Ο Σταύρος Γραμματόπουλος ακροβατεί ανάμεσα στην αγάπη και τη μοναξιά, με μουσική υπόκρουση τους ήχους της τρομπέτας στον κόσμο των... αεροπλάνων, γιατί ο μικρός Ανέστης έχει τη δύναμη και την υπομονή να περιμένει, ακόμη και τη φθινοπωρινή βροχή της... συνέντευξης του Fairytales. Άλλωστε, "Αν υπάρχει αγάπη, υπάρχει σιγουριά, ζεστασιά κι ασφάλεια. Τα υπόλοιπα έρχονται και φεύγουν σαν αποδημητικά πουλιά."
Αποκλειστική συνέντευξη του Σταύρου Γραμματόπουλου στο Fairytales
Ποια είναι η σχέση με τον τόπο καταγωγής σας, την Σκύδρα Πέλλας και ποια η πιο έντονη παιδική σας ανάμνηση;
Καταρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για την πρόκληση. Η Σκύδρα δεν είναι απλώς μια πόλη. Είναι αυτό που λέμε "ο τόπος μου". Αυτή είναι η αίσθηση που σου αφήνει. Έχει μεγάλη δυναμική, ωστόσο με τα χρόνια νιώθεις μια στασιμότητα, προοίμιο της συρρίκνωσης, κάτι που συμβαίνει σε πολλές κωμοπόλεις.
Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις. Ήταν η εποχή που τρέχαμε στους δρόμους, εξερευνούσαμε τα σοκάκια, τα χωράφια, το ποτάμι και που, ειδικά τα καλοκαίρια, μια φωνή από τη μάνα μας, μας μάζευε στο σπίτι.
Ποιο τραγούδι θα διάλεγε ο μικρός Ανέστης ως ιδανικό soundtrack της ιστορίας του και ποιο εσείς ως ενήλικας;
Δύσκολη αλλά πολύ εύστοχη η ερώτησή σας. Ο μικρός Ανέστης θα επέλεγε το "Wake me up", του Aloe Blacc, “feeling my way through the darkness, guided by a beating heart, I can’t tell where the journey will end, but I know where to start. They tell me I ‘m too young to understand, they say I’m caught up in a dream…” και θα το διάλεγε, γιατί ο μικρός Ανέστης επιλέγει συνειδητά το μονοπάτι του κι έχει τη δύναμη και την αισιοδοξία να ελπίζει ότι όλα θα πάνε καλά.
Εγώ αντίθετα, θα επέλεγα το "Love & hate", του Michael Kiwanuka, καθώς, δυστυχώς, μετράω τα σημάδια που μου έχει αφήσει η διαδρομή περισσότερο από το τέλος της διαδρομής.
Τίτλος: Οι νότες της αγάπης
Συγγραφέας: Γραμματόπουλος Σταύρος
Εικονογράφηση: Διανέλλου Χρύσα
Σελίδες: 40
Διαστάσεις: 24,5 × 17
ISBN: 978-960-468-276-8
Εξώφυλλο: Σκληρό
Tα σημερινά παιδιά νιώθουν περισσότερη μοναξιά από τα αντίστοιχα της γενιάς σας; Πώς τη βιώνουν και πόσο υπομονετικά είναι, συγκριτικά και με τον Ανέστη; Πόση αξία δίνουν στην ανιδιοτελή αγάπη και τη φιλία;
Δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στη νέα γενιά. Η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας οδηγεί σε απομόνωση. Εμείς, σαν παιδιά, επιζητούσαμε την παρέα. Οι φίλοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Σήμερα, λοιπόν, μιλάμε για μια ιδιότυπη μοναξιά, από επιλογή. Η έλλειψη υπομονής που παρατηρείται, οφείλεται περισσότερο στους γονείς κι όχι στα ίδια τα παιδιά. Στην προσπάθειά μας να τα προστατέψουμε, επιχειρούμε τη δημιουργία ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος. Όταν ήμασταν μικροί, μας λέγανε να παίξουμε με τα χώματα, γιατί αποκτούσαμε αντισώματα. Σήμερα, δεν επιτρέπουμε στα παιδιά να “λερωθούν”, με αποτέλεσμα να μην έχουν άμυνες.
