.jpg)
Στο Γκρούφαλο, το μικρό ποντίκι αντιμετωπίζει την απειλή ενός φαινομενικά τρομακτικού πλάσματος, όμως μέσα από εξυπνάδα και αυτοπεποίθηση καταφέρνει να ανατρέψει τις ισορροπίες. Αντίστοιχα, στον παιδικό παραμύθι "ο Παρφές", η διαφορετικότητα γίνεται αφορμή για σχολικό εκφοβισμό, όμως η δύναμη της αποδοχής και της κατανόησης προσφέρει τελικά μια λύση.
 |
| Περισσότερες πληροφορίες για το βίβλίο εδώ! |
Όπως το Γκρούφαλο μπορεί να συμβολίζει τον «νταή» ή οποιονδήποτε καταπιεστικό ρόλο, έτσι και στο βιβλίο "Ο Παρφές", ο κεντρικός χαρακτήρας βιώνει τον εκφοβισμό και καλείται να τον αντιμετωπίσει. Και τα δύο έργα διδάσκουν στα παιδιά ότι ο φόβος συχνά δεν είναι ανίκητος και ότι η εξυπνάδα, η κατανόηση και η αποδοχή μπορούν να ανατρέψουν κάθε «Γκρούφαλο» στη ζωή τους.
Aποκλειστική συνέντευξη του πρωταγωνιστή της παιδικής παράστασης "Το Γκρούφαλο" Γιάννη Οιχαλιώτη στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Υποδύεστε την πονηρή αλεπού, την εκκεντρική κουκουβάγια και το… party animal φίδι στη θεατρική παράσταση “Το Γκρούφαλο” στο Θέατρο Βέμπο. Αν είσαστε εσείς ένα ζώο μέσα στο δάσος, ποιο από τα τρία θα είσαστε και γιατί; Ποιο διαθέτει χαρακτηριστικά που ταιριάζουν περισσότερο στον χαρακτήρα και την προσωπικότητά σας;
Από τα τρία συγκεκριμένα ζώα, πιστεύω πως περισσότερο μπορώ να ταυτιστώ με την κουκουβάγια. Στο τραγούδι της μιλάει -με κωμικό τρόπο- για τις δυσκολίες της ενηλικίωσης και μου θυμίζει την εποχή που είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ενώ ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί απ’ την Αθήνα. Επίσης, οι πτήσεις της κουκουβάγιας που αρκετές φορές καταλήγουν σε αστείες πτώσεις, μου φέρνουν στο μυαλό τις προσπάθειες μου να υπάρξω στον χώρο της υποκριτικής!
Τι σημαίνει για εσάς θέατρο για παιδιά; Πιστεύετε ότι αποτελεί έναν ιδιαίτερο τρόπο για να έρθουν τα παιδιά πιο κοντά στη φαντασία και τη δημιουργικότητα; Πώς πιστεύετε ότι συνδέεται το σχολείο με το θέατρο στη σύγχρονη εποχή;
Το θέατρο για παιδιά είναι μία ευκαιρία να τα μυήσουμε από μικρή ηλικία στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, έναν κόσμο δημιουργίας, αλληλοσεβασμού, ενσυναίσθησης και ομαδικότητας.
Πιστεύω πως τα παιδιά έχουν από μόνα τους πολλή φαντασία και δημιουργικότητα, που εκτοξεύονται όταν τους δίνουμε τις κατάλληλες εικόνες και εμπειρίες. Όπως έχουμε πει και με τον καταπληκτικό συνάδελφο Γιάννη Τσαλίδη που κρατάει τον ρόλο του αφηγητή (και όχι μόνο), βάζω στοίχημα ότι είμαστε έμμεσα υπεύθυνοι για πολλές μικρές ζημιές που θα προκαλέσουν μέσα στα σπίτια τους οι μικροί μας φίλοι παίζοντας τους χαρακτήρες του “Γκρούφαλο” που τριγυρνούν στο δάσος και ζουν παρόμοιες περιπέτειες με αυτή που αφηγούμαστε στην παράσταση!
Τώρα για το θέμα του σχολείου, πέρα από προσωπικές πρωτοβουλίες κάποιων δασκάλων, δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν έχει δώσει στο θέατρο την προσοχή που του αξίζει.
