Μαρία Στεφάνου: "Είμαι εδώ και κάνω ό,τι καλύτερο, ώστε να είμαι ήσυχη ότι συνέβαλα στο μέγιστο, ώστε να δω τον κόσμο να αλλάζει"

Η musical performer, θεατρική παραγωγός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, χορογράφος, συνθέτης και στιχουργός, Μαρία Στεφάνου, ανοίγει την ατζέντα αισιοδοξίας και ζωής της νέας χρονιάς, έστω με ένα βήμα τη φορά, γιατί... "η ζωή μπορεί να είναι όμορφη και καλύτερη από όλα τα παραμύθια, αρκεί ο καθένας να βρει τον δρόμο του"!

Αποκλειστική συνέντευξη της Μαρίας Στεφάνου στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση.

Ο πρώτος είναι πρώτος. Ο δεύτερος είναι τίποτα, λένε στην Αμερική. Πώς μπορεί να επιβιώσει ένα παιδί σήμερα, όταν δεν τα καταφέρνει σε όλα, παραμένοντας παιδί που χαίρεται τη ζωή και το παιχνίδι;

Μπορεί ένα παιδί και να επιβιώσει και να ζήσει όμορφα και χαρούμενα, αρκεί να σταματήσει να ακούει τις εξωτερικές φωνές που το παροτρύνουν προς κάτι αφύσικο. Δηλαδή στο να μετατρέψει τη ζωή του σε κούρσα και σε αγώνα δρόμου. Αυτός δεν είναι ο φυσικός δρόμος του ανθρώπου. Πάνω σε αυτή τη συνειδητοποίηση έγραψα και το έργο μου "Ένα Βήμα Τη Φορά". 

Η μικρή Ερμιόνη βρήκε τον δικό της φύλακα άγγελο. Ποιος ήταν ο δικός σας φύλακας άγγελος ως παιδί και ποιος είναι σήμερα ως ενήλικας;

Δεν είχα, η αλήθεια είναι, φύλακα άγγελο ως παιδί. Σίγουρα η μητέρα μου μου έδωσε πολλά και την ευγνωμονώ, όπως και η γιαγιά μου, όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο φύλακας άγγελος μου είμαι εγώ. 

Αν εγώ δε με αγαπάω, δε με φροντίζω και δε με προσέχω, τότε κανείς δε θα το κάνει για εμένα. Αυτοί που μου το έμαθαν αυτό και με κατεύθυναν προς το να βρω ποια είμαι, είναι ο Δαβίδ Αριστείδης Μπαντέλης και η Χριστίνα Μανουηλίδου, από τους οποίους εμπνεύστηκα και τον ρόλο του Περαστικού και της ολόχρυσης Στιγμής αντίστοιχα. Είναι δύο ψυχολόγοι και ενεργειακοί θεραπευτές που από τη στιγμή που είπα ότι εγώ θέλω να δω την αλήθεια μου το 2014, εμφανίστηκαν στη ζωή μου και με πολύ εσωτερική δική μου δουλειά, άρχισα να περπατάω προς τον εαυτό μου και αυτό που πραγματικά είμαι.

Πώς μπορεί η Ερμιόνη να απεμπλακεί από το ασφυκτικά ανταγωνιστικό πλαίσιο της εποχής, του περιβάλλοντος και του εκπαιδευτικού συστήματος και ποια είναι η ευθύνη της οικογένειας και του σχολείου στη δημιουργία του;

Ευθύνη έχουν όλοι, ο καθένας στο κομμάτι του, όμως την τελική ευθύνη την έχει πάντα ο καθένας για τον εαυτό του. Κατ’ εμέ όλο το παγκόσμιο σύστημα είναι φτιαγμένο "λάθος". Για την ακρίβεια, είναι φτιαγμένο πολύ "σωστά", αν ο στόχος είναι να αποβλακώσει και να καταστρέψει ψυχικά και πνευματικά τις επόμενες γενιές. 