Ποιες ήταν οι εντυπώσεις/αντιδράσεις στο επαγγελματικό περιβάλλον της Πολεμικής Αεροπορίας όπου εργάζεστε, μετά τη συγγραφή της πρώτης σας ιστορίας για παιδιά και πώς αυτό σχετίζεται με την ύπαρξη στερεοτύπων;
Η Πολεμική Αεροπορία αποτελεί ένα σύγχρονο και δυναμικό περιβάλλον, ενώ το προσωπικό της εξελίσσεται συνεχώς. Για παράδειγμα, πάρα πολλοί, έχουν συνεχίσει με πτυχιακές, μεταπτυχιακές ή ακόμα και διδακτορικές σπουδές. Επομένως, δεν μπορώ να πω ότι λειτούργησε κάποιο στερεότυπο ή ότι υπήρξε κάποια μη επιθυμητή αντίδραση. Το αντίθετο μάλιστα.
Tι θα κάνατε ως παιδί, αν βρίσκατε στον δρόμο μία πεταμένη τρομπέτα, όπως ο Ανέστης και τι ως ενήλικας;
Η τρομπέτα συμβολίζει τα εργαλεία με τα οποία χρειάζεται να είμαστε εφοδιασμένοι για να αντιμετωπίζουμε συναισθηματικά τις δυσκολίες που προκύπτουν και παράλληλα να είμαστε δημιουργικοί, ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας.
Αν, ως παιδί, έβρισκα μια πραγματική τρομπέτα, θα ένιωθα ότι είχα ανακαλύψει έναν θησαυρό και θα έψαχνα το “κλειδί” να τον ανοίξω. Σήμερα, θα απορούσα, γιατί κάποιος να την πετάξει και να μην την κρατήσει σαν ενθύμιο. Θα έπαιρνα την τρομπέτα, λοιπόν και θα την είχα σε μια γωνιά του σπιτιού μου, να μου θυμίζει πως δεν πρέπει να πετάμε κομμάτια του εαυτού μας στα σκουπίδια.
ΚΕΡΔΙΣΕ TO!
Αν σας ζητούσε ο γιος σας να μάθει τρομπέτα, μετά την ανάγνωση του παραμυθιού, πώς θα το αντιμετωπίζατε και τι θα του λέγατε; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπε ή έκανε, όταν πήρε στα χέρια του το βιβλίο;
Ο γιος μου είναι 3,5 ετών. Έχει καταλάβει την ιστορία, τη διηγείται και ο ίδιος, χωρίς να καταλάβει ακριβώς τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές. Το νόημα. Είναι λογικό, γιατί αυτή η κατανόηση έρχεται με τον χρόνο και παράλληλα με τις εμπειρίες και τα βιώματα.
Θα χαρώ πολύ, αν θελήσει να ασχοληθεί με τη μουσική κι εύχομαι να μπορώ να του δίνω αυτό που μου ζητάει σε ό,τι αφορά στην εκπαίδευση και την ανατροφή του. Το σημαντικό είναι να δοκιμάζει, να συλλέγει εμπειρίες και να κάνει κάτι που του αρέσει.
«Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά κι επιπλέον να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν» (Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925) Σχολιάστε, αιτιολογήστε και συνδυάστε το με την περίπτωση του Ανέστη.
Μου αρέσει η μοναξιά. Θεωρώ πως το να μπορείς να την αντέχεις και να την απολαμβάνεις έχει να κάνει με το ότι μπορείς να αντέχεις και να περνάς καλά με τον εαυτό σου, γεγονός που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβιώνεις ομαλά κι ευτυχισμένα με άλλους. Η μοναξιά, λοιπόν, μπορεί και ίσως είναι ανάγκη, να λειτουργήσει σαν ένα βήμα προς τη συναισθηματική ενηλικίωση.