.png)
Tελικά υπάρχει Γκρούφαλο στο παραμύθι και στην πραγματικότητα ή δεν υπάρχει;
Στην πραγματικότητα το “Γκρούφαλο” υπάρχει σε πολλές μορφές. Μπορεί να έχει τη μορφή του νταή συμμαθητή, του στριφνού καθηγητή, ή του καταπιεστικού εργοδότη στην ενήλικη ζωή. Ακόμα και με τη μορφή διάφορων προβλημάτων που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητά μας. Όμως το “Γκρούφαλο” έχει τη δύναμη που του δίνει ο φόβος μας. Όσον αφορά το παραμύθι δεν θα απαντήσω αν υπάρχει Γκρούφαλο ή όχι για να μην προδώσω την πλοκή του έργου, αν και όσοι φίλοι έχουν διαβάσει το παραμύθι ξέρουν!
Πού έγκειται η διαχρονικότητα του παραμυθιού, 23 χρόνια μετά το πρώτο θεατρικό του ανέβασμα στην Αγγλία και η παγκόσμια επιτυχία του;
Το αρχικό παραμύθι της Julia Donaldson, όπως λέει και η εξαιρετική μας σκηνοθέτις Ιωάννα Γεωργαντά, έχει μία δομική συμμετρία στην αφήγηση, στον τρόπο δηλαδή που εμφανίζονται τα ζώα, που γοητεύει τα παιδιά καθώς μπορούν να κατανοήσουν και να απομνημονεύσουν εύκολα την ιστορία. Επίσης, οι Tall Stories έχουν κάνει μία αριστοτεχνική δουλειά βασισμένοι στην αρχική ιστορία, εμπλουτίζοντας την με θεατρικά ευρήματα, ζωντάνια και μελωδίες, που μετέφρασε με μεράκι ο Άγγελος Κλωνάρης.
Θέατρο Βέμπο.
9 - 23 Φεβρουαρίου
Πώς θα κατάφερνε να σωθεί ο ποντικός, από τα πεινασμένα πλάσματα του δάσους, αν ζούσε στη σημερινή… Αθήνα και πώς θα κατάφερνε να βρει τελικά το… φουντούκι του;
Θα απαντήσω με μία φράση που λέει ο ίδιος ο ποντικός στην παράσταση: "Κι αν έχω πρόβλημα εγώ, θα το λύσω, αφού έχω μυαλό.”
Η θεατρική παράσταση συγκαταλέγεται στην κατηγορία του διαδραστικού, αφηγηματικού θεάτρου και απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Τι σας έχει εντυπωσιάσει από τη συμμετοχή των παιδιών; Πόσο νιώθετε ότι απέχουν αυτά τα παιδιά από τον εαυτό σας στη δική τους ηλικία;
Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στην παράσταση είναι αυτό στο οποίο κατεβαίνω απ’ τη σκηνή και έχω αλληλεπίδραση με τα παιδιά. Τα χαμόγελά, ο θαυμασμός και η χαρά τους είναι αναζωογονητικά. Η προσήλωσή τους στην ιστορία και η ταύτισή τους με τους χαρακτήρες -που συνήθως εκφράζεται με το μαζικό “Πίσω σου! Πίσω σου!!!”- είναι ό,τι πιο συγκινητικό κι ας είναι εκκωφαντικό πολλές φορές! Μου θυμίζουν πολύ τον εαυτό μου σε παρόμοια ηλικία και τον ενθουσιασμό που είχα με καινούρια ερεθίσματα που μου τραβούσαν την προσοχή.
Γιατί επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός; Τι έχετε αποκομίσει μέχρι σήμερα από την καλλιτεχνική σας παρουσία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση; Τι θα θέλατε να δοκιμάσετε καλλιτεχνικά στο μέλλον και δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα;
Από μικρός μέχρι και σήμερα, μου άρεσε πολύ να βλέπω, να ακούω, να διαβάζω αλλά και να αναπαράγω ιστορίες. Όταν στα φοιτητικά μου χρόνια, άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο, ένιωσα μία απρόσμενη οικειότητα, οπότε είπα να ακολουθήσω αυτό το “νήμα” για να δω που θα με βγάλει.
