«Fool for Love»

«Fool for Love»
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ (Β΄ ΣΚΗΝΗ¬), Αθήνα

 Δεκέμβρης 2017 

Kριτική Θεατρικής παράστασης

Του αρχισυντάκτη Νίκου Κολίτση

«I gave it memories and feelings and never-ending poetry…» σιγοψιθύριζα λίγο μετά το δρόμο… προς την Αριζόνα και το τέλος του Αμερικάνικου ονείρου-εφιάλτη, στην παράσταση  «Fool for love» του Sam Shepard (σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου), στη σκηνή Β’ στο θέατρο Άλμα, σχεδόν στην εκπνοή του 2017.

«Μπορώ να μυρίσω τις σκέψεις σου»

Το βραβευμένο, με βραβείο Pulitzer, «Fool for Love», είναι το δεύτερο έργο της τριλογίας των Family Plays (οικογενειακών έργων) του «πιο σπουδαίου Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα της γενιάς του», σύμφωνα με το περιοδικό Νew York. 

«Δε με είχες ποτέ για να μ’ αφήσεις»

Ένα αυθεντικό west road trip στη μέση της ερήμου, ωδή της σύγχρονης τέχνης, με focus στo μύθο της αμερικανικής οικογένειας της υπαίθρου, με τους ανομολόγητους πόθους της και τα ανεκπλήρωτα πάθη της, σε μια ομολογία αλήθειας, ψέματος, ενοχής και παραφροσύνης, όπως αρμόζει, άλλωστε, στον έρωτα στην απόλυτη διαστροφή του. 

«Να ονειρεύεσαι και να δίνεις ζωή»

«Ένας μοναχικός λύκος που δε θέλει να είναι μόνος», είναι ταυτόχρονα «λίγο και καθόλου» ο Shepard, που καταφέρνει να παρουσιάζει ακόμα και τους πιο συμβατικούς και τυπικούς του ήρωες, στους διαλόγους και στις κινήσεις τους, την ίδια στιγμή που οι πράξεις, τα συναισθήματα και η έκφρασή τους, συνιστούν μια αποκάλυψη των μη εκλογικευμένων τους κινήτρων. Όλα αυτά, μάλιστα, είναι επενδυμένα μαεστρικά με στοιχεία που παραμένουν στο σκοτάδι, με μοναδικό φως αυτό ενός κεριού και τους θεατές να προσπαθούν να μαντέψουν το άγνωστο και το μυστηριώδες.

«Ποτέ δε θα είμαστε πάτσι εσύ κι εγώ»

Πιο συγκεκριμένα, η δράση πραγματώνεται στο, λίγων τετραγωνικών, δωμάτιο ενός εξαθλιωμένου δωματίου σ’ ένα μοτέλ, στο τέλος ενός αυτοκινητόδρομου της ερήμου Μοχάμπι. Ο εξουθενωμένος Έντι συγκρούεται με τη Μέι, από την πρώτη στιγμή που, μετά από χιλιάδες μίλια ταξιδιού, καταφτάνει με το τροχόσπιτο και τ’ άλογά του, για να διεκδικήσει αυτό που έχει απωλέσει για καιρό, σε μια αυτοκαταστροφική και μοιραία ερωτική συνάντηση της μοίρας, χωρίς έξοδο διαφυγής, με προκαθορισμένο τέλος, μέσα από ανεξερεύνητες διαδρομές συναισθηματικής παλινωδίας και ασύμμετρης ανισορροπίας ψυχής, σώματος και μυαλού.

«Δεν ξέρω πια πώς δουλεύει το μυαλό σου»

Η διαρκής παρουσία ενός μεσήλικα άνδρα και η περιστασιακή ενός φίλου της Μέι, επιτείνουν τα mind games ενός τρελού και άγριου έρωτα, καταδικασμένου να χαθεί στη σκιά των χαρακτήρων του American dream, που πλάθει βιωματικά καθημερινούς ήρωες για να τους συνθλίψει στο όνομα μιας ολέθριας σχέσης.  

