Λυκάρτση Μαρία: "Δεν είναι μόνος ποτέ ο άνθρωπος που έχει σύνδεση με τη φύση και τον εαυτό του"

Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέως Μαρίας Λυκάρτση στο Fairytales και τον δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

H συγγραφέας Μαρία Λυκάρτση διηγείται την ιστορία όχι για το μοναχικό αλλά για το μοναδικό παιδί και κατ' επέκταση για όλα τα παιδιά του κόσμου. Άλλωστε η αγάπη (και για τα παιδιά) "...απαιτεί χρόνο, παρατήρηση, σύνδεση με τους άλλους και τελικά με τον βαθύτερο εαυτό μας..."

Αν το «Μόνο Παιδί» μπορούσε να μας δείξει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, ποιο χρώμα νομίζετε πως θα κυριαρχούσε και γιατί;

Το «Μόνο Παιδί» βρίσκεται σε στενή σχέση με τη φύση γύρω του, γι’ αυτό αν διάλεγε ένα χρώμα για να μας παρουσιάσει τον κόσμο, νομίζω θα ήταν το πράσινο. Επειδή έχει το προνόμιο της παρατήρησης, θα μας περιέγραφε πόσο διαφορετικό είναι το πράσινο των φύλλων μετά τη βροχή σε σχέση με εκείνο στον κορμό μιας παπαρούνας ή στα μάτια της γάτας του.

Το βιβλίο σας μιλά για τη χαρά της παρατήρησης. Τι σημαίνει για εσάς «να βλέπεις στ’ αλήθεια» και πόσο δύσκολο είναι να το κάνουμε στον σημερινό, βιαστικό κόσμο, παιδιά και ενήλικες;

Σημαίνει να δίνεις χρόνο, να μη βιάζεσαι να περάσεις από το ένα ερέθισμα στο άλλο καταναλώνοντας απλώς εικόνες. Να αποκωδικοποιείς αυτό ή αυτόν που έχεις απέναντί σου διαβάζοντας τη στιγμή με όσες περισσότερες από τις αισθήσεις σου ενεργοποιημένες γίνεται: να ακούς, να βλέπεις, να εντοπίζεις κρυμμένες λεπτομέρειες και να διαισθάνεσαι αυτά που δεν είναι εξ αρχής ορατά. Δύσκολο πολύ σήμερα, που η ταχύτητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό στην επικοινωνία και στη ζωή μας.

Το μόνο παιδί

Αν έπρεπε να περιγράψετε το παιδί του βιβλίου χωρίς να χρησιμοποιήσετε καθόλου λέξεις αλλά μόνο ήχους ή κινήσεις, πώς θα το κάνατε;

Παιδικά βήματα μέσα σ’ ένα χωράφι από λεβάντες που τις φυσά ο αέρας. Αυτό!

Στην εποχή της οθόνης, το παιδί σας μοιάζει να κοιτάζει «προς τα έξω» για να βρει τον εαυτό του. Πιστεύετε πως η παρατήρηση είναι μια μορφή αγάπης;

Μα φυσικά. «Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που εξημερώνει», γράφει ο αγαπημένος μου Εξυπερί και η εξημέρωση -που είναι τελικά αγάπη- απαιτεί χρόνο, παρατήρηση, σύνδεση με τους άλλους και τελικά με τον βαθύτερο εαυτό μας.

Διαφήμιση

"Οδός Ψυχάρη"

      Coming soon...          

    

"Εγγραφείτε στο ενημερωτικό μας δελτίο για τις τελευταίες ενημερώσεις σχετικά με νέες κυκλοφορίες βιβλίων, αποκλειστικό περιεχόμενο και ειδικές προσφορές. Γίνετε μέλος της κοινότητάς μας και μείνετε συνδεδεμένοι με τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών της Σοφιάννας Παϊδούση!"

* indicates required

Email Address *

/* real people should not fill this in and expect good things - do not remove this or risk form bot signups */ 

Ποια στιγμή ή εικόνα στάθηκε η σπίθα για να γεννηθεί αυτή η ιστορία; Ήταν κάτι που είδατε, ακούσατε ή απλώς νιώσατε;

Βλέπω συνέχεια σκυμμένα παιδιά και ενήλικες στις ηλεκτρονικές συσκευές τους. Δεν εξαιρώ καθόλου τον εαυτό μου, αλλά μου γεννήθηκε μια έντονη ανάγκη να πω ότι η αληθινή ζωή και επικοινωνία θυσιάζεται μπροστά στις ψηφιακές δυνατότητες, ότι γίνονται όλο και πιο δυνατά το σήμα και η ανάλυση στην οθόνη, αλλά στο μεταξύ «η ζωή περνά και χάνεται».

Το παιδί στο βιβλίο είναι «μόνο» αλλά όχι «μοναχικό». Πώς διαχωρίζετε αυτά τα δύο στη συγγραφή και στη ζωή;

Δεν είναι μόνος ποτέ ο άνθρωπος που έχει σύνδεση με τη φύση και τον εαυτό του. Αντίθετα, όταν λείπει αυτό το στοιχείο, μπορεί να νιώθεις μόνος ή μόνη σου ακόμα και στο πλαίσιο μιας μεγάλης παρέας. Θα έλεγα πάντως ότι το παιδί της ιστορίας είναι «μοναδικό», όχι «μοναχικό».

Περισσότερα για τις εκδόσεις εδώ!

Αν μπορούσατε να μπείτε για λίγο στον κόσμο του βιβλίου σας, ποια λεπτομέρεια -ένα φύλλο, ένα βλέμμα, μια σταγόνα βροχής- θα θέλατε να παρατηρήσετε μαζί με το παιδί;

Θα ήθελα να δω πού τελικά θα προσγειωθεί η χάρτινη σαΐτα, που πετάει με τον αέρα έξω από το παράθυρο και να μάθω, αν ήταν γραμμένο κάτι επάνω της. 

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πρώτο πράγμα που «χάνουμε», όταν κοιτάζουμε μια οθόνη αντί για τον ουρανό;

Την υπενθύμιση ότι ξεκινάει μια εντελώς καινούρια μέρα, γεμάτη δυνατότητες και στιγμές για να τις ζήσεις.

Η ιστορία σας μοιάζει να μας υπενθυμίζει πως η φαντασία είναι μια μορφή συνδεσιμότητας -όχι ψηφιακής, αλλά ανθρώπινης. Αν η φαντασία είχε Wi-Fi, σε τι θα μας συνέδεε;

Στον παιδικό εαυτό μας. Που υπάρχει μέσα σε κάθε ενήλικο και τον αφήνουμε συνήθως αποκλεισμένο.

Αν κάθε παιδί κρατούσε στα χέρια του ένα «κουμπί παύσης» για να σταματά για λίγο τον θόρυβο του κόσμου, τι θα του λέγατε να κοιτάξει, όταν όλα γύρω του σιωπήσουν;

Θα του πρότεινα να πλησιάσει και να περάσει χρόνο με ό,τι από τον αληθινό κόσμο του τραβήξει περισσότερο την προσοχή:  ένα ζώο, μια μουσική, ένα παιχνίδι ή ένα βιβλίο. Ιδανικά έναν κοντινό του άνθρωπο!

Δελτίο Τύπου

Το Μόνο Παιδί

Συγγραφέας:

Μαρία Λυκάρτση

Ένα παιδί που αναγνωρίζει εύκολα γεύσεις, ήχους, χρώματα, μυρωδιές.

Δεν κάνει ορθογραφικά λάθη και σχεδόν ποτέ δεν χάνεται στον δρόμο.

Καμιά φορά ξέρει πώς νιώθουν και οι γύρω του…

Ποιες, άραγε, ξεχωριστές δυνάμεις να διαθέτει;

Κύρια χαρακτηριστικά

Συγγραφέας

Μαρία Λυκάρτση

Εκδότης

Εκδόσεις Παπαδόπουλος

ISBN

9786182321335

Αριθμός Σελίδων

32

Εξώφυλλο

Σκληρό εξώφυλλο

Διαστάσεις

23 x 28

Νικος Κολίτσης 

(Αρχισυντάκτης)

                                    Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής 

(Τμήμα Φιλολογίας-ΑΠΘ), 

με μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Αριστούχος Δημοσιογραφίας, με σπουδές Φωτογραφίας. 

Συγγραφέας, κριτικός θεάτρου (για παιδιά & ενήλικες), κινηματογράφου  & λογοτεχνίας, με συνεργασίες με έντυπο-ηλεκτρονικό τύπο πανελλαδικά.

Διαβάστε επίσης: Μαρίλλη Διαμαντή: "Εκεί βρίσκεται η αληθινή «έκρηξη»: στην εσωτερική αναμέτρηση, στο δευτερόλεπτο που αποφασίζει κανείς αν θα λυγίσει ή αν θα σταθεί"