Τα ίδια στάνταρ και οι ίδιες απαιτήσεις για όλους; Για έναν κάμπο με πανέμορφα διαφορετικά λουλούδια και φυτά; Πώς; Οι "Ερμιόνες", δηλαδή τα παιδιά όλου του κόσμου, χρειάζεται απλώς να σταματήσουν να το επιτρέπουν. Τέλος στην υποτίμηση της υπέροχης μοναδικότητας του ανθρώπου. Δεν είμαστε όλοι για όλα, δεν είμαστε ηλίθιοι, αν δεν καταλαβαίνουμε μαθηματικά, φυσική, χημεία. Δεν είμαστε λιγότερο σημαντικοί αν δεν, αν δεν, αν δεν… Και φυσικά αν δεν είμαστε τέλειοι. 

Η οικογένεια μπορεί να βοηθήσει, αν το θέλει, αρκεί να ξυπνήσει και η ίδια και συνειδητοποιήσει τι είναι πραγματικά σημαντικό τελικά. Γενικά, κάτι που αναφέρω συχνά, είναι ότι αντί να προσπαθήσουμε να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας, σίγουρα θα βοηθήσει να τα ακούσουμε… Ίσως μας δείξουν εκείνα τον δρόμο.

Ποια είναι η μετάβαση από το "Ένα βήμα τη φορά" στο "Για να αρχίσει η ζωή" και τι συνδέει την Ερμιόνη με τη μικρή πορτοκαλιά;

Όλοι οι χαρακτήρες που γράφω είναι εμπνευσμένοι από εμένα, τη ζωή μου και τα όσα έχω μάθει. Όλοι μεταξύ τους συνδέονται και αν κάποιος παρακολουθήσει όλα τα έργα μου, θα βαθαίνει κάθε φορά πιο πολύ στον εαυτό του, μέσα από την Ερμιόνη του "Ένα Βήμα Τη Φορά" ή την πορτοκαλιά του "Για Να Αρχίσει Η Ζωή" ή την Μαρία του "Χάρτινου Κόσμου Του Νου". Αυτός είναι ο στόχος που δημιουργήθηκαν πέρα από το να εκφραστώ φυσικά εγώ.

Ένα βήμα τη φορά 

στο θέατρο Αθηνά

Πόσο διαφορετική είναι η (θεατρική) ζωή στη Θεσσαλονίκη συγκριτικά με την Αθήνα και πού εντοπίζετε τις μεγαλύτερες διαφορές; Ποια είναι πιο ιδανική και ανθρώπινη πόλη;

Ιδανική πόλη για τον κάθε άνθρωπο είναι αυτή που νιώθει ότι είναι γι' αυτόν. Εγώ για τη διαμονή μου προτιμώ τη Θεσσαλονίκη όπου και γεννήθηκα. Παρ' όλα αυτά η κάθε πόλη είναι μοναδική και γι’ αυτό και δεν τις συγκρίνω, όπως δε συγκρίνω και τους ανθρώπους, παρότι αναγνωρίζω τις διαφορές τους και είμαι ευγνώμων για τα καλά και των δύο αυτών πόλεων. 

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη της δημιουργίας. Η Αθήνα είναι η πόλη του απλώματος και της εξέλιξης. Γι' αυτό και ό,τι είναι πραγματικά ποιοτικό και κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, διαπρέπει. 

Φυσικά βλέπω ότι οι άνθρωποι που μένουν στην Αθήνα, λόγω της τεράστιας ταχύτητας και καθημερινής πίεσης που δέχονται, προφανώς είναι εξωτερικά πιο κλειστοί, όμως ο θησαυρός μέσα τους συνεχίζει και υπάρχει και σ' αυτόν τον θησαυρό έρχομαι εγώ να μιλήσω μέσα από τα έργα μου, ώστε να τους βοηθήσω να τον δουν και να τον ανοίξουν.

Εκφράζουν τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι της σύγχρονης εποχής τα συναισθήματά τους; Με ποιον τρόπο διαχειρίζονται τον φόβο, τον θυμό και τη ζήλια τους; Αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους; Τι σας προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία αναφορικά με τη συμπεριφορά και την προσωπικότητά τους για το παρόν και το μέλλον;

Η έκφραση είναι ένα συνεχόμενο challenge για όλους, μικρούς και μεγάλους. Είναι το κλειδί για πολλές πόρτες μέσα μας και γύρω μας, αρχικά για την αναγνώριση των όσων νιώθουμε, έχουμε και είμαστε. 