«Όλη η ζωή σου μια μεγάλη λούπα είναι»

Highlights: η συνάντηση με το σκηνοθέτη Γιώργο Οικονόμου, πριν την παράσταση στο θέατρο, που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι καταξιωμένοι δημιουργοί στο χώρο της τέχνης και κοινωνικές δεξιότητες διαθέτουν και αντίληψη του λειτουργικού τους ρόλου και εκτός της σκηνής και του μικρόκοσμου του θεάτρου (total respect), το ετερόκλητο ηλικιακά και όχι μόνο κοινό, γεγονός που καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο target group στο οποίο απευθύνεται η παράσταση, η προθυμία του τεχνικού ήχου να μοιραστεί μαζί μας ένα λευκό χαρτί που χρειαστήκαμε

Σκηνοθεσία: o πολύπειρος Γιώργος Οικονόμου σκηνοθετεί δεξιοτεχνικά το έργο, αποδίδοντας την ατμόσφαιρα και αναδεικνύοντας το μυστήριο -σε σημείο που νιώσαμε πραγματικά μέρος του δωματίου του μοτέλ και θέλαμε να κοιτάξουμε απ’ το παράθυρο της ερωτικής απόδρασης- και αποτίει παράλληλα, ουσιαστικά και συμβολικά, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, «φόρο τιμής» στο συγγραφέα, που άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούλιο του 2017

Ηθοπoιοί: Γιώργος Κέντρος, Τζένη Θεωνά, Γιώργης Τσαμπουράκης και Βασίλης Παλαιολόγος, γίνονται μέτοχοι ενός ταξιδιού ερωτικής καταιγιστικής ανισορροπίας και διαστροφής, συνθέτοντας επιτυχώς έναν πίνακα ζωγραφικής με χρώματα πειστικών ερμηνειών, με τον Γιώργο Κέντρο πάντως -στο ρόλο του… third old man, που ιχνηλατεί ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν- ν’ ανεβαίνει δικαιωματικά στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου

Iδανικό Soundtrack: 

«We then crawled into the town 

And stared the people walking by 

We chose an innocent, a fool and a coward

We offered them sweet liquor 

The fool just walked away 

The coward started crying»

"The Third Man" The Road Miles 

"Ballads for the Wasteland" (2017)

Moυσική, Κοστούμια, Σκηνικά, Φώτα: 

Τη στιγμή που το αθηναϊκό θέατρο, τουλάχιστον στην πλειοψηφία του, στερείται ολοκληρωμένων και κατάλληλων σκηνικών, εδώ τηρείται το αμερικανικό πρωτόκολλο και η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα, με λιτές αλλά ευκρινείς γραμμές, που μας έδωσαν, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς, την ευκαιρία για μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά και πλουραλιστικά φωτογραφικά μας clicks

οι φωτισμοί, από τις σκιές στους τοίχους, μέχρι την κουνιστή ξύλινη πολυθρόνα του πατέρα, συντελούν στη διάχυτη ατμοσφαιρικότητα του έργου και η οπτική φωτογραφική αποτύπωσή τους, ακόμη και σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, είναι η πιο τρανή απόδειξη

η ηχητική μουσική επένδυση είχε την επιμέλεια του σκηνοθέτη και ήταν ταιριαστή με το κλίμα του έργου, αν και εμείς θα ψηφίζαμε δαγκωτό όλο το νέο δίσκο των Αθηναίων Τhe Road Miles «Ballads for the Wasteland», (τσεκάρετέ τους οπωσδήποτε!)

More things to do: η σκηνή Β’ στο θέατρο Άλμα δεν προσφέρεται για έργα που η δράση εκτυλίσσεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, με έμφαση στη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει τους θεατές να παρακολουθήσουν τα πάντα, ειδικά όταν δεν κάθονται στις μπροστινές θέσεις

Βonus tip: η ευγένεια της ταξιθέτριας της σκηνής Β’ και η προθυμία εξυπηρέτησης -ακόμα και τ’ αυτονόητα και προφανή είναι απαραίτητο να επισημαίνονται-