Από τον χώρο έχω αποκομίσει καλές εμπειρίες που μου έδωσαν το κουράγιο να προχωρήσω, αλλά και κακές εμπειρίες που με δίδαξαν. Ένα παράδειγμα όμορφης αλλά και εποικοδομητικής εμπειρίας ήταν πρόσφατα, στην παράσταση “Το καναρίνι τραγουδούσε Ροκ” με την ομάδα +αίσθημα, όπου ο Στέλιος Καλαθάς μου εμπιστεύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο κι εκεί έμαθα βιωματικά ότι η θέση του πρωταγωνιστή δεν έχει να κάνει με την προσωπική προβολή αλλά με την ευθύνη απέναντι στην ομάδα.
Ήδη το “Γκρούφαλο” είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία καθώς είναι και η πρώτη παιδική παράσταση και το πρώτο μιούζικαλ που συμμετέχω. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω και την υπέροχη Στελλίνα Βογιατζή που εκτός από πολυμήχανος ποντικός, με βοήθησε με πολλή υπομονή και δοτικότητα, στην εκμάθηση των τραγουδιών ως δασκάλα φωνητικής. Στο μέλλον εύχομαι απλά να έχω ωραίες συνεργασίες με ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη τους!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που απολαύσατε την απλότητα της ζωής, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια του αθώου ποντικού που αναζητά εναγωνίως το φουντουκάκι του μέσα στο δάσος;
Οι πιο πρόσφατες αναμνήσεις είναι κάποια “κόλλα το” που έκανα με παιδιά που παρακολουθούσαν την παράσταση στο σημείο που κατεβαίνω απ’ τη σκηνή. Τόσο απλά, τόσο όμορφα.
Ποιο τραγούδι για ενήλικες θα ταίριαζε και θα αφιερώνατε στην πονηρή αλεπού, την εκκεντρική κουκουβάγια και το party animal φίδι; (ένα τραγούδι για κάθε ζώο)
Στην αλεπού ταιριάζει το ρεμπέτικο "Έμαθα πως είσαι μάγκας" γιατί είναι λαϊκό παιδί, αλάνι και της αρέσει να γυρίζει στις ταβέρνες, να καλεί το γκαρσόν και να τρώει καλά.
Για την κουκουβάγια θα πω το “Danger Zone” του Kenny Loggins από την ταινία Top Gun, καθώς η κουκουβάγια μας μπορεί να πιστεύει ότι είναι σπουδαίος πιλότος, αλλά βρίσκεται πολύ συχνά στην “επικίνδυνη ζώνη” μιας εξωφρενικής συντριβής!
Το φίδι, όπως λέει και το ίδιο, θέλει να κουνάει του γοφούς του σαν τη Shakira, αλλά αφού δεν έχει γοφούς κουνάει ό,τι διαθέτει! Οπότε το “Hips don’t Lie” είναι μονόδρομος!
Ως πτυχιούχος της σχολής Καλών Τεχνών (Τμήμα Πλαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας καθηγητή καλλιτεχνικών σε ένα γυμνάσιο της περιφέρειας, για παράδειγμα; Αιτιολογήστε την απάντησή σας.
Δεν έχω φανταστεί ακόμα τον εαυτό μου ως καθηγητή, πόσο μάλλον σε πιο μεγάλα παιδιά. Ίσως σε κάποια χρόνια, όταν θα έχω μαζέψει περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες, τις οποίες θα έχω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου να τις μεταδώσω με έναν σωστό τρόπο. Προς το παρόν θέλω να ασχοληθώ με πιο προσωπικές δουλειές. Πριν δύο χρόνια εκδόθηκε το πρώτο μου κόμικ φαντασίας “η Γκρανάορ και ο ιππότης των ουρανών” από τις εκδόσεις “Λυκόφως”. Θέλω να βρω τον χρόνο να δουλέψω και να εκδώσω είτε τη συνέχεια του συγκεκριμένου είτε κάποια άλλη ιδέα μου, καθώς όπως ανέφερα και πριν, μου αρέσουν οι ιστορίες!
Διαβάστε επίσης: Το Fairytales προτείνει... «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ είσαι σίγουρος πως είσαι βουνό;»
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.