα σταματήσει ποτέ, όσο δύσκολες κι αν γίνουν οι συνθήκες. Εύχομαι η ολική επαναφορά στη θεατρική κανονικότητα να γίνει γρήγορα και να μην αφήσει άλλες πληγές.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.