Προσωπικά δεν ανησυχώ. Είμαι εδώ και κάνω ό,τι καλύτερο, ώστε να είμαι ήσυχη ότι συνέβαλα στο μέγιστο, ώστε να δω τον κόσμο να αλλάζει. Τώρα. Ένα Βήμα Τη Φορά. Ας πάρει μετά ο καθένας τις αποφάσεις του για το τι θέλει να κάνει με τα όσα λάβει, όπως πήρα κι εγώ τις δικές μου, όταν έλαβα τα όσα έλαβα. 

Τελικά τα παιδιά ή οι γονείς χρειάζονται ψυχολόγο σήμερα; Πώς εκτιμάτε τον θεσμό του σχολικού ψυχολόγου στην εκπαίδευση; Μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά και να αποτελέσει κομμάτι της καθημερινότητας των παιδιών των μεγάλων αστικών κέντρων; Mπορεί η θρησκευτική πίστη να λειτουργήσει εξίσου ισορροπιστικά και λυτρωτικά;

Το από πού θα πάρει ο κάθε άνθρωπος απαντήσεις ή βοήθεια είναι κάτι προσωπικό, γι' αυτό και παροτρύνω όλους τους ανθρώπους απλώς να νιώθουν. Μόνο έτσι θα βλέπουν πού και τι είναι γι' αυτούς. 

Νομίζω, πλέον, είναι πασίγνωστο το πόσο βοηθάει η τέχνη γενικά και οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Πάντως, εννιά στους δέκα γονείς που βλέπουν τα έργα μας, μας λένε ότι μακάρι να το είχα δει μικρός ή μικρή… ότι θα τους είχε αλλάξει τη ζωή. Επίσης, μας λένε ότι στο τέλος ένιωσαν ότι το έργο ήταν πρώτα γι' αυτούς τους ίδιους. Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς, γιατί μέσα από τη δική τους έκφραση ξεκίνησα να βλέπω το τι προσφέρω μέσα από την τέχνη μου. Να δυναμώσω και να προχωρήσω.

Ως musical performer, θεατρική παραγωγός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, χορογράφος, συνθέτης και στιχουργός, με σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό και αξιοζήλευτο βιογραφικό, πώς οραματίζεστε τη μουσικοθεατρική και επαγγελματική σας διαδρομή, χωρίς τις… αποσκευές στα χέρια σας και ποιες είναι οι νέες προκλήσεις που θέλετε να αντιμετωπίσετε; 

Δε θέλω να αντιμετωπίσω, πλέον, καμία πρόκληση. Απλώς να δημιουργώ και να απλώνω αυτό που έχω και αυτό που είμαι. Θέλω να με γνωρίσουν όλοι όσοι έχουν ανάγκη να αφυπνιστούν μέσα από την τέχνη και τα έργα μου. Να γίνουν οι δημιουργίες μου σταθμός και όαση για όλους όσοι θέλουν απαντήσεις. Για όλους όσοι νιώθουν χαμένοι ή μπερδεμένοι. Να γίνουν μάθημα στα σχολεία και τραγούδια στα στόματα όλων. 

Θέλω να ζήσω και να το δω να συμβαίνει. Να δω παιδιά να γίνονται μεγάλοι κι ευτυχισμένοι και να τραγουδάνε τα τραγούδια μου πλέον στα παιδιά τους… αλλάζοντας κι αυτοί με τη σειρά τους τον κόσμο. Ας περάσουμε στους επόμενους ότι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη, αρκεί να το επιλέξουν, γιατί αυτή είναι αλήθεια. Καλύτερη από όλα τα παραμύθια, αρκεί ο καθένας να βρει τον δρόμο του.

Διαβάστε ακόμα: Το Fairytales προτείνει: ΚΑΝΟΝΙΑ και ΤΡΟΜΠΕΤΕΣ  στο θέατρο Εμπορικόν!