Τι θα έλεγε σήμερα ο Ανέστης, αν συναντούσε την Ευγενία, μετά το τέλος της ιστορίας και τι θα απαντούσε αυτή; Eίναι απαραίτητο όλες οι ιστορίες για παιδιά να έχουν happy end;
Είναι απαραίτητο τα παιδιά να βλέπουν την ελπίδα και να είναι αισιόδοξα ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι σημαντικό να έχουν μια θετική προσέγγιση απέναντι στα πράγματα. Εξάλλου η ζωή θα τους δείξει αρκετές φορές την άλλη όψη. Δε χρειάζεται να το κάνουμε κι εμείς. Ας τα γεμίσουμε με εφόδια, όχι με οδηγίες χρήσης της ζωής. Αν ο Ανέστης χρειαζόταν να της πει κάτι, η Ευγενία δε θα ήταν αυτή που περίμενε. Νομίζω θα την κοίταζε στα μάτια και θα της χαμογελούσε. Αυτό θα ήταν αρκετό.
να δείτε εδώ!
O Aνέστης, χάρη στη μαγεία της μουσικής του, ήταν αποδεκτός από όλους, αλλά δεν ήταν ευτυχισμένος, γιατί κάτι του έλειπε. Τι σας έλειπε ως παιδί, τι θα θέλατε ιδανικά να είχατε σήμερα και τι δε θα θέλατε να λείψει ποτέ από το παιδί σας και τα παιδιά όλου του κόσμου;
Ως παιδί μου έλειψε το πατρικό πρότυπο, καθώς έχασα τον πατέρα μου σε μικρή ηλικία. Σήμερα, έχω μια σύζυγο που με στηρίζει και με αγαπά κι ένα υπέροχο παιδί, δε μου λείπει κάτι.
Αυτό που δε θα ήθελα να λείψει από κανένα παιδί είναι η αγάπη. Αν υπάρχει αγάπη, υπάρχει σιγουριά, ζεστασιά κι ασφάλεια. Τα υπόλοιπα έρχονται και φεύγουν σαν αποδημητικά πουλιά.
Από το παραμύθι για παιδιά στο μυθιστόρημα. Ποια θα είναι η συνέχεια της λογοτεχνικής σας διαδρομής για παιδιά και ενήλικες;
Έχω ετοιμάσει το δεύτερο βιβλίο για την αγάπη. Αφορά στην ιστορία ενός κοριτσιού που δεν έχει χρώμα επάνω της κι ενός λουλουδιού που γεννήθηκε στην πόλη κι όχι στην εξοχή μαζί με τα υπόλοιπα λουλουδάκια, αλλά τελικά αντιλαμβάνεται το γιατί.
Ευχαριστώ πολύ, για τον χρόνο που διαθέσατε για μένα και για τη φιλοξενία. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω και να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου. Με χαρά να διαθέσω κι ένα αντίτυπο σε έναν/μία από τους/τις αναγνώστες/στριες σας.
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα
Ο Σταύρος Γραμματόπουλος είναι στέλεχος της πολεμικής αεροπορίας, απόφοιτος του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΕΑΠ και μεταπτυχιακός φοιτητής στην Πολιτική Επικοινωνία του ΑΠΘ.
Μέσα από το παιδικό βιβλίο ανακάλυψε έναν κόσμο απλό, κατανοητό και ουσιαστικό που αναπόφευκτα αγκάλιασε και αγάπησε. Έπειτα, δοκίμασε να εκφράσει τον δικό του κόσμο μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του.
Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Τουρκικά και Ρωσικά. Είναι παντρεμένος με τη Σοφία και έχει έναν γιο, τον μικρό Ανέστη.
Διαβάστε ακόμα:
Ο Παρφές, ένα σύγχρονο παραμύθι για τον σχολικό εκφοβισμό